Archieven van januari 2010

Gisteren heb ik bij het opruimen van de boodschappen een verkeerde beweging gemaakt en daarbij een spiertje in mijn rug verrekt. Ik heb als een oude man door het huis gelopen.
Vanmorgen leek het wel weer te gaan, dus ben ik vrolijk aan de slag gegaan met het draaien van een was.
Toen ik die vanmiddag in de droger stopte en de wasmachine vulde met mijn witte was (ja, ja, huishoudelijk typje hoor) verdraaide ik de boel weer.
Ik loop dus weer als een oude man door het huis, mijn leesbril op tafel en mijn gebit in het glaasje. Het mankeert nog maar aan een druipende neus.
Vanavond maar weer onder de dekens en hopen dat ik morgen weer een beetje rechtop kan lopen.

Het ging lekker, temperaturen ruim boven nul en gisteren een dag regen. Alle straten waren weer schoon, de laatste vuile afvalbergen van opgeveegde sneeuw waren verdwenen in het rioolputje. Op naar de mooie groene lente.
Vanacht was ik rond vier uur even wakker en voor een plasje mijn bed uit. Het regende nog een beetje, genoeg om voor de zekerheid de laatste restjes weg te werken.
Rond negen uur was ik wakker, een waterig zonnetje scheen: LENTE.
Tot ik naar buiten keek en een vers pak nieuwe sneeuw zag liggen.....

Maar het levert mooie plaatjes op:

Ik heb goed geslapen....vanaf een uur of vier. Maar ik was vandaag vrij, dus heb toch mijn uurtjes kunnen maken; Een uurtje of tien was het toen ik uit bed kwam.
Maar het was een dag van regen, dus weinig inspiratie om buiten iets te gaan ondernemen.
Ik ben maar in mijn muziek gedoken. Astrid heeft me van de week gevraagd haar te verrassen met een 'verzamel cd' van wat ik denk dat zij leuke/goede muziek zal vinden. Dus met dat klusje heb ik me vandaag bezig gehouden; muziek uitzoeken, opknippen in cd's, branden, lijstjes maken, toch wel een aardige klus.
Tussendoor ben ik nog naar de kapper geweest en heb met buurvrouw Marian een bakkie gedaan.
En zo is de vrijdag weer voorbij, ik snak naar de lente.
Op de achtergrond spelen de Pretenders een mooie versie van Creep, waarmee de creep-trilogie wat mij betreft compleet is. Of iemand moet nog een mooie versie hebben.

De nieuwe iPad maakt nog al wat reacties los. Zie ook de reacties op mijn bericht gisteren.
Kennelijk heeft Steve zijn geschiedenisboekjes niet gelezen....

[ed - clip not available]

Apple heeft een nieuw speeltje ge�ntroduceerd:

Zal ik me kunnen inhouden?

Denk het niet h�.

Waarom zou ik nog gaan stemmen.
Ik heb een behoorlijk ieku. Ik zou dus een beetje genuanceerd moeten kunnen nadenken.
Als ik het over politici heb, heb ik het nooit over zakkenvullers.
Ik weet dat politiek bedrijven het balanceren tussen compromissen is.
Maar er wordt wat afgebalanceerd zeg.
Minister Eurlings moet op zijn uitspraken terugkomen omdat de kamer het er niet mee eens is dat de ANMB-achterban het vonnis over de kilometerheffing velt, maar de Tweede Kamer, hetgeen mij overigens wel logisch in de oren klinkt.
Premier Balkenende moet terugkomen op zijn oordeel over het Irakrapport, omdat hij niet namens het huidige kabinet sprak; ook dat lijkt logisch.
Vanmiddag was er een stemming in de Tweede Kamer over CO2 in de grond van Barendrecht. Barendrecht was hoopvol, want gisteren had de ChristenUnie gezegd tegen het voorstel te stemmen. Maar zonder dat er een debat aan te pas kwam stemde die club vandaag toch mee met de regeringsmening.
Woorden als onbetrouwbaar blijven maar in mijn hoofd schieten. Dichter bij de burger, daar zie ik niet veel van en achter schreeuwers als Wilders of Verdonk aanlopen, dat verdom ik.
Maar eens overslaan?

Ik heb Astrid met enige regelmaat - nou ja regelmaat - op bezoek. Soms om gewoon wat te kletsen over haar videokunst en mijn fotografie, soms om haar te fotograferen.
Een tijdje geleden vertelde ze me dat haar computer behoorlijk kuren vertoonde en vroeg me of er bij mij wat dvd's van haar werk gebrand konden worden. Wel ik ben een man, dus als er gebrand moet worden ben ik van de partij.
Dus was Astrid vorige week hier met een drietal films die zij in Thailand had gemaakt. Zo maar ff branden was er niet bij, de standaard Apple programmatuur voorziet dan namelijk in gelikte menuutjes en zo, en dat past totaal niet bij haar stijl. Een goed brandprogramma is echter nooit weg, dus ik heb een goed programma gekocht en mezelf maar tot sponsor benoemd. Ik ben vervolgens achtergelaten met de opdracht een drietal DVD's te branden, zonder poespas (en dus ook zonder sponsorvermelding).
Vanavond kwam Astrid het werk ophalen, onder haar arm haar externe schijf met nog een serie films om te branden.
Astrid heeft me toen tot haar producer benoemd (zonder vermelding op de DVD).

Ik vind het leuk om Astrid's sponsor en producer te zijn, zeker als zij straks een wereldberoemd artiest is. Bij haar werk staat dan:
Deze film werd mede mogelijk gemaakt door Willem Kooij
Regie: Astrid van Nimwegen
Script: Astrid van Nimwegen
Camera: Astrid van Nimwegen
Geproduceerd door Willem Kooij

En dat is dan toch wel kicken, niet?

De ANWB nodigt me uit om een enqu�te in te vullen over de voorgenomen kilometerheffing. Ik heb inmiddels begrepen dat het belangrijk is die enqu�te te vullen, omdat minister Eurlings daar veel waarde aan hecht; volgens zijn uitlatingen laat hij het doorzetten van zijn voorstellen in belangrijke mate afhangen van het resultaat van die enqu�te.
Nu heb ik altijd gedacht dat bij het opstellen van voorstellen een minister zou moeten weten wat er 'onder het volk' speelt en bij het beoordelen van zijn voorstellen heeft hij te maken met de Tweede Kamer. Kennelijk is er in de afgelopen dagen iets veranderd, waar ik niets van gemerkt heb; 't zal wel met mijn ieku te maken hebben.
Kennelijk staat de ANWB met zijn meningspeiling onder haar leden dichter bij de burger dan de gemiddelde politieke partij, want de site van de anwb ligt plat, de enqu�te is niet te benaderen wegen grote belangstelling.
Ik zal hem wel een keer invullen. Tot die tijd (en als geheugensteuntje) maar even mijn mening.
De onderbouwing van de kilometerheffing bestaat voor een belangrijk deel uit het feit dan we dan naar gebruik van de auto worden belast en niet voor het bezit van de auto. Nu heb ik toch altijd al de indruk dat we in de vorm van benzine accijns al jarenlang voor het gebruik betalen, dus is het niet voldoende de btw en bpm en motorrijtuigenbelasting af te schaffen, maar moet ook die accijns er af. Nu worden 'milieuonvriendelijke' auto's dubbel belast; kilometerheffing, hoge belasting op 'vuile' auto en meer accijns in verband met hoger verbruik.
Ik vraag me overigens af wat meer belastend voor het milieu is: een 30 jaar oude Mustang die 1 op 6 loopt of een hyper groene Prius. En dan gaat het dus ook om de fabricage van die auto's.
Groen is maar een kleur, de rechtervoet wordt te veel vergeten.

Afgelopen dagen is de hoogte van mijn ieku wat in twijfel getrokken. Het verhaal van vandaag is enigszins een bijdrage tot die verwarring, die overigens niet komt door een overtrokken hoge waarde voor mijn ieku wil, maar aan verstrooidheid.

Vanmorgen ben ik even bij Peter langsgegaan. Hij is handig met met draad en soldeerbout en ik had twee kabeltjes met aan elke kabel ��n goed en ��n verkeerde plug/stekker. Dus heb ik Peter gevraagd of hij kon knippen en plakken.
En dat wilde hij wel.
Ik met de kabels naar Peter. Uitgelegd hoe het zat aan de hand van een lange kabel en dus verteld dat een stekker van die korte kabel.........die korte kabel was er dus niet. Vergeten?
Gelukkig vond Niek hem een half uurtje later voor de voordeur. Ik was hem dus helemaal niet vergeten, maar verloren.

Vanmiddag kwamen Cees en Els op bezoek. Ik had van Peter een lekker recept meegekregen, mijn boodschappen gedaan en begon vast dat eten voor te bereiden. Kip met kerrie en bosuitjes en kokosmelk in de pan, wekker op 10 minuutjes en dan kon het gas uit, zodat ik vanavond alleen nog maar hoefde op te warmen. Na 10 minuutjes begon de wekker te piepen en die heb ik uitgezet.
Ik had nog even tijd voor een tukje op de bank, waarna ik er na drie kwartier dus achter kwam dat ik alleen de wekker en niet het gas had uitgezet.
Gewoon verstrooidheid.
Overigens rap naar Appie en we hebben alsnog lekker gegeten.

Ik was vanmorgen aan het werk. Bliep piepte een SMS. Niek: Ben je aan het werk?
Alsof ik op vrijdag nooit werk.

Voor mijn werk moest ik even een collega raadplegen. He, jij werkt toch niet op vrijdag?
Alsof ik op vrijdag nooit werk.

Tussen de middag ging ik even om een broodje. Ik sloot aan bij een aantal oud-collega's. Jij hier? Je werkt toch nooit op vrijdag?
Alsof ik nooit op vrijdag werk.

Ter informatie: eens in de veertien dagen werk ik op vrijdag.
Kennelijk onopvallend.

Op de achtergrond zingt Radiohead Creep. Mooier dan die van vorige week?

Peter gaf als in zijn commentaar op het bericht ieku van gisteren zijn bedenkingen weer over de ieku-waarde die ik had weten te bereiken bij de nationale ieku test. Vanmorgen namelijk, trok ik de deur achter me dicht met de sleutels nog in de deur...aan de binnenkant.
Echter dit heeft niet veel met mijn ieku te maken omdat:
1. ik was afgeleid door het rechtsdraaiende slot aan de linkerkant van de deur (dat Peter heeft gemonteerd),
2. Verstrooidheid niet mag worden verward met domheid,
3. Ik al had aangegeven dat ik punten had laten liggen bij de vragen die met korte termijn geheugen te maken hebben,
4. Ik mijn telefoon wel bij me had, zodat ik Niek uit bed kon bellen en Peter van zijn ontbijt kon afhouden om mijn deur weer open te maken. (Wie is er nu slim?)

Met mijn ieku zit het dus wel goed.

Vanavond was de nationale iq-test weer aan bod. Ik doe daar altijd aan mee, het is lekker een hoge score te halen, zodat je je ego fijn kunt strelen.
Ik begon niet zo best, ik ben niet goed in moeilijke woorden en voor juiste spelling kan ik niet zonder spellingscontrole.
Daarna kwam rekenen en logica, die best lukte. Bij geheugen heb ik een geheugensteuntje nodig (ik kan nog steeds mijn pincodes niet onthouden), maar kwam uiteindelijk toch heel ruim boven het landelijk gemiddelde uit en scoorde beter dan op een na alle prominenten.

mijn score: 132
Ik mach dus bleiven sgreiven op dit bloch.

Vanmorgen ben ik niet goed opgestart, een veel te lage suikerwaarde en knallende hoofdpijn deden me besluiten me ziek te melden en weer mijn bed in te duiken.
Tegen het einde van de ochtend begon ik weer wat op te knappen, vanavond op tijd naar bed en dan kan ik morgen weer gewoon aan de bak.

In de loop van de middag kwam de post met een brief van SNP over mijn IJslandreis
Boeking is definitief.
Ik heb er wel een traantje over gelaten. Yvonne wilde zo graag dat ik deze reis ging maken, jammer dat ik haar niet het verslag kan doen. Ik ben wel trots op me zelf dat ik die reis ga maken en kijk er erg naar uit.

Het was vandaag de laatste dag van mijn cursus portretfotografie. De dag waarop de groep de eindpresentatie samenstelt, opplakt en aan de muur spijkert. Waar aan de muur is altijd een verrassing, de plekken worden aangewezen. Zo hebben we al eens in de gang naar de toiletten gehangen of rond een paar vette grijze betonnen pilaren.
Nu hadden we een toplocatie aangewezen gekregen, achter de bar. Daar kijkt dud iedereen naar. Ik ben dus erg blij dat ik drie foto's heb kunnen ophangen en daarmee een bijdrage kunnen leveren aan de de groepsprestatie van in totaal eh drie foto's; die van mij dus.
Misschien komen er nog een paar foto's bij, maar anders heb ik na deze dag priv�les ook een priv�-expositie:

Het was een zondag als zo vele: wasjes draaien, administratie doen, je kent dat wel. Tussendoor heb ik nog wat foto's op foamboard geplakt, zodat ik weer wat mensen blij kan maken.
Toen ik vanmorgen even TV zat te kijken (kookprogramma op BBC) hoorde ik iemand een mooie uitspraak doen: Ik geloof niet in God en dat is jammer want ik heb best wel een paar vragen aan hem. Ik ben dat, zeker met de gebeurtenissen van de afgelopen weken in gedachte, erg met hem eens.
Verder kabbelde de dag door tot aan een SMSje van Ineke om eens te kijken naar een vertolking van het nummer Creep van Radiohead.
Ik vind hem mooi.

Vandaag stond in het teken van poetsen en koken. Poetsen omdat dat een weekend aangelegenheid is (eerder gememoreerd als zinloos) en koken omdat dat leuk is.
Vandaag had ik Esther en Martin op bezoek en voor het eerst in de afgelopen 12 maanden heb ik weer wat uitgebreider gekookt. Ik had wel even een flinke dip toen ik de tafel voor drie personen dekte, maar Esther en Martin hielpen me daar mooi doorheen.
We hebben lekker st Jacobsschelpen gegeten en daarna een moot Zeewolf. Lekkere wijn er bij; Esther en Mart hadden voor het nagerecht een mooi Sauterne meegenomen.
Goed gezelschap, lekker eten, mooie wijnen.
Ik zal vannacht wel slapen.

Het leek er op dat alles goed was afgerond met de KPN.
Ik heb mijn analoge lijn.
Ik heb geen internet meer.
Ik heb een bevestiging dat ISDN kosten worden teruggestort.
Wat wil een mens nog meer?

Vandaag kreeg ik post van de KPN. Een rekening voor het gebruik van een dongel over de periode 1 januari tot eind januari 2010........
Ik heb meneer Janssen maar een berichtje gestuurd.

Vandaag stond in het teken van de begrafenis van Hagar. In grote getalen waren familie, vrienden en collega's aanwezig. In de toespraken werd veel gesproken over het onverdroten enthousiasme van Hagar, haar positieve instelling naar alles en iedereen.

Ik heb gelukkig nog even redelijk rustig met Marco kunnen praten, ik voel zo goed wat hem te wachten staat en wens hem de zelfde warme vriendschapsdeken toe die ik heb. Hij maakte zich daarover gelukkig geen zorgen, voldoende warmte is ook voor hem beschikbaar.
Ik wens hem en de zijne veel sterkte toe.

Op de achtergrond zing BL�F Omarm

Premier Balkenende presenteerde gisteren de nieuwe balkenendenorm.
1. In je omgeving wordt nadere informatie gewenst over een besluit dat je hebt genomen. Dat verzoek negeer je vervolgens gedurende 6 jaar. Uiteindelijk zwicht je voor de druk.
2. Er komt echter geen parlementair onderzoek, nee je stelt zelf een onafhankelijke commissie in.
3. De commissie presenteert het onderzoeksresultaat, dat je vervolgens ongegeneerd aan de kant schuift.
Ik denk dus dat de balkenendenorm helemaal niet over geld gaat maar over onfatsoen.

En Geert? Geert lacht zich rot.

zaterdag: bericht van overlijden van Hagar,
zondag: uitgebreid stilgestaan bij het overlijden van Yvonne een jaar geleden,
maandag: in gedachte bij Suzanne die haar laatste chemokuur krijgt,
dinsdag: twee pitten gedraaid bij het klaverjassen.
...

Ik kwam vanmorgen maar moeilijk op gang na een nacht met weinig slaap en veel ongeremde gedachtes.
Op kantoor praat je dan eerst over Hagar, over hoe een ieder het nieuws heeft verwerkt. Later in de ochtend is er een kleine herdenkingsbijeenkomst gehouden waarin met veel emoties werd stilgestaan haar overlijden. Ik heb vandaag niet veel gedaan.
Donderdag is de begrafenis, waar we naar ik hoop en verwacht, massaal heen zullen gaan. Ik weet uit ervaring hoe fijn ik die belangstelling vond en hoop dat we Marco daar een klein beetje mee op weg kunnen helpen op de weg die hij te gaan heeft.

De fotocursus vanavond was al even inspirerend als goudvis in een kom. Volgende week de laatste les. Ik ben voor het eerst blij dat een cursus is afgelopen. De volgende moet veel goed maken, maar dat zal wel lukken. Nu maar wat eten en dan naar bed. Een zware week voor de boeg.

Het was vandaag een dag waarin de herinneringen aan Yvonne een droeve boventoon voerde. Het was ook een dag waarin ik door vrienden en vriendinnen met een warme deken van meeleven werd omhuld.

Het was ook een droeve dag, omdat vandaag het bericht kwam dat mijn collega Hagar gisteren op 37 jarige leeftijd is overleden. Weer een leven dat veel te kort heeft mogen duren.
Ik wens haar man, hun familie en vrienden veel sterkte toe bij het verwerken van een groot verlies.

Nooit vergeten.

Vanmorgen kreeg ik een bankafschrift met de volgende tekst:
verwisseling naar stukken

VOOR IEDERE EUR 1 NOMINAAL
krijgt u 0,0099 stuk(ken)

Ben ik nu rijk?

Normaal gesproken is het weekend iets om naar uit te kijken. Dat is dit weekend wel anders, het is al weer een jaar geleden dat mijn lieve Yvonne overleed. Bizar, want het lijkt nog wel gisteren.
Toen ik vandaag van het werk weg ging wenste mijn collega's mij geen prettig weekend toe, maar wenste me sterkte dit weekend. Dat doet goed, geen automatismen op het werk, maar collega's die nadenken.

Op het werk hebben we ook gesproken over Hagar. Hagar is een collega van me, die kanker heeft. Ze zit nu in het stadium dat behandelen niet meer mogelijk is, haar rest nog pijnbestrijding. De pijn die haar man voelt, is niet met medicijnen te bestrijden. Wat moet je verder nog zeggen als iemand van 37 jaar klaar lijkt te zijn met haar leven. Je vloekt en bent boos. Maar helpen doet ook dat niet.
Ik denk weer terug aan de laatste dagen die ik met Yvonne had. De berusting die er de laatste dagen bij ons was, waardoor we - hoe verdrietig en tegenstrijdig ook - we konden genieten van het bij elkaar zijn.
Ik hoop dat Hagar en haar man in deze moeijke periode ook die rust kunnen vinden.

Op de achtergrond zingt Herman My funny Valentine

Ik zou het kunnen hebben over het feit dat er geen strooizout meer is. Twee weken winter en we hebben geen strooizout meer.
Ik zou het kunnen hebben over de opwarming van de aarde, vanacht -15 graden.
Ik kan het hebben over de asbestproblemen van de ss Rotterdam.

Ik heb alleen geen puf

Het KPN avontuur lijkt in rustig water terecht te zijn gekomen. De verbindingen zijn omgezet, de administratie lijkt op orde te zijn, teruggave van te veel betaald geld is per brief bevestigd. Meneer Jansen kan zich met een volgend geval gaan bezig houden.
In de nasleep heb ik het volgend bedrijf getroffen dat zijn klantondersteuning op een ietwat merkwaardige manier uitvoert.
Wat is het geval.
Ik heb die telefoonverbinding van KPN nodig, omdat ik een alarm heb. Ik betaal daar nog een poosje een abonnement voor, dus moeten die gasten ook maar iets doen voor dat geld.
E�n van de dingen die zij doen is elke dag controleren of de verbinding in orde is. Als dat niet het geval is, bellen zij mensen op, volgens een rijtje dat ze hebben. In dat rijtje stond niet mijn mobiele nummer, maar dat vinden zij pas gek als ik vertel dat het gek is. Maar goed.
Bij het omzetten van mijn ISDN verbinding moest de telefoonstekker in plug a of plug b van de centrale worden gestopt (heb ik overigens geen verstand van, doet Peter).
Murphy bepaalde dat we de verkeerde kozen.
Daarop volgt dan een periode waarin de centrale meld dat er een probleem is met de verbinding en ik meld dat ik verwacht dat dat probleem met een week wel zou zijn opgelost. En dat was ook zo. De boel werkt al weer ruim een week.
Mooi toch?

Tot ik vandaag een brief kreeg van de alarmmeneer, gedateerd 30 december (2 dagen na de verstoring), waarin gemeld wordt dat de boel niet werkt en al diverse malen is geprobeerd met mij telefonisch contact op te nemen, maar dat was niet gelukt.
Ik kreeg prompt de KPN kriebels.
We hadden telefonisch contact gehad over de verstoring en de oplossingsperiode. Maar de alarmeneer, die kennelijk niet praat met de alarmcentralemeneer denkt dat hij mij kan bedreigen door te zeggen dat ik onbereikbaar ben en weet kennelijk niets van technieken als voice mail en gemiste oproepen. Kennelijk bestaat ook daar de mening dat zij hun klanten onbeschoft kunnen afblaffen omdat ze een beveiligingsplaatje op hun jas hebben.
Ik word schijtziek van die klantvriendelijkheid.

Ik schrijf de afgelopen dagen lekker luchtig over ijspret en winterleed. Ik schrijf dat ook welgemeend, dat zijn zaken die passeren.

Vanavond echter viert dat andere de boventoon, de herinneringen aan de laatste paar dagen samen met Yvonne, het accepteren van het onvermijdelijke toen en de laatste gesprekken met vrienden en vriendinnen, maar vooral het diepe gat dat zou gapen als ze er niet meer zou zijn.
Zeker nu ik daar zo mee bezig bent realiseer ik me dat we het geluk hadden ons te kunnen voorbereiden. Wat is het afgelopen jaar heb gevoeld is groot gemis, maar nooit onmacht, verdriet maar nooit hulpeloosheid, alleen zijn, maar niet eenzaam.
Het is als de dag van gisteren, maar al weer een jaar geleden, de tijd vliegt. Er is veel gebeurd het afgelopen jaar waar ik (we) Yvonne's aanwezigheid missen; het nieuwe huis en gezinsuitbreiding van Niek en Peter, het constateren van borstkanker en de behandelingen daarop van Suzanne, 25 jarig huwelijksfeest van Cees en Els.
Ik hou het er maar op at ze op haar wolkje ons in de gaten zit te houden, af en toe boos, af en toe verdrietig, maar vaak vrolijk.

Ik steek niet onder stolen of banken dat ik een hekel aan sneeuw heb. Het mag dan leuk fotograferen, maar dat heb ik gedaan, dus kom maar op met die dooi.
Maar dat zit er nog even niet in. Wel lachen dat het nog wel even flink blijft vriezen, maar dat het ijs zo slecht is, dat al die ijsmeesters hun nagels er af zitten te bijten, hebben we een vorstperiode die lang genoeg is, ligt er een pak sneeuw op het ijs waardoor het niet aan vriest.
Voor de rest reed ik vanmorgen stapvoets naar de Haringvlietbrug, maar daarna probleemloos naar kantoor. Al met al was ik net te laat om de nieuwjaarstoespraak van de algemeen directeur te horen. Jammer hoor.
Vanavond was het echt afzien. Niet sneller dan 40km/uur en ik heb er ruim twee uur over gedaan. Fijn hoor die winter.

Er zijn een aantal ondankbare klussen in het leven:
1. stoffen: je haalt het liggende stof weg, om een paar dagen later te zien dat dat zinloos was.
2. stofzuigen: zie 1.
3. wassen: schone kleren, die 's avonds vuil weer in een wasmand liggen.
4. afwassen: gaat nog het best als je twee vaatwasmachines hebt; als er ��n is leeggeruimd, kan de ander draaien, scheelt kastruimte.
Er is er nu een bij:
5. sneeuw ruimen, 's nachts valt er een weer een vers pak.
Maar het zijn allemaal klussen die je niet niet kan doen, dus vooruit maar, tijd zat....behalve sneeuwruimen.

Ik ben niet zo van de winter. IJs en sneeuw vind ik eigenlijk maar lastig.
Ik was dus wel blij toen het met de Kerst begon te regenen en alle sneeuw en ijs was verdwenen. Zo, de winter hebben we gehad, dacht ik.
Dus niet.
Vanmorgen keek ik naar buiten en daar was ie weer, de winter. 10cm sneeuw.
Maar ja, dan wordt ook de fotograaf in me weer wakker, dus ik heb mijn camera gepakt, de auto uitgegraven en een stel foto's gemaakt.

't Is best wel mooi. Wel jammer dat het morgen geen warm water regent.

De foto's zijn via mijn fotoblog te bekijken.

Vandaag is de dag van de goede voornemens.
Ik ben daar niet zo van op dingen op 1 januari te beloven en op 20 januari al niet meer te doen, dus mijn voornemens zijn haalbaar; een kleine greep:
1. ik heb me voorgenomen ook dit jaar de vriendschap met hen die me dierbaar zijn te blijven onderhouden.
2. ik heb me voorgenomen om op 31 december 2010 weer sacherijnig te zijn.
3. ik heb me voorgenomen om in 2010 weer mooie foto's te gaan maken.
4. ik heb me voorgenomen elke dag een stukje op dit blog te schrijven (in 2009 zijn er 15.197 bezoeken geweest, natuurlijk blijf ik schrijven).