Archieven van juli 2007

Daags na het bendeverhaal in het Amerikaanse leger komen ze met de oplossing voor het personeelsprobleem. Er wordt zo'n 34 miljard dollar uitgegeven aan wapens voor de 'bevriende' landen in het Midden Oosten. Daarmee slaan de Amerikanen twee vliegen in een klap: de wapenindustrie blijft lekker bezig met geld verdienen en de bevriende landen knappen de oorlog op. Of zouden die Amerikanen denken dat de dan bedreigde landen geen (bewapenings)maatregelen zouden nemen als alles om hun heen goed in het wapentuig wordt gezet.
Overigens verdenk ik de Amerikaanse wapenindustrie er van niet vies te zijn ook de bedreigde landen van wapens te voorzien; dubbele inkomsten.
Nu zou je zeggen dat er ervaringen zijn met het militair steunen van bevriende landen of bevolkingsgroepen. Immers de Taliban zijn volop gesteund door de Amerikanen in hun strijd tegen de Russische bezetting en ook Irak kreeg volop steun van de Amerikanen in hun strijd tegen Iran.

En wie zijn nu ook al weer de vijanden?

Ik heb al eens eerder in een tv programma gezien hoe in Amerika wervingscampagnes voor het leger verlopen. Vooral op scholen met veel kansarme jongeren wordt flink geworven. De jongens wordt een (voor hen) vet salaris in het vooruitzicht gesteld, waarna zij met flink wat overredingskracht hun handtekening zetten en dus soldaat in opleiding zijn.
Nu slijten ze daar kennelijk nogal wat soldaten, dus de toelatingseisen worden flink naar beneden bijgesteld. Zoals een ex minister zei: "als ze rechtop door een deur kunnen lopen is dat goed genoeg."
Zo biedt het leger dus naast de echt kansarmen een plek voor verslaafden en bendeleden.
En daar wordt de wereldvrede dan mee bewaakt.

Mooie dingen vind je overal. Het is een kwestie van kijken.
Al eerder waren we op bezoek in het Faunapark in Nieuwe Tonge. We waren toen nog verrast dat er zulke mooie volgels zo dicht in de buurt zaten. Maar nu we het weten houden we het in de gaten.
Vandaag waren er valkeniers op bezoek in het Faunapark. Dus heb ik de regen getrotseerd en ben naar Nieuwe Tonge gegaan. Wel vlak boven het park brak de lucht open en was het droog. Dus genieten en foto's maken. Later ben ik Yvonne gaan ophalen, het weer was dusdanig opgeknapt dat ook zij van de mooie beesten kon genieten. Ongelooflijk hoe mak die beesten zijn, volop mensen om ze heen, maar ze blijven rustig en sommige ook aaibaar.
Aan mij nu de schone taak een selectie te kiezen van de mooiste foto's uit de 350 die ik er heb gemaakt.
Zucht? Nee hoor een mooie hobby

Vandaag moesten er een paar nieuwe lampen in de BMW. Die zijn bijzonder, dus naar de BMW dealer om ze daar te halen. Na bekomen te zijn van de schrik voor de prijs ben ik aan de slag gegaan om de lampen te vervangen.
Ik heb te grote handen, of ze stoppen die lampen in te kleine ruimtes.
Na veel gepiel was ik bij een van de lampen en de ..... van een dealer heeft me de verkeerde lampen meegegeven.
Om drie uur op zaterdag hoef je bij een BMW dealer niet meer aan te komen, die heeft de buit binnen en is gesloten. Volgende week scheld ik hem wel uit.
Toen het spul zo allemaal buiten stond dacht ik: wat heb ik het toch slecht, dat spul moet wel allemaal schoon gehouden worden.......

Ik had vandaag de rit in mijn kont. Ik wilde er echt op uit. Dus vanmorgen heb ik mijn fotospullen in de auto gemikt en ben naar de Voerstreek gereden.
Alleen het was ook vakantietijd, dus trokken veel mensen er met de sleurhut op uit. Het leek wel een epidemie. Gauw nog even naar Topgear kijken, hoe je die dingen moet vernietigen.
Maar goed, uiteindelijk toch redelijk snel in de Voerstreek terecht gekomen - een heel mooi stukje Belgisch Limburg tussen Maastricht en Aken. Ik had hier al eens iets over gelezen in een fotoblad, mooi fotogeniek gebied.
Ondanks de flinke rit was het zeer de moeite waard, ik zal er nog wel eens komen. (Van de winter, lijkt me prachtig.)
Meer foto's via mijn fotoblog

Afgelopen week sprak ik mijn verbazing al uit over de immer aanwezige belangstelling voor de Tour de France.
Nadat vorig jaar de winnaar zijn prijs werd ontnomen wegens dopinggebruik, dit jaar nog een enkele ex-winnaar toe gaf doping te hebben gebruikt en elke jaar de nodige renners worden betrapt, is ook nu de potenti�le winnaar uit de tour gezet. Een veiligheidsmaatregel lijkt me, want de verdenkingen zijn groot.
En toch is er vandaag een uitgebreide rapportage over de etappe van vandaag, gevolgd door het Tourjournaal, een samenvatting tour in het sportjournaal en de avondetappe op tv te zien. We blijven gewoon doorgaan met de verheerlijking van een stel junks, terwijl hier de coffeeshops dichtgaan en het gedoogbeleid tanende is.
Snap u het nog? Ik niet.

p.s. Ja Mariska, ik bedoelde jou

De vakantieperiode is op zijn hoogtepunt. Op de Televisie ontbreken de goede programma's; ze zijn vervangen door herhalingen. De kranten zijn dun en op de radio worden de nieuwsprogramma's gevuld met ditjes en datjes.
Het is ook niet zulk goed weer.
Deze combinatie is dodelijk. Je krijgt nu op de radio diepte-interviews van vakantiegangers die kamperen in slecht weer. En als je een Hollander de vraag stelt wat hij van het weer vindt als hij tot aan zijn enkels in de blubber op een camping staat, dan krijg je een puist ellende over je uitgestort waar de wereld geen weet van wilt hebben.
Ik heb de radio van arremoede maar uitgezet, het dak van de BMW naar beneden gedaan en heb gewoon genoten van een lekker waterig zonnetje, zonder te klagen.

Oh ja,
Gefeliciteerd Mariska

Misschien wel vaak, maar de (on)natuurlijke tegenstelling tussen Nederlanders en Duitsers staat dit in de weg.
Maar vorige week verlieten de Duitse televisieploegen het Tour de France toneel, na weer een dopingschandaal.
De show must go on, dus we krijgen echter hier nog steeds een uur of 15 per dag van die dopingsport te zien. Vandaag werd de winnaar van de tijdrit van afgelopen zaterdag uit de tour gezet wegens dopinggebruik.
Ik snap een paar dingen niet.
1. Waarom nemen zogenaamde sporters toch maar steeds het risico om zich vol te stoppen met ellende en dan te gaan fietsen, terwijl je weet dat als je wint, je je plas moet inleveren.
2. Waarom zenden we jaar na jaar die zogenaamde sportieve prestatie vele uren per dag uit en spenderen we daar vermogens aan.
3. Waarom kijken we naar die non-sport.
Het wordt tijd de wielersport in de ban te doen. De commercie verliest haar interesse, doping is niet meer nodig en wellicht wordt die sport dan weer gezond.
De Duitsers hebben gelijk.

Dat mag dus niet. En dat weet ik.
Maar vandaag reed E. de Gr. uit Zw. met mij mee naar huis. ZIj vertelde me dat ze zich aan het avontuur van het nemen (ondergaan) van rijlessen ging wagen.
Ik kon een lachuitbarsting inhouden.
Zij vertelde me dat ze ook op verschillende tijdstippen van de dag wilde gaan lessen.
Verstandig, vond ik.
ZIj vertelde dat dat handig was omdat zij dan ook in de files ervaring kon opdoen met het fileparkeren.
Ik heb haar verteld dat je in ieder geval niet in een file op een snelweg mocht parkeren, omdat er op de snelweg een parkeerverbod is.
Ik heb haar ook beloofd dit verhaal niet wereldkundig te maken.
Maar ik had mijn vingers gekruist.

Vandaag hebben we Els en Mike op bezoek gehad. Heel fijn, heel emotioneel en heel bizar: Els was de enige van ons vieren die geen kanker heeft (gehad).
Het was goed te zien en te horen hoe Mike, gesteund door Els, de afgelopen jaren van ellende heeft overwonnen en zich een weg heeft gebaand naar een zinvol leven. Hij heeft een wat minder optimistisch ingesteld karakter dan Yvonne of ik, des te knapper is het dat hij heeft bereikt waar hij nu staat.
De keuzes die hij maakt gaan beslist niet via de weg van de minste weerstand. Zo'n dag geeft ons nog meer inspiratie om door te zetten.

De BMW was aan een paar nieuwe lampjes toe. Normaal gesproken stop je daarvoor bij een benzinepomp en koop je een paar lampjes. Echter niet zo voor een BMW, daar zitten bijzondere lampjes in. Na vorige week een aantal adressen te zijn afgelopen, heb ik ze uiteindelijk besteld bij een automaterialenzaak. Vandaag ging ik er even langs om te controleren of ze binnen waren.
Dus niet.
Toen ben ik maar even - ik was toch op de motor - bij VeJe langs gegaan. Daar stond nog steeds een mooie Aprilia als demo motor. En aangezien ik op de motor was, kon ik het niet weerstaan om maar een proefrit te maken. Een heerlijk bulderding, ik heb flink genoten. Maar ik genoot daarna toch veel meer van mijn Triumph.
Dus Yvonne; geen zorgen.

Het valt mij op dat als ik op kantoor even mijn weblog raadpleeg, het laden van een pagina zeer traag verloopt. Hier op mijn Mac gaat dat alles flitsend, terwijl de internetverbinding op het werk toch veel sneller is.
Ze zeggen wel eens dat een baas op zijn hond gaat lijken, maar een weblog die op zijn 'moeder'computer gaat lijken?

Ja, ik weet het, een slap verhaal. Maar ik ben een beetje ziek en ga mijn bed in.

Vandaag had collega Fred een fietstocht voor de liefhebbers van ons bureau op het werk georganiseerd. Ik ben wel voor dit soort evenementen en ik spin, dus fietsen moet geen probleem zijn.
Wel, Fred had een leuke tocht uitgezet, een kilometer of 50. Daarnaast was het vandaag de dag waarop de zomer viel, dus prachtig weer.
We hebben een goede dag gehad.

Maar...
Na een poosje fietsen had ik toch een sterke indruk dat fietsen en spinnen zeer wezenlijk van elkaar verschillen. Op technisch vlak is er bij het spinnen een vaste verbinding tussen trappers en vliegwiel (een doortrapper). Daarnaast wordt bij het spinnen ook wel gezeten, maar zeer vaak wordt de gevleugelde kreet 'uit het zadel' gehanteerd. Dat blijkt een behoorlijke ontlasting voor het zitvlak te zijn.
Na een paar uur fietsen was ik er weer achter waarom ik niet graag fiets - ik vind het niet leuk en ik krijg pijn in mijn kont.
Nu is het dus wachten op reacties van de fietsende tak.

Toen wij een jaar of tien geleden nog twee Labradors hadden, waren we redelijk actief in de hondensport. Twee tot drie keer in de week waren we met onze honden aan het trainen of hielp ik bij het opleiden van andere honden.
Ik herinner me nog knappe staaltjes van jachthonden uit die tijd: een hond die op twee meter uit een getrokken reukspoor het spoor uitloopt met een hek tussen hond en spoor. Precies waar het spoor in een rechte hoek van het hek wegloopt, springt de hond over het hek: hij had op twee meter feilloos het spoor in zijn neus.
Net liep ik met Nadir buiten. Het was rustig, Nadir liep los. In het gras langs de weg zat een groot konijn met angstige ogen naar Nadir te kijken. Maar Nadir liep al snuffelend op een halve meter langs het konijn, zonder blijk te geven dat hij iets rook.

Daar ga je dan met het feit dan een hond een duizend maal betere neus heeft dan een mens. Zelfs ik kon dat konijn bijna ruiken. Met Nadir zal het op dit vlak nooit meer goed komen.

Vroeger beklaagde ik me hier wel eens na een avondje spinnen met Peter. Zijn lessen waren altijd zwaar.
Maar er is inmiddels veel veranderd.
Vorige week liet Mariska al weten het imago van een makkelijke les te zullen afschudden.
De lessen van Kim kenmerken zich door de kreet 'een staande klim met veel weerstand op tempo'.
Bart verdeeld zijn les in drie blokken: een blok met staand klimmen op tempo, dan zwaar klimmen op tempo om af te sluiten met een combinatie van staand en zittend klimmen op tempo.
Jasmijn had altijd al ongekend zware programma's.
Ik zit nu - anderhalf uur na het spinnen - nog steeds met een handdoekje het zweet van mijn voorhoofd te vegen.

Was Peter er nog maar....

Vandaag de dag van kuur drie, en hierna nog maar ��n te gaan. We zijn dus over de helft in plaats van op de helft. In de aanloop naar de kuur heeft Yvonne wel wat boze gezichten gezien. Ze moest namelijk vanmorgen eerst bloed prikken, om te controleren of ze goed was hersteld.
Wel, ze komt dan aan in een gang vol wachtende mensen - ik ken dat, ik zit daar ook regelmatig vanaf zes uur nuchter op mijn beurt te wachten. Maar Yvonne heeft voorrang. Dus al die mensen balen totdat er eentje - die van de hoed en de rand weet - zegt, dat die mensen die moeten wachten toch liever niet zouden willen ruilen, omdat zij daarna geen chemokuur hoeven te krijgen. Daar krijg je zo'n gang wel mee stil.
Verders ging het gelukkig vlot vandaag, kwart over negen aan de drup en om twee uur weer naar huis.
Op naar de laatste.

Het zijn de afgelopen weken groeizame weken geweest. Dat was te zien in onze tuin. Vooral aan het gras, waarvan ik wist dat er een paar ballen van Nadir in lagen. Maar die ballen waren bijna niet meer te zien in het hoge gras.
Trouwens, Nadir was bijna niet meer te zien in het hoge gras.
Maar ja, bij regenachtig weer kan ik het gras niet maaien, het maaimachientje komt niet door het natte gras.
Maar gisteren was het warm en droog. Vandaag begon de dag flink zonnig. Dus ik kon me aan mijn favoriete hobby begeven.
Toen ik de spullen net had klaar staan, begon het donker te worden. Op de achtergrond begon de lucht herrie te maken en licht te geven.
Ik heb nog nooit zo snel het gras gemaaid. Bij de laatste grashalm viel de eerste druppel.
Ik heb lekker even in de regen zitten uitzweten en voldaan naar het strakke gras, met daarin twee ballen, gekeken.

Het is 14 juli.
Zomer.
Na een paar weken van regenachtige aarzeling zou het dit weekend gaan gebeuren. Afgelopen maandag wel al gerept over temperaturen van ver boven de 25 graden. In de loop van de week werd de verwachting bijgesteld, maar het was toch mooi weer vandaag.
Of niet.
Deze foto heb ik vanmorgen gemaakt. Is de herfst vroeg in gevallen?

Morgen maar gauw het gras maaien, voordat het dicht sneeuwt.

Fiat maakt een flinke knipoog naar vroeger. In navolging van Volkswagen's kever en de nieuwe mini is er nu de nieuwe Fiat 500. Wellicht de leukste van het stel.
Ik kan niet wachten op de Abarth versie, maar dan moet wel het motorkapje achterop op een kiertje staan net als vroeger.

Deze foto staat symbool voor ons levenspad:
Een niet al te kronkelige weg naar de horizon.
Af en toe staat er een gesloten hek, waardoor het lijkt dat we onze weg niet kunnen vervolgen.
Maar naast dat hek is een klein hekje, je moet wel even door de prut en hard duwen, maar dat hekje kan open, zodat je uiteindelijk je levenspad weer kunt vervolgen.

Deze foto heb ik al eerder op mijn fotoblog geplaats, maar hij verdient ook hier een plekje vind ik.

Aldus de uitspraak van de oncologist. Wat we maandag al over de lever hoorden is vandaag nogmaals bevestigd. Ook bij de longen gaat alles de goede kant op.
Dit betekent dat de kanker onder controle lijkt te komen.
Als toetje vertelde hij, dat hij verwachtte dat we met vier kuren in plaats van zes zouden kunnen volstaan, zodat we die andere medicijnen achter de hand kunnen houden voor het geval ze hard nodig zijn.
Met dit goede nieuws zijn de vooruitzichten goed, genezing is nu niet aan de orde, maar de horizon is wel aanzienlijk verbreed.
We heffen er een goed glas op.

We denken allemaal aan het milieu.

• Voor onze kinderen.
  
• We willen niet met ons pensioen in Arnhem aan Zee wonen.
  
• We hebben het goed op met de IJsberen.

Wij rijden in een dikke Opel diesel.
En dat kan dus niet meer. Al roet spuwend vervuilen we het milieu.
Nu is daar een oplossing voor: een roetfilter.
En omdat zo'n roetfilter gratis is, heb ik dat aangevraagd.
Zodat ik mijn steentje bij draag aan een beter milieu. Voor onze kinderen, Arnhem op de hei en de IJsberen.

Hou ik bovendien geld over om hem te laten omchippen voor wat meer vermogen......

Yvonne had vandaag een tweetal onderzoeken om te kijken of de chemokuren enig succes hadden. E�n van de onderzoeken was een echo van de lever.
Bij dit onderzoek had de onderzoeker de grootste moeite om - met de echo van een maand of twee geleden er bij - nog wat van de eerder geconstateerde afwijkingen terug te vinden.
Alles lijkt erop te wijzen dat de kuren aanslaan!
Stiekem hoopten we natuurlijk op een goed resultaat, maar dat een en ander al zo snel zichtbaar is, daar hadden we niet aan durven denken.
Woensdag horen we de verdere betekenis van dit geheel, maar we gaan een stuk geruster en hoopvoller naar het ziekenhuis met deze voorkennis.

Vanmorgen bij het opstaan voelde ik al dat er iets mis zat. Eerder in de nacht was ik al een paar keer wakker geworden vanwege kramp in de kuiten en vanmorgen schoot het ook in mijn rug.
Zo goed en kwaad als het kon heb ik mijn huiselijke taken uitgevoerd, maar nu ga ik me door Yvonne nog een beetje laten verwennen alvorens ik vroeg mijn bedje in duik.
Ik heb dus zat meegemaakt, maar dat is dus in drie zinnen verteld.
Morgen beter.

P.S. Ad, Els en Nel: nog gefeliciteerd hoor.

Na de druilerige en stormachtige dagen van de afgelopen week, was het vandaag een aangenaam zonnige dag.
Yvonne had een krantenknipsel klaar liggen met een aankondiging van een roofvogelshow hier in Dirksland, dus dat was natuurlijk kaasie voor het fotobasie. Dus vanmorgen op tijd boodschappen gedaan en vervolgens gewapend met de zware kamera naar de vogels. Dit bleek de zelfde valkenier te zijn als die we vorig jaar in Zeeland hebben gezien. Heel leuk was, dat ze me herkende.
Ik heb een paar honderd foto's mee naar huis genomen en was daar best tevreden mee. Morgen zal ik wel een paar uurtjes aan het afwerken en plaatsen op fotoblog en flickR bezig zijn.
Vervolgens zijn Yvonne en ik vanmiddag naar Zwijndrecht afgereisd, waar Esther en Martin ons een heerlijk Indische maaltijd hebben voorgeschoteld. Lekker na het eten buiten gezeten (dat was voor Yvonne al een flinke tijd geleden).
Al met al een prachtige dag doorgemaakt.

Het is juli, dus hoogzomer.
We hebben een gat in de ozonlaag, dus de temperaturen stijgen en de ijskappen smelten.
Al Gore verteld op de hele wereld dat we voorzichtiger met onze aarde moeten omgaan, omdat anders de gevolgen niet zijn te overzien.
In Limburg signaleren we Vale Gieren.
Kortom, we gaan de tropische kant op.

Waarom hadden we vandaag dan - na twee weken regen - zo's herfststorm, dat de takken van de bomen braken, zodat onschuldige van de zomer genietende automobilisten hun auto tot wrak zagen verworden?

Foto vandaag vanuit kantoor gemaakt

OK
Inmiddels mag bekend verondersteld worden dat ik iets met fotgraferen heb. Maar elk voordeel heeft zijn nadeel. Op doordeweekse dagen ga ik niet mijn tas met apparatuur meesjouwen. Die tas omvat een kilo of vijf aan spul, dat ik bij een gerichte fotosessie zonder morren met me mee sjouw, maar niet voor de lol.
Daar zat ik wel een beetje mee, want ik kom toch regelmatig in een situatie van "Had ik nu mijn camera maar bij me".
Maar Johan heeft al gezegd dat elk nadeel zijn voordeel hep, dus met de huidige stand der techniek is in de vorm van een Panasonic FZ8 een mooie reisgezel gevonden voor als ik niet wil sjouwen.
Dus het weekend de boekjes doorlezen en dan volgen de resultaten wel op het fotoblog.

Sylvia, een collega van mij, is in haar vrije tijd fanatiek met paardensport bezig. Ik kwam daar achter toen ze het over haar jongens had en me een aantal paardenfoto's liet zien. Ach ja......
Al doorpratend vroeg ze me hoe ze een aantal foto's bij elkaar kon voegen zodat ze een foto had die ze op linnen kon laten afdrukken.
Fijntjes liet ik haar merken dat dit met wat kennis en kunde in photoshop wel te doen was. Wel zij is niet bedreven in photoshop, dus ik was de l.....
Afijn, vanavond heb ik dus een uurtje of twee met de foto's van de jongens van Sylvia zitten knutselen.

In Amerika is ie inmiddels te koop: Apple's iPhone. Ik las dat de mensen dagen van te voren al in de rij stonden, zaten of lagen. Voor een plekje voorin werd al gauw $1200 geboden. Er was zelfs een zwerver - die toch al op straat slaapt - die een plekje bij een Apple store had ingenomen en flink geld heeft verdient.
Het is een gat in de markt.
Sony komt met een nieuwe PlayStation en je chartert een paar man die voor honderd euro een paar dagen voor een winkel gaan kamperen. Tegen de tijd dat de verkoop start verkoop je je plekje aan de hoogste bieder.
Kaartje voor het concert van de Stones: leg een paar man op een campingbedje voor het stadion en je loopt binnen.
Eind van het jaar komt de iPhone naar Europa. Met een beetje mazzel kun je plekjes in rijen verkopen in Engeland, een week later in Duitsland, een paar dagen laten in Nederland en Frankrijk.
Zo verdien je genoeg om er zelf een te kopen.

Vandaag was ik aan de beurt om deel te nemen aan wat wij noemen: de cultuursessie. Ik ga hier niet verder op de inhoud in, het is mijn dagboek en niet mijn werklog.
Maar die sessie werd op een lokatie gehouden die niet autovriendelijk is. Dus stond ik vanmorgen voor de keuze om met openbaar vervoer, auto+openbaar vervoer of motor naar Rotterdam te gaan.
De voor mij meest aantrekkelijke keuze was om de motor te pakken, alleen het weer zou roet in het eten kunnen gooien; ik ben namelijk niet verzot op rijden in de regen.
Vanmorgen hielp buienradar.nl met het maken van de keuze: zo rond de periode dat ik zou rijden, zouden de buien zijn overgedreven. Voor de terugweg moest ik het dan maar gokken.
Dus de heenweg in relatief lichte regen naar Rotterdam gereden. Kwam redelijk droog aan en was in ieder geval ruim op tijd.
De terugweg begon hoopvol. Droog en een beetje zonnig. Na vijf minuten kwam ik de Maastunnel uit en daar was het donker. Het begon zo hard te regenen dat het door het regenpak heen pijn deed. Op de Vaanweg heb ik maar even onder een afdak van een tankstation staan genieten van het natuurgeweld; er stond zoveel water op de weg, dat het me verbaasde dat er geen ongelukken gebeurde. Na een kwartier werd ik het zat en ben ik naar huis gezwommen.
Morgen weer met de auto.

Vanmorgen begon in stilte; geen fluitende vogels dus regen. Gelukkig knapte het later op.
Nicolien kwam aan het eind van de ochtend langs. Ze zat een beetje in de knoop met wat priv�-aangelegenheden en wilde even 'leeglopen'.
Dat, gecombineerd met het opknappende weer, maakte dat Yvonne voorstelde dat Niek en ik maar even moesten gaan uitwaaien op het strand.
Wel, gezien de foto waren er meer mensen op die gedachte gekomen. Ik snap niet dat die vliegers niet in de knoop raken.In ieder geval zijn we lekker uitgewaaid en daarmee ook lekker opgeknapt. Dat plus het feit dat ik Niek net op tijd bij ons thuis afleverde om haar overvolle blaas in een toilet in plaats van de auto te legen, maakte het uiteindelijk toch een plezante dag.