Archieven van april 2009

Vanmorgen ben ik na de boodschappen even bij Cees en Marianne om een bakje gegaan. Zij stonden aan redelijk in een aanloop om met de kids richting haven te gaan om van de koninginnendaagse feestvreugde te genieten. Maar er was nog tijd voor een tompouce met koffie.
Ik ben daarna meegegaan richting haven. Gelukkig had ik mijn camera meegenomen en kon ik uit de 240 opnames onder andere deze compilatie maken. (Je kunt op de foto klikken voor een wat groter plaatje).
Na nog een patatje te hebben genuttigd zijn we tegen de middag weer richting huis gekeerd.

Ik kon net de foto's van mijn kaartje inlezen toen Cees me kwam ophalen om naar het wereldbefaamde Herkingen te gaan waar met motoren werd gecrost. Ook daar heeft de camera flink zijn best moeten doen.
Terug thuis gekomen moest het gras nog worden gemaaid; morgen komen Marius en Joy, dus het moet er een beetje toonbaar uitzien. Het onkruid had geluk, ik had geen zin meer.
Straks bijtijds naar bed, morgen nog zat te doen voor ik richting Hotel New York rijdt waar Marius in 1967 met zijn familie op een boot richting Australi� stapte.
Dat wordt vast een heel mooie dag.

Afgelopen Zondag had ik Esther een e-mail gestuurd met de vraag of we deze week nog een keer samen in de avond (lees maar na Esther) in Rotterdam zouden gaan fotograferen. Ze reageerde hierop dat dit woensdag - vandaag dus - zou kunnen als het weer goed was. Wel het weer was goed, dus ik belde haar vanmorgen op om af te spreken. Ze moest morgen vroeg op, dus vanavond wilde ze het niet te laat maken. Dus spraken we in de loop van de middag af.
Ik wilde foto's van de Maastunneltraverse maken (zie mijn fotoblog), maar om daar een gezamenlijk uitje van te maken leek mij geen goed plan.
Wel eerst hebben we wat bijgepraat en toen zijn we onderweg gegaan. Al gauw bleek dat er niet al te veel inspiratie was en ik stelde voor maar ergens een kopje thee te gaan drinken aan het Waaltje. Esther wist een leuke tent: de Theetuin.
Nou dat was me wat: een prachtig uitnodigend gebouw waar een gezelschap loodgieters aan het bowlen waren.
We zijn maar gauw weggereden en ik heb Esther maar laten zien waar ik ben geboren en mijn vroege jeugd heb doorgebracht.
Ook leuk.

Eindelijk kon ik vanmiddag rond de klok van drie�n de plakkers van mijn lijf lostrekken. De Holter mocht er af. Vanavond slaap ik weer zonder t-shirt en zonder jeukende plakkers aan een kastje in een tasje.
Minder opwekkend was, dat ik geen contact kreeg met de Triumph dealer, voor mijn onmisbare onderdeel om te kunnen motorrijden. Toen ik vanmiddag naar de dealer reed, trof ik een gesloten deur en een briefje dat die deur wegens omstandigheden gesloten was. De mooie gedachte om dat ding te bestellen bij een dealer langs mijn woon-werk toute lijkt toch geen goede keus. Ik zal wel niet kunnen rijden voor ik naar Engeland ga.

Maar domweg klote was een bericht dat ik vanavond kreeg van een zeer goede vriend van mij, die me vertelde dat bij zijn partner - een zeer goede vriendin van mij - borstkanker is geconstateerd.
Het houdt gvd ook nooit op.
Ze zijn er snel bij, een goede behandeling ligt in het verschiet.
Yvonne schreef in haar afscheidsbericht:
Het duurt nog ongeveer 2 maanden en dan heb ik ook vleugels en krijg ik vlieglessen. Dan kan ik naar de mensenhemel waar ik me heb ingeschreven voor een cursus beschermengel. Duurt ongeveer ook 2 maanden en dan mag ik als het nodig is bij 1 van jullie op de schouder zitten en meekijken.
De schouder waar zij hard nodig is, is bekend. Ze zal op tijd haar cursus hebben afgerond en die schouder gaan bezetten.

Vandaag weer wat spullen opgeruimd. Verders ben ik in de vakantiestand, lekker rustig aan.
Vanmiddag kwam Nikolien dat vakantiegevoel verder versterken door in een uiterst kort rokje op de koffie te komen. Daarna moest ik naar het ziekenhuis.
Dat kwam overigens niet door dat rokje, ik moest meneer Holter een tweede kans geven. Na de mislukking van het vorige Holteronderzoek, was men tot de conclusie gekomen dat er toch over een langere periode gegevens nodig waren. Ik zit dus weer onder de jeukende plakkers, mag me vanavond en morgenochtend niet douchen en moet ver uit de beurt blijven van alles wat met de KPN te maken heeft.
Tot morgenmiddag zit ik dus onder de plak.

Vandaag was het huishouddag.
Ik heb weer wat moed verzameld en heb weer een aantal zaken in de woonkamer opgeruimd. Al eerder heb ik geschreven wat een raar gevoel dit geeft. De dingen die ik heb opgeruimd zijn in de basis spullen die mij zelf niet zoveel zeggen, het waren spullen die Yvonne in de woonkamer een plekje heeft gegeven. Dus op zich is het goed om die dingen op te ruimen. Alleen het bijkomende gevoel maakt het zo verrekte lastig, alsof je de herinneringen aan Yvonne aan het opruimen bent. Ik weet gelukkig dat dat onmogelijk is, die herinneringen zitten onwrikbaar in mijn hoofd en in mijn hart. Toch moet ik niet te gehaast zijn met ruimen, ik moet het de tijd geven en niet overhaast dingen wegdoen, en daarmee doseer ik ook dat steeds terugkerende rottige gevoel als ik iets weg doe.
Verder heb ik me met de administratie beziggehouden en een belangrijk deel van de dag heb ik me wegens een veel te hoge bloedsuikerwaarde een beetje lamlendig op de bank doorgebracht. Gelukkig was de Grand Prix weer spannend als vanouds en heb ik lekker wat geslapen.

Vanmorgen weer eens fors uitgeslapen. Tot half negen!
Daarna was het boodschappen doen en even een bakkie doen bij Ineke. Terwijl ik zo met de meiden stond te beppen werd ik even snel door een binnenstormende Lenie begroet, die weer weg was voor ik kon reageren. Ik weet me echt omringd door een goede schare mensen.
Vanmiddag heb ik mijn Canon weer flink laten rammelen. Peter was (en hij was niet alleen) in (of op?) het Volkerak aan het kite surfen, dus er moesten foto's gemaakt worden. Het was opkomend tij op een vlak strand, dus extra spannend; je staat door de zoeker een surfer te volgen in afwachting van een sprong en ondertussen lopen je schoenen vol met water. Dan stap je snel een meter naar achteren, op veilige afstand van het water denk je en legt opnieuw aan....met je schoen weer vol met water.
Daarna bij Jens geweest. Jack was jarig en vierde dat vandaag. Rond etenstijd waren we nog met zijn drie�n en zijn dus lekker bij een van de vele restaurantjes in Gorichem gaan eten. Na het eten hebben we weer ��n van onze goeie gesprekken gehad en uiteindelijk ging ik pas tegen twaalven weg (en heb ik dit stukje dus moeten antidateren. Zonder die achterlijke zomertijd was ik gewoon op tijd geweest, dus het mag).

Vanmorgen was ik al op tijd bij Niek. Ze geeft me met enige regelmaat een beurt.
Een massagebeurt dus.
Je ligt dan lekker op zo'n massagetafel, wordt ingesmeerd met een massageolie en dan rijdt ze een wals uit de schuur, waarmee ze over je rug begint te rijden. Na een drie kwartier zit je lekker ontspannen aan een kopje thee of een glaasje Cranberrysap.
Als bonus kreeg ik een grote bak courgettesoep mee, zodat ik vanavond kon smullen zonder te koken.
Daarna moest de Opel nog even naar het schadeherstelbedrijf voor een nieuwe koplamp. Ze zagen wat nieuwe parkeerschade (niet door mij veroorzaakt deze keer) en dat werd zonder vragen hersteld. Ja er zijn nog bedrijven die gewoon service geven.
Daarna ben ik even bij Ineke wezen kijken. Zij heeft een nieuw computersysteem in gebruik genomen en er waren nog steeds geen ruiten kapot.
De onprettige verrassing werd geleverd door de Triumph dealer, die vertelde dat het cruciale onderdeel, nodig om weer te gaan rijden, pas dinsdag is te verwachten.
Wel na zoveel emoties heb ik het verder maar rustig aan gedaan.

Gisteren is Martin Bril overleden. Hij was nog maar 49 jaar oud.
Op mijn blog staat een link naar zijn weblog. Ik ben een fan van zijn verhalen. Hij is onder anderen de uitvinder van rokjesdag, de eerste lentedag, waarop alle vrouwen met blote benen gekleed in een rok en blouse de straat opgaan.
Prachtige verhalen.
Er gaan wel meer bekende Nederlanders dood, maar Martin Bril was iemand die een goede bekende of goede vriend van je leek te zijn. Waarschijnlijk door zijn manier van schrijven. Zijn overlijden heeft me meer dan normaal geraakt.

Het wordt nooit meer rokjesdag.

Ik ben nu weer zo'n beetje volledig aan het werk. Met de nodige ups en downs komt er langzaamaan weer een heel klein beetje rust en orde in mijn leven.
Dacht ik.
Alleen het aantal momenten dat het toch allemaal wat minder gaat, zijn aanzienlijk. De bezoeken aan het graf van Yvonne (gisteren even na sluitingstijd en vandaag met wat meer tijd) maken dat ik me heel dicht bij haar voel en tegelijkertijd dus o zo ver weg.
Volgende week heb ik dus maar een paar dagen vrij genomen, om weer wat rust in de tent te krijgen; even wat tijd voor mezelf, zodat ik in de week daarna echt kan genieten van een week vakantie in Engeland.
En daarna weer een paar stappen kan zetten om verder te gaan met de rest van mijn leven.

Vandaag ben ik naar Crooswijk geweest.
Bij het hek stond een meneer die vertelde dat het hek eigenlijk om vier uur al dicht gaat; het was half vijf. Maar hij zei me dat ik toch wel snel even binnen mocht.
De keuze van het plekje waar Yvonne ligt, werd mede bepaald door een mooie boom. Vandaag stond die boom prachtig in bloei:

Het is een mooi plekje. Hopelijk wordt nu snel de steen geplaatst, dan is het mooie plekje af.

Rotterdam is de stad van 'Niet lullen, maar poetsen', de mouwen opstropen en aan het werk.
Wel daar zijn grenzen aan. In Rotterdam wordt nu gewerkt aan de Franselaan (vanuit Noord naar Marconiplein), aan de Vierhavenstraat (Marconiplein - Maastunnel), aan de Parksluizen, waar een brug niet bruikbaar is omdat er een hoop zand op de weg ligt. Daarnaast zijn de Schiedamse Vest (Centrum - Erasmusbrug) en het Schieplein afgesloten.
Ik moet dus nu 's avonds op zo'n drie kwartier rekenen om de stad uit te komen. En dan denk ik dat een beetje meer lullen voordat men gaat poetsen wel op zijn plaats zou kunnen zijn.

Vandaag rustig aan gedaan. Eerst vanmorgen met Cees de motor opgehaald. Cees kan het dan niet laten om te kijken wat er aan de hand is en had na 10 minuten een kapot startrelais gediagnostiseerd. Dus van de week even langs de Triumph boer om een nieuwe te halen en dan kan het weer los.

Daarna heb ik lekker van de tuin genoten. En van een bezoek van Niek en Peter.
Mooie bloempjes in de tuin:

Vanmorgen ben ik voor de grote drukte begon, naar Goes gereden, om mijn nieuwe uitlaat op te halen. Bij terugkomst heb ik Cees gevraagd of ik in zijn schuur en met zijn hulp de montagewerkzaamheden kon uitvoeren.
En dan kon.
Gelukkig maar, want alleen had ik het waarschijnlijk niet voor elkaar gekregen.
Rond een uur of vier moest ik echter de werkzaamheden staken, want ik had een afspraak bij Ineke om een klantenbestand te converteren. En daarna moest ik thuis zijn omdat Esther en Martin op bezoek zouden komen.
Spanning genoeg dus.
Tijdens de werkzaamheden bij Ineke belde Cees om mij een fantastisch klinkende Triumph te laten horen. Hij was na mijn vertrek verder gegaan met de montage en was inmiddels bijna klaar.
Bij terugkomst van Ineke ben ik nog even rap zelf gaan luisteren. Het starten van de Triumph ging als gevolg van een slechte accu al problematisch, maar een kort rondje moest kunnen.
Uiteindelijk strandde dat rondje in Nieuwe Tonge, waar ik even was gestopt om de bandenspanning te controleren. De startmotor deed ��n lullig rondje, niet genoeg om de boel op gang te helpen. Daarna was het grote stilte.
Hulp van de mensen bij de pomp leidde niet tot het gewenste resultaat: een lopende motor.
Ik heb Esther maar gebeld met de vraag of ze me konden ophalen. Nog een poging gedaan met startkabels, maar nee.
De motor staat nu in een schuur bij de benzinepomp (goed volk die eilanders). Morgen haal ik hem met Cees op.

Gisteren kreeg ik een bericht van motoport dat mijn uitlaat binnen was. Ik heb gelijk vanuit de auto (handsfree natuurlijk) gebeld om een afspraak te maken; misschien kan ik vanavond nog wel terecht hoopte ik. Maar de eerstvolgende mogelijkheid was op zaterdag 2 mei, en dan moest ik de motor op 1 mei brengen.
Vandaag heb ik ze - met pijn in mijn hart - terug gebeld om te vertellen dat dat allemaal niet gaat lukken. ! mei krijg ik Marius op bezoek en dan wil ik niet 's morgen ook nog even naar Goes op en neer rijden.
Dus ging de afspraak al richting eind mei, en dat duurt wel lang. Dus heb ik afgesproken de uitlaat zelf op te halen en (met hulp van Cees) te monteren. Ik kan dan op zaterdag even heen en weer rijden om het injectieprogramma te laten aanpassen.
Dus vandaag een uurtje vroeger weg gegaan, zodat ik ruim de tijd had om rond een uur of half zes in Goes te zijn.
Alleen was ik om half zes net de door de Beneluxtunnel. Er was 's middags een motorrijder met een lekke band over de A15 aan het wandelen gegaan (hij moest tenslotte naar de vluchtstrook) en dat had een aanrijding met een paar vrachtwagens tot gevolg. Dus stond vervolgens alles in en om Rotterdam langdurig stil.
Morgen vroeg maar even voor de toeristenstroom uit naar Goes, kan ik zondag op mijn uitlaat blazen.

Gisteravond had ik Astrid op bezoek. Astrid is de dochter van Lucia die in de periode toen ik met kanker in gevecht was van heel dicht bij dat gevecht hebben meegemaakt. Lucia is vorig jaar aan de gevolgen van kanker overleden.
Het was een ander gesprek dan de gesprekken die ik veel met mijn dierbare vrienden voer, die gesprekken gaan over Yvonne en hoe wij haar allemaal op onze eigen manier missen. Met Astrid ging het veel meer over - vaak gemeenschappelijke - ervaringen, de zaken die zij doormaakt na het overlijden van haar moeder en die ik doormaak na het overlijden van Yvonne. Het heeft mij op een andere manier weer wat handvatten gegeven om dat verlies een plekje te kunnen gaan geven, het heeft haar geholpen te praten met iemand die begrijpt wat zij doormaakt.
Ook hebben we lang over beeldende kunst gesproken. Astrid is een begaafd kunstenaresse die erg bezig is met filmkunst. Toch zijn er heel veel overeenkomsten (en ook enorme verschillen) met fotografie. Het heeft levendige gedachte uitwisseling opgeleverd. Haar opmerkingen maken dat ik nog kritischer naar mijn eigen werk ga kijken en, was een van de leermomenten, de manier waarop ik mijn foto's aan anderen laat zien, want de keuze van combinaties en volgorde vertellen ook iets over de individuele foto's.
Nog even en ik word een softie.

Vanmorgen was ik in het ziekenhuis om me de spullen voor het Holteronderzoek te laten ophangen: 3 stikkers, een meter kabel en een recorder gingen er 24 uur voor zorgen dat mijn hartslag geregistreerd zou worden. Vergezeld van een dagboekje waarin ik het begeleidende schrijven kon verzorgen voor inzicht in de meetresultaten ging ik met een grote bult op mijn (grote) buik weer aan het werk.
Toen ik vanavond thuis kwam lag er een brief van de KPN. Ik dacht nog even dat zij zelf inzicht hadden ontwikkeld in de afhandeling van mijn wijziging en mij een innig en gemeend excuus zouden aanbieden, maar nee. Vorige week had ik al een aankondiging gehad voor aanpassing van mijn internet (niet om gevraagd, geen specificaties etc), vandaag werd mij een tweede omzetting van internet aangekondigd. Een andere verbinding dan vorige week, maar ook deze ongevraagd en niet voorzien van specificaties. Dus maar weer in de telefoon gaan hangen, mensen bellen die het niet weten en uiteindelijk iemand die mij vertelde dat ik een snel internet had voor de introductieprijs. Ik heb het daar maar bij gelaten en ga wel een geschiedenisboekje bij de KPN bezorgen in de hoop dat er dan nog iets te redden valt. Voorlopig reken ik op dubbel rekeningen voor internetgebruik.
De hele poespas bracht mij zo aan het zweten (of een lage suikerwaarde, dat kan ook), dat de stikkers van meneer Holter spontaan loslieten, waarmee ook een mislukte Holtertest op naam van de KPN valt toe te schrijven.

Dank zij Peter, die wel verstand van telefoonaansluitingen (en trouwens nog veel meer) heeft, heb ik wel weer een werkende vaste telefoon. Bedankt vent.

Ik had voor vandaag een controlebezoek bij de cardioloog in de agenda staan. Voorafgaand daaraan moest er een ecg worden gemaakt.
In mijn agenda stond dat als volgt genoteerd:
10:20 Cardioloog
11.10 ECG
Dat klopte dus niet. En omdat ik de vorige keer ook om 10:30 bij de cardioloog was, ben ik er vanuit gegaan dat de afspraak voor de ecg verkeerd in mijn agenda stond.
Dus vanmorgen de poes van peter verzorgt, en daarna behoorlijk op tijd in het ziekenhuis gearriveerd. De secretaresse van de cardioloog zei dat ik vroeg was. Ja, antwoordde ik, maar ik moet eerst een ecg maken en daar kan het wel eens druk zijn, dus ben ik op tijd. Wel, ga maar vast, dan proppen ze je er wel tussen.
Ook de verpleegster van de ecg merkte op dat ik vroeg was. Wat een gezeur over 10 minuten, dacht ik. Ze stelde voor dat ik bij de cardioloog zou vragen of ik misschien wat vroeger kon. Jemig,die 10 minuten wacht ik wel, dacht ik.
Dus na 10 minuten wachten riep de cardioloog dat ze de heer Jansen wilde zien, maar die was er niet. Komt u ook voor mij? vroeg ze. Ja, ik ben Willem Kooij. Zij keek in haar dossiers, meldde dat ik wel erg vroeg was voor mijn 11:20 afspraak!! Pas toen drong het tot me duur dat ik ruim een uur te vroeg was.

Overigens is mijn hartslag nog steeds te hoog, morgen gaat grote broer die hartslag een dagje in de gaten houden in de vorm van een Holter-onderzoek.
Ik hoef me niet druk te maken, maar er moet wel wat aan gedaan worden.
Vooruit dan maar.

De Pasen bijna achter de rug. De laatste stuiptrekkingen van Jesus Christ Superstar en Mel Gibsons weelderig gebloed kunnen we achter ons laten.
Aan het weer heeft het zeker niet gelegen. Vandaag heb ik het grootste gedeelte van de dag in de tuin (of die van Cees) doorgebracht. En nadat Cees met een vlammenwerper de bougie van de grasmaaier had opgewarmd, liep ook dat machientje na ��n rukje aan het startkoord. Dus geen enkel excuus meer om niet het gras te maaien.
Daarna heb ik even lekker bij wat fijne muziek zitten snotteren op de schommelbank, waar normaal gesproken Yvonne had gezeten om me aan te moedigen bij het maaien en me af en toe te voorzien van een flesje water.
Het zijn die momenten die het gemis aan dat prachtige mens hard laten inslaan. Het is maar goed dat een mens voor 70% uit water bestaat....

De dagen zijn best lang, zo rij feestdagen zonder Yvonne en dus ook zonder de door haar georganiseerde Paasbrunch alleen doorkomen is best een opgave.
Vanmorgen heb ik dus besloten vandaag niet thuis te blijven zitten. Rond negen uur heb ik de camera in de auto gezet en ben, na eerst de kat van Peter van eten en drinken te hebben voorzien, naar Blijdorp gereden. Daar heb ik lekker een paar uur door de tuin gewandeld.
Tussen de middag heb ik mezelf, tijdens het nuttigen van een braaf broodje kaas, op de thee uit genodigd bij broer Ad. Het was daar best spannend, want Monique (zijn dochter) was vanmorgen opgeroepen door het ziekenhuis om een levertransplantatie te ondergaan. Heel erg spannend dus.
Gelukkig kwam in de loop van de middag een telefoontje dat de (ruim zes uur geduurde) operatie goed was verlopen. Hopelijk gaat ook het herstel voorspoedig.
En net hoorde ik dat de paus ook weer blij is voor de bloemen, dus vooruit maar.

Een tijdje geleden heb ik al geschreven over mijn nieuwe camera. Een camera die bij uitstek geschikt is voor opnames, waarbij snelheid (van foto's maken) van belang is.
Om de camera uit te testen ben ik aan de Grevelingen wat foto's gaan maken van kite surfers. Je knalt er dan bij nadering van die gasten even flink op los. En ik ben best tevreden. Zo'n hele serie is scherp. En met scherp bedoel ik het volgende (klik maar op de foto:

Ik ben wel tevreden.

Vandaag heb ik de motor weer uit het vet gehaald. Lang had ik gedacht dit niet meer te doen, ik heb er sterk over gedacht mijn motor maar te verkopen.
Maar met de lente kwamen toch ook weer de motorkriebels en heb ik dat besluit voorlopig maar een jaartje uitgesteld. Eerst maar eens kijken of het niet een te overhaast besluit zou zijn.
Vandaag heb ik de motor uit de garage gereden, de ketting schoongemaakt en opnieuw in het vet gezet, remmen nagekeken en bandenspanning gecontroleerd. Ondertussen de accu van wat nieuwe energie voorzien en ik kon op pad.
Omdat ik hem toch (voorlopig nog) hou, heb ik ook besloten hem nog wat verder op te leuken, dus komt er hopelijk volgende week een nieuwe uitlaat onder (om het karakteristieke geluid van de speedtripple beter tot uiting te laten komen). Vooral in tunnels zal dat wel een versnelling of twee terugschakelen worden.

Mannen, het blijven jongetjes.

Dat was wel een spannend dagje. Maar tegen de verwachting in het ik nog steeds internet. Mijn telefoon doet het overigens (nog) niet. En nog lang niet alles is geregeld. Het verhaal:
De post bracht een brief met een bevestiging van de omzetting van mijn internet. Hoe dit werkt is mij een raadsel, want ik had hiervoor geen opdracht gegeven. Maar gezien de voorgeschiedenis was ik hier blij mee.
Vervolgens zou vanmorgen tussen 8 en 1 de kpn monteur langskomen voor de isdn aansluiting. Waarom die man hier binnen moest, weet ik niet. Hij deed een telefoontje naar een collega: "OK, Jan, zet 0187 645030 maar om" en dat was het. Toen moest ik alle isdn spullen produceren, en hij stak nog ergens een kabeltje in. Vervolgens werkte mijn telefoon niet meer. Waarschijnlijk is je quattrovox kapot, was de analyse. Verder kwam hij niet, want hij had geen spullen bij zich om dit echt te controleren en had ook geen nieuwe bij zich, Daar ging hij niet over. Het ISDN signaal kwam binnen dus hij had zijn werk gedaan.
Dus kon ik weer met dat verdomde kpn nummer gaan bellen. Eerst een storing doorgegeven. Dat betekent dat je eerst moet uitleggen wat de KPN allemaal heeft omgezet, want dat weten ze daar niet. Uiteindelijk kon ik een monteur laten komen (kost mij minimaal de voorrij kosten) en hem de quattrovox laten vervangen (tegen mijn kosten). En dan moest de boel nog worden omgezet naar analoog. Daar kon de niets over zeggen, dat moest via annuleringen. storingenmevrouw. Dus de anuleringenmevrouw gesproken. Weer het hele verhaal uitgelegd en uiteindelijk snapte zij het. Alleen de opdracht voor omzetting naar analoog kon niet worden doorgegeven, ik had namelijk een ADSL aansluiting op basis van ISDN, en die oest eerst worden omgezet. Maar omdat die nog niet werkelijk in bedrijf is (ik internet dus kennelijk nog op mijn oude abonnement???) kan die ook niet worden omgezet.
Dus de volgorde is:
1. internetplusbellen - het bellen omzetten naar ISDN
2. internetplusbellen - het internet omzetten naar ADSL
3. het ADSL omzetten naar ADSL analoog
4. ISDN omzetten naar analoog.
En dan zeggen ze dat het ambtenarenapparaat traag en bureaucratisch is.
Volgende week dinsdag mag ik vragen of er weer iets omgezet mag worden.
Voorlopig zit ik wel zonder KPN telefoon, maar gelukkig heb ik mijn mobiel nog. Hopelijk kan Peter me volgende week aan een quattrofox helpen.

Vorige week hoorde ik op Radio Rijnmond de column van Jan van Seters. Deze column ging over Goeree Overflakkee en werd gesproken in een stijl die mij wel bevalt. Dus met dank aan Jan van Seters:

Goeree en Overflakkee.
Wie er wel eens geweest is, omdat het niet anders kon bijvoorbeeld, weet dat de meeste reisverzekeringen in de dorpen daar geen dekking geven. De jeugd snuift en zuipt zich door de verveling heen tot ze oud genoeg zijn om er te vertrekken, maar tegen die tijd zijn ze al blijven hangen aan een jongen of meisje uit het dorp en gaan ze door waar hun ouders zijn blijven steken: het verwekken van uitzichtloos gebroed waarin decennia van inteelt iedere generatie weer garant staan van onvermoede evolutionaire uitwassen.
Hele dorpen moeten het daar doen met twee of drie familienamen. Mensen worden aangeduid met de namen van hun voorouders tot in het vijfde of zesde geslacht om ze daar uit mekaar te houden en klassefoto's laten zien hoe stelselmatig IQ punten worden verward met chromosomen, hoe meer je er hebt, hoe hoger in de pikorde.
Je verwacht daar nauwelijks bestuur, een landvoogd op afstand en elk voorjaar een korte doch doelmatige strafexpeditie om de belastingen te innen lijken meer dan voldoende. Maar vergis je niet. Ze hebben daar vier burgemeesters, elf wethouders en zestig gemeenteraadsleden. Dat nu vind de overheid wat veel en daar valt best iets voor te zeggen. Op het hele eiland zijn zes stoplichten, de meesten bij de in- en uitgangen zodat je nog even bedenktijd hebt voordat je het eiland op rijdt. Maar om daar nou vier verkeerswethouders op na te houden is een beetje overdreven. De provincie Zuid Holland heeft daarom gesteld dat de vier gemeentes, Dirksland, Goedereede, Middelharnis en Oostflakkee moeten gaan fuseren of in ieder geval zo intensief moeten gaan samenwerken dat ze in hun eigen kernen ook niks meer te vertellen hebben.
Nou zijn die van Goedereede voornamelijk vissers, Schippers naast God, dus die zijn tegen. Historisch gezien terecht natuurlijk. De eilanden zijn nog maar een goede tweehonderd jaar met elkaar verbonden, maar dat argument gebruiken ze niet. Het gaat hen om de zondagsrust. In de Goereese gemeenteraad hebben de christenen nog de meerderheid en daarmee willen ze niet alleen de Tour de France laten omrijden maar ook verhinderen dat de katholieke lichtgewichten van Oude-Tonge en Achthuizen en de heidenen uit Middelharnis de winkels in Ouddorp zouden opengooien op zondag, alsof ze daar belang bij zouden hebben.
In ��n grote gemeente zou de SGP en Christenunie nooit een meerderheid halen.
De gemeente Dirksland heeft geen bezwaar tegen een fusie, die willen wel samengaan met Middelharnis. Logisch, dan horen ze eindelijk ook eens ergens bij. Ze hoeven niet bang te zijn voor verlies van identiteit, dat hebben ze daar eenvoudigweg niet. In Herkingen bijvoorbeeld is de haven groter dan het hele dorp, Melissant is een gemeubileerd konijnenhol en het enige waardevolle dat Dirksland ooit heeft voortgebracht is Richard Groenedijk en die wordt daar zelf ook niet graag aan herinnerd.
Oostflakkee heeft ook bezwaar tegen de fusie, maar daar hoor je niemand over. Wie zou immers ooit Den Bommel of Ooltgensplaat willen hebben als je, zoals in Middelharnis al opgescheept zit met Stad aan het Haringvliet en Nieuwe-Tonge. Eerst had je Oude-Tonge, toen werd er daar zelfs iemand het dorp uitgejaagd en dat werd dan in 's hemelsnaam maar Nieuwe-Tonge. Stad aan 't Haringvliet is nog niet eens een naam, hooguit een pretentieuse geografische aanduiding voor een rijtje huizen met een gezamenlijke wc. Alom treurnis dus, waarover een beschaafd mens geen ruzie wil maken, maar probeer ze dat daar maar eens uit te leggen en ik kan het weten, ik ben er geboren en getogen.

Ik zou door de KPN worden teruggebeld in verband met de onduidelijk rondom mijn gewenste aanpassing.
Dat is - natuurlijk - nog niet gebeurt.
Vandaag besloot ik maar het noodplan te gaan uitvoeren, ik ging de order intrekken.
Ik kreeg een mevrouw aan de lijn, die mij ging helpen. Intrekken op deze termijn, dat was wel raar. Alles was toch helder, donderdag wordt de boel omgezet en wat is er dan aan de hand? vroeg ze.
Ik vertelde haar van mijn avonturen met KPN medewerkers. Zij onderbrak me, maar meneer, alles is helder donderdag wordt de boel omgezet. Uiteindelijk drong ik door met mijn vraag over internet. Ja, natuurlijk heeft u dan ook internet. Maar wat dan, vroeg ik. Wel u krijgt gewoon een ADSL internetverbinding van de KPN. Vol ongeloof hoorde ik deze nieuwe variant van wat er gaat gebeuren aan. Ik moest haar maar geloven.
Dat doe ik niet, maar ik heb wel haar naam.
Donderdag is dus de grote dag (waarop ik een tijdelijke dongel moet gaan aanvragen, maar daar laat ik Jack me wel bij helpen).
En als het donderdag toch allemaal blijkt te werken, hoef ik 's avonds niet te koken. Ik eet dan mijn hoed en mijn schoenen op.

Ik had beloofd verslag te doen van mijn telefoonavonturen van vandaag. Dus in volgorde van de tijd:
Apeldoorn bellen voor een expert. Dit viel alles mee, het schadeherstelbedrijf zou dit verder afhandelen en ik heb niks meer gehoord, dus dat zal wel gelukt zijn.
De bank: ik heb een meneer gesproken die welgemeend wel tien keer diep door het stof is gegaan om zich te verontschuldigen voor hun blunder. Hij zou het persoonlijk rechtzetten. Vooruit dan maar.
En toen het klapstuk, de KPN. Ik kreeg eerst een telefoniste, die mij vriendelijk vroeg waarmee ze me kon helpen. Ik vertelde haar dat ik nieuwsgierig was naar de status van de afhandeling van mijn omzetting van internetplusbellen. U wilt internetplusbellen aanschaffen?. Nee, dat heb ik omgezet in een belbudgetabonnement. Oh u wilt internetplusbellen opzeggen. Nee dat heb ik al gedaan, maar ik wil weten of dat ook bij jullie bekend is. Pfff.
De volgende mevrouw zocht in de bestanden en vond mijn order: donderdag komt er een monteur langs. Van de afspraken met die vriendelijke mevrouw was niets bekend, dus ook geen nieuw internetabonnement bij Het Net. Wel dan neem ik donderdag maar vrij. Vervolgens Het Net gebeld (via het internet kan ik niets aanvragen omdat er bij de KPN iets wordt veranderd!!!! Ja dat iets zorgt er voor dat ik bij Het Net terecht kan. Ik krijg een mevrouw aan de telefoon die mij vraagt wie mijn telefoon provider is. Ik vertel haar dat dat het moederbedrijf van Het Net is: de KPN. Oh, zegt de mevrouw, dan kan het wel een week of vier duren, bij andere providers gaat het wel sneller. Ik heb haar gevraagd of zij de ogen droog had bij dit verhaal, maar zij begreep niet wat er zo raar was. Of ik geholpen was. Nee, ik had informatie, maar was zeker niet geholpen. Ook dat snapte ze niet. Dis maar weer met KPN gebeld, om te vragen of de omzetting een maand kon worden uitgesteld. De afdeling inforamtie kon mij hier niet mee helpen, ik moest de afdeling orderstatus hebben. Daar vertelde een meneer mij, dat hij hier niet over ging, hij zou een aantekening in het systeem maken en ik moest de afdeling ordervoortgang hebben. Daar vertelde een mevrouw me dat er helemaal niemand iets kwam omzetten, want er was helemaal geen order. Toen ik haar de brief van de KPN voorlas, met daarin een bevestiging van de omzetting (die foute weet je wel), brak de paniek uit, de zoektocht leverde niets op. Uiteindelijk vroeg ze me of ze me kon terugbellen als zij iets had gevonden.
Wel dat moet dus nog gebeuren.
Morgen ga ik maar een noodplan uitvoeren, ik ga de opdracht intrekken. Dat geeft me dan de tijd om de opdracht in vier kantjes gespecificeerd schriftelijk naar de KPN te sturen.
Of dat iets zal uitmaken? Ik weet het niet. Maar ik zit aan die KPN vast omdat ik een analoge lijn moet hebben.

Zaterdag is er nogal wat wonderlijke post door de brievenbus binnengevallen. En de post die ik verwachtte is er nog niet. Dus morgen maar even flink aan de telefoon:
Eerst even Apeldoorn bellen. Morgen zou de Opel worden gerepareerd; ik heb een kapotte voorruit en wat parkeerschade. Zaterdag kwam er een brief binnen waarin werd aangekondigd dat er een expert aan te pas moet komen. Heb ik nog nooit meegemaakt, het gecertificeerde schadeherstel bedrijf was hier altijd goed voor. Ook bij het aanmelden van de schade is hierover niet gerept. Het is dus maar de vraag of ze morgen beginnen aan het herstellen van de schade.
Dan die idioten van de bank bellen om ze te vertellen dat het de bedoeling van brieven van klanten is, dat ze goed gelezen worden.
Dan de KPN bellen, die gaan volgende week mijn telefoon en internet aanpassen - hoop ik - maar de toegezegde bevestiging en spullen zijn nog niet binnen.
Ik verheug me er alweer op.
Morgen het uitgebreide verslag.

Ik heb de afgelopen maanden een fors aantal brieven geschreven om zaken te regelen in verband met het overlijden van Yvonne. Bijna alles is daarbij goed gegaan, waarbij vooral opviel dat de Postbank - nu ING - een speciale afdeling hebben voor nabestaanden. Dus daar zit een club mensen die snappen dat post die daar komt zorgvuldig moet worden behandeld; en dan doen ze.
Bij een andere bankinstelling hadden we nog een doorlopend krediet beschikbaar. Ik wilde dat als achterdeurtje achter de hand houden, maar het kredietbedrag kon wel wat lager. Je schrijft die lui een brief dat het krediet op ��n naam moet komen en de limiet moet worden verlaagd. Dat mondt uit in een nieuw contract, waarin ik keurig mijn nu eenpersoonshuishoudingsgegevens (3x woordwaarde) vermeld. Vandaag kreeg ik een brief dat het allemaal geen enkel probleem was, even het contract ondertekenen en de zaak is geregeld.
Alleen willen ze ook van de mederekeninghoudster (Yvonne dus) een handtekening hebben.
Ik ben gelijk weer de hele dag van slag.
Stomme klootzakken.

Ik heb zelf het roken een jaar of zeven geleden - hopelijk definitief - opgegeven en best trots op mezelf dat ik het niet roken in de afgelopen maanden goed heb kunnen volhouden. Als ex-roker hoor ik ook wel tot de groep van echte anti-rokers, waarschijnlijk om je zelf ervan te overtuigen dat stoppen met roken een goede beslissing was. Niet dat ik zo'n echte anti was, Yvonne heeft altijd gerookt, dus daar kreeg ik de kans niet toe, maar ik kon bij tijd en wijlen wel flink anti-roken uitspraken doen.
Maar dat rookverbod op steeds meer plaatsen gaat mij wel wat ver. Ik snap dat niet rokers behoefte hebben aan rookvrije plekken, maar ik vind dat dat wel erg doorslaat. Niet roken op de werkplek veroordeeld mensen die wel roken tot muffe dampige stinkhokken. Maar ja, zij zijn de slechterikken, moeten ze maar stoppen. In het caf� niet mogen roken? Laat caf�-eigenaren de keuze en dan kunnen mensen kiezen uit een rook of niet-roken caf�. Nu laat je de roker wel erg beperkt in zijn mogelijkheden.
Ik vind de slimme oplossingen die we nu tegenkomen wel aardig, maar ook tekenend voor het draagvlak.
Ik ben ook meer voor 'samen komen we er wel uit' dan voor een rookverbod.
Ondertussen heb ik wel mijn huis tot rookvrije zone benoemd.

We zijn bijna ten onder gegaan aan het gegraai. En dan heb ik het niet alleen over de bonussen van de bankdirecteuren alleen. Ook de aandeelhouders die voor het snelle geld gingen waren niet ge�nteresseerd in toekomst vaste ondernemingen. Nee als de verkoop twee cent per aandeel meer ging opleveren dan ging de boel in de verkoop.
Als je een paar jaar geleden durfde te bekennen dat je niet in aandelen deed, was je het lulletje van de klas. Iedereen had aandelen, al moest je er geld voor lenen. En als die aandelen niet het grote geld opleverden klaagde je de banken aan, omdat je met je hebberige kop je schulden niet kon betalen.
Maar nu moet het allemaal anders, met als klap op de vuurpijl dat de tweede kamer vind dat tussen 6 en 21 uur de banken geen reclame mogen maken voor het lenen van geld. En in die reclames mag je ook niet laten zien wat je met het geleende geld kan kopen.
Ik word hier een beetje schijtziek van, de betutteling ten top. Als ze toch bezig zijn, moet ook de reclame voor hamburgers worden verboden, en AH moet ook maar stoppen met reclame maken, want boodschappen kopen kost ook geld.
Nog even en je moet voordat je een scheet laat eerst aan Balkende vragen hoe laat en waar dat is toegestaan.

Ik heb me vanavond - uit pure verveling - laten verleiden tot het kijken naar een voetbalwedstrijd van het Nederlands elftal.
En dat valt niet mee.
Allereerst heeft SBS6 verzonnen dat een lulijzer voor het commentaar niet genoeg is. Dus wordt deze man af en toe bijgestaan door een collega die niets, maar dan ook niets weet toe te voegen.
Daarnaast wordt het commerci�le scherm voortdurend gebruikt om mij te verleiden SMSjes te sturen waarbij ik tegen grof geld geen kans maak op een prijs (je SMS wordt namelijk beantwoord door een vraag die per (dure)SMS moet worden beantwoord enz. enz.). Tussen de SMS verleiding door wordt het scherm misbruikt om programma's van Gerard Joling te gaan bekijken, wat ik een ieder absoluut kan afraden. De pauze wordt misbruikt door het geneuzel van Piet Paulusma.
En dan zeggen ze dat voetbal oorlog is, nee het kijken naar vergt meer doorzettingsvermogen en moed.