Ik ben ambtenaar. Ik ken de verhalen en meningen.
Vorige week ben ik naar het gemeentehuis gegaan om te vragen of de rolstoel van Yvonne snel kon worden opgehaald. Een begripvolle ambtenaar stond me te woord en zou een en ander snel in gang zetten.
Maar vandaag stond er nog steeds een rolstoel in de gang. Dus ik heb maar even gebeld. Ik kreeg een collega van de ambtenaar, die voor de zekerheid zou nagaan of de melding was verwerkt, maar ook zou ik zelf even met het (particuliere) bedrijf contact opnemen.
Dus ben ik gaan bellen.
Eerst een dame die me vroeg wat ik wilde. Na mijn verhaal zou ze me doorverbinden met een collega...
Die collega zocht in de boeken, maar kon niets vinden. Ze zou nog even doorzoeken. Of ik een ogenblikje had.
Even later had ze gevonden dat ik een rolstoel had, maar ophalen zonder opdrachtbon ging echt niet. Na wat aandringen werd ik doorverbonden met een collega (!).
Na weer het doorgeven van geboortedatums en postcodes had die mevrouw gevonden dat een rolstoel moest worden opgehaald. De douchestoel kon niet worden opgehaald, daar had ze geen bon voor!!!!.
Ze zou de planningsafdeling bellen en die zou terugbellen voor een afspraak. En dat gebeurde om vijf voor vijf. Ze komen alleen de rolstoel ophalen, want de douchestoel is niet op basis van uitleen verstrekt. Die kan ik dus weggooien.
Het is echt bizar. Zo'n bedrijf zou toch iets moeten begrijpen van het feit dat mensen in een sitiuatie als ik, snel van spullen af willen die hen herinneren aan een ellendige periode. Maar nee, daarvoor moet je dus kennelijk bij Careyn zijn.
Ik heb Careyn maar gebeld, misschien kunnen zij wat nuttigs doen met die douchestoel.
Willem,
dit is misschien de echte wereld die je weer terugroept naar de absurde werkelijkheid van alle dag? ergernis als medicijn tegen verdriet..?
in ieder geval zag ik weer een sprankje 'oude' Willem...
wellicht is het ook een les om naar ons eigen bedrijf te kijken....of zoiets daar niet zo zou kunnen gebeuren?.....
we'll keep in touch...Benno