Archieven van januari 2009

Ik heb tegenwoordig niet elke dag een goed verhaal in mijn vingers en om elke dag over mijn gemoedstoestand te schrijven, wordt een beetje saai.
Maar ik heb een groep trouwe lezers van dit weblog, dus niet schrijven kan eigenlijk niet.
Vandaag dan maar eens wat cijfers, die overigens wel wat gekleurd zijn; het overlijden van Yvonne heeft het aantal bezoeken vergroot.
Onderstaand een schema van het aantal bezoeken over de afgelopen maand:

De meeste bezoekers komen uit Nederland (2033), als goede tweede Australie (56) op de voet gevolgd door Engeland (54), Daarna komen Noorwegen (10), Suriname(5), Belgie(4), Amerika(2), Oosternrijk(1), Japan(1) en de Antillen(1)
1843 bezoeken werden vanaf een Windowsmachine uitgevoerd, 340 Apple gebruikers en 13 iPhone gebruikers bereikten het blog.
Bron: Google analytics

Trouwe lezers; morgen weer een gewoon verhaal.

Vandaag heb ik me rustig gehouden. Er zijn altijd wat kleine klusjes te doen en ook administratief valt er nog steeds van alles te regelen. De zegeningen van het internet leiden ook tot vele nieuwsbrieven, die moeten worden opgezegd.
Ik kan het (nog) niet over mijn hart verkrijgen om het e-mail account van Yvonne te verwijderen. Haar weblog blijft bestaan.
Vanavond ben ik bij Esther en Martin geweest. Lekker een broodje gegeten en lekker geklept, gehuild en een nieuwe fotoshoot met Esther voorbereid.
Ik zal het er nog druk mee krijgen, ik heb nog een andere uitnodiging staan en Cees en Marianne hebben me gevraagd om hun trouwfoto's te gaan maken.
Spannend, maar wel een leuk vooruitzicht.
Wie weet wordt ik de Nederlandse Davis Ziser. (Zal wel niet)

Het is niet makkelijk om weer een beetje ritme in het leven te krijgen. Concentreren valt niet mee. Dus of ik nu al aan werken toe ben, dat geloof ik niet. Maar uitstellen moet ook niet te lang.
Ik heb voor volgende week een afspraak gemaakt met de bedrijfsarts om eens rustig met haar te praten over een plan om weer aan de bak te gaan.
Wel ben ik vanavond naar de afsluitende avond van mijn fotocursus gegaan. Het was goed om die cursus af te sluiten. We hebben lekeer een aantal foto's opgeplakt en aan de muur gehangen. Het was goed daar weer te zijn, ik heb best wel zin in de vervolgcursus: architectuur, een nieuwe uitdaging.
Intussen begint bij Nadir te ouderdom er hard in te komen. Hij wordt in augustus twaalf, dus het is een oud beestje. De laatste dagen zie ik hem met de dag achteruit gaan, nauwelijks fut om te lopen, eet bijna niet en ligt de hele dag te slapen. Ik ga volgende week maar eens met hem naar de dierenarts. Ik hou mijn hart vast.

Ik heb een internetplusbellen abonnement van KPN. Dat is inmiddels in vergelijking met andere aanbieders wat duur aan het worden, dus wil ik de boel in april aanpassen.
Ik ken de KPN, dus ben maar vroeg met de voorbereidingen begonnen. Ik heb de KPN gevraagd mijn InternetPlusBellen abonnement om te zetten in een analoge lijn met een belbudget abonnement. Mensen kunnen me bellen, ik bel mobiel. Internetten doe ik via de kabel en de telefoon kan worden gebruikt voor het alarm.
Simpel toch?
Dus kreeg ik vandaag de bevestiging: ze komen een ISDN aansluiting aanleggen
Nu heb ik tijd genoeg ingepland, maar om binnen een week al te worden geconfronteerd met de fouten van de KPN, had ik niet verwacht.
Dus ik ben maar gaan bellen. Ik ga het hele verhaal maar niet vertellen, ik ben namelijk bang dan ik dan weer zo kwaad wordt dat ik door mijn toetsenbord ram, maar samengevat heb ik ruim een uur aan de telefoon gezeten, 9 afdelingen aan de lijn gehad, die mij niet konden helpen, maar wel konden doorverbinden naar iemand die wel kon helpen, tot een eindstation, van iemand die niet kon helpen en ook niet kon doorverbinden.
Uiteindelijk heb ik iemand gesproken die kon luisteren en schrijven. Hij zou een bericht de organisatie insturen en nu ga ik worden teruggebeld.
Het is maar goed dat ik drie maanden heb ingepland voor deze wijziging.

Vandaag had ik Klaaske op bezoek. Ze liep met haar ziel onder de arm en wilde zo graag wat voor me doen.
Dus hebben we lekker koffie gedronken, een broodje met geitenkaas, bacon en honing gegeten en een keukenkastje uitgeruimd.
Dat keukenkastje stond al heel lang in de planning. Yvonne had een eigenschap van haar moeder ge�rfd: voorraad aanleggen, want je weet nooit... Die voorraad staat dus achterin op de bovenste plank. Het was verbazingwekkend wat een mooie historische jaartallen we zijn tegen gekomen.
In ieder geval hebben we lekker geruimd.
Na een uurtje zijn we er mee gestopt. Ik zat er door heen. Het is zo dubbel, je bent het huis een beetje aan het opruimen, wordt daarbij steeds geconfronteerd met herinneringen en soms lijkt het net of je alles zo snel mogelijk wilt opruimen om van die herinneringen af te komen. Op dat moment stokt het bij me en ga ik maar wat anders doen.
Je weet het, iedereen verteld het je; het zal nog een tijd duren.

Vorige week schreef ik over een leutertuugje. Een uitdagend woord voor de niet flakkeese lezers.
Neef Marius, een trouwe Australische lezer van mijn blog, pakte de geboden uitdaging om een taart te verdienen direct op. Via ��n van de paar duizend blogs die hij bijhoudt, Mumbling, doet hij verslag van zijn zoektocht naar het van Caroline opgedane woord leutertuugje. Het is aardig om zijn ervaringen en reacties op zijn blog te lezen.

Maar goed Marius, ik heb je een gebakje beloofd. Gezien de invoerbeperking op voedsel een virtuele tompouce.

Geniet er van.

Ondanks een goeie zaterdag, mooi weer vandaag, telefoontjes en hart onder de riem e-mails wilde het vandaag niet erg lukken.
Op aandringen van Marian ben ik richting waterwingebied bij Goedereede gegaan, heb daar gewandeld en foto's gemaakt, maar verder wilde het toch weer niet lukken.
Ik had vandaag gewoon een k.. dag. Ga vanavond vroeg naar bed om een filmpje te kijken.
Morgen zal het wel weer beter gaan.

Voor vandaag was ik door Caroline en Coen uitgenodigd om op bezoek te komen. Er was een fototentoonstelling te bekijken en vervolgens kon er ouderwets worden gefonduwd.
Zo'n uitnodiging sla ik niet af: eten en fotografie zijn twee onweerstaanbare zaken voor me.
Belangrijker nog was om nog eens rustig te kunnen praten over Yvonne en alles wat er de afgelopen weken was gebeurd. Het was een goede middag, het was een goed gesprek, het was lekker eten met een goed glas wijn, kortom het was goeie middag en avond.
Die foto's gingen wel, mooie platen maar ook hier en daar een leutertuugje. Als je weet wat dat is Marius, dan stuur ik je een taart.
Voor dat we er erg in hadden was het elf uur, met als gevolg dat ik dit bericht - omdat ik tegenwoordig zeer bezadigd auto rij - een ietsje heb geantidateerd.

Je hebt van die vangnetten die er steeds om vragen om in gesprongen te worden. Nadrukkelijk aanwezig dagen ze je continu uit; doodvermoeiend.
Je hebt ook schijnbaar onzichtbare vangnetten. Je bent je niet bewust van hun aanwezigheid, maar als je dreigt te vallen dan zijn ze er om de val te breken en je terug op je benen te stuiteren.
Ik ben de afgelopen weken zeer vaak bewust of onbewust opgevangen door die tweede categorie vangnetten.
Al eerder heb ik geschreven over de mensen om me heen, die me door deze moeilijke periode slepen. Die overigens ook zelf door een moeilijke periode heen gaan. Maar het vangnet werkt gelukkig alle kanten op, het geeft naar alle kanten troost, kracht en energie om verder te gaan.

Om er maar eens een eigen uitspraak in te gooien: Goeie soep, die vangnetten.

Maar dat bedoel ik niet hoor, dat Wilders gek is.
Daar moet je mee uitkijken, want voor dat je het weet zet ik aan tot haat en kom ik voor de rechter.
Mijn eerste reactie gisteren was, goed zo, aanpakken die Wilders. Maar nu een dag later denk ik daar (en ik ben niet de enige Wilders hater die dat doet) toch wat anders over. Wilders zelf spint hier goed garen bij, hij is weer volop in de publiciteit. Maar met het verbieden van zijn uitspraken gaan we denk ik over de rand van vrijheid van meningsuiting heen. Ik denk dat iemand zelf verantwoordelijk is voor het bepalen van tot hoever je wilt gaan in die vrijheid van meningsuiting, en dus ook zelf de verantwoordelijkheid moet dragen voor het te ver gaan. Ik vind dat daar geen rechter aan te pas hoeft te komen.
We moeten Wilders en zijn gedachtegoed met argumenten bestrijden. De mond snoeren is een slecht wapen.

De afgelopen dagen waren toch nog best druk. Er was veel te regelen, er was bezoek en ik ging op bezoek. Er waren veel telefoontjes. Ik was nog steeds bezig met de nasleep van het geregel rond het overlijden van Yvonne.
Vandaag kwam de klap.
Vandaag had ik alle tijd om tot me door te laten dringen wat er is gebeurd en kwam ook een beetje de angst over hoe het nu allemaal moet gaan.
Ik denk (en weet) dat dit er bij hoort. Het is natuurlijk niet te verwachten dat ik alles zo maar op de rij heb. Het zal nog wel eens vaker gebeuren dat ik het overzicht totaal kwijt ben.
Vandaag heb ik het maar laten komen.
Ga nu met een paar asperines maar eens vroeg naar bed.
Morgen weer een dag.

Vandaag was ik in Rotterdam. Ik moest daar even een boodschap doen.
Ik ben ook naar Crooswijk gereden om bij het graf van Yvonne te kijken.
Controleren.
Dichtbij zijn.
Huilen.

Thuis gekomen heb ik ook weer wat kleding van Yvonne opgeruimd. Ik draag haar in mijn hoofd en in mijn hart. Maar toch voelt het raar om nu spullen op te ruimen. Ik weet dat ik nooit haar herinnering zal opruimen. Ik weet dat ze me - als ze kon - zou aanmoedigen om om te ruimen en op te pakken, maar het is verdomde moeilijk.

Goed dat ik dan vanavond bij Niek en Peter terecht kon.
Goed dat ik bij thuiskomst even met Ineke heb zitten praten.

Ik ben ambtenaar. Ik ken de verhalen en meningen.
Vorige week ben ik naar het gemeentehuis gegaan om te vragen of de rolstoel van Yvonne snel kon worden opgehaald. Een begripvolle ambtenaar stond me te woord en zou een en ander snel in gang zetten.
Maar vandaag stond er nog steeds een rolstoel in de gang. Dus ik heb maar even gebeld. Ik kreeg een collega van de ambtenaar, die voor de zekerheid zou nagaan of de melding was verwerkt, maar ook zou ik zelf even met het (particuliere) bedrijf contact opnemen.
Dus ben ik gaan bellen.
Eerst een dame die me vroeg wat ik wilde. Na mijn verhaal zou ze me doorverbinden met een collega...
Die collega zocht in de boeken, maar kon niets vinden. Ze zou nog even doorzoeken. Of ik een ogenblikje had.
Even later had ze gevonden dat ik een rolstoel had, maar ophalen zonder opdrachtbon ging echt niet. Na wat aandringen werd ik doorverbonden met een collega (!).
Na weer het doorgeven van geboortedatums en postcodes had die mevrouw gevonden dat een rolstoel moest worden opgehaald. De douchestoel kon niet worden opgehaald, daar had ze geen bon voor!!!!.
Ze zou de planningsafdeling bellen en die zou terugbellen voor een afspraak. En dat gebeurde om vijf voor vijf. Ze komen alleen de rolstoel ophalen, want de douchestoel is niet op basis van uitleen verstrekt. Die kan ik dus weggooien.
Het is echt bizar. Zo'n bedrijf zou toch iets moeten begrijpen van het feit dat mensen in een sitiuatie als ik, snel van spullen af willen die hen herinneren aan een ellendige periode. Maar nee, daarvoor moet je dus kennelijk bij Careyn zijn.
Ik heb Careyn maar gebeld, misschien kunnen zij wat nuttigs doen met die douchestoel.

Vandaag heb ik wat in huis gerommeld. Dat was er de laatste tijd weinig van gekomen.
Vanmiddag heb ik Els en Mike en Niek en Peter op de lunch gehad. Het was goed om nog een keer met Els en Mike te praten. ZIj vertrekken vanavond weer naar Engeland en Els maakte zich wat zorgen over hoe het met me moet gaan.
Voordat ze wegging zei ze me dat dit het nu is voor me, nu moet ik zonder Yvonne invulling geven aan mijn leven. Het zal moeilijk zijn, maar het zal we wel lukken, vertelde ze me.
Ik weet dat dat waar is, en in de basis zal het wel snel goed komen; het dagelijkse gedoe is gelukkig allemaal niet nieuw omdat ik de laatste jaren het huishouden voor een belangrijk deel deed. Die gewone dagelijkse dingen zijn geen onwennig nieuwe dingen voor me, boodschappenbriefjes maken, een was draaien, koken schoonmaken zal geen enkel probleem zijn. Gelukkig maar, nu kan ik me op de rest richten.
Maar toen ik net in mijn eentje met een bord pasta op schoot zat, kwam het toch wel hard op me af en liep ik als een kip zonder kop door het huis.
Het zal me wel lukken, maar nu even niet.

Ik heb vannacht de hele dag van gisteren rustig een aantal malen kunnen laten passeren.
De boventoon is natuurlijk intens verdriet.
Maar het was een mooi afscheid, de vele aanwezigen deden goed, de toespraken waren ontroerend.
Uit de reacties van gisteren en vandaag begrijp ik dat velen het met mij een mooi afscheid van mijn Yvonne hebben gevonden. Dat helpt bij het verwerken van het verdriet, net als de vele e-mails, blogreacties en kaarten.

Vandaag heerst de leegte.
Ik zal vast toekomen aan het opvullen van die leegte.
Ik heb dat aan Yvonne beloofd; en dan kun je het maar beter doen ook.

Vandaag hebben we op een prachtige manier afscheid genomen van Yvonne.
Op haar eigen weblog heb ik haar afscheidstoespraak geplaatst.

Alle voorbereidingen zijn getroffen.
Ik heb er een goed gevoel bij.
Maar hoe kun je nu een goed gevoel hebben bij de dag van morgen.
Ik weet dat we op een mooie manier afscheid gaan nemen van Yvonne, maar nog steeds verzet elke vezel in mijn lijf me tegen die gedachte.
Maar het moet. En ik weet dat ik er later op een goede manier op terug zal kijken.
Alleen nu niet, ik zie er als een berg tegenop.

Gelukkig heb ik goeie mensen om me heen. Samen komen we de dag van morgen door. Dat moet. Ik heb dat aan Yvonne beloofd.

Het definitief afscheid nemen komt nu erg dicht bij.
Ook hierin zit weer een enorme dubbel: controleren of de muziek cd geen problemen geeft, de bloemen bij Yvonne brengen, afspraken maken over de organisatie voor vrijdag maar ook weer even bij Yvonne zijn, reacties en gedichten op dit weblog lezen, kaartjes lezen.
De vele reacties helpen, ze laten me zien dat ik niet alleen ben in mijn verdriet. Ze spreken steun uit, die ik warm ontvang.
Heel mooi was een e-mail van mijn oom Jo uit Australi�. Hij is heel lang geleden met zijn gezin vanuit Nederland naar Australi� ge�migreerd en heeft merkbaar moeite met de Nederlandse taal. Toch reageert hij in het Nederlands met een hartverwarmend bericht.

Vrijdag komt erg dicht bij. Het zal de rust moeten brengen om te gaan verwerken, het zal de periode inluiden, waarop ik zonder mijn Yvonne verder door het leven moet, maar - en dat heb ik Yvonne vaak gezegd - de rest van mijn leven zal Yvonne er toch altijd zijn een leven zonder Yvonne is voor mij ondenkbaar.

Gisteren zei ik het al: je wordt geleefd. Dat is op zich goed, het hoort er bij, het is onderdeel van het verwerken.
Elke dag zit vol met emoties, waar je niet op bent voorbereid: iets simpels als het weghalen van het bed uit de woonkamer was een opluchting omdat het echt weg moest, maar het laat wel een enorm gat achter. Yvonne is er immers niet bij om het verdwijnen van het bed te vieren.
Vanmiddag heb ik een grote afdruk van een foto van Yvonne opgehaald. In een automatisme trek je de foto uit de koker om de kwaliteit te controleren. Alleen dit is een foto van Yvonne....
Het verstand zegt dat het allemaal wel zal slijten, maar voorlopig is het verdomde moeilijk

Je wordt geleefd.
Er moet van alles worden geregeld en dat moet ook nog eens in zo'n korte tijd.
Je snakt naar de rust om op je te laten indringen wat er is gebeurd. Maar die rust krijg je niet omdat er een begrafenis moet worden geregeld.
Gelukkig hoef ik dat niet alleen te doen, ieder op zijn manier biedt hulp aan en geeft steun. Ik weet niet wat ik zonder al die mensen zou moeten doen.
Die mensen begrijpen wanneer ze er moeten zijn, maar begrijpen ook dat ik ze soms de deur uit zet, omdat ik alleen wil zijn.
Nu leven we naar de begrafenis toe, daarna ???

Dit weblog vormt voor mij een uitlaatklep. Het heeft mij in de afgelopen periode geholpen door mijn gedachtes een beetje te ordenen en daarbij gelijk de ge�nteresseerde lezers te informeren. Zonder dat het dwangmatig wordt is het schrijven op dit blog een soort van routine geworden, waarvoor ik nog wel eens 's nachts uit bed kwam, als ik was vergeten te schrijven.

Nu regeert de grote leegte. De opgave is om die leegte weer te gaan vullen. Het verstand zegt, dat dat ook wel zal lukken. Maar het verstand wordt - uiteraard - ruim overvleugeld door de emoties. De steunbetuigingen via e-mail, reacties en telefoontjes uit letterlijk alle delen van de wereld doen mij goed. Het zo vreselijk hard noodzakelijke vangnet is opgespannen. Ik zal daar dankbaar gebruik van maken.

Vanmiddag is mijn geliefde Yvonne overleden.

Vannacht zijn we beneden blijven slapen. Yvonne heeft niet meer de kracht om de trap op of af te gaan, en dragen op een trap is vragen om problemen.
Ik heb me op de bank ge�nstalleerd en toch nog een paar uurtjes geslapen.
Vandaag was verder een emotionele dag, Ineke, Jack en Suzanne en Nicolien zijn allemaal even geweest. Dat zijn bezoeken, waarbij de tranen rijkelijk vloeien. Ik schrik al als ik zie hoe hard Yvonne achteruit gaat, laat staan de mensen die haar een poosje niet hebben gezien.
Ook onze huisarts is twee maal kort eenbezoek komen afleggen, hij is een kei van een huisarts, die erg met ons meeleeft en meedenkt.
Ook de thuiszorg is inmiddels ingeschakeld.
Hoe lang het nog allemaal gaat duren is niet te zeggen, maar gvd wat gaat het hard. En, hoe moeilijk dat dat ook is om te zeggen: ik hoop dat Yvonne een lange lijdensweg bespaard wordt en dat zij op een rustige manier haar leven kan eindigen.

De tijd zal het leren.

Ik heb geen puf om een lang verhaal te schrijven. Ik ben daarvoor net even te moe.
Vanmorgen om half vijf hield Yvonne het niet meer in bed, dus ik heb haar naar beneden gebracht. Dat ging zo moeizaam dat we nu maar besloten hebben dat Yvonne beneden blijft slapen. Ik gebruik voorlopig de bank wel en slaap dan wel bij als een van de vrienden wat langer bij Yvonne kan zijn.
Verder hebben we afspraken met de wijkverpleging gemaakt, zij komen vanaf morgen wat basis hulp verlenen, wat mijn taak weer wat verlicht.
Morgen meer.

Gisteravond en vandaag heb ik een flink deel van de tijd aan de telefoon gezeten.
Het is, denk ik, een gevolg van het door ons beiden accepteren van het feit dat de strijd gestreden is. En dat betekent dat een aantal zaken geregeld moeten worden, dingen waar we nu aan toe zijn.
De praktische zaken zijn het informeren van mijn werkgever, zodat ik thuis kan blijven om Yvonne te verzorgen. Maar ook een afspraak maken met de wijkverpleging om te praten over wat zij moeten gaan doen.
De veel lastiger zaken zijn de telefoontjes met familie en vrienden. Hun informeren. Het vertellen van een verhaal dat iedereen eigenlijk kent, maar toch weer verrast is niet makkelijk. Het uitnodigen van familie en vrienden om Yvonne te bezoeken nu dat nog redelijk te doen is, is toch een voorbereidende stap; afscheid nemen.
Maar de vriendschap ligt als een warme deken om ons heen, emoties horen hier bij en doen ook goed.

Het van me afschrijven op dit weblog helpt mij ook, ik weet dat ook deze informatiebron wordt gebruikt en ik zal zo lang mogelijk blijven schrijven.
Jullie moeten het me maar niet kwalijk nemen als dat in de komende periode eens niet gaat lukken.

We weten al lang dat Yvonne de strijd gaat verliezen.
Heel lang heeft zij zich met alle kracht in haar lichaam verzet tegen het onvermijdelijke, het is een voorrecht om dat te mogen meemaken, het geeft energie en dwingt bewondering af.
Maar toch moet ook Yvonne dat niet te winnen gevecht opgeven. We moeten beiden aanvaarden dat het niet langer meer is vol te houden en we moeten ons dus beiden richten op de volgende fase.
We doen dat door veel te praten, veel te huilen, stil bij elkaar te liggen en ook te grappen en te grollen. Het is verdomde moeilijk, maar het geeft ook weer rust.
Het gaat alleen nu zo verrekte hard achteruit.
Elke dag neem je stappen, waar je een dag te voren nog niet over hebt nagedacht. Je kunt niet voorbereid zijn, ook al weet je wat er gaat gebeuren.
Elk bezoek heeft een vorm van afscheid in zich, maar ook dat moet, nu, nu het nog een beetje 'gewoon' kan.

Ik heb normaal al moeite met zo'n eerste werkdag in het nieuwe jaar. Allerlei mensen die je plichtmatig een gelukkig nieuwjaar toespreken, maar helemaal niet weten of ze je dit ook toewensen.
Vandaag was dat gevoel nog veel erger. Het was echt twee kampen. De mensen die ge�nteresseerd zijn in onze thuissituatie en die dus wegblijven van het standaard gelukkig nieuwjaar, maar je een hart onder de riem steken en de mensen, die het niet weten of niets interesseert en die je wel kunt uitkotsen.
Ik heb maar niet meegedaan aan de zoektocht naar alle collega's, maar zorgvuldig uitgezocht waar ik wel en niet mijn gezicht liet zien.
Ik ben ook weer op tijd naar huis gegaan, want ik vond het eigenlijk maar niks.
Yvonne is de dag redelijk goed doorgekomen, maar was net toch weer flink beroerd. Ik ga gauw naast haar in bed liggen.

We hebben het er lang en breed over gehad en denken dat ik er goed aan doe om morgen weer naar kantoor te gaan. Ik zal proberen te regelen dat voor halve dagen te doen, zodat ik 's morgens Yvonne kan installeren en 's middags weer op tijd thuis ben. In de tussenliggende tijd nemen de hulptroepen het dan op zich om Yvonne, indien wenselijk, van thee of een praatje te voorzien.
Ik zal met gemengde gevoelens aan het werk gaan, maar hier thuis gaan zitten wachten aan de rand van het bed is ook geen optie.
Ik heb er vertrouwen in dat als Yvonne vindt dat ik thuis moet blijven, ze me dat zal vertellen. Ik merk ook, als ik kijk naar de achter ons liggende periode, dat we steeds een stap verder zetten naar het onvermijdelijke, en dat we ook steeds goed in staat zijn om op de tijd de juiste stappen te zetten, beslissingen voor te bereiden, elkaar bij te praten over wat we denken, vinden en voelen.
De steun van vrienden, die beurtelings op bezoek komen, maar altijd klaar en paraat zijn, is hartverwarmend en onmisbaar.

Morgen weer aan de bak, het zal wel een bakje worden.

De spanning stijgt.
De stamhoofden komen bij elkaar.
Met geknepen billen luisteren ze naar de weersverwachting.
De schrik slaat ze om het hart als ze horen dat het morgen gaat dooien.
De schrik verandert in hoop als ze horen dat het daarna weer flink gaat vriezen.
Zou, na 12 jaar, een elfstedentocht in het verschiet liggen.
Of wint de vereniging 'Hak een wak, Friesland ijsvrij'?

Hier op Flakkee zijn ze daar niet mee bezig, daar wordt gewoon voor de lol geschaatst.

Volgens mij hoort dit tekstfragment bij de kerstviering.
Alleen als ik het nieuws volg hebben we daar een aparte interpretatie van:
De Israelisch gaan door met het bombarderen van doelen in de Gazastrook, honderden doden en gewonden. Hamas beantwoord deze aangeboden vredespijp door raketten te blijven afvuren op Israel. Wanneer krijgen ze het daar toch eens tot in hun botte hersens doorgedrongen dat op deze manier problemen niet kunnen worden opgelost.
In Sri Lanka zijn de Tamil Tijgers al 25 jaar bezig met hun onafhankelijkheidstijd. Ook deze mannen hebben niet door dat je de oorlog wint met praten in plaats van bommen.

Maar ook hier verloederd het allemaal aardig. Een rustige jaarwisseling hebben we gevierd. Een paar scholen en enkele tientallen auto's in brand en een paar honderd arrestaties is kennelijk een beeld waar we tevreden over zijn.
Wat bezielt mensen om alleen maar lol te hebben als we de boel verstieren, knokken of elkaar afmaken.
Vrede op aarde? Graag, zegt iedereen, maar we doen het toch maar niet.

De start van dit nieuwe jaar was voor ons een beladen start. Gisteren zijn we lekker met zijn tweetjes thuis geweest en hebben bescheiden ons hapje en drankje genoten. Rond een uur of elf zijn we lekker naar de slaapkamer verkast; Yvonne was erg moe.
In bed hebben we elkaar om twaalf uur maar eens goed vastgehouden. 2008 hadden we mooi verslagen.
Vandaag was het toch een moeilijke dag, iedereen feest en is blij en vrolijk. Dat zijn wij ook, maar toch met een ander perspectief. We hebben er best een traantje om gelaten.
Maar ook zetten we er de schouders weer onder en kijken we wat er gaat gebeuren.
Een bezoekje van Ineke en Leon doet dan goed, een telefoontje van Niek en de SMSjes die we kregen, helpen heel erg...de hulptroepen versagen niet.
Wellicht ga ik volgende week weer voor halve dagen naar het werk. Dat is goed voor Yvonne en goed voor mij. 's Morgens Kan ik Yvonne op gang helpen en in de loop van de middag ben ik dan weer thuis. Maar ook daar voor geld: we zien het wel.
Ik ben in ieder geval blij dat die beladen feestdagen achter de rug zijn.

Trouwens, goed zeg van Groen Links. Die willen vanuit milieu-overwegingen (geluidsoverlast) groeien naar een verbod op vuurwerk. Als dat voor elkaar is, gaan ze voor een verbod op stadion concerten en daarna wordt het verboden te juichen bij doelpunten. Het einddoel is een verbod op alles wat mensen leuk zouden kunnen vinden.