Archieven van mei 2010

Ik heb het wel gehad met Isra�l. De voorgeschiedenis van het Joodse volk maakt dat ze veel ruimte krijgen in hun beoordeling op hun gedrag, maar als je nu goed kijkt hoe dat gedrag in elkaar steekt, wijkt het niet af van het gedrag van de hun omgevende landen. Allen gebruiken elkaar als excuus voor zinloos geweld. De Palestijnen vinden nog steeds dat ze middels aanslagen en raket aanvallen hun gelijk kunnen afdwingen, Isra�l vindt dat met onderdrukking, bezetting en keihard terugslaan dat geweld zal verminderen.
Ook nu zit ik weer te wachten op de onderbouwing voor het geweld tegen hulpgoederen voor Gaza. Op het journaal het ik alleen nog maar een katapult en een zak knikkers gezien als wapens van de demonstranten. Schieten met scherp lijkt dan op zijn zachts gezegd behoorlijk overdreven.
Zolang ze nog de onvoorwaardelijke steun van de VS krijgen, zullen ze met dit geweld doorgaan.
Ik heb het wel gehad.

Ook vandaag was weer een vol bezette dag. Vanmorgen eerst een wasje gedraaid en had ik nog even tijd wat te lezen voor ik weer naar mijn Kunstkijk locatie vertrok. Bar slecht weer, dus weinig bezoekers.
Verder in de middag had ik een afspraak met Peter en zijn zus Rianne om een foto voor mijn dubbelportretten serie te maken. Gelukkig was het weer inmiddels wat opgeknapt, dus konden we snel aan de slag:

Daarna belde Astrid om me te vertellen dat ze wat doka spullen voor me had. Ik ben nog even terug gegaan naar de Kunstkijklocatie waar ze ook was. Auto vol met spul. Het was goed te horen dat met de verbetering van het weer er ook weer aardig wat bezoek was geweest.

Al met al drukke dagen, morgen weer aan het 'gewone' werk. Wanneer was het ook al weer weekend?

Eigenlijk is gisteren de Kunstkijk een beetje aan me voorbij gegaan, ik was te laat om op locatie te kijken hoe er werd gereageerd.

Vandaag was ik op tijd. Een mooie dag en eigenlijk doorlopend bezoek. Ik heb veel mooie reacties gekregen op mijn foto's, veel visitekaartjes kwijtgeraakt. Ik ben dus echt wel trots.
Er zat toch ook een andere kant aan al die aandacht.
Ik heb ruim anderhalf jaar geleden een foto van Yvonne gemaakt, ge�nspireerd op een foto die Anton Corbijn maakte van Miles Davis. Dit is een foto geworden die heftig kan aankomen, en, zoals ik vandaag heb gemerkt, ook door mensen die Yvonne niet hebben gekend als erg 'heftig' wordt ervaren. Allemaal in een vanuit de foto bekeken positieve zin. Het is ook daarom dat (met name Astrid) mij ertoe heeft overgehaald die foto te laten zien. (Ik heb het al eens eerder over die foto gehad.)
Het is een foto waar ik van kan genieten, maar ook intens verdrietig om ben als ik er naar kijk. De toch positieve reacties van kijkers - wat een kracht gaat er van die vrouw uit - maken dat verdriet maar voor een klein deel goed. Toch ben ik blij dat ik besloten heb die foto te laten zien.

Nu ben ik moe maar voldaan weer thuis, waar ik tijdens het eten koken even moest ingrijpen op een bloedsuikerwaarde van 3.0. Mocht ik tenminste een dropje eten.

Vanmiddag was ik een paar uur vrij. Ik wilde nog wat chemicali�n kopen om films te kunnen ontwikkelen. Ook wilde ik een ontwikkeltank hebben. Dus op naar Calumet, die adverteren op hun site met dat spul. Na geruime tijd kwam ik in hun winkel aan; er was weer een ongeluk gebeurd en daarmee een paar rijstroken afgesloten, dus Rotterdam zat verstopt. Maar goed, kwartje in de parkeermeter en de winkel in. Al snel stond ik weer buiten, Calumet verkocht alleen digitaal. Er was ��n zaak waar ik het nog kon proberen: Camera Professional.
Dus in de file naar het centrum. Kwartje in de parkeermeter en de winkel in. Wel chemicali�n zat, stapels fotopaier en ontwikkelbakken, knijpers, loepjes. Alleen ontwikkeltanks, die hadden ze niet. Ze kregen die ook niet. Geen idee waar wel.
Dus je kunt alles kopen om in een doka aan de gang te gaan, behalve de apparatuur. Gek hoor.
Ik ben thuis maar op marktplaats gaan zoeken en heb daar (hopelijk) wat spullen kunnen vinden.

Vervolgens ben ik naar de opening van de Kunstkijk gegaan. Ik werd aangesproken met de vraag of ik ook deelnemend kunstenaar was. Vond ik wel raar om kunstenaar genoemd te worden. Ik heb maar verteld dat ik foto's maak, moeten zij maar uitvinden of ik dan kunstenaar ben.
Astrid vertelde dat er vanmiddag al zo'n 20 man is wezen kijken en dat ze de foto's erg mooi vonden.
Ik ben trots, Yvonne zou ook trots zijn geweest, zij heeft me hier altijd voor aangemoedigd.

Op de achtergrond zingt Willie Nelson Always on my mind:

Er wordt al veel over gesproken, maar vandaag was het bijna het belangrijkste onderwerp in het nieuws. Live verslaggevers in Oslo (?) volgen haar op de voet, een heeft haar zelfs al gesproken.
Nu is het wachten op de jury uitslag, gaat Sieneke het redden???

Het komt je toch de strot uit. Het is bijna nog erger dan de voetbalkoorts. Het Eurovisie songfestival, het grootste vriendjes helpen festival in Europa, Het festival met wereldtoppers als sjalalie sjalala. Het wordt toch eens tijd dat we stoppen met die onzin. Maar nee, er wordt niet een avond vergald met een tv uitzending, nee er zijn nu ook al voorrondes. Het is een schande.
Maar goed, ik hoef gelukkig niet te kijken en bij het journaal ga ik tijdens het festival verslag even snel een plas doen.
Ik heb me vanavond lekker bezig gehouden met het opbouwen van de foto expositie (weet je wel Kunstkijk).

Ennuh Suus, ik ben je niet vergeten hoor, wilde alleen niet zo laat nog bellen. VH

Op 9 juni worden de verkiezingen gehouden. Ik heb op mijn werk het dringende verzoek gekregen (lees ik ben als vrijwilliger aangewezen) om dan op een stembureau zitting te nemen. Na mijn eerste aarzeling heb ik aan dit verzoek voldaan en vind het eigenlijk best wel leuk dit ook eens te doen.
Maar zomaar op een stembureau gaan zitten is er niet bij, er gaat een grondige instructie aan vooraf. Vanmiddag heb ik derhalve uitleg gekregen over de gang van zaken. Ik had er geen idee van hoe strak een en ander moet zijn geregeld om de garantie te geven dat het stemmen eerlijk en democratisch verloopt. Dus moest ik even slikken toen we te horen kregen op welke situaties je allemaal voorbereid moet zijn.
Na een middag met presentaties en rollenspellen ging ik gewapend met een map met informatie en een cd met instructie weer naar huis.
Ik kijk nu al anders tegen die suffe stembureau ambtenaren aan. 9 juni zal ik verslag doen.

Je kent het wel, wekker loopt af, je zet hem in de sluimerstand en valt vervolgens diep in slaap. Die wekker begint na 10 minuten herrie te maken, maar het duurt een half uur voordat die herrie tot je door dringt.
Dus begint de dag met een valse start.
Je haast je dus naar het werk.
Vervolgens hobbelt die dag rustig voorbij, allerlei overleg, geen spannende dingen. Wel een laatste overleg dat een half uur uitloopt.
Dus eindigt de werkdag met een vals einde.
Je haast je dus naar de fotocursus.
Ook daar loopt alles rustig, de laatste lessen bestaan vooral uit he voorbereiden van de eindpresentatie. Niet erg spannend dus. Wel op tijd klaar en dus op tijd thuis.
Even op de bank naar het nieuws kijken en daarbij val je in slaap. Je schrikt wakker, bijna twaalf uur.
De avond eindigt met een vals einde.
Vervolgens moet je nog bloggen, maar weet niets anders dan dit suffe verhaal op te hoesten.

Ik ga naar bed.

Zo, voorlopig hebben we de feestdagen weer gehad. Vanaf nu is het tot aan de kerst weer op eigen kosten van lange weekends genieten.
Heb de dag nuttig doorgebracht, wasjes gedraaid, keuken gesopt, huis gestofgezuigd (of stofgezogen of gestofzuigd), koffie met Niek en Peter in de tuin.
Vanmiddag de voorbereidingen getroffen voor de te exposeren foto's en daarmee was de dag wel zo'n beetje gedaan.

Ter afsluiting van de feestvreugde nog een leuk filmpje:

Vandaag was er een verkiezingsdebat op ��n van de commerci�le zenders. En aangezien de verkiezingen er aan komen dacht ik toch maar te moeten kijken.
Allereerst miste ik een paar politiek leiders.
Daarnaast was het al snel een spelletje met als inzet Wie verslaat Wilders. Wel als het op ongenuanceerd doordrammen komt: niemand dus.
Onderbroken door de reclame (dit programma wordt medemogelijk gemaakt door Edith wc papier) zat ik naar vier heren te kijken die vooral hun best deden aan het woord te zijn en te vertellen wat de anderen niet goed doen, in plaats van te vertellen waarom ik op een van hen moet stemmen.
Ik ben na een kwartiertje afgehaakt.

Vroeger was alles beter.
Muziek op een lp klinkt beter dan die op een cd (zeggen de puristen).
Analoog fotograferen levert mooiere platen op dan digitale (zeggen de puristen).
Of dat laatste waar is weet ik niet, maar ik wel gaan uitvinden. Vandaag heb ik namelijk een wens ingelost: ooit wil ik een Hasselblad hebben. En nu is ie er dus: de moeder van alle camera's - de Hasselblad 500 C/M (1978) met 80mm Planar T* f2.8 (1991) en A12 achterwand(1979):

Ik ben er erg blij mee.
Terug naar de wortel, geen elektronica, zelf licht meten en genieten van de fantastische klappen die dat ding geeft.
Ik heb een serie films besteld (zwart-wit natuurlijk) en ga binnen kort uitproberen hoe het ook al weer was om op film te fotograferen. Heb ik gelijk mijn volgende cursus gekozen.
Ik heb gelijk een stapel boeken over analoge fotografie van de zolder gehaald, dus Opa is weer zoet en van de straat.

Vroeger - sprak opa - gingen we best te keer. Flinke sprongen aan een trapeze, over grote sloten springen, hard fietsen en rolschaatsen.
Vroeger ging ik op de brommer naar het meer van Gen�ve en op de motor naar Athene.
Als er vroeger halfpipes waren geweest, was ik daar denk ik ook vaak te vinden.
Vandaag ben ik in Rotterdam wat foto's wezen maken bij springende jongens. Of ik zo goed was geweest als deze gasten?
Ik weet eigenlijk niet of ik het gedurfd zou hebben, maar vroeger was alles anders.

De rest van de foto's staan op mijn fotoblog.

Maradonna, toen hij met zijn auto over de voet van een journalist reed: ''Waarom zet je dan ook je voet voor mijn auto? Eikel!''
Een beroemdheid uit het Nederlands elftal (waarvan me de naam even is ontschoten, Engelaar?) tegen kinderen die op een handtekening staan te wachten "H� joh, niet tegen mijn auto leunen".
Bouhlarouz is zo afgejakkerd door al die fans, dat hij die kinderen gewoon voorbij scheurt in zijn Chelsea Tractor.

Het is toch een stelletje over het paard getilde egootjes. En straks zitten we weer met zijn miljoenen met onze oranje petjes en oranje vlaggetjes te kijken naar die gastjes.

Eva is in het nieuws.
Eva Jinek.
Eva zou een actualiteitenprogramma gaan (mede)presenteren.
Een programma in plaats van Nova.
Ik zou het best vinden, een nieuwe jonge ster aan het firmament.
Maar Eva mag niet.
Eva is vriendjes met Bram.
Bram Moszkowicz.
En nu vindt haar baas dat ze niet objectief meer kan zijn.
Spong vond het gelul,
Prem vond het discriminerend,
Bo vond het achterlijk.
Ik ben het met ze eens.
Alsof elke uitzending over Bram gaat.
Of Bram een of andere crimineel is.
Wat een onzin.
Ik ga een actiegroep starten: Eva moet in Nieuwsuur.

Maar ik ben fan van Eva.

Gisteren en vandaag heb ik weer enige tijd bij het doktersgilde doorgebracht. Niet omdat ik me ziek of beroerd voelde, maar omdat er wat reguliere controles aan de orden waren.
Gisteren ben ik bij de suikerzuster geweest. Zij vertelde me dat mijn gemiddelde suikerwaarde weer met een vol punt is gezakt. Ik heb altijd redelijk hoog gezeten, maar nu begint het toch op een voorbeeldige score te lijken. Ook mijn bloeddruk was om over naar huis te schrijven.
Vandaag was ik bij de hartdokter. Zij vertelde me, kijkend op het versgemaakt filmpje (raar woord, er is helemaal niets gefilmd) van mijn hart, dat het er allemaal prima uit zag. Mooie regelmatig bonkte mijn hart met zo'n 76 klappen per minuut. Dat is de helft van het aantal klappen voor de cardioversie van vorig jaar.
Kan ik deze week op afspraak bij de conditiemevrouw voor een programma in de sportschool.

Ik ben dus best blij.

Ik kan het vandaag hebben over de vreselijke pech voor Sparta, gedegradeerd terwijl ze een toptrainer hebben aangetrokken die een ton per maand verdiende. Alhoewel pech, als je met elf man niet in staat bent om een beetje naar je stand te voetballen, dan verdien je het misschien wel.
Maar eigenlijk boeit het me niet.

Ik kan het hebben over de pech van een vrachtwagenchauffeur die vanmorgen zijn auto op het Kleinpolderplein parkeerde en uit zijn auto gezaagd moest worden. Alhoewel de mensen die urenlang in de file stonden wat andere bewoordingen dan pechvogel voor die chauffeur zullen hebben gebuikt.

Of de supporter bij het zaalvoetbal die het veld in kwam en te maken kreeg met een naar mijn mening zeer goed gekozen ingrijpen op zijn idioterie:

[ed - link to progam no longer active]

In goed Nederlands is dat Jan Wandelaar.
Vorige week ben ik begonnen met wat kilometertjes te wandelen; ik heb hier een rondje door de polder dat 5 km lang is dat liep ik vorige week net binnen het uur. Vond is best goed, temeer daar mijn hart een half uur nadat ik thuis was rond de 85 slagen per minuut tikte. En dat was een stuk beter dan de 140 in rust die het een half jaar geleden tikte.
Er was echter een probleem, schurende huid (met psoriasis) in de spijkerbroek.
Ik heb een week gewandeld alsof ik zondag was gesteriliseerd.
Daar moest dus een oplossing voor worden gevonden, want anders zal het niet goed komen in IJsland.
Gisteren was het sterilisatie effect bijna verdwenen dus ik moest vanochtend weer aan de bak.
Ik ben bij de plaatselijke sportwinkel door Lenie aan een onderbroek geholpen, een broek die je dus onder je spijkerbroek draagt. Lenie heeft me op het hart gedrukt die broek na gebruik niet over de kachel of in de droger te stoppen, maar gewoon over de douchedeur.
Ik heb afgesproken om Lenie te laten zien dat ik goed geluisterd heb:

Het gaat nu een stuk beter dan vorige week, ik loop nog steeds niet wijdbeens.

Het was vandaag gelukkig lekker weer.
Dus vanmorgen eerst even met de BMW naar Middelharnis gereden. Ik had nog wat laatste stukjes uitrusting voor de IJslandreis nodig: naadloze sokken en, naar aanleiding van mijn wandelervaring vorige week, een wielrenbroek zonder zeem om mijn benen een beetje heel te houden.
Heb ik morgen weer wat uit te testen.
Vanmiddag heb ik de motor ontdaan van het ergste vuil en bij buurman Cees in de schuur gezet voor een na winterse winterbeurt. De schokbreker zag er wat verroest uit, dus die moet een nieuw laagje verf hebben.
Nu was ik vroeger al een techneut, dus zo'n klusje zou ik makkelijk zelf klaren:

Maar voor deze keer zal ik Cees die klus laten klaren....

Vandaag is het precies 70 jaar geleden dat Rotterdam werd gebombardeerd. Als je de boeken er op na slaat werd het bombardement rond 13.30 uur uitgevoerd en was het hart van Rotterdam binnen een kwartier veranderd in ��n grote puinhoop.
Hoe bizar is het dat ik vanmiddag om 13:36 uur deze foto maakte:

Nu is dit een foto van een gebouw dat onder de sloophamer is voorbereid op een ontploffing morgen, maar het geeft even een beeld van hoe Rotterdam er 70 jaar geleden heeft uitgezien.
Knap confronterend.

Bizar dat we hier toch maar mee doorgaan. Toch?

Hemelvaartsdag is saai.

Met Kerst zijn er kerstbomen, volle winkels en vrolijke mensen.
Niet dat ik nu ineens van Kerst hou, maar er gebeurt wel van alles.

Pasen wordt aangekondigd met veel chocolade en open meubelboulevards.
Niet dat ik nu ineens van Pasen hou, maar er gebeurt wel van alles.

Hemelvaartsdag is vooral saai. Een christelijke feestdag niet nog niet door de commercie is ontdekt.
Het was dus ook nu weer saai.
Het enige wat er overbleef om te doen was het wachten tot dat die opwarming van de aarde nu eindelijk eens vorm krijgt, want half mei en 12 graden lijkt er niet op.

Vandaag was Hugo Borst tafelheer in DWDD. Hij maakt goede televisieprogramma's, maar kan ook wel een beetje de stoere jongen uithangen. Ik vind dat we best, het hoeft van mij niet altijd zo glad en correct te zijn.

Vanavond begon Martijn met het nieuws van de dag, de crash van een vliegtuig in Triploli, waar 61 Nederlanders bij om het leven zijn gekomen. Hij vroeg zijn tafelheer een reactie. Hugo zei dat ie het erg vond en dat ie het wilde hebben over Van Bronckhorst die stopt met voetballen. Verbaasd reageerde Martijn over het feit dat Hugo het over een voetballer wilde hebben. Hugo zei: Als het 61 Engelsen waren geweest, hadden we dan ook de programmering aangepast? We zijn het over drie dagen vergeten.
Nu ken ik bot en lomp, maar dit slaat toch wel alles. Verdriet dichtbij is toch echt niet het zelfde als verdriet ver weg.

De gasten van Mathijs mogen kennelijk alles zeggen, maar dit verdient toch wel een stevige reactie.
Ik ben in ieder geval ff klaar met Hugo.

Op de achtergrond speelt Ry Cooder Feeling Bad Blues:

Ik kreeg vorige week van Anneke en Leen een DVD met gescande foto's uit albums van mijn moeder.
Ik heb gelijk naar die foto's zitten kijken, er zitten echte juweeltjes tussen.
Er zitten ook te veel foto's in van mensen waaraan we alleen maar herinneringen hebben, mijn vader en moeder, schoonmoeder, Yvonne, ooms en tantes. Het is bizar hoeveel van de mensen op die foto's al zijn overleden. Dat maakt me dan weer diep bedroefd.
Onder de juweeltjes vond ik er een, waarvan ik denk dat ik het ben, maar als dat niet zo is, gaat iemand me dat wel vertellen.
Ik denk echter wel dat ik het ben, het fotograferen zat er al vroeg in. En , Ad, als ik het niet ben, ben ik het vanaf nu toch, anders zet ik wat foto's van jou op dit - veel bekeken - blog....

Bedankt voor de foto's Anneke / Leen, ik zal er de komende tijd wel vaker gebruik van maken.

Pling, klonk de iPhone; een nieuwe SMS van Peter:
We hebben hier een iPad op de zaak, Neem er voor mij maar een mee uit NY, zal kijken of ik em ff meeneem vanavond
Dat was wel even leuk. Vanavond bij thuiskomst Peter een SMS gestuurd: En, en, en.... Reactie: Ik kom om een uur of acht wel langs.
Maar goed dat ik al had gegeten, want anders zou ik me verslikken. Maar goed, rond de klok van acht zat ik dus met een heuse iPad te spelen. Criticasters zeggen: wat heb je er aan? het is gewoon een grote iPod touch. Ja, dat klopt, maar dat grotere formaat maakt er toch een ander machien van.
Ik ga sparen, ik kan er vast wel twee meenemen uit NY.

Zo werd ik door mijn neef Kees voorgesteld aan zijn kinderen.
Kees vertelde me dat hij oude foto's aan het inscannen was en kwam daarbij wat foto's tegen van vroeger tijden, 1973 om precies te zijn. Wij zijn toen een keer samen op vakantie gegaan, kamperen in Frankrijk. Ik reed in die tijd - zoals het hoorde - op een Puch, Kees had een replica Puch, een Thomos. Dat was al zo'n modern ding met voetschakeling, iets dat ik zelf op mijn Puch had moeten bouwen.
Enniewee, het waren mooie tijden en we zijn dwars door Frankrijk naar het meer van Gen�ve gereden, op de Puch dus.
Dat waren nog eens tijden.

Bedankt voor de foto's Kees, oude tijden herleven en Opa kan weer eens over vroeger praten.

Ook dit jaar wordt op flakkee de kunstkijk gehouden, twee weekenden waarin diverse kunstenaars hun werk op een aantal verschillende locaties op flakkee laten zien.
Ik mag een bijdrage leveren in de vorm van een aantal foto's.
Ik mag dus ook reclame maken (klik voor grote afbeeldingen):

Ik begin voorzichtig de dagen af te tellen. Nog 43 dagen en dan ga ik naar IJsland.
Ik heb net gelezen dat de Eyjafjallaj�kull nog steeds actief is, en op onze route ligt.
Het wordt dus zaak dat ik Eyjafjallaj�kull leer uitspreken, want dat gaat nog al eens mis:

Overigens is Eyjafjallaj�kull een gletsjer, die de vulkaan Gu�nasteinn bedekt. Maar dat zijn nog meer moeilijke woorden.

Ik noem hem maar gewoon IJslandse asspuier .

Tijdens de bijeenkomst van de dodenherdenking in Amsterdam was er een dronken kerel die wat begon te schreeuwen. Inmiddels zijn we hier in Nederland ook zo gek gemaakt met dat er op elk moment van de dag op iedere plek een aanslag is te verwachten, dat na die schreeuw er paniek uitbrak, er een paar hekken omvielen waardoor nog meer paniek uitbrak en een paar tientallen mensen gewond raakten.
Raar, want als ik in de kleine uurtje in het weekend bij het sluiten van de kroegen rondwandel hoor ik vaak dronken mensen schreeuwen, zonder dat we in paniek raken.
De man zit al twee dagen vast.
Omdat hij dronken was en begon te schreeuwen.
Een idee om voetbalsupporters aan te pakken? Immers die zitten met hele volksstammen dronken te schreeuwen. Maar kennelijk raken we daarvan niet in paniek. En dan mag het.
Alhoewel, voor zo'n stel relschoppers in wel Rotterdam drooggelegd vandaag, We laten die idioten naar feesten en voetbalwedstrijden gaan en daarom zetten we steden af, sluiten we kroegen en mag ik tijdens een diner in het centrum van Rotterdam geen glas wijn bij mijn eten drinken.
Ik geloof dat we doorslaan.
De angst regeert, maar we durven de idioten, de echte relschoppers, niet aan te pakken.

Esther kwam vandaag op bezoek.
Omdat het een feestdag was, waarop de bussen ��n keer per twee uur of zo rijden, ben ik haar op het Zuidplein gaan ophalen. Zij was er echter al een half uur en dacht de tijd te doden met een rondje winkels kijken in het Zuidplein. Maar - feestdag - alles was gesloten.
Dat heb ik dus geweten. Na een lekker broodje zijn we aan het fotograferen gegaan. Esther wilde eens uitgebreid met een flitsset werken en ik was dus model. Maar het woord slachtoffer past beter. Ga zo zitten, doe dit en doe dat, waren veel gehoorde kreten. Rechtop, ga je pet pakken en kijk niet zo stom, waren volop in de lucht.
Maar ja, als je dan zo'n foto ziet, wordt je toch weer blij. Althans ik wel.
Na het eten heb ik nog wat foto's van Esther gemaakt en moesten we de boel weer opruimen omdat we anders nog een week zouden doorgaan.
Ik heb een leuke dag gehad, en dat geldt ook voor Esther. Volgende keer is Esther weer uitgebreid aan de beurt, want model zijn is leuk, voor een keer. Dus voor mij geen carri�re als model, de foto's maken vind ik leuker.

Vandaag kreeg ik weer een rouwkaart in de bus, mijn tante Eva is afgelopen zondag overleden. Vorige week werd het al min of meer voorbereid, maar toch ....
Tante Eva vervulde lange tijd de rol van de zondagse ontmoeting van tantes en ooms, neven en nichten, toen dat niet meer bij Oma Kooij kon. Altijd kon iedereen terecht.
Vroeger gingen wij een maand op vakantie in Katwijk, wij was dan het gezin Kooij (8 personen) en het gezin Hordijk (6 personen). We gingen daar naartoe met een (Hooimeijer beschuit) vrachtwagen vol met spul.

Weer zie ik mijn familie op een begrafenis.
Het zal nooit wennen.

We zijn zo gewend aan massale rotzooi bij voetbalwedstrijden, dat we niet meer opkijken van een tiental of zo arrestaties van voetbalsupporters zonder dat er gevoetbald wordt. Bij een kampioenschap loopt het aantal arrestaties in de tientallen.
Gisteren bij Twente zijn er twee personen gearresteerd.
Raar.

Vorige week was het over de twintig graden. Dat paste weer een beetje in de gedachte van de globale opwarming van de aarde. Tot ik vanmorgen buiten kwam, een graad of zes, forse wind en veel regen. De winter lijkt naadloos over te gaan in de herfst.
Raar.

Op 1 mei was er een optocht van 1 mei vierders. Die lui lopen met socialistisch gezang en zwaaiende vaandels en spandoeken door de stad. In Rotterdam zegt de politieverordening dat het verboden is met stokken te demonstreren. Je mag wel een spandoek meenemen, maar moet dat zelf maar boven je hoofd houden. Het zijn namelijk levensgevaarlijke wapens, die stokken.
Raar.

Ik had vandaag een afspraak om te gaan fotograferen met Angelique. Ik ken Angelique van een van de gevolgde fotocursursen en heb haar onlangs nog gesproken. Ik heb toen gelijk een afspraak gemaakt om haar en een vriendin te fotograferen voor mijn dubbelportretten serie.
We hadden voor vanmiddag afgesproken.
Kennelijk rust er een vloek op het fotograferen van twee vrouwen, eerder bij Astrid en haar vriendin was het enorm slecht weer. Ook nu zeek het van de regen.
Toen ik bij Angelique aankwam (8 trappen met een tas van 10 kilo op je rug, en ja er was een lift maar ik moet trainen voor IJsland) vertelde ze dat haar vriendin had afgehaakt. Niet zo gek met dat weer. We hebben foto's bekeken en een paar koppen thee geleut.
En afgesproken om op Hemelvaartsdag weer een poging te wagen.

p.s. Goed h�, van FC Twente.

Opruimen, een bijna dagelijkse bezigheid.
Vaak ook een zeer ondankbare bezigheid, want het is een steeds terugkerende bezigheid, rommel schijnt toch steeds weer zomaar te ontstaan.
Vandaag heb ik naast rommel ook weer wat spullen van Yvonne opgeruimd. In huis stonden nog steeds haar engeltjes in een raam en op een glasplaat. Het waren de engeltjes van Yvonne en niet van mij, maar toch kon ik me er niet toe zetten ze op te ruimen.
Vandaag heb ik alle moed bijeen geraapt en ben gaan ruimen. De mooiste heb ik een eigen plekje in huis gegeven. De 'gewone' heb ik in een doos gestopt.
In plaats van engeltjes op de glasplaat staan er nu wat oude camera's van mijn vader en van mijzelf.
Daarna heb ik een flink heftig potje zitten janken.

Op de achtergrond speelt De Dijk Hou me vast: