Vandaag was ik in Rotterdam - moest me inschrijven voor een fotocursus. Ik ben ook naar Crooswijk geweest om even dicht bij Yvonne te zijn. Het is een mooi plekje, of het nu herfts, voorjaar, zomer of winter is. Ze lag nu onder een warme sneeuwdeken, waar mooie glimmertjes in oplichtten in het zonlicht.
Ik ben blij dat ik deze periode vrij ben. Ik kan rustig in mijn eigen tempo mijn dagen vullen, die nu toch veelal gevuld worden met terugdenken aan wat er een jaar geleden allemaal gebeurde.
Ik wil dan zo graag dat al die idioten, die zeggen dat na een jaar het verdriet wel over gaat, omdat je dan alles alleen hebt meegemaakt, dat die gasten een beetje gelijk krijgen.
Maar nu ik dat zo schrijf, weet ik dat ze nooit gelijk krijgen. Het verdriet gaat nooit weg - en dat is maar goed ook - het zal alleen ooit wel een plekje krijgen.
Ik heb het altijd tegen Yvonne gezegd, dat ook als ze niet meer naast me op de bank zou zitten, ze nooit weg zal zijn. En hoe verdrietig ik ook ben, geeft dat me troost, daar ben ik blij mee.
Op de achtergrond zingt Ana moura een mooie fado.
Een mooi plaatje met sneeuwdeken....daar heb je je plekje al gevonden...xxx lenie.
Op de achtergrond zingt Ana moura een mooie fado.