Vannacht zijn we beneden blijven slapen. Yvonne heeft niet meer de kracht om de trap op of af te gaan, en dragen op een trap is vragen om problemen.
Ik heb me op de bank ge�nstalleerd en toch nog een paar uurtjes geslapen.
Vandaag was verder een emotionele dag, Ineke, Jack en Suzanne en Nicolien zijn allemaal even geweest. Dat zijn bezoeken, waarbij de tranen rijkelijk vloeien. Ik schrik al als ik zie hoe hard Yvonne achteruit gaat, laat staan de mensen die haar een poosje niet hebben gezien.
Ook onze huisarts is twee maal kort eenbezoek komen afleggen, hij is een kei van een huisarts, die erg met ons meeleeft en meedenkt.
Ook de thuiszorg is inmiddels ingeschakeld.
Hoe lang het nog allemaal gaat duren is niet te zeggen, maar gvd wat gaat het hard. En, hoe moeilijk dat dat ook is om te zeggen: ik hoop dat Yvonne een lange lijdensweg bespaard wordt en dat zij op een rustige manier haar leven kan eindigen.
De tijd zal het leren.
Het was heftig maar vooral goed dat we Yvon en jou gisteren even hebben gezien, het enige wat wij samen met jou hopen is dat ze geen lange lijdensweg krijgt, daarvoor houden we teveel van haar.Maar zoals je zelf al aan geeft...de tijd zal het leren..
Dikke kus
Willem we wensen jou heel veel sterkte met het verwerken bij dit enorme verlies