Het definitief afscheid nemen komt nu erg dicht bij.
Ook hierin zit weer een enorme dubbel: controleren of de muziek cd geen problemen geeft, de bloemen bij Yvonne brengen, afspraken maken over de organisatie voor vrijdag maar ook weer even bij Yvonne zijn, reacties en gedichten op dit weblog lezen, kaartjes lezen.
De vele reacties helpen, ze laten me zien dat ik niet alleen ben in mijn verdriet. Ze spreken steun uit, die ik warm ontvang.
Heel mooi was een e-mail van mijn oom Jo uit Australi�. Hij is heel lang geleden met zijn gezin vanuit Nederland naar Australi� ge�migreerd en heeft merkbaar moeite met de Nederlandse taal. Toch reageert hij in het Nederlands met een hartverwarmend bericht.
Vrijdag komt erg dicht bij. Het zal de rust moeten brengen om te gaan verwerken, het zal de periode inluiden, waarop ik zonder mijn Yvonne verder door het leven moet, maar - en dat heb ik Yvonne vaak gezegd - de rest van mijn leven zal Yvonne er toch altijd zijn een leven zonder Yvonne is voor mij ondenkbaar.
Een gedichtje van Toon Hermans:
Als het rouwrumoer rondom je is verstomd
de stoet voorbij is, de schuifelende voeten
dan voel ik dat er �n diepe stilte komt
en in die stilte zal ik je opnieuw ontmoeten
En telkens weer zal ik je tegenkomen
we zeggen veel te gauw: het is voorbij
Het heeft alleen je lichaam weggenomen
niet wie je was en ook niet wat je zei
Ik zal nog altijd grapjes met je maken
we zullen samen door het stille landschap gaan
nu je mijn handen niet meer aan kunt raken
raak je mijn hart nog duidelijker aan.
Het beschrijft waarschijnlijk het eindstukje van je berichtje van vandaag. Veel sterkte!
Dag Willem,
Ik lees heel veel mooie gedichten in de reacties. Morgen (en ook daarna) zal je merken dat er mensen zijn waar je altijd terecht kan.
Hier een gedicht van Rawie, het heet Ritueel:
Ik houd het kleine ritueel in ere,
opdat je elk moment terug kunt keren.
Iedere dag, wanneer het avond wordt,
maak ik de tafel klaar: een extra bord,
bestek, je eigen stoel, een kaars, een glas,
alsof je enkel opgehouden was.
Ik hoor (hoe kon ik denken dat hetgene
waardoor ik ben, voor altijd was verdwenen ?),
ik hoor, alsof de woning nog bestond,
het grind, de klink, het aanslaan van de hond,
en je komt binnen op het ogenblik
dat ik de lamp ontsteek, de bloemen schik.
Ik hoop alleen dat ik dan rustig blijf
en haast niet opziend van mijn stil bedrijf
de woorden vind, als was het vanzelfsprekend:
Schuif aan; tast toe: er is op je gerekend.
Tot ziens
Mariet
Lieve Willem,
Morgen is "de" dag dat je je allerliefste Yvonne voor de laatste keer zult zien, je brengt haar dan naar haar laatste rustplaats onder die prachtige boom.
Ik wens je onwijs veel warmte & kracht toe... in gedachten zal ik bij je zijn...
Er brandt een mooie kaars voor Yvonne en voor jou!
Heel veel liefs
Daisy