Gisteravond en vandaag heb ik een flink deel van de tijd aan de telefoon gezeten.
Het is, denk ik, een gevolg van het door ons beiden accepteren van het feit dat de strijd gestreden is. En dat betekent dat een aantal zaken geregeld moeten worden, dingen waar we nu aan toe zijn.
De praktische zaken zijn het informeren van mijn werkgever, zodat ik thuis kan blijven om Yvonne te verzorgen. Maar ook een afspraak maken met de wijkverpleging om te praten over wat zij moeten gaan doen.
De veel lastiger zaken zijn de telefoontjes met familie en vrienden. Hun informeren. Het vertellen van een verhaal dat iedereen eigenlijk kent, maar toch weer verrast is niet makkelijk. Het uitnodigen van familie en vrienden om Yvonne te bezoeken nu dat nog redelijk te doen is, is toch een voorbereidende stap; afscheid nemen.
Maar de vriendschap ligt als een warme deken om ons heen, emoties horen hier bij en doen ook goed.
Het van me afschrijven op dit weblog helpt mij ook, ik weet dat ook deze informatiebron wordt gebruikt en ik zal zo lang mogelijk blijven schrijven.
Jullie moeten het me maar niet kwalijk nemen als dat in de komende periode eens niet gaat lukken.
Ik ben ook zo'n struisvogel die denkt dat Vonnie het de komende tien jaar wel weer gaat trekken omdat haar dit de afgelopen 10 jaar tenslotte ook is gelukt. Je telefoontje van vandaag heeft me met m'n neus op de realistische feiten gedrukt. Ik ben boos en verdrietig, zo'n gevoel dat je eigenlijk nooit hebt alleen nu in deze situatie ervaar ik dat dit ook bestaat. Ben na jullie inauguratie Pink Floyd zo'n 20 jaar terug niet zo'n Marco Borsato fan maar ik kan me wel vinden in de tekst ' afscheid nemen bestaat niet'. Zo zie en voel ik dat ook als we elkaar volgende week treffen!
ha Willem, ha Yvonne,
al enkele weken lees ik dagelijks mee in Willems blog over hoe het jullie vergaat. Ik zoek naar de goede woorden om te reageren, om te laten weten dat ik meeleef, maar die woorden komen maar niet, lijken steeds zo onvoldoende. Ook nu weer, juist nu weer, nu je moet gaan accepteren wat niet te accepteren is. Ik weet dus niet goed wat ik moet zeggen, anders dan dat ik jullie heel veel sterkte wens, dat ik hoop dat jullie samen de komende tijd net zo dapper in kunnen stappen als ik jullie de afgelopen periode heb zien doen en zo een manier weten te vinden om te accepteren, elkaar vast te houden om uiteindelijk toch los te laten.
Benno.
Yvonne en Willem,
Ik wens jullie veel sterkte en wijsheid toe zodat jullie samen kunnen toeleven naar het onvermijdelijke. Echter uit je weblog is mij wel duidelijke dat jullie dat op een heel goede manier (voor zover dat mogelijke is in een dergelijke situatie) al doen en reeds gedaan hebben. Nogmaals veel sterkte
Mariet
Zo vaak hebben we erover gesproken, zoveel hebben we gevoeld, gedacht, gevreesd, gehuild. Zo vaak zijn we kwaad geweest, machteloos...nu is er stilte, stilte in ons hart, stilte in ons hoofd, nog steeds verslagen, geen woorden genoeg om te zeggen wat we denken, geen woorden genoeg om te omschrijven hoe veel we van jullie houden. Woorden zijn maar woorden als je ze uitspreekt zonder gevoel maar als je teveel gevoel hebt en te weinig woorden...wat dan? Tot morgen.....
Liefs, een kus, een knuffel en heel veel liefde van ons