Archieven van december 2009

Een jaar geleden schreef ik een bericht met een soortgelijke titel. Het is bizar hoe dit jaar voorbij is gevlogen.
Ik ga vanavond lekker voor de buis, Ineke heeft mij een schaaltje onovertroffen appelbeignets van haar vader meegegeven en bij Peter en Niek staat er, als ik daar puf in heb, een lekkere fles rose bubbels. Ik denk dat ik maar lekker thuis blijf, daar kan ik mijn eigen gang gaan en dat heb ik wel nodig.
JenS, ik denk aan jullie. Maak er ondanks de omstandigheden toch een goede jaarwisseling van.

Van Ineke kreeg ik de scheurkalender van Loesje. Daarop wordt ik aangemoedig de blaadjes niet zo maar weg te gooien, maar bij buren of kennissen in de brievenbus te stoppen. Dat zal ik niet doen, ik meld de spreuk wel op dit blog.

Ik wens jullie een geweldig goed en gezond 2010 toe.

Ik hoef morgens nergens meer in de rij te staan, alle boodschappen zijn binnen. Dus kan ik gewoon even rustig naar Middelharnis. Dat zal wel wennen zijn; ik hoef dit jaar geen backup meer van Ineke's voorraad te maken. Maar ik mag wel - indien voorradig - zo'n heerlijke appelflap eten.
Vandaag ben ik nog even Rotterdam ingegaan, ik had wat foto-opplakspul nodig en dacht dat het daar wel niet druk zou zijn. Alleen lag het halve centrum van Rotterdam overhoop, omdat de Maasboulevard was afgesloten (Oudejaarsfeest?). Maar goed, ik ben er gekomen.
Daarna ben ik naar Gorkum gereden om een aangename middag en avond met Jack en Suzanne door te brengen. Suzanne heeft ook een aanloop genomen; volgende week haar laatste chemokuur. Ze is er aan toe.
Jack had nog heerlijke kerstinspiraties dus we hebben lekker zitten smikkelen. Toen ik vroeg of ik bij het eten maken kon helpen, was ik gelijk het haasje: room kloppen, sugar snaps schoonmaken, sausje voor bij de vis maken. 't Is dat er een fles wijn in de keuken stond....
Volgende keer gaan we echt plannen maken voor New York, vandaag is het daar niet echt van gekomen.
We hebben de tijd.

De aanloop naar het einde van het jaar kan beginnen. Top2000 op radio en TV, aankondigingen van dansfeesten en oudejaarsconferances. Het vuurwerk knalt op de achtergrond. Nog een paar dagen....
Ik ga morgen maar vast mijn boodschappen doen, ga dan lekker naar JenS.
Donderdag, ach dat lezen jullie dan wel.

En op de achtergrond zingt Frank Boeijen

Ik ben dus van plan op volgend jaar naar IJsland te gaan. Ik heb een paar jaar geleden al een tip gekregen van Esther (nee, andere Esther) voor een reis naar het zuidelijk deel van IJsland. Dit is een speciale fotografiereis, dus voor mij kaasje.
De afgelopen jaren is het er begrijpelijkerwijs niet van gekomen, maar nu ben ik het echt van plan.
Deze reis bestaat echter uit dagelijkse wandeltochten en vereist enige conditie. En door het hoge hartritme is daarvan (die conditie dus) niet veel meer over.
Ik ben dus, omdat het weer wat beter gaat met het hartritme, voorzichtig weer begonnen wat conditie op te bouwen. Ik heb daartoe het stof van onze crosstrainer af geblazen en ben een voorzichtige kleine wandeling begonnen (gisteren).
Vanmorgen kwam ik dus bijna de trap niet meer af, spierpijn dus.
Ik weet dus dubbel waar ik het voor doe.

Vandaag ben ik thuis gebleven, de hele dag lekker voor mezelf gehouden. Dat was nodig om het hoofd weer een beetje rustig te krijgen. Ik heb lekker wat zitten klooien met foto's, de badkamer een beetje opgeruimd. Er was ook tijd voor verdrietige herinneringen aan de kerstdagen vorig jaar. Daar tegenover staat dat ik serieus vakantieplannen voor volgend jaar aan het maken ben, in juni naar IJsland (om me gek te fotograferen) met JenS ga ik woensdag wat verder invulling geven aan de trip naar New York (om me gek te fotograferen) en in het voorjaar heb ik nog een afspraak staan om met Esther een weekend naar Normandi� te gaan (om me gek te fotograferen).
Vanavond kwam Astrid nog om een bakje en een praatje, waarmee ik de conclusie kan trekken dat deze laatste week van 2009 toch redelijk aangenaam is begonnen.

Vanmorgen ben ik begonnen met het bakken van twee taarten - Pithiviers, een bladerdeeg taart gevuld met amandel-cr�me. Ik zou vandaag bij Niek en Peter eten en had beloofd een nagerecht mee te nemen. En die betonmolen die ik heb gekocht/gekregen moet zijn geld een beetje opbrengen...
Vanmiddag ben ik dan naar Niek en Peter getogen. Het is maar goed dat ze naar een groot huis zijn verhuisd, want 12 volwassenen en vier kinderen in een klein huis zou weleens wat onrustig kunnen zijn. Nu kon iedereen op een eigen plekje in huis zijn gang gaan.
Leuk om met zo'n ploeg te kwekken, praten, eten en drinken.
Op momenten moeilijk, maar het grootste gedeelte van de tijd zeer aangenaam.

De kop klopt niet helemaal, want ik schrijf dit bericht op tweede Kerstdag om 01:30. Maar het is bedoeld voor gisteren dus schrijf ik het op vandaag. Of zoiets; net zomer- en wintertijd.
Ik ben net terugkomen rijden uit Spijkenisse, het laatste stukje zelfs glibberen, want hier en daar was het verraderlijk glad.
We hebben Kerst bij Ad en Jannie gevierd, Nel en Monique en Hans met de kids waren er ook. We hebben allemaal een gang gekookt, waarbij Ad weer de zware taak had om flensjes te bakken.
Het was goed dat we bij elkaar waren, het was ook raar. Toen ik weg ging vertelde Ad dat hij dat zelfde gevoel had, het was raar zonder Yvonne en zonder Ma. Maar ook hij was blij dat we toch bij elkaar waren. Ik ben dat erg met hem eens.
Na een lekker maal (de foto's zet ik er wel bij morgen of zo) hebben we ouderwets een spelletje zitten spelen.
Morgen taart bakken en naar Niek en Peter, ook goed.

P.S. Ineke, ik heb me bedwongen en het kado pas gisteravond uitgepakt. Mooi hoor, bedankt.

Afgelopen weekend gaf de accu van mijn iBook de geest. Na even in de verleiding te hebben gestaan heb ik uiteindelijk slechts een nieuwe accu besteld. Ook deze bestelling heb ik via het internet bij Apple geplaatst. Je krijgt dan een berichtje wanneer zij hem hebben ingepakt en er een postzegel op hebben geplakt. Ook krijg je een kode, waarmee je via het internet kan bekijken of je pakket bezorgt wordt - of is, zoals bij mijn iMac.
Afgelopen dinsdag stond mijn pakket op de planning afgeleverd te worden door UPS.
's Avonds werd dit bericht ingetrokken, 't zal wel iets met sneeuw te maken hebben.
Gisteren stond mijn pakket op de planning afgeleverd te worden.
's Avonds nam UPS niet eens de moeite de status aan te passen.
Vandaag stond - hoe raad je het - het pakket in de planning om te worden afgeleverd. Ze moeten bij UPS de planner maar ontslaan, want weer niks, ze denken nu de 28ste langs te komen.
Bizar, dat zo'n bedrijf zich dagen achter elkaar laat verrassen door winterleed, alhoewel dat zeker vandaag niet erg aan de orde is. Je zou verwachten dat als op de geplande datum het wat tegen zit, het pakket de volgende dag vooraan in de rij zou staan. Maar nee, je blijft thuis voor een pakket, want er moet voor worden getekend, en buurman Piet kan niet blijven dreigen en pas 's avonds om acht uur verschijnt er een bericht met een nieuwe datum.
Het meest bizarre was, dat ik vandaag van Apple een excuus mail kreeg, omdat de zending was vertraagd. Ik zal niet gek opkijken als ik volgende week door meneer Janssen van UPS wordt gebeld....

Nu bijna een jaar geleden heb ik de KPN gevraagd om een analoge telefoonverbinding. Met enige regelmaat heb ik hier geschreven over de fantastische wijze waarop KPN dit klantenverzoek effectief en effici�nt ter hand neemt.
En als het dan even tegenzat, dan was er meneer Janssen die alle problemen zou oplossen.
En vandaag is er weer een belangrijke, nee schier onmogelijke, stap op weg naar vervulling van mijn verzoek gezet: mijn ISDN verbinding is omgezet naar een analoge verbinding!
Peter heeft vanavond de oude troep opgeruimd en aansluiting hier binnen omgezet; KPN wilde dat ook wel doen, maar daar gelden spannende tarieven (en wachttijden) voor.
Dus ik heb nu intgernet via de kabel, ik heb een analoge telefoonverbinding. Nu maar hopen dat KPN een en ander ook adminsitratief onder controle krijgt; vorige week kreeg ik nog een factuur voor �0,00 voor de ��n of andere dienst, dus .....
Maar ik zie licht aan het einde van de tunnel.

Het is bijna bizar.
Vorig jaar kwam op 20 november een nieuwe iMac door de brievenbus, dit jaar was dat op 25 november. Volgend jaar zal zo'n bericht niet verschijnen....denk ik.
Vorig jaar moest er op 18 december een echo van mijn hart worden gemaakt, dit jaar was dat op 22 december. Weer dezelfde mevrouw die met een soort van deodorantroller sporen in mijn lijf prikte, terwijl ze een computerspelletje zat te doen. Af en toe hoorde ik het bloed door mijn hart razen. Zo op het oog geen problemen, vertelde ze.

Alles is hetzelfde, alleen is alles compleet anders.

p.s. ik ben niet zo van de kerstkaarten, maar ben wel blij met de lieve teksten op de kaarten die ik ontvang.

Ik heb vakantie.
Ik heb dus geen last van files.
Maar ik zag vanmorgen de 'paniek' in het verkeer op het nieuws. Minuten lang gevuld met reizigers op een station, waar af en toe een trein reed, maar geen bussen, metro's of taxi's.
De NS waarschuwde dat als je niet perse ergens naar toe moest, je beter thuis kon blijven. De ANWB deed het zelfde voor de automobilist.
Als je dit alles ziet, zou je verwachten dat er minstens een meter sneeuw ligt. Maar dat valt wel mee. Hier althans ligt er een centimeter of tien, in het noorden zal dat wel wat meer zijn. En dat is dus kennelijk genoeg om Nederland ingesneeuwd te verklaren. (Je zou bijna willen dat de verwarming van de aarde wat sneller gaat.)
Als ik dan al die rampspoed zie, vraag ik me af hoe ze dat in Duitsland, Oostenrijk, Scandinavi� en Rusland doen. Leggen ze daar ook na de eerste sneeuwbui het land plat en verklaren ze iedereen tot winterslaper?
Volgens mij niet.

Vanmorgen stond kreeg ik een bericht van Esther:
Heee Willem goeiemorgen...
Je bent toch wel al buiten geweest met je camera?!
Ik reageerde terug met de melding: ga straks ff, ga je mee?
Neeeee ik blijf binnen, was de reactie.
Maar goed, als Esther zegt dat ik foto's moet maken, dan doe ik dat. Ik ben de polder in getrokken en heb wat winterplaatjes gemaakt. Ze komen wel op mijn fotoblog deze week.

't was mooi, maar ook erg glad, in die polder wordt niet gestrooid. Wel handig dat er navigatie in de auto zit, kon ik zien waar de weg was....

Soms schrijf ik wel eens iets op dit blog met een luchtige humoristische ondertoon. Een verhaaltje dat kritisch lijkt, maar grappig is bedoeld.
Dit zijn verhaaltjes met het risico, dat ze niet overkomen, immers als je het verhaal vertelt kan je aan gezicht en manier van praten altijd meer afleiden, dan wanneer er alleen gelezen kan worden.
Nu zit ik er in het algemeen niet zo mee als mensen mijn humor verkeerd opvatten. Alleen als dat in mijn 'kringetje' gebeurd, dat vind ik dat heel vervelend. Enige tijd geleden heb ik zo'n verhaaltje geschreven, een verhaaltje dat in eerste instantie gefronste wenkbrauwen opleverde bij een goede vriendin. Na laten bezinken, praten met anderen werd de humoristische kant gevat en konden de wenkbrauwen weer ontfronst worden. Geen vuiltje aan de lucht, achteraf.
Maar toch baal ik er van, ik hoor geen vrienden te kwetsen, daar zijn ze me veel te dierbaar voor. Ik zal er beter op letten.

Vandaag was ik in Rotterdam - moest me inschrijven voor een fotocursus. Ik ben ook naar Crooswijk geweest om even dicht bij Yvonne te zijn. Het is een mooi plekje, of het nu herfts, voorjaar, zomer of winter is. Ze lag nu onder een warme sneeuwdeken, waar mooie glimmertjes in oplichtten in het zonlicht.
Ik ben blij dat ik deze periode vrij ben. Ik kan rustig in mijn eigen tempo mijn dagen vullen, die nu toch veelal gevuld worden met terugdenken aan wat er een jaar geleden allemaal gebeurde.
Ik wil dan zo graag dat al die idioten, die zeggen dat na een jaar het verdriet wel over gaat, omdat je dan alles alleen hebt meegemaakt, dat die gasten een beetje gelijk krijgen.
Maar nu ik dat zo schrijf, weet ik dat ze nooit gelijk krijgen. Het verdriet gaat nooit weg - en dat is maar goed ook - het zal alleen ooit wel een plekje krijgen.
Ik heb het altijd tegen Yvonne gezegd, dat ook als ze niet meer naast me op de bank zou zitten, ze nooit weg zal zijn. En hoe verdrietig ik ook ben, geeft dat me troost, daar ben ik blij mee.

Op de achtergrond zingt Ana moura een mooie fado.

De ANWB is gisteren vergeten de sneeuwwaarschuwing af te geven. Nou, we hebben vandaag de gevolgen kunnen zien, de meeste file kilometers dit jaar. De nummer vier filelengte aller tijden.
En toch zat het er aan te komen. Het is al drie dagen koud, en deze keer was het randstadrail die de zaken niet goed voor elkaar had. Nieuwe treinstellen konden twee dagen lang niet tegen de kou en toen de technici het programmeerfoutje hadden hersteld bevroren de wissels, waardoor de treinen niet reden en passagiers met bussen werden vervoerd die vervolgens in de file stonden.
We wisten dus dat de winter er aan kwam. Maar - kennelijk bang geworden door kritiek op winst- weer en stormwaarschuwingen - geen waarschuwing voor sneeuwfiles.
Overigens was ik vanmorgen binnen het uur op mijn werk en ook vanavond was ik binnen de normale reistijd thuis (en dat nu lekker voor de rest van dit jaar).

Als toegift even voor de verre lezers, die hun Nederlands op peil willen houden:
Het woord van het jaar 2009 is twitteren, gevold door kopvoddentax, vaccinatieangst, vuvuzela, ontvrienden en hypotheekleed.
Zoek het maar op.

Het was de dag van de strijd.
Het was de dag van het groot dictee der Nederlandse taal, de jaarlijkse schrijfstrijd tussen Nederland en Belgi�. Oneerlijk eigenlijk want Nederland strijdt tegen de Vlaamse helft van Belgi�. En toch zijn die paar Belgen bijna altijd beter dan de Nederlanders in het schrijven van woorden die ik op mijn blog het liefst vermijd.
Maar al waren de Belgen gemiddeld beter, de eindwinnaar was een Nederlander. Alhoewel, Eindhoven is toch bijna Belgi�.
De andere strijd, wel het vriest al twee dagen, dus in het noorden worden ze weer gek. Er moet geschaatst worden, we kunnen de klimaattop in Kopenhagen over de opwarming van de aarde wel even uitstellen. Er moet geschaatst worden dus. De strijd gaat tussen drie dorpen, waar nog nooit iemand van heeft gehoord (behalve de eigen inwoners), die vechten om de eerste 3cm ijs waarop een marathon geschaatst mag worden. Sidderend van de spanning wordt er niet meer geslapen.
Ook de ijsmeesters in Friesland vergeten even de economische crisis en slapen op de vaart.
Ik blijf maar bij mijn lijfspreuk:
Friesland ijsvrij, hak een wak.

Maar.
De hele dag moet ik het zeggen of roepen, zeg maar. Maar.
Ik word er zeg maar helemaal gek van. Maar.
Maar kennelijk is het toch het mode woord 2009 zeg maar. Maar.
Maar als ik het gebruik zit de persoon tegenover mij meestal heel dom te kijken waarom ik dat zeg, zeg maar. Maar.
Terwijl ik alleen maar doe wat zij zeg maar zeggen. Maar.
Ik blijf maren, totdat ik dat stomme zeg maar niet meer in elke zin hoor.
Zeg maar.
Maar.

Het nieuwe cursusrooster van de SKVR is bekend. Enthousiast dook ik in de lijst. Wat zou ik gaan doen?
Karakterportretten. Begint om 20:15, een beetje onhandig dus.
Reportage portret. Begint dus ook om 20:15.
Photosop voor fotografen? 20:15.
Reisfotografie: vrijdagochtend om 10:00
Het einde van een twee jaar durende opleidingsperiode fotografie lijkt in zicht.

Of toch niet? Verscholen tussen de rijen staat de cursus fotografie voor gevorderden. Moet je voor worden toegelaten. Maar een poging wagen.

Zo ongeveer een jaar geleden schreef ik het ook al:
Soms neem je het voor lief: mensen om je heen, die elk op hun wijze klaar staan om lief en leed met mij te delen. Een greep:

Vrienden en vriendinnen, zonder jullie is mijn leven heel veel moeilijker te leven.

Na mijn bericht over de PIEP van eergisteren, was het even stil. Net als of dreigen hielp. Maar gisteren was de PIEP er weer. Heel duidelijk in de gang. Maar daar zit niks dat kan piepen. Ik heb gezocht naar gewonde vogeltjes of een vleermuisje, maar niets gevonden.
PIEP.
In de keuken staat de nodige apparatuur, maar die piept niet. Voor de controle maar even alles uitgezet, fornuis, koeling.
PIEP.
Ik werd er gek van. Zou het toch - zoals Peter als suggereerde, meneer Janssen van de KPN zijn?
Toen ik naar bed ging hoorde ik boven ook de piep.
En jawel hoor, een oude vergeten brandmelder piepte ��n keer per zoveel tijd dat de batterij bijna leeg is.
Triomfantelijk heb ik hem ontmanteld.
Weg piep.

Ik ben een beetje moe, dus hou het kort.
Ik hoorde vandaag wat merkwaardige berichten op de radio:

Net toen ik naar Klaaske reed, was er een Feyenoord boekhouder op de radio met een verklaring waarom Feyenoord zo'n groot tekort heeft. E�n van de redenen was dat er geen voetballers waren verkocht en dus de afschrijvingen op die voetballers hoog was.

Een tweede bericht ging over de Q koorts, die werd bestreden door zwangere geiten en schapen af te maken, dit in tegenstelling tot het enten van zwangere vrouwen tegen de Mexicaanse griep.
Het is toch een wat merkwaardige manier om met mensen en vee om te gaan.
Toch?

Al enige dagen hoor ik het.
Met enige regelmaat komt er een korte PIEP uit de gang. Maar er zit niet veel in de gang dat kan piepen.
Vandaag dacht ik dat het de rookmelder was. Dus heb ik er de batterij uitgehaald.
PIEP.
Misschien nog wat reststroom in de melder? Ik heb hem van het plafond getrokken en ontmanteld in de keuken gelegd.
PIEP.
Misschien een haak van de deur die op de wind piept. Maar nee, geen wind en het dingt piept niet.
PIEP.
Misschien zit er een muis klem in het plafond? Maar ik heb geen muizen.
PIEP.
Ik zal er wel achterkomen, een lullig dingetje denk ik.
PIEP.

Je hebt er van die avonden bij....
Vanavond in de Wereld draait door kocht de bijna op pensioengerechtigde leeftijd aangekomen Patricia Paay uitleggen waarom ze in de Playboy gaat verschijnen. En dan horen we natuurlijk in ah's en oh's uit te barsten. Sjonge jonge, dat een vrouw van 60 dat durft en er nog zo goed uitziet. Ik heb niks aan mijn lichaam gedaan, ik zeg lichaam; zegt het strak getrokken hoofd (dat kennelijk geen onderdeel van het lichaam is).
Tafelgast was Theo Maassen, en dat was voor deze glamourshow de verkeerde man op de verkeerde plek. Ongezouten gaf hij aan dit niet te waarderen. Ik wil een mooie jonge meid zien, sprak hij uitdagend en seksistisch. Als je ouder wordt moet je toch meer verstand gaan krijgen. Met het toenemen van de kritiek verkrampte de glimlach van Patricia. Uiteindelijk was Theo een vervelende eikel. De Playboy producer zat als een boer met kiespijn mee te luisteren, zich zorgen makend om zijn omzet.
Kritiek mag niet.
Mathijs had het moeilijk, bijna ruzie in zijn programma.
Ik heb een heerlijk avondje gehad.

Vanmorgen hadden we de laatste afdelingsbijeenkomst van dit jaar. Ons afdelingshoofd sloot deze bijeenkomst af met een persoonlijke noot: mooie gezinsuitbreidingen, huwelijken, maat stond ook even stil bij de zieke Hagar en bij het verlies van de partners van mij en een van mijn collega's.
Dat is mooi.
Dat doet goed in deze tijden van verzakelijking.
Ze sloot af met een prachtig gedicht van Vaclav Havel:

Weg van de hoop

Vaclav Havel (1936)

Vanmorgen was er weer duidelijk sprake van een afspraak:
Kleinpolderplein - vrachtwagen rijdt achter op een file, 2 stroken dicht
Botlektunnel - vrachtwagen rijdt zich vast, rijbaan afgesloten
A15, vrachtwagen door de middenberm, twee rijbanen afgesloten.
Het gilde der vrachtwagenchauffeurs had het voor elkaar, de randstad reed niet meer. Als het te goed gaat met de files staan er wel weer een paar trucs stil met pech in hun lekke band of zo. Het inhaalverbod in de spits wordt meestal genegeerd door een vrachtwagen die met een snelheid van 81 km/h een collega inhaalt die 80 km/h rijdt.
In het kader van de oplossingen voor het fileprobleem: verbied de vrachtwagens, is beter voor de Betuwelijn, is beter voor de binnenvaart scheepvaart, is beter voor het verminderen van files.
Sorry Mart, niks persoonlijks

Het loopt tegen het einde van het jaar. De aanloop naar de Kerst is genomen; Snieklaas de deur uit, de Kerstman er in.
Dit is nooit mijn favoriete maand geweest, te veel verplichtingen, te veel moeten, te veel overdaad.
Daarnaast is het nu ook de decembermaand zonder Yvonne. Dat maakt het allemaal nog veel moeilijker. Vorig jaar rond deze periode begon het echt heel erg slecht met haar te gaan. Zij heeft enorm haar best gedaan die feestdagen, waar zij wel altijd van genoot, nog samen door te kunnen brengen. Ik had er zelfs een kerstboom voor opgetuigd.
Het gemis dendert er nu in, ik kan bijna aan niets anders denken.
Heel goed was het dat net Chis-Jan even binnenviel. Ik zie hem niet vaak, maar als hij er is, kunnen we wel altijd goed praten. Dat heeft weer wat lucht gegeven.

Op de achtergrond zingt Van Morisson.

Vorig jaar schreef ik rond 5 december een stukje over normen en waarden. Het ging over de traditie van de boterletter, die dreigde te verdampen.
Het werd nog net op tijd rechtgezet, de traditie bestond nog.
Maar als je kijkt naar mijn verjaardagsetentje - 22 oktober, bijna een jaar na datum - begin ik me toch weer wat onrustig te voelen.
En nu is het pakjesavond. Dus lekker een bakje koffie met een stukje boterletter.
Alleen die boterletter is er niet. En ik hoef ook niet op op de ruit tikkende mensen te letten, want Ineke zit nog op haar vakantieadres in Cuba.
Het einde van een traditie?
En hoe gaat het dan met de appelflappen?

Ik loop al heel lang te kwijlen als ik langs een winkel loop met zo'n betonmolen voor in de keuken. Eens zou ik er een aanschaffen.
Het is vanavond pakjesavond.

Dus toog ik vanmiddag naar Rotterdam. Naar het Kookpunt, een winkel waar je als kookliefhebber met niet al te veel geld en pasjes bij je naar toe moet gaan. Het is het paradijs voor keukenminnend Nederland. Ik heb me vreselijk ingehouden, maar wel een Kitchenaid betonmolen gekocht.
Vanavond heb ik hem uitgepakt (verrassing) en lekkere aardappelpuree gemaakt.
Maar naast een goede machine is het ook een mooi apparaat in de keuken.
En, ik heb Yvonne gevraagd of het goed was, en zij vond het goed.

In 2010 trekken we onze Nederlands militairen terug uit Afghanistan.
De actie is te zwaar om nog langer door te zetten.
etc.
Uitspraken van de diverse politici als de vraag werd gesteld of wij nu wel of niet langer in Afghanistan door zouden gaan met militaire acties.
Stoere taal, die we al eerder gebezigd hebben. Maar toen mocht Balkende even naast Bush staan en was de mening snel bijgesteld. Onze Amerikaanse bondgenoot heeft het ons immers gevraagd en zonder Nederland wordt het helemaal niets.
Nu wordt er weer een beroep op Nederland gedaan. De PvdA houdt (hopelijk)(eindelijk) de poot stijf en zegt dat het klaar is.
Maar daar is onze ridder op het witte paard: dinges van Buitenlandse Zaken, o ja Maxime Verhagen. Tussen het twitteren door is hij gebeld en - draaikonterig als altijd - vind hij dat als de Amerikanen het ons vragen wij het moeten doen.
Wel laten we maar eens op houden met het achter de Amerikanen aan lopen kwijlen.
Laten de heren nu maar eens zien dan een woord een woord is.
Laten we maar ophouden te veronderstellen dat wij Nederlanders het verschil uitmaken in Afghanistan.
Laten we er maar gewoon mee ophouden daar in Afghanistan.

Ik heb medicijnen besteld en heb aan Niek gevraagd of ze die voor me op wilde halen. Niek wilde dat en reageerde op mijn SMS vraag met een uitnodiging of ik zin had om morgen Boerenkool bij haar te komen eten. Nou, wie mijn weblogt volgt - en dat is een aanzienlijke schare :-) - weet dat ik voor boerenkool aangewezen ben op buurman Piet of op Niek. Dus op die uitnodiging ging ik graag in.
Nu kreeg ik die SMS vanmorgen, maar er stond een datum boven van gisteren. Dis heb ik Niek gevraagd of morgen vandaag of morgen is. De reactie was: vandaag en in plaats van boerenkool wordt het kip van de markt.
Nou is die kip ook heel lekker en hou ik dus de boerenkool nog te goed.
Mooi toch?

In Zwitserland hebben de Zwitsers zich uitgesproken over minaretten in Zwitserland. Ze zijn tegen. Ze zijn zeker bang dat het geluid uit de minaretten de koebellen gaat overstemmen. Maar goed, het referendum is bindend.
Maar daar is onze ridder op het witte paard: dinges van Buitenlandse Zaken, o ja Maxime Verhagen. Die zal die Zwitsers wel eens aanpakken, het is in strijd met de Europese Grondwet. Ondertussen wordt er een onderzoek gedaan naar de mening van de tolerante Nederlanders: 56% is tegen minaretten, als ze er iets over te zeggen hebben. De SGP komt zelfs met een inperkingsvoorstel in de kamer. Die weten dat we Nederland tot berstens toe vol hebben gezet met kerktorens inclusief bellen; de Brabantse katholieke beiaards zijn ingeperkt en die omroepende minaretten hoeven we er dus niet bij.
Maar we staan wel vierkant achter Maxime.
Hoe was het ook al weer: verbeter de wereld, begin bij je zelf. Toch?