Archieven van maart 2009

Al dagen zag ik deze waarschuwing op borden rond Rotterdam staan. Op 31 maart kon je maar beter de randstad mijden. Waarom stond er niet bij, dat moest je maar op vanAnaarBeter.nl lezen. En als je geen internet hebt (ja die zijn er echt hoor) dan heb je pech.
Wel het had allemaal te maken met een uitgebreid praatje van een paar mensen over Afghanistan. Niet van Koos met zijn vriendjes, nee Jan Peter had er een paar uitgenodigd. En de vriendjes van Jan Peter komen met vliegtuigen en beveiligingsbeambten en meer van dat spul. En die hebben altijd haast. Dus werd op de A13 (vliegveld Zestienhoven) en de A4 (Schiphol) in de richting van Den Haag een strook afgezet. En dan worden we weken van te voren gewaarschuwd dat we daar niet moeten zijn.
Morgen staan die waarschuwingen er niet meer. Dan staat er gewoon een weer een lange file omdat er ergens een vrachtwagen met pech staat, waardoor er een rijstrook is afgesloten.

Het was gisteren nog allemaal niet op en top met de gezondheid. Daarnaast kreeg ik gisteren ook nog eens fors last van mijn schouder, een kwaal die me vannacht behoorlijk heeft wakker gehouden.
Het was dus vanmorgen tijd voor een doktersbezoek. Die heeft naar de longen geluisterd en naar de schouder gekeken.
Het is geen wonderdokter.
Ik ben nog steeds hoesterig en de schouder wil niet.
Nu weet hij dat hij geen wonderdokter is, dus heeft voor de verkoudheid - en mogelijk lichte longontsteking - een kuurtje antibiotica voor geschreven. Die schouder moet een fysiotherapeut weer aan de gang krijgen. Altijd nog beter dan de oplossing van een andere huisarts een jaar of tig geleden: die duwde er gelijk een naald van 10 cm lang in en spoot de schouder plat. Hielp wel direct, maar of dit de goede oplossing voor het verhelpen van een kwaal is?
Ik moet maar even de fysio afwachten. In de tussentijd neem ik wel een aspirientje.
Morgen maar weer aan het werk.

Het is weer zover. De zomertijd is begonnen. Ik ben weer van een uur bestolen en moet een half jaar wachten voordat ik het weer terug krijg. Zeker nadat het gisteren wat laat was geworden alvorens ik mijn mandje in kroop, kreeg ik vanmorgen weer de bekende rekening gepresenteerd. Ik ben de hele dag weer van slag en dat zal ook wel weer een paar dagen gaan duren.
Met mijn duffe kop ging ik dan ook het gevecht aan met een blikje croissantdeeg. Ik had weer eens ruzie met de verpakking. Scheldend op de verpakkingsindustrie sneed ik mij een grote snee in de duim. Kon er ook wel bij.
Gelukkig is de rest van de dag wat beter verlopen: met Peter en Niek hebben we een bezoek gebracht aan JenS in Gorkum.
Altijd gezellig en zeker altijd goed.
Ik weet het al lang, maar na dit weekend kan ik toch maar weer zeggen dat ik blij ben met mijn vriendjes.

Ik had als opdracht voor mijn cursus om een aantal nachtfoto's te maken. Esther, die ook mijn fotomaatje is, wilde dat ook wel eens proberen.
Vandaag hadden we dus een afspraak. Eerst lekker een jachtschoteltje gegeten en rond een uur of negen zijn we rustig richting Rotterdam vertrokken. Dat kwam goed uit wat we vielen dus midden in het Earth Hour, waarin veel mensen en organisaties het licht een uurtje uitdeden.
Gelukkig was niet iedereen solidair met die gedachte, dus we hebben wel wat leuke plekjes gevonden.
De climax was een beeld dat Esther zag om de Maasboulevard (zo rond eenn uur of half twaalf toen we aardig koud en een beetje nat waren), ze zag een prachtig verlichte Erasmusbrug, gehuld in witte wolken.
Ik heb de auto bij een benzinepomp geparkeerd en we zijn een heel end terug die Maasboulevard afgelopen, gewapend met camera en statief.
Alleen dat prachtige beeld hebben we niet meer gevonden......
En echt hoor ze had niet gedronken.

Op mijn fotoblog vind je een paar van de gemaakte foto's

Dat was een uitdrukking, die ik vandaag opving: Ik ben een beetje dicht bij me zelf gebleven.
Een beetje een rare uitdrukking. Hoe blijf ik ver van me zelf. En als ik dat doe, waar blijf ik dan. Is dat het zelfde als buiten je zelf treden? of van af een afstandje naar je zelf kijken?
En als je dan wel dicht bij ze zelf blijft (en daarbij je zelf niet in de weg loopt, want dan kom je jezelf tegen), ben je dan in je zelf gekeerd?

Kortom allemaal vragen........weg er mee.

Ik heb net met Peter een biertje en een glaasje whisky gedaan en heb Lenie beloofd het over dit onderwerp te hebben, tsja dan krijg je dit.
Ik ga weer verder aan met mijn biertje.

Wilders wil allerlei mensen weren uit Nederland, maar loopt zelf te janken als hij Engeland niet in mag.
Als er een debat in de Tweede Kamer is, waar de oppositie weinig ruimte voor inbreng heeft (en wat is daar nieuw aan), gaat hij de discussie uit de weg en loopt de kamer uit.
Nu heeft die gast van Van Geel van het CDA het wel zeer hooghartig uitgelegd (een politicus die ineens eerlijk en oprecht wil zijn) en daar krijg je dan ook wel kippenvel van, maar daar moet je dus tegen ten strijde en niet van weglopen. Meneer van Geel is tenslotte maar ��n van de 150 parlementari�rs.
Kortom, het was weer een hoogstandje vandaag. (Het zal trouwens nog wel even door gaan, ben ik bang). Redelijk vervelend.
Maar of Wilders daar nu een goede wending aan geeft, ik geloof het niet. Slechts een goedkope zieltjeswinnerstruc.

Klaar om weer eens te keer te gaan tegen van alles en nog wat.
Klaar om Hollands als een ieder het nergens mee eens te zijn.
Klaar om als een oude zeurpiet elk initiatief de grond in te boren.
Klaar om me te voegen bij al die andere zeikerds.

Toen pingelde mijn e-mail inbox.
Een bericht van Els die in de komende periode in Nederland is en vroeg wanneer we elkaar konden ontmoeten. Da's leuk. Dan ga je dus niet zitten zeuren.
Toen pingelde weer mijn e-mail inbox.
Een bericht van neef Marius uit Australi� (en trouwe blogvolger) met de mededeling dat zij bijna rond zijn met het plannen van een vakantie in Europa, waarin ze ook een week in Nederland zijn en graag een keer op de koffie komen. Da's heel leuk. Dan denk je er niet meer aan om te gaan zeuren.
Dat zijn dingen om met een grote lach in je gezicht naar uit te kijken.
En dat doe ik dus ook.

Ook vandaag heb ik me weer proestend en snotterend door het huis bewogen. Vanmorgen is Niek even langs geweest, wel lief leuk en gezellig, maar als ik verkouden ben wordt er niet geknuffeld en da's weer jammer.
Verder heb ik vol aan de tijd om tv te kijken, maar daar word je ook niet vrolijk van. Een COR man die de bonussen prestatiebeloning noemt, waarmee het ineens goed is, immers gemaakte afspraken kom je na. Of dat ook geldt voor al die lui die zonder werk zitten omdat de graaiers hun bonussen moesten innen werd hem niet gevraagd.
Vanmiddag moest het parlement toch even met minister Bos praten over een krantenartikel en zijn mening over de ING bonussen. Vanavond kunnen ze dan weer klagen dat het beraad over de aanpak van de crisis zo lang duurt.
Ik word er een beetje moe van.

Ik hoorde een collega van me eens zeggen: Amsterdam, daar kom ik ��n keer per jaar en dat is als Feyenoord uit tegen Ajax moet.
Ietwat overdreven, maar....
Ik ben wel eens vaker verkouden geweest. Het heeft me ook wel eens een dag in bed gehouden. Maar nu ben ik vanaf vrijdagavond alziek van die verkoudheid, heb zaterdag en zondag het merendeel van de dag in bed gelegen. Ook vandaag heb ik het werken overgeslagen en vanmiddag een uurtje in bed gelegen.
Vanavond heb ik mezelf getest, door naar de fotocursus te gaan, maar dat bleek een ramp. Binnen een kwartier zat ik al weer te zweten als een otter, had een heerlijke sexy stem en ben blij dat ik weer thuis ben. Suikerwaardes lijken op een jojo, kortom, ik ben nog niet beter.
En het allemaal begonnen op de dag dat ik in Adam was......

De verkoudheid kluistert me aan bed. Ik heb te veel snot in de kop om me druk te maken over de miljoenen bonussen die de graaiers zich zelf toebedelen.
Ik ga maar weer vroeg mijn mandje in en hoop dat het morgen weer wat beter gaat.

De verkoudheid die zich gisteren al aankondigde is fors doorgezet.
Dat betekent een dag vol met gesnotter, koorts, hoofdpijn, bloedneuzen en meer ongemak.
Ik ben vanmorgen rap boodschappen gaan doen en voor de rest is mijn bed mijn beste vriend.

Ik was al enigszins verkouden. Dat is er de afgelopen nacht niet beter op geworden. Maar de vooruitzichten waren goed en ik had echt zin een een bezoek aan Caroline en Coen, dus ben ik vanmorgen met een kop vol snot afgereisd naar Zaandijk.
Daar hebben we eerst een bakje gedronken en vervolgens zijn we naar het station gewandeld om de trein naar A'dam te pakken.
Het weer zat ons mee, een stralende zon dus lekker vanaf het Centraal Station naar de Keizersgracht gewandeld. Onderweg nog een broodje gegeten en ik voelde me onmiddellijk thuis daar in Amsterdam, die broodjeszaak had hun mensen laten opleiden in Crossy te Middelharnis. (Zie eerdere bericht).
Maar goed, uiteindelijk is er toch iets eetbaars op tafel gekomen en nadat Carolien haar broodje toch maar had laten opwarmen hebben we wat gegeten en zijn verder gegaan met de wandeling.
Zoals ik gisteren al meldde, was het doel de tentoonstelling van foto's van Richard Avadon, een naar mijn mening geweldige portretfotograaf. We hebben echt genoten van zijn foto's en na afloop heb ik twee dikke boeken met zijn foto's gekocht om thuis te kunnen nagenieten.
We hebben nog een terrasje gepakt om even rustig over van alles (=Yvonne) te praten en vervolgens was het trein terug, foto's maken van Caroline en kids, chinees opeten en toen liep het snot zo hard uit mijn lijf dat ik moest maken weg te komen; ze hebben in Zaandijk geen Deltaplan laten uitvoeren.
Dus nu zit ik veilig achter de winterdijken dit verhaal te typen, ga straks een lekkere whiskey drinken en dat mijn mand in.

Ik heb een fijne dag gehad.

Toen ik vanmorgen wakker werd voelde mijn keel alsof ik de hele nacht in een emmer zand met een ventilator had liggen snurken. In sommige opleidingen moet je iets in kleur uitleggen, wel mijn keel was vanmorgen dieprood. Voor elke keer dat ik moest slikken nam ik een aanloopje, ik leek wel op een kip.
Maar goed, voor keelpijn zijn middeltjes, Strepsil. Maar dat is een zuigtablet. Je topt hem in de mond, zuigt en slikt. Alleen dat slikken dat is dus het probleem. Vreemde oplossing.
Maar goed, ik ben de dag door gekomen, slik straks nog even een glas koude karnemelk door en ga vroeg onder de wol.
Morgen moet ik weer in topconditie zijn, ik ga namelijk met Caroline naar een tentoonstelling van fotograaf Richard Avadon, en die tentoonstelling is in 020.

Ik doe mee met het ��n vandaag opiniepeiling. Daartoe krijg ik met enige regelmaat het verzoek een enqu�te via internet in te vullen.
Vandaag lag er weer zo'n vraag in mijn inbox. Niets vermoedend klik ik de link naar het onderzoek aan. De schrik sloeg me om het hart. Het ging over het doembeeld dat de PVV van Wilders de grootste partij zou worden en Wilders de nieuwe president.
Ik heb de enqu�te deze keer wat meer ingevuld naar wat ik vind dat er moet gebeuren in plaats van wat ik denk dat er zal gebeuren.
Je moet er toch niet aan denken dat een stel van de zwart-wit ��nrichting denkers aan de macht gaan komen. Het Nederlandse stelsel zal hopelijk voorkomen dat er al te gekke dingen gaan gebeuren en Wilders zal zich hopelijk dan wel onmogelijk maken, maar het zouden wel zeer verloren jaren zijn in een periode waarin de idioterie van de PVV absoluut niet gebruikt kan worden.

Ik denk dat ik maar een borrel neem als voorzorgsmaatregel tegen een nachtmerrie.

Trillend stond ik vanmorgen bij de apotheek. Ik was wat vroeg dus moest nog even wachten. Maar om half negen kreeg ik mijn drugs en kon ik een shot zetten. Eindelijk weer insuline.
Nou, zo is het niet echt gegaan hoor. Ik snap het allemaal niet, als ik een marsje eet, gaat mijn suikerwaarde door het plafond, spuit een keer tussen de middag en 's avonds geen insuline, terwijl ik wel een portie rijst heb gegeten, dan val het allemaal wel mee.
Maar goed, ik heb weer voorraad en kon de dag te lijf.

Overigens had ik al vermeld dat ik vrijdag een fotodagje bij Esther had. Vroeger nam je dan een camera mee, als het mee zat nog in een tasje. Dan zat ik te lachen als broer Ad weer gekscherend over een aanhangwagentje begon.
Maar toen ik bij Esther aan kwam en de achterklep open maakte, moest ik toch wel even aan die opmerking denken. Het is nog geen bakkie en de achterbank hoeft nog niet naar beneden, maar.......

De dag begon niet echt geweldig; eerst liet ik een kopje op de grond kletteren. Dus dat was scherven ruimen. Nu had dat een leermoment moeten zijn: geen breekbare dingen op de grond laten vallen. Maar even later liet ik mijn laatste buisje insuline op de grond kletteren. En dat buisje deed waarvoor het was gemaakt: uit elkaar spatten. Normaal is dit vervelend, je moet weer glasscherven ruimen. In dit geval was er een bijkomend probleem: ik was door mijn voorraad insuline heen. Ik had tijdig besteld en aan Niek gevraagd of ze donderdag even bij de apotheek langs wilde gaan. Geen probleem, had Niek gezegd, we eten vanavond toch samen (vriendje Peter is een weekje in Spanje), dan neem ik het gelijk mee. Maar 's avonds vertelde Niek dat ze door allerlei drukte was vergeten de insuline op te halen. Ik had nog voldoende, dus geen probleem. Niek zou vrijdag de insuline dan ophalen.
Vrijdagmiddag kreeg ik een telefoontje van Niek: ze was weer vergeten de insuline op te halen (vriendje Peter is een weekje in Spanje, maar Niek mist hem echt niet hoor). Weer had ik gezegd dat ik genoeg insuline had om het te redden tot maandagavond.
Dat was dus met de val van mijn laatste buisje vanmorgen niet meer het geval.
Ik ga dus vandaag calorie�n tellend de dag door. Dat ging overigens makkelijk, lekker in de zon in de tuin gezeten, geen biertje en geen chips maar met een flesje water, toch goed toeven.
Vanavond rustig aan gedaan met eten (kan geen kwaad voor de lijn) en morgen eerst zelf maar naar de apotheek (want Niek haar vriendje, die een weekje in Spanje zit, wordt echt niet gemist...)

Ik heb niet echt veel ondernomen vandaag, beetje boodschappen gedaan, koffie gedronken bij Ineke en bij Cees en wat fotobewerkingen van de sessie van gisteren gedaan.
Voor de rest ben ik niet vooruit te branden, gevolgen van een wat moeizame week?
Ter compensatie maar een mooie foto uit de architectuur-cursus.

Ik ga maar mijn bed in, energie verzamelen voor morgen.

Vandaag stond het teken van fotografie.
Eerst ben ik vanmorgen naar Foka gegaan, een fotowinkel waar vandaag Canon personeel aanwezig was om Canon camera's na te lopen en de sensor te reinigen.
Ik was gelukkig vroeg, want er ontstond al snel een rij. Terwijl ik mijn camera uitpakte, verzuchtte de techneut: Oje, een 5D. Dat klonk bemoedigend. Hij verklaarde echter dat de 5D een camera is, waarbij bij het sensor schoonmaken makkelijk vet van de spiegelscharnieren over de sensor kan worden gesmeerd. Gelukkig viel dat bij mijn camera mee; ik kom liever niet in het binnenwerk, dus met een goede poetsbeurt moet hij er weer tegen kunnen.
Daarna ben ik naar Esther gegaan. We hadden weer een afspraak om een fotosessie te doen. Ik had de kofferbak vol spul, maar na een uurtje of zo zijn we aan de slag gegaan. Leuke foto's gemaakt.
En nu staat dus de komende tijd in het teken van selectie en bewerking van de foto's.
Maar daar heb ik - zoals bekend - geen moeite mee.

Ik ben gisteren al vroeger naar huis gegaan, ik had hoofdpijn, jojo-suikerwaardes en andere ongemakken. Later deed mijn gemoedstoestand mee aan de suikerwaarden jojo, kortom ik heb flink in een dip gezeten. Vanmorgen was het ietsje beter, maar het gewroed in mijn arm om er wat bloed uit te halen deed geen goed. Ik ben nog maar thuis gebleven om weer wat rust in mijn kop te krijgen.
Net heb ik samen met Niek wat gegeten en gebabbeld, vanavond vroeg naar bed en morgen lekker een dagje fotograferen.
Dan moet het toch weer beter gaan.

Jack en ik kennen elkaar al heel lang, zo'n 34 jaar nu. In den beginnen waren we collega's, maar dat groeide al vrij snel tot voorzichtige en later tot hechte vriendschap. In die begeinperiode waren we nogal met auto's bezig. Niet dat we petrolheads zijn (althans Jack veel minder dan ik), maar we deden aan rally sport. De grote evenementen kenmerkten zich echter door prikkeldraad krassen op Jack zijn nieuwe auto, pannenkoeken tegen de hemelbekleding als Jack weer aan het inhalen ging of het opgeven van een rally omdat Jack al een half uur zonder remmen reed. Het WRC was voor ons niet weggelegd.
Maar we hebben wel altijd een interesse voor auto's gedeeld en elkaar van onze nieuwste (gewenste) aanschaffen op de hoogte gehouden.
Jack vertelde me onlangs dat hij bezig was een Volvo aan te schaffen. Hij had berekend dat het aanschaffen van een occasion uit Duitsland best interessant is. Een nieuwe dimensie in onze gegevensuitwisseling.
Hoe groot was de teleurstelling dat Suzanne me vertelde dat zij al twee weken geleden een Volvo hebben aangeschaft. Jack heeft me daar niets over verteld.
Staat onze vriendschap op een ommekeer?
Heeft hij een ander?

Vertwijfeld wacht ik zijn reactie af.

Vandaag tussen de middag ben ik met Suzanne naar Crooswijk gegaan om even dicht bij Yvonne te zijn. We hebben wat hyacinten op het nu kale graf geplaatst.
Het geeft een enorm dubbel gevoel aan dat graf te staan. Het is de plek waar Yvonne is begraven, waar we afscheid van haar hebben genomen. Maar als ik aan de rand van de graf zit, geeft het me een gevoel dat ik haar heel dicht bij me heb, net alsof ik nog even met haar kan praten. Dat geeft me een beetje troost bij het grote verdriet.
Ook voor Suzanne was het niet gemakkelijk merkte ik, maar daar zijn we vriendjes voor, we vangen elkaar op. En dat is weer erg mooi.
Op de weg terug hebben we mooie herinneringen opgehaald, herinneringen van vrolijke momenten, en die zijn er zat geweest.

Vandaag heb ik bijna een volle werkdag gemaakt. En daarna direct door naar mijn fotocursus. De cursus stond in het teken van theorie, een twee en een half uur durende behandeling van voornamelijk het bewerken van RAW foto's. En dat doe ik al een paar jaar, dus het was best een zit.
Maar ja, dat werd goedgemaakt door een SMSje van Esther, die een verrassing aankondigde. Zij had het afgelopen weekend haar (mijn) Canon 30D verkocht voor een prijs die zeer dicht bij het bedrag lag dat de winkelier voor mijn 40D met batterijgrip bood. Als zij een camera verkoopt aan een kerel, kijkt ze met van die onschuldige ogen en een blik van niet te technisch, want daar heb ik geen verstand van, waardoor zo'n kerel vergeet een lager bedrag te bieden en denkt, ach ik zal dat arme schaap maar ontzien.
Vrouwen?

Ondanks de wat somberen weerpraatjes over dit weekend, zag het er vandaag toch veelbelovend uit na een regenachtige start.
Maar ja, eerst moest het huishouden worden gedaan en daarna de voorbereidingen voor mijn fotocursus morgen. Maar toen ik vanmiddag op de koffie ging bij Peter en Niek reed ik in een fantastisch zonnetje naar Sommelsdijk. En zeker toen ik daar aangekomen, Niek lekker voor de open tuindeuren van een zonnetje zag genieten......
Ik hoop dat het gauw lente wordt en ik weer 's avonds buiten kan koken en eten. Peter heeft beloofd dat hij vaak komt mee eten, dus dat zit wel goed. We zullen die buitenkachel maar flink stoken.
Op naar de lente, morgen met de kap open naar Rotterdam?

Vandaag was het weer zware sport in Sportschool Kicks. Een inmiddels jaarlijks terugkerend evenement is de sportmarathon, waarbij geld wordt ingezameld voor de Roparun, een loopevenement van 530km! tussen Rotterdam en Parijs. De Roparun als evenement zamelt geld in ten behoeve van de bestrijding van kanker.
Bij Sportschool Kicks zijn er weer twee spinmarathons gehouden, waarbij mensen drie uur achter elkaar spinnen (vanmiddag was daar een mevrouw van ver in de zeventig bij aanwezig), een team van mensen dat drie uur bodypumpt, bodybalancet en bodyshapet (de Engelse kreten zijn me even ontschoten).
Ik had graag meegedaan bij het spinnen, maar ik kon niet; ik moest foto's maken.

Vanmiddag was kickboxgrootheid Melvin Manhoef aanwezig om de jongens een beetje kickboxen bij te brengen. Dat menneke is twee koppen kleiner dan ik, maar wel drie keer zo breed (en bij hem bestaat dat lijf uit spier). Hij keek af en toe zo fanatiek dat ik dacht dat als hij me zou slaan ik in twee stukken uit mekaar zou worden gespleten. Een menneke om tot vriend te houden..

Het allermooiste van vandaag is dat de recordopbrengst van vorig jaar (�11.000) ruim is verbeterd: er is dit jaar �16.000 bij elkaar gesport.
Goed gedaan mensen.

Ik was nog niet helemaal in de stemming vanmorgen, wel redelijk geslapen, maar nog niet top. Maar ja, ik kon gisteren wel naar het verjaardagsfeestje van Peter, dus kon ik het vanmorgen niet maken in bed te blijven.
Dus ben ik gewoon naar mijn werk gegaan. (Ik ben eigenlijk best wel een beetje trots op me zelf).
Aan het einde van de middag ben ik nog even bij Ineke langs geweest. Zij gaat binnenkort overstappen op een ander (professioneel) geautomatiseerd systeem in haar winkel en ik zou nog even kijken naar een proefconversie voor haar klantgegevens. Ik had alles klaar staan (dacht ik), maar was van het programma dat ik nodig had een paar belangrijke onderdelen vergeten. Waaruit blijkt dat het maar goed is dat Ineke gaat overstappen.
Dus onverricht ter zake weer vertrokken, maar het zal nog wel goed komen.

Het gaat allemaal wel redelijk, maar wel met ups en downs. Kennelijk zit ik de nu in de down periode. Afgelopen nacht heb ik eigenlijk nauwelijks geslapen, maar heb wel de afgelopen maanden een paal maal laten passeren.
Het viel gewoon niet te stoppen. Ik weet dat dit soort dingen kan gebeuren en laat het dan ook maar over me heen komen, zonder me over het verschijnsel op zich druk te maken.
Ik heb wel vanmorgen een e-mail naar kantoor gestuurd om te vertellen dat ik echt nog wat slaap had in te halen. Ik ben zo blij met een begripvolle werkgever, vanmiddag las ik de reactie op die mail: natuurlijk blijf je nu even thuis, neem de tijd.
Hopelijk slaap ik vannacht wel.

Trouwens Hiep Hiep Hoera voor Peter en Esther, zingen doe ik maar niet.

Vandaag werd verteld dat het ongeluk met het Turkse vliegtuig vorige week bij Schiphol waarschijnlijk is veroorzaakt door een combinatie van falende techniek en piloten. Dat is natuurlijk wel triest.
Wat mij wel verbaasd is dat er vanavond bij DWDD al een passagier, gewapend met advocaat klaar zat om alles en iedereen aan te klagen, de onderhoudsmonteurs, Turkisch Airways (de piloot) en de Nederlandse hulpverleners, want hij had een uur in een schuur zitten wachten op een verband om zijn hand. (Eigen interpretatie van de schrijver van dit blog).
Dit laatste heb ik al vaker gehoord, lang moeten wachten op aandacht is niet leuk en zeker niet nadat je net uit een neergestort vliegtuig bent gestapt. Alleen denk ik dat die hulpverleners er toch goed aan hebben gedaan om hun aandacht te richten op de zwaar gewonde passagiers, die zouden dood kunnen gaan zonder hulp in plaats van zich alleen gelaten te voelen.
Ik begrijp niet zo goed dat dit niet wordt gezegd als de betrokken passagiers - vanuit hun positie terecht - klagen.
Ik begrijp ook niet zo goed dat de wolken nog niet zijn opgetrokken en iedereen klaar staat om geld te gaan innen, de slachtoffers zijn net begraven. Ik begrijp helemaal niet dat dit dan onderwerp moet zijn in DWDD. Ik heb hem uitgezet.

Ik heb vandaag gewerkt, gekookt, administratie gedaan, Esther weblog van een nieuwe versie Movable Type voorzien en met Ineke en Niek aan de telefoon gehangen.
Ik maak me er nu maar vanaf met een leuk verhaal van Neerlands Hoop:

Jets en Joeps pletsen op de stoep.
Klots plensen de voetjes in de plas.
"Ik ben klets", zegt Jets, "Knoepert goed" roept Joeps.
Plots is daar Knots, de schillenboer, met Aart het paard dat trekt.
Knots loenst omdat hij altijd naar Aart's staart staart.
"Hoi", roept Knots.
"Hoi", kleppen Jets en Joeps.
"Plas" doet het paard, grote plas.
"De plas rookt", klept Jets.
"Wij hebben thuis ook een boiler", zegt Joeps.
"En wij hebben een grijze geiser", krijst Gijs die er niet is.
Wie wil de schillen tillen zegt Knots.
"Ikke ikke" kikke beide beide in in koor koor.
Dan krijgt Knots schuim op zijn mond.
"Wij hebben thuis ook een afwasmachine", zeurt Jets.
"Wij gooien alle kopjes weg", bluft Joeps.
Knots spartelt in de plas.
Poep doet het paard, grote poep.
De poep rookt.
"Wij hebben thuis ook een open haard", zegt Jets.
"Wat doet Knots gek", zegt Joeps, "Zeker te veel schillen gegeten" zegt Jets.
"Pets" doet Knots, "Au" zegt Jets, "Hoeps" doen Joeps en Oesje.
Knots kwakt tegen de muur van de snackbar.
Door de klap vallen de luikjes open en vallen de kroketten en ballen op de vloer.
"Wij hebben thuis ook een jackpot", zegt Jets.
"Ik zit op Kung Fu fighting", zegt Joeps.
"Kots" doet Knots, grote kots.
Maak het verhaal verder zelf af en kleur de plaatjes.

Vandaag liep het allemaal wel lekker, zeker in vergelijking met de afgelopen paar dagen, die wil ik maar het liefst zo snel mogelijk vergeten.
Hoe het komt weet ik niet, maar af en toe kan ik zo enorm in een dip schieten, dat het bijna eng wordt. Ik ben dat niet zo gewend: bloedsuikers als een jojo, hyperventileren, angstaanvallen en dat tegelijk. Natuurlijk ken ik de oorzaak, ik loop daar niet voor weg. Maar wat nu de trigger is die maakt dat het ineens min of min ontploft daar ben ik nog niet achter, en daarmee kan ik me er ook niet op instellen.
Maar goed, zoals ik al zei: het ging vandaag allemaal een stuk beter. Na een goede nachtrust tot een uur of half drie gewerkt, vanavond intensief meegedaan aan de architectuur cursus en daarna Esther (die ook op maandag een cursus bij de beeldfabriek volgt) thuis gebracht en blij gemaakt met mijn 'oude' 40D. Als tegenprestatie verkoopt zij voor mij haar 30D en strijk ik de penningen op. Allebei blij.

Het gaat slecht.
Beurzen zakken in, grote bedrijven ontslaan werknemers met duizenden te gelijk en banken worden genationaliseerd.
We maken ons allemaal grote zorgen of we het de komende tijd financieel een beetje kunnen gaan redden.
Ondertussen betaalt Toys'R'Us 5,1 miljoen dollar voor een domeinnaam (toys.com); tip: ik doe willemkooij.com voor 3 miljoen van de hand. (ik betaal daar nu $18 per twee jaar voor...)
De 'schilderijtjes' van Yves brengen in Parijs naar verwachting rond de �300.000.000 op.
Soms denk ik weleens dat ik iets verkeerd doe, of toch maar niet?