Normaal gesproken is het weekend iets om naar uit te kijken. Dat is dit weekend wel anders, het is al weer een jaar geleden dat mijn lieve Yvonne overleed. Bizar, want het lijkt nog wel gisteren.
Toen ik vandaag van het werk weg ging wenste mijn collega's mij geen prettig weekend toe, maar wenste me sterkte dit weekend. Dat doet goed, geen automatismen op het werk, maar collega's die nadenken.
Op het werk hebben we ook gesproken over Hagar. Hagar is een collega van me, die kanker heeft. Ze zit nu in het stadium dat behandelen niet meer mogelijk is, haar rest nog pijnbestrijding. De pijn die haar man voelt, is niet met medicijnen te bestrijden. Wat moet je verder nog zeggen als iemand van 37 jaar klaar lijkt te zijn met haar leven. Je vloekt en bent boos. Maar helpen doet ook dat niet.
Ik denk weer terug aan de laatste dagen die ik met Yvonne had. De berusting die er de laatste dagen bij ons was, waardoor we - hoe verdrietig en tegenstrijdig ook - we konden genieten van het bij elkaar zijn.
Ik hoop dat Hagar en haar man in deze moeijke periode ook die rust kunnen vinden.
Op de achtergrond zingt Herman My funny Valentine
Internetcaf�
en als het chatten bevalt
kun je hem zoenen aan computer 47
Lieve Willem,
Wij wensen je veel sterkte toe dit weekend. We denken aan je.
Liefs Kees en Els.