Vandaag heb ik wat in huis gerommeld. Dat was er de laatste tijd weinig van gekomen.
Vanmiddag heb ik Els en Mike en Niek en Peter op de lunch gehad. Het was goed om nog een keer met Els en Mike te praten. ZIj vertrekken vanavond weer naar Engeland en Els maakte zich wat zorgen over hoe het met me moet gaan.
Voordat ze wegging zei ze me dat dit het nu is voor me, nu moet ik zonder Yvonne invulling geven aan mijn leven. Het zal moeilijk zijn, maar het zal we wel lukken, vertelde ze me.
Ik weet dat dat waar is, en in de basis zal het wel snel goed komen; het dagelijkse gedoe is gelukkig allemaal niet nieuw omdat ik de laatste jaren het huishouden voor een belangrijk deel deed. Die gewone dagelijkse dingen zijn geen onwennig nieuwe dingen voor me, boodschappenbriefjes maken, een was draaien, koken schoonmaken zal geen enkel probleem zijn. Gelukkig maar, nu kan ik me op de rest richten.
Maar toen ik net in mijn eentje met een bord pasta op schoot zat, kwam het toch wel hard op me af en liep ik als een kip zonder kop door het huis.
Het zal me wel lukken, maar nu even niet.
Dag lief, als een kip zonder kop door het huis rondlopen daar kan ik me niets bij voorstellen of het moet als een haan zonder kop zijn. Als je een kip dag hebt dan moet je maar naar Zwijndrecht komen. Daar heb ik wel kip, patat en appelmoes voor je. Wat Els tegen je heeft gezegd over 'het komt wel goed' daar geloven wij ook in maar alles op z'n tijd en nogmaals, je hoeft het niet alleen te doen.
Dikke kus