Gisteren zei ik het al: je wordt geleefd. Dat is op zich goed, het hoort er bij, het is onderdeel van het verwerken.
Elke dag zit vol met emoties, waar je niet op bent voorbereid: iets simpels als het weghalen van het bed uit de woonkamer was een opluchting omdat het echt weg moest, maar het laat wel een enorm gat achter. Yvonne is er immers niet bij om het verdwijnen van het bed te vieren.
Vanmiddag heb ik een grote afdruk van een foto van Yvonne opgehaald. In een automatisme trek je de foto uit de koker om de kwaliteit te controleren. Alleen dit is een foto van Yvonne....
Het verstand zegt dat het allemaal wel zal slijten, maar voorlopig is het verdomde moeilijk
Beste willem,
Woorden in de vorm van twee gedichtjes. Ik heb jou altijd heel sterk gevonden in het ZIJN samen met Yvonne. Heel veel sterkte de komende tijd.
Liefs, Ronald
Een vrouw beminnen...
Een vrouw beminnen is de dood ontkomen,
weggerukt worden uit dit aards bestaan,
als bliksems in elkanders zielen slaan,
te zamen liggen, luisteren en dromen,
meewiegen met de nachtelijke bomen,
elkander kussen en elkander slaan,
elkaar een oogwenk naar het leven staan,
ondergaan en verwonderd bovenkomen.
`Slaap je al?' vraag ik, maar zij antwoordt niet;
woordeloos liggen we aan elkaar te denken:
twee zielen tot de rand toe vol verdriet.
Ver weg de wereld, die ons niet kan krenken,
vlak bij de sterren, die betovrend wenken.
't Is of ik dood ben en haar achterliet.
Ed. Hoornik
------------------------------------
Hebben en zijn
Op school stonden ze op het bord geschreven,
het werkwoord hebben en het werkwoord zijn;
hiermee was tijd, was eeuwigheid gegeven;
de ene werkelijkheid de ander schijn.
Hebben is niets, is oorlog, is niet leven,
is van de wereld en haar goden zijn.
Zijn is, boven die dingen verheven,
vervuld worden van Goddelijk pijn.
Hebben is hard, is lichaam, is twee borsten,
Is naar de aarde hongeren en dorsten,
is enkel zinnen, enkel botte plicht.
Zijn is de ziel, is luisteren, is wijken,
is kind worden en naar de sterren kijken,
en daarheen langzaam worden opgelicht.
Ed Hoornik
Willem,
ik zit hier in suriname en lees je weblog dat yvonne is overleden. ik weet niet wat ik moet schrijven, ik heb tranen in mijn ogen. ik wens je veel sterkte en ik ga je bellen als ik thuis ben (vrijdag as.). Yvonne blijft een keisterk wijf en jij bent een keisterke vent. het leven is soms mooi en soms zo hard. herinner de mooie dingen.
dikke zoen,
Toeki en Peter