Ik hou me rond de jaarwisseling altijd rustig.
Ik heb dus geen smoesjes nodig om niet te gaan feesten of vuurwerk te verbranden.
Dus dat ik te snotterig ben om uit mijn hoofd te kijken, te grieperig om iets te ondernemen heeft niets met smoes te maken.
Ik had graag even bij je binnen gelopen Ineke, maar het zat er even niet in.
Ik ben wel blij dat JenS gewoon met zijn twee�n thuis vieren.
Ik wens jullie een geweldig goed en gezond 2011 toe.
Ik heb alle boodschappen in huis.
De buren hebben - zo te horen - het vuurwerk in huis.
Dus laat maar komen die jaarwisseling.
Als het zo doorgaat als nu zal ik die lekker in bed met de TV aan gaan doormaken, want er is een enorme verkoudheid aan het ontwikkelen.
Zou Esther me gisteren ingestraald hebben?
Vanmorgen was ik er al redelijk vroeg bij. Na gisteren te kampen te hebben gehad met wat lage bloedsuikerwaarden, heb ik toch lekker geslapen, vannacht gelukkig geen inzakkers gehad.
Vanmorgen eerst het huis wat op orde gebracht, boodschappen gedaan, want tegen lunchtijd zou Esther arriveren. Oorspronkelijk om me te helpen bij de inrichting van de doka, maar daar heeft het geen vakantie van de afgelopen weken roet in het eten gegooid.
In plaats daarvan hebben we dus lekker zitten beppen over van alles en nog wat en ook wat over fotografie onder het genot van een lekker broodje geitenkaas met bacon.
Na het eten heb ik haar weer thuis gebracht.
Ik heb het best naar mijn zin gehad en Esther ook, deze foto is in scene gezet.
Vandaag ben ik een groot deel van de dag bezig geweest met het herinrichten van de nieuwe server. Na een aantal documenten te hebben gelezen en drie keer op nieuw te zijn begonnen, geloof ik dat ik het nieuwe spul door heb.
Het is wel even zoeken geweest, maar de eerste sites - waaronder dit weblog - is nu over en alles lijkt te werken.
Als er een hikje is, meld het maar.
Maar nu vandaag doe ik er niets meer aan; ik heb vierkante ogen.
Vandaag zat ik met een collega even over fotografie te praten. Hij vroeg zich op een zeker moment af hoe lang ik kon doorgaan met het proberen van nieuwe dingen, het opnemen van kennis over fotografie. Leuk om te horen, maar als je iets interessant vind, blij je een spons. Op het moment dat dat over is, stopt ook de ontwikkeling.
Dus met betrekking tot webservers en zo is - heb ik nu gemerkt - mijn ontwikkeling gestopt.
Huh?
Eens in de zoveel tijd is het zaak om je besturingssysteem van je computer weer op orde te brengen met de laatste versies. Zo ook voor mijn webserver, een computer die ergens in de VS staat en waar onder andere dit weblog op beschikbaar wordt gesteld via het www. Nu is dat niet een update draaien, maar een complete installatie van die server, met als gevolg een schone lei.
Dat kan dus niet.
Dus bestel ik een nieuwe server, zet op mijn gemak de spullen van alle websites over en zeg dan de oude server op. Heb ik eerder gedaan, liep goed.
Maar nu is die nieuwe server zo vernieuwd, dat ik er niets meer van begrijp. En als een oude man heb ik gevraagd naar de oudere versies; vroeger was alles beter.
Jammer dan, ik kreeg een koppeling naar de handleiding van de nieuwe versies, want dat oude spul kan echt niet meer.
Ik heb dus wat te doen, die ontwikkeling moet door, maar dan ontwikkel ik me op dit terrein niet verder dan absoluut nodig. En onder protest, maar dat helpt niet.
Vanmorgen eerst met Jack aan de telefoon gehangen. Blij dat het - naar omstandigheden - goed met hem ging, geen complicaties.
Ik kom net thuis geglibberd van een aangenaam samen zijn bij Niek en Peter. Ze hadden beloofd geen bijzondere dingen te doen, dus was het behelpen met een met geitenkaas gevulde paprika, rollade met appeltjes en kaneel en schorseneren en een appeltaartje met koffie toe. Maar goed dat we niet uitgebreid hebben gegeten !
Morgen moet ik weer werken, dus ik ben maar niet al te laat naar huis gegaan. Maar goed dat ik niet een end hoefde te rijden, want de wegen waren behoorlijk tot een ijsbaan aan het opvriezen.
Morgen werk ik een halve dag in Rotterdam, de kerstvakantie zal er wel voor zorgen dat ik op mijn gemak rijdend snel in Rotterdam ben.
Ondertussen wachten wij in spanning te effecten van de globale opwarming van de aarde af.
Om de een of andere reden heb ik helemaal geen gevoel dat het Kerst is. Toen ik vanmorgen opstond moest ik het mezelf echt even inpeperen, dat dat nu toch echt eerste kerstdag is. Meestal heb je toch door de omgeving aangezwengeld, wel zo'n gevoel.
Maar goed, een mailtje van Esther droeg bij aan de overtuiging dat het echt Kerst is en geen gewoon weekend.
Het kerstgevoel - gezellig - werd, voor zo ver aanwezig, even flink gedempt door een telefoontje van Suzanne, met de mededeling dat Jack in het ziekenhuis was opgenomen met darmklachten en dat hij vanmorgen nog geopereerd zou worden. Gelukkig kreeg ik aan het begin van de middag een bericht dat het allemaal goed was gegaan en gelukkig is ook de ingreep meegevallen.
Hou je taai joh.
Daarna ben ik in mijn goeie kleding op weg gegaan naar Ad en Jannie, om daar met Nel en Hans+Monique Plus kinderen te genieten van een kerstmaal. Onderweg kwam ik wat mooie fotoplekjes tegen en moest scherp zijn om niet plat op mijn buik in de sneeuw te gaan liggen, daar was ik dus niet op gekleed.
Morgen zie ik wel wat het geworden is.
Ja Ad, morgen, maar eigenlijk bedoel ik dus vandaag; deze keer wel antigedateerd, kwam omdat we zo nodig moesten kaarten na het eten ;-)
De dertiende maand heb ik besteed om flink achter de schermen te kunnen werken.
Ik heb voor aan mijn macBook een extra scherm aangeschaft, dat ik ook aan mijn iMac kan koppelen. Met name in die laatste stand is het dus flink achter de schermen werken, als er twee van die 27inch joekels voor je neus staan. Je zou bijna het huis niet meer uitkomen.
Ook kwam vandaag mijn nieuwe schijf binnen, dus in de achtergrond worden nu zo'n 33.000 foto's gekopieerd.
Daar zal het spul wel even mee aan het schrapen zijn.
Maar dan heb je ook weer wat.
Ik heb de afgelopen periode een paar keer een email ontvangen met een boodschap van de strekking: uw order is verwerkt en zal spoedig worden bezorgd. Vervolgens een ingewikkeld nummer om de zending te volgen op internet.
Wel in de basis wordt ik daar wel blij van, ik kan zien wanneer het pakje zal worden bezorgd en hoef dus niet onnodig en amechtig hijgend achter de voordeur te gaan zitten.
Goed: het eerste pakje werd al aangekondigd zondig in het distributiecentrum te zijn aangekomen en zou maandag worden bezorgt.
Maar ja, een beetje sneeuw en het gaat mis, werd gisteren.
Het tweede pakje kwam niet eens de weg op, vanuit het distributiecentrum, de lafaards hadden al gelijk gemeld dat het glad was. Dus niet op dinsdag, maar vanochtend.
Het derde pakje werd met grote letters beloofd de dag na bestelling te worden geleverd. Maar ook dit pakje ligt te bevriezen in een distributiecentrum en heeft nog geen bestelauto gezien.
Nu was het maandag wel een beetje sneeuwachtig, maar niet erger dan vorige week vrijdag. En toen reed ik toch in een uur naar Rotterdam, al was het wel na de drukke spits.
Gisteren en vandaag heeft het niet gesneeuwd en zijn de wegen - zij het met hier en daar een max van 50 - gewoon te berijden. Maar alleen de gedachte aan gladheid houdt die jongens al binnen.
En ondertussen lopen mijn harde schijven vol, ik moet voor mijn foto's snel schijfuitbreiding hebben, anders moet ik spul gaan weggooien. En als ik iets gooi is het dan wel eerst een steen door een ruit.
Het lijkt er nu toch echt op dat ik kan gaan genieten van een aantal vrije dagen. Ik ben dan wel vanaf vorige week thuis, maar er was nog een klus af te ronden. Ik kon dat werk gelukkig wel vanaf huis doen, maar het begin van deze week bestond toch voornamelijk uit gewoon werken.
De klus is nu op een uurtje na klaar, dus dat geeft me morgen mooi de gelegenheid om kerstinkopen te doen en dan zal ik vrijdag wel de hele dag in de keuken staan om mijn aandeel in het kerstmaal gereed te maken.
Waarmee mijn eerste week vakantie weer om is, en de doka in wording nog steeds doka in wording is.
Maar misschien vind ik toch wel een gaatje om in de toekomstige doka aan de slag te gaan.....
Overigens zit ik dus nog steeds te wachten tot iemand binnen UPS het lef heeft om in een auto te stappen. Grrrr.
Ondanks de meters hoge sneeuwbergen die het verkeer lam leggen (?!?) is deTNT de winnaar van de pakket bezorging geworden. UPS heeft het nog een dag laten afweten. Da's een beetje jammer, want UPS moet een mooi fotoboek brengen en TNT slechts een batterij oplader met draadloos toetsenbord. Morgen beter.
Ik las overigens dat ik niet de enige ben, die niet veel met de winter heeft; Mike schreef op zijn facebook:
Actually thinking about buying an ancient sacrificial Land Rover to enable short-term getting around in this mini-ice-age we find ourselves in, here in the balmy south of England. (Global warming? Bah humbug!)(c) Mike
Een beetje rasperig kwam ik vanmorgen uit bed, een verstopte neus en maar goed dat ik heb geslapen, want anders had mijn gesnurk me wakker gehouden.
Inmiddels kan het niet op met de sneeuw, ik ben blij dat ik thuis ben en niet in files hoef te staan.
Maar goed, daar houdt die blijdschap op. Ik neem aan dat mijn voorliefde voor de winter inmiddels wel bekend is.
Een paar foto's heb ik wel weer gemaakt, al hoewel ik er niet op uit ga om in de polder te rijden, een beetje te riskant; ik was te laat met bestellen van winterbanden en sneeuwkettingen en de ski's waren uitverkocht.
Dus maar even de tuin in:
Weinig picknicken zo....
Ondertussen zit ik mooi op een paar pakjes te wachten:
Met ruim 10 cm sneeuw ben ik er vandaag maar niet op uitgegaan. Zo'n egale deken sneeuw is - vind ik - niet zo'n extra fotografisch hoogtepunt in de polder, maar erger nog; je kunt de weg niet zien en ligt zo in een sloot.
Van mij mag het weer 20 graden worden.
Maar dat alles komt misschien ook wel omdat ik zit te rillen van de kou, last heb van een verkoudheid en een paar bloedneuzen. I,m duik maar lekker onder de wol.
Een plaatje zegt meer dan 1000 woorden:
Dus laat ik het maar bij het plaatje.
Dit mag morgen best nog wel blijven hoor
't Is maar goed dat ik vandaag niet hoefde te werken, anders was ik nu waarschijnlijk nog niet thuis geweest.
In plaats van in een file te staan lag ik vanmorgen lekker in mijn bed uit te slapen tot een uur of half negen.
Nederland had last van een verkeersinfarct, maar toen ik om een uur of tien de sneeuw van de auto had afgeveegd, reed ik in een uur naar Rotterdam, deed mijn boodschapje en was een uur later weer thuis. Daarna ging het infarct verder.
Vanavond weer sneeuw, dus morgen maar met de camera op pad.
Leuk, maar na morgen moet het weer weg.
Gisteren lekte ik als een echt WeKaLeak de tekst van het groot dictee. Alleen - zoals een van de lezers scherp opmerkte - was het de tekst van het dictee van vorig jaar.
Maar WeeKaLeaks zou WeekaLeaks niet zijn als ook de tekst van het dictee van dit jaar niet kan worden gelekt:
Kakofonie
De tijden zijn in zoverre interessant dat ze kakofonisch zijn; je moet bijwijlen je oren dichtstoppen tegen het tenhemelschreiende geblabla van de muezzins van de eeuwige vergelding in het ene oor en dat van de filistijnen van het geperoxideerde ressentiment in het andere.
Ge�pgradede Hoekse en Kabeljauwse twisten: de shoarmabakkers versus de aardappeleters, allen met vuvuzela's bewapend; hun zuurstofarme hersentjes verkleinen je wereld en brengen haar binnen de afrastering van hun woestijngod of hun karikaturale weergave van joods-christelijke axioma's en verlichtingsidealen.
Die boeroepers nemen het licht juist weg met hun stijlmiddelen van de provocatie en de daarbij behorende inflatoire hyperbolen, terwijl de man in het midden, de verdediger van de orde, mijmert over een vreedzame stadssamenleving als bijvoorbeeld het Oost-Galicische Lemberg eens was.
Lemberg, dat multinationale en multilingu�stische Habsburgse babylon, die co-existentie van Asjkenazim, Roethenen, Polen, Duitsers, Armeni�rs - door en door tolerant uit noodzaak en goede wil, laisser faire opgetuigd met een civilisatorische missie en een architectonisch moza�ek van gotiek, neoclassicisme en art deco.
Nochtans werden de tijden ook toentertijd interessant en viel de stad achtereenvolgens toe aan het gerestaureerde Polen, nazi-Duitsland en de Sovjet-Unie - haar namen waren Lemberg, Lw�w en Lviv, de Polen en Armeni�rs waren verdreven en de Joden uitgeroeid.
Hun huizen werden nu bewoond door Oekra�ners; enigszins beduusd namen zij die verrukkelijke, lege stad in. Lemberg werd het failliet van de vroegtwintigste-eeuwse multiculturaliteit, alleen zijn begraafplaatsen spreken nog in vele talen.
Wie zullen straks de halflege flatwijken van Amsterdam, Culemborg dan wel Gouda innemen als hun bewoners zijn verjaagd door de dompteurs van de thymotische woede, wier dromen de nachtmerries van de eerste-, tweede- en derdegeneratieallochtonen zijn?
Opzichtig negeren zij die wet van consci�ntieus bestuur die door het tao�sme wordt gepostuleerd: regeer de staat zoals je een klein visje bakt (behoedzaam).
p.s. Ook hierin vindt mijn spellingscontrole 21 vraagtekens...
Ik ben de afgelopen periode met lekken bezig geweest.
Mij is gesuggereerd de naam van mijn blog te wijzigen in WeeKaLeaks of SneakyLeaks.
Wel om die faam waar te maken lek ik nu de tekst van het Groot Dictee der Nederlandse Taal:
Carri�re
Het mistte zo, dat ik de afslag miste; die zin liet mij kennismaken met het dictee, waardoor ik stante pede van school af wilde, vanwege te veel voor-de-gek-houderij, al kende ik alle jaartallen van Krimoorlog tot Bokseropstand.
Spellen was een ambigue zaak: in automatischepiloottoestand lukte het me vanzelf, maar zodra ik erover nadacht, weifelde ik of g�nant zo'n fransozendakje had of niet; ja al die pietje-preciezerige accenten vond ik stupide, maar het gedoe met dat al of niet aaneenschrijven nog wel het stupiedst.
Voortijdige schoolverlaters zijn dappere dodo's op weg naar Bommelskonten; maar uiteindelijk raakte ik toch nog keurig netjes getrouwd, met een baan onder de balkenendenorm maar wel dicht daarbij, en met collegaatjes die ervan uitgaan dat ik geen cultuurbarbaar ben; ik ben tenslotte Tweede Kamerlid.
Dat fraaie traktement is meegenomen, want mijn eega is een funshopper; niet zo'n barbiepop die alle braderie�n afstruint waar Jan en alleman wel een paar eurootjes kan stukslaan, maar een cli�nte van pico bello etablissementen.
Tweemaal 's weeks gaat ze een dagje statten, waarbij ze als een kenau in exprestempo alle jezusfreaks die de Heer en Zijn werken prijzen omverloopt, diverse rollatorrijpe oudjes meesleurend die aan het nordicwalken zijn, en dat alleen omdat ze een nieuw eau de toiletteje heeft gespot.
Zwaarbeladen keert ze huiswaarts, sprenkelt eau de cologne uit de eau-de-colognefles en begint op internet eBay af te schuimen voor een zo goed als nieuw Blu-rayspelertje.
Als manlief ben ik de financi�le kop-van-jut, al kent haar koopdrift ��n pluspunt: jaarlijks kunnen we voor een extra vakantietje eropuit gaan van het geld dat onze koters met haar luxevoorwerpen op de vrijmarkt terugverdienen.
Mijn huwelijk mag direct uit Dantes Hel komen, die schooldag waarop het dictee me ging tegenstaan, was wel het grootste debacle van mijn leven, want als ik toentertijd beter had leren spellen, was ik allang politicus af en nu een wat minder gedwee� geldschieter.
p.s.
Wel grappig: mijn spellingscontrole geeft aan dat er met 18 woorden iets niet pluis is.
Nee, dit heeft niets met tractors te maken.
Het slaat op een techniek om een film onder of over te belichten en dit vervolgens tijdens het ontwikkelen van die film te corrigeren. Een techniek waar we vanavond mee bezig zijn geweest.
Daartoe hebben we foto's gemaakt, waarbij op een film een derde van de foto's normaal belicht waren, een derde was onderbelicht en een derde over belicht. Vervolgens moet je dan het volgende doen.
Je gaat met zijn drie�n in een donkere kamer.
Nummer 1 gaat over de gewoon belichte films,
Nummer twee gaat over de overbelichte films en
Nummer drie over de onderbelichte film.
Dan gaat het licht uit, dan is het dus echt donker, pikkedonker, je ziet niks.
In dat donker knip je een film in drie gelijke stukken. Elk van die stukken wordt in een ontwikkelspoel gedraaid, een klusje waar ik thuis per film al gauw een kwartier mee aan het vloeken ben.
Vervolgens moet je de juiste ingespoelde film in het donker aan de juiste persoon doorgeven, die ze in een ontwikkeltank stopt. Daarmee heb je dus drie stukken onderbelicht, drie stukken goed belicht en drie stukken overbelichte film per ontwikkeltank.
Dan mag het licht aan en kunnen de films ontwikkeld worden. En dan is het elf uur.
Leuk hoor, analoog fotograferen.
Waren het gisteren de EV waardes die me bezighielden, vandaag waren het de suikerwaardes.
Die waren laag, erg laag. En daar ben ik altijd knap beroerd van.
Dus vandaag het grootste deel van de dag beroerd in bed of op de bank doorgebracht.
Nu lijkt de boel weer wat genormaliseerd.
Morgen beter.
Vandaag heb ik weer foto's gemaakt. Maar dan zonder Aperture Priority, Automatische ISO of meervlaksmeting. Ook autofocus was niet aan de orde. Gewoon zoals vroeger licht meten, de EV waarde overbrengen op de camera, zelf scherpstellen en afdrukken.
Kabam, doet die Hasselblad dan.
Film doorspoelen en de volgende foto maken.
Na 12 opnames is het rolletje vol en kan die thuis in de ontwikkeltank. En een half uur later hangt de film te drogen, klaar om verder te worden verwerkt.
Ik heb er wel schik in, dat analoog fotograferen. Het zal altijd een activiteit naast het digitale fotograferen blijven, maar ik heb me toch maar alvast voor een volgende cursus analoog fotograferen ingeschreven; afdrukken op barietpapier.
Ik was vandaag niet vooruit te branden.
Lui dus.
Vanmorgen lekker tot een uur of half tien op bed gelegen.
Daarna wat post doorgenomen en een boodschappenbriefje gemaakt.
Twee keer boodschappen gedaan, die briefjes helpen ook niet meer.
En toen was het al weer tijd om richting Gorkum te vertrekken voor een aangenaam verpozen met JenS.
Nu duik ik dus zo weer met bed in, want ik voel met nog steeds enigszins lui.
Toen ik vanavond thuis kwam, was een van de standaard gangen het aanzetten van de computer en controleren van e-mail. Lang stonden de metertjes van het e-mailprogramma te draaien, maar er kwam niks. Raar, want meestal komt er wel wat binnen. Een check naar mijn weblog gaf ook een nul op rekest. Even later had ik Peter aan de lijn, die vertelde dat ook zijn e-mail niet binnen kwam.
De schrik sloeg me om het hart.
Woensdag sprak ik nog de vrees uit dat mijn blog mogelijk op zwart zou gaan. En vandaag heeft het grauw dus toegeslagen. Mijn server is gebombardeerd en ontploft.
Alles plat.
Alles weg.
Of gewoon een sneekie?
Ik heb maar een herstart uitgevoerd en alles doet het weer. Tot de volgende aanval?
Wat moet ik nu met al dat ge-wikileak.
In de basis vind ik het wel goed dat er veel informatie gewoon beschikbaar komt. Als lui niet op hun spullen passen, moeten ze ook niet zeuren als het op straat ligt. En dat het gevaarlijk is voor mens en mensheid, ik weet het niet hoor.
Waar ik me wel een beetje over op wind, zijn de bij effecten. Ook hier is nu een groep hooligans aan het opkomen die wel even een site van een grote instelling plat gaat leggen. Het lijken helden, die geldgierige banken aanpakken, maar wat ik nog niet heb gehoord is dat het Pentagon wordt platgelegd, immers daar komt de dreiging voor Amazon, Paypal en zo vandaan; dus als iemand bestookt moet worden is het de Amerikaanse overheid.
En dat stelletje idioten die met een TV camera op zich gericht, brullen dat de baas van wikileaks ter dood moet worden gebracht. Ik zie allemaal parallellen met de lasterende taal die Sadam Hoessein uitsloeg als hij weer over het onrecht dat hem was aangedaan zat te klagen. DIe Amerikanen doen dat nu op een zelfde manier. En het zijn dus de Amerikanen die bang zijn dat nu alles wat ze uitvreten op straat komt te liggen.
Of we nu blij moeten zijn met alles dat op straat ligt (overigens alleen van de overheid, ik zie nog niets van Shell, KLM of Boeing) weet ik ook weer niet. Sommige dingen kun je maar beter niet weten. Maar ja, als ik dan in ieder geval maar zelf die keuze kan maken, in plaats van dat de heren politici bepalen wat ik wel en niet mag weten.
Dus toch een beetje voor wikileaks, maar wel tegen de hooligans.
Of ben ik nu een draaikont?
Af en toe heb ik hier weleens informatie op mijn blog die ik van elders heb verkregen, ik lek dus wel eens informatie over KPN, ING, SKVR, ANWB en zo. Eigenlijk ben ik dan dus een soort van WikiLeak.
Ik hoop alleen dat jullie dit niet verder vertellen, want voor je het weet betaalt de Postbank mijn salaris niet meer uit en kan ik ook niets meer kopen op mijn credit card of PayPal.
Ook maak ik me een beetje zorgen, want toen ik in New York was, heb ik daar dit WikiLeak bijgewerkt. En nu maak ik me zorgen dat Obama naar mij op jacht gaat, Voor je het weet zit ik in Guantanomo Bay jaren opgesloten in afwachting van een rechtszaak die met zekerheid zal uitlopen op de doodstraf wegens hoogverraad.
Dus als vandaag of morgen dit weblog op zwart gaat....
Ik ben dus nu ook van de analoge foto's.
Na het schieten van een film, pleeg ik die film zelf te ontwikkelen. Bij gebrek aan een echte doka (komt wel) doe ik het inspoelen van een film (dat moet in het hartstikke donker gebeuren) nog in het washok, dat is donker, geen ramen en zo.
Alleen dat washok is toch ook wat stoffig, vanweges de wasdroger. Dus ontkom ik er niet aan dat op de te ontwikkelen film wat sof en draadjes en zo zitten. En die zie je dus op de afdruk.
In het digitale tijdperk is daar binnen fotoshop een retoucheerfunctie voor gemaakt; je veegt met een kwast over de 'beschadiging' en photoshop zoekt uit hoe en wat moet worden gerepareerd.
In de analoge wereld is dat wel wat anders.
Je neemt wat witte en/of zwarte inkt en een bakje water. Vervolgens pak je een kwast met zes haren of zo iets, als ie maar harstikke dun is. Voor grote plekken mag je een kwast met iets meer haren gebruiken.
Met die kwast in wat water gedoopt ga je de zwarte inkt op een schoteltje uitsmeren, totdat ie zo dun-licht is als de plek waar de reparatie moet plaats vinden en ga je met de punt van die kwast zitten tippen. Soms moet je (omdat er een plek zit in een struik) zo een blad met donkere en lichte stukken reproduceren (in photoshop zet je daarvoor 'content-aware' aan en dan zoekt photoshop het zelf uit).
Ik heb dus vanavond een uurtje of anderhalf op een tweetal foto's zitten tippen. Maar ja, het resultaat mag er zijn. Er gaat toch maar niets boven ambachtelijk handwerk.....tenzij je 132 smoelen moet afdrukken.
't Is leuk hoor, zo'n smoelenboek maken. Maar met meer dan 150 collega's is het ook fotografisch gezien wel veel van het zelfde. Dat geldt voor het maken van de foto's, maar ook voor de bewerking. Je wilt alle foto's er ongeveer het zelfde laten uit te zien, niet de een mooi glad en de ander met een grove korrel. Dus bij de eerste vijf is het nog even zoeken naar de juiste instellingen en daarna is het eigenlijk veel van het zelfde.
Vanavond heb ik fase ��n afgerond; honderdtweeendertig smoelen zijn verwerkt. Ik ben er flink gaar van.
Nog een nakomdag, voor de collega;s die nog niet voor de camera zijn geweest, nog een avondje of twee bewerken en dan zit ook deze klus er op.
Ik weet een ding, het was leuk om te doen, maar dit lop4ende band werk is niet aan mij besteed. (tenzij er 100 euro per foto wordt betaald).
Vandaag is het gaan regenen. En regen op sneeuw betekend een vieze gladde blubber.
Daarnaast zat er - geheel in sinterklaasstijl - een flinke schimmel op mijn vorige week gekochte potje jam, dus geen croissantje met jam vanmorgen.
Ik ben er dus maar niet op uit getrokken, maar heb knus thuis aan mijn smoelenboek foto's zitten werken.
Ook de koffie vanmorgen ging niet gepaard met een stukje warme amandelstaaf. Niet omdat Ineke me was vergeten, zij had gisteren overeenkomstig de traditie, gewoon een banketstaaf voor me klaar liggen. Ons kent ons, ik vind die dingen veel te lekker en eet zo staaf in een veel te hoog tempo op. Dus uit zelfbescherming heb ik maar bedankt.
Daarnaast de gebruikelijke zondag dingen, wasje, koken en een beetje suf voor de buis hangen.
O, Gefeliciteerd broer.
Het zou vandaag gaan dooien.
Eerst kans op ijzel, maar dan regent het op een bevroren ondergrond.
Maar dan regent het en spoelt het die sneeuwdrab weg.
Dan kunnen we weer gewoon over straat, in plaats van in de slipstand.
Dan kan ik weer gewoon een krappe parkeerplaats met een klein stoeprandje nemen zonder er af te glijden tegen de auto naast me.
Dan kan Ineke weer gewoon in haar Boxster rijden.
Maar het ging niet dooien. Nee het stormde sneeuw. In plaats van schone straten was alles weer wit, zodat het morgen langzaam kan veranderen in bagger.
Het blijft dus gewoon winter
Ik heb een hekel aan de winter, sneeuw is mooi, maar veranderd snel in onhandige vieze blubber.
Sneeuw is mooi maar leidt tot hopeloze files.
Sneeuw kan ook gewoon erg mooi zijn:
Dus vanmiddag vond ik het best mooi.
Maar toen ik vervolgens in een sneeuwbui naar Naaldwijk reed, werd ik er weer knap moe van. Maar goed, zo vaak zie ik mijn zusje uit Engeland niet en Mike nog minder vaak, dus ik had er graag voor over.
Lekker zitten kleppen bij een eenvoudige maaltijd.
Ongelooflijk, wat een week. Zoveel van die enorm belangrijke gebeurtenissen, een mens kan het bijna niet verwerken.
Eerst was er dat enorme pak sneeuw, wel anderhalve centimeter. Nederland stond vast met over de 800km file.
Vervolgens kwam daar die enorme koudegolf van gisteren overheen, wel 6 graden vorst, een nationale ramp.
En vandaag, vandaag was toch wel het hoogtepunt. Het WK voetbal van 2018 mag worden georganiseerd door Rusland, Nederland piest naast de pot.
Op dat soort van dagen ben ik blij dat ik geen euro besteed aan een krant, dat ik de radio of TV gewoon kan uitzetten.
Wat een gelul tot allemaal, alsof er geen belangrijke dingen gebeuren.
't Was vandaag koud, wel -6 met wind. Dus een gevoelstemperatuur van wel -12. En dus ging het nergens anders meer over.