Archieven van februari 2012

Met grote regelmaat moest ik naar de vampieren.
Twee strenge verpleegsters, die gemiddeld een keer per drie weken een buis met bloed uit mijn lichaam trokken om te kijken of mijn bloed wel 'dun' genoeg is.
Ze waren niet blij met mij, die vampieren, want alhoewel ik gewoon net als iedereen een paar liter bloed in mijn lijf heb zitten, heb ik een lijf dat dat bloed niet graag aan vampieren weggeeft. Een bloedneus? Ok laat maar een poosje lopen, Een snee in mijn vinger, niet zomaar over, maar met een naald een gat in een ader steken, dat valt niet mee.
Dus als ik daar weer kwam met mijn vampierenbriefje, dan waren die verpleegsters niet blij.
Maar nu doe ik het zelf. Ik prik een klein gaatje in mijn vinger, laat die druppel op een plaatje vallen, die het opslokt in een meetapparaatje en even later weet ik wat ik moet meten. Waardes op internet en een uurtje later weet ik wat ik aan medicijnen moet slikken.
Mooi toch?
Alleen op reis heb ik naast een koffer met onderbroeken, een aanhangwagen met fotospul nu ook een weekendtas met meetapparatuur mee te nemen.

Ik heb al geruime tijd een soort van avondindeling waarbij ik tot een uur of half negen 's avonds besteed aan eten koken en opeten en televisie kijken (Masterchef en DWDD). Vaak sluit ik de avond dan af met Pauw en Witteman.
Alleen de laatste maanden sluipen er een neiging in om nog minder TV te gaan kijken. In DWDD trekt alleen de muziek me nog, maar verder begin ik me meer en meer te ergeren aan Mathijs die erg gek van zich zelf is, en zijn gasten minder en minder laat uitpraten.
Dat zelfde gevoel heb ik al langer van Pauw en Witteman, twee blatende kereltjes met een tafel gasten als decorvulling. Vanaf gisteren heb ik onder Pauw en Witteman voorlopig een streep gezet. Het gebler over de achtergrond van Al Bayrak vond ik gewoon stuitend. Het was een mooi verpakt Geert Wilders gedrag, waarbij het niet meer ging over wat Al Bayrak had te vertellen, maar over de analyse van de goden Pauw en Witteman.
Kotsend heb ik snel de TV uitgezet en besloten die tijd in het vervolg beter te besteden (voorlopig aan slapen)

Vorig jaar is er een heldhaftige poging ondernomen om in Libi� en Nederlanden uit het land te helpen. De Nederlandse marine vloog met een helikopter recht in de armen van het Libische leger. De mariniers mochten naar huis, maar de helikopter bleef staan.
Nu kwam vandaag het nieuws dat we de helikopter terug krijgen. Je zou denken dat we er een marinierhelikopterpiloot afzetten, met een reservecontactsleuteltje, die dat ding weer naar Nederland vliegt.

Maar nee, we krijgen de helikopter terug, maar die gaat hier gelijk de schroothoop op. Het zal wel een flinke duit geld kosten om dat ding op te halen - ik denk niet dat we de ANWB kunnen sturen, ook al hadden die lui een reis en kredietbrief - en hij zal aan oud ijzer toch gauw een paar honderd euro opleveren. Dus dat is een typisch militair besluit in de orde van de Joined Strike Fighter en meer van die geldverspillende zaken.

Ik zou zeggen: laat dat ding daar staan. Als ik ooit eens naar Libi� op vakantie ga staat daar op het strand een mooi ding om te fotograferen.

Ik ga dus naar Schotland op vakantie.
Ik had ook al een soort van plan: naar het noord westen van Schotland en dan langs de kust afzakken tot onder in Wales.
Maar mijn broertje kreeg lucht van mijn voornemen (hij leest dit blog en kijkt op Facebook mee) en begon onmiddellijk goede suggesties af te geven.
Wel wie ben ik om hem dan tegen te spreken. Dus vandaag ben ik bij hem op bezoek geweest om wat idee�n op te doen. De kastelenboekjes lagen klaar, de foto's stonden voor en de kaarten en boeken lagen voor het grijpen.
Ik weet nu al ��n ding, die hele kust af rijden gaat me niet lukken. Alleen voor Schotland zal drie weken niet genoeg blijken.
Broer gaat nu voor mij wat suggesties verzamelen. Dat zal uitmonden in een tot het detail uitgewerkt overzicht van mooie plekjes en routes. Ik zal daar - zo bleek vandaag al - op kunnen blind varen.
Ik krijg er steeds meer zin in.

Op de achtergrond zing Avant La Lettre Isolator

Je kunt geen televisie programma bekijken of ze zitten er.
De deskundigen.
De artsen die precies weten wat er met Friso aan de hand is.
De deskundigen die weten hoe het er in de familie aan toe gaat.
De journalisten die weten dat de RVD het bij het verkeerde eind heeft.

Op de radio zal het wel het zelfde liedje zijn en de kranten staan er van vol.

Alleen is geen van die deskundigen maar in de buurt van Friso geweest. En heeft geen van die deskundige een gesprek met de familie gevoerd.
We kwekken maar wat af zo met zijn allen.
Maar als er dan ergens misschien een verborgen camera in een ziekenhuis staat, staan we met allerlei deskundigen voorop op de achterste benen omdat de privacy van mensen wordt geschonden.

Zullen weens ophouden met die achterklap en gewoon netjes op onze beurt wachten tot de familie van Friso laat weten hoe het er voor staat; met hun en met Friso..

Ze hebben het hier nog niet zo goed begrepen.
Een bulletin board is er voor 'snelle' reclame. je flits er voorbij en in die flits moet je opnemen wat je ziet en dat ook nog onthouden.
's Avonds thuis start je dan de computer op en koop wat je hebt gezien.
Vandaag zag ik de nieuwe versie, maar of dat werkt.
Ik kon het niet herkennen.
Ik kon het niet onthouden.
Ik kon het niet bestellen.
Soms lopen we hier op het eiland te ver voor, nog niet iedereen heeft een automatische scanner in zijn autoraam ingebouwd:

[ed - television program ( Wereld Draait Door) no longer available]

Drie jaar geleden ben ik met Nicolien een week in Engeland geweest.
Twee jaar geleden heb ik genoten van een aantal korte vakanties, lang weekend Normandi� met Esther, een ruime week in IJsland met een groep fotogekken en een goeie week in New York met JenS.
Vorig jaar heb ik drie prachtige weken in Marokko doorgebracht met Angelique en nog een paar andere mensen.
Een serie vakanties waar ik stuk voor stuk met veel plezier aan terug denk.

Drie jaar geleden ben ik ook een reis naar het zuiden van Frankrijk begonnen, ik wilde lavendel velden in de Provence fotograferen. Die reis heb ik toen na een paar dagen afgebroken, te snel na het overlijden van Yvonne, te eenzaam.

Dit jaar ga ik op herhaling. Ik wil een vakantie waar ik zelf het tempo kan bepalen. Ik wil kunnen blijven op de plekken waar ik het erg mooi vind of erg naar mijn zin heb, zonder een volgend verplicht reisdoel in mijn nek te laten ademen.
Ik wil prachtige foto's maken.
Ik ben dus een reis aan het uitstippelen, waarbij het globale reisdoel de westkust van Groot Brittani� is, startend in Schotland en eindigend in Wales. Nou niet helemaal, ik hoop de start of het einde bij Els en Mike te kunnen plannen.
Ik heb er zin in en zie er ook erg tegenop. Ik zal er dit jaar wel achter komen of ik geschikt ben om alleen op vakantie te gaan.
Als dat lukt, is de beer los.
Maar eerst een globale verkenning van die westkust.

Enige tijd geleden heb ik als eens verteld hoe ik heb geoefend op nee. Dat was voor dat ik een avond Maine Coon katten ging fotograferen. Ik heb toen zwaar geoefend om nee te zeggen, voor het geval ik in de verleiding zou komen voor een nieuwe huisgenoot.
Gisteren vroeg een collega mij of ik ge�nteresseerd was in een kat.
Nee.
Maar het is een Maine Coon.
Nee.
Maar je kunt hem zo ophalen. Het is een prachtige sul, twee jaar oud en veertien kilo zwaar.
Nee.
Denk ik.

Ik zal er over nadenken.
Ik ben dus een avond fors aan het twijfelen gegaan. Wel gezellig. En die Maine's zijn ongelooflijk aanhalige katten. Dus een echte schootzitter.
Uiteindelijk heb ik toch maar nee gezegd: het zou een impuls zijn en een camera in een impuls kopen gaat wel, maar een huisdier in huis halen.
Nee.

Denk ik.

p.s. er kan weer gereageerd worden

Een kind stopt wel eens een knikker in zijn neus en ik dus een oordop.

Die dop zit dus aan het end van een koptelefoon, om het oor af te dichten:

en dat ding ziet er dus zo uit:

alleen zat dus gisteren dat ding niet aan mijn koptelefoon maar in mijn oor (dat witte dingetje daar in de verte:

Gelukkig wisten ze er bij de dokter wel raad mee, een lampje, een lang pincet en een minuutje of wat pulken, en het ding was er weer uit.
Of ik hem nog ga gebruiken?

Ik luister graag voor het slapen gaan naar een muziekje. Daartoe neem ik mijn iPad mee naar bed, plug mijn koptelefoon in en luister. Als het even meezit (of tegen) is mijn hoofd rap leeg en val ik in slaap.
Soms zit het erg mee en val ik in slaap met mijn muziek nog aan. En dus met mijn oorplugjes in mijn oor. En dat is me weer een keer overkomen, alleen toen ik wakker werd, lag de koptelefoon naast mijn hoofd. Aleen miste er een stukje, het omhulsel van de plug. Ik kreeg het niet uit mijn oor gefrunnikt en nu zit er dus een witte oorplugomhulsel in mijn oor voor een bak ruis en doofheid te zorgen.
Morgen moet er maar een dokter met een pincet, of haaknaald aan de gang, kijken of het ding te redden valt voor in een plakboek.

Ik heb even aan de noodrem moeten trekken.
Kennelijk is dit blog door een spamfabriek ontdekt, die met een tempo van 30 commentaren per uur mijn site probeert te vervuilen. Nu komen dat soort reacties niet direct zichtbaar en de verhalen, maar ik moet ze wel als niet gepubliceerde reactie verwijderen.
Ik heb dus maar even de reactiedeur op slot gezet, kijk ik over een weekje wel of het weer gaat.

Wat die lui overigens willen bereiken is mij niet helemaal helder. Er wordt gewoon random op een bericht een onzin reactie geplaatst, die alleen maar wordt gelezen als iemand een bericht van een jaar oud bekijkt en vervolgens de reacties wil lezen. Kennelijk worden deze spam reacties afgevuurd door mensen die geen echt leven hebben en zich gruwelijk vervelen.
Over een week kun je op dit bericht reageren (hoop ik).

Het was weer zo'n nacht.
Laat naar bed en niet in slaap kunnen vallen.
Toen er een kleine honderdduizend schapen over een hek waren gesprongen heb ik mijn iPad maar wakker geschud. Wat muziek liggen luisteren via facebook en heb toen een CD van Bon Iver gekocht. Aparte, mooie muziek.
Alleen toen ik vanmorgen mijn iPad met iMac synchroniseerde, bleek dat ik die CD al had.
Dus: iemand iets te ruilen:

Je hoort Bon Iver Skinny Love zingen:

Ik kon vroeger nog weleens lekker met Ineke in haar winkel gaan zitten beppen. Tegenwoordig komt dat er minder van; sinds haar winkeltje een winkel is geworden heeft zij - gelukkig - wat minder tijd om er eens voor te gaan zitten.
Uiteindelijk hebben we de conclusie getrokken, dat als we elkaar wat uitgebreider willen spreken, dat in de avonduren te doen. En dan blijkt Ineke graag thuis te zijn, en moest ik dus verplicht bij haar aan een schaal lasagne :-)
Gelukkig was het een grote schaal en weet ik nu dat ik ook morgen lekker lasagne eet.
En tussendoor hadden we heerlijk de tijd om eens ouderwets bij te praten, ik was al bijna vergeten hoe leuk dat is.
We hebben afgesproken nu niet weer drie jaar te wachten voor ik weer een avondje bij Ineke ga eten en beppen.

Vanmorgen reed ik redelijk vlot naar mijn werk. Tenminste, tot ik in de buurt van de Maastunnel kwam. Toen stokte het. Metertje voor metertje schoven we vooruit.
Zal wel iets gebeurd zijn, dacht ik, ik zit mijn tijd maar uit.
Weer een meter.
Hopelijk geen ernstig ongeluk gebeurd, dacht ik.
Weer een meter.
Er was een rijstrook in de tunnel afgesloten, over die andere reed het wel.
Weer een meter.
File, spoedreparatie stond er op het informatiebord voor de tunnel
Weer een met.
Toen ik na een minuut of twintig de tunnel in reed, heb ik het hele end kunnen genieten van een maagdelijk schone lege rechter rijstrook.
Niemand te zien die een gat in de muur aan het dichten was.
Niemand te zien die met een emmertje asfalt het wegdek aan het repareren was.
Niemand te zien die met een schroevedraaier een ventilator aan het maken was.
Niemand te zien met met een bakkie vol spullen net de boel had opgeruimd.
Niemand te zien.
Dus kennelijk werd die spoedreparatie uitgevoerd op de vasthangende rode kruisen boven de weg, anders wordt ik morgen toch weer kritisch.

Als ze elkaar in Syri� doodvechten zal ik er niets meer over zeggen. Het is niet mijn keuze, maar ik ga er niet over.
Als ze in India kinderen Ikea meubels laten maken, zal je mij er niet meer over horen. Het is niet mijn keuze, maar we leven in een vrije wereld.
Als ze in Japan nadat een kerncentrale is geploft vertellen dat het geen gevaar voor de volksgezondheid oplevert, hoor je mij niet. Het is niet mijn keuze, maar zij hebben recht op spreken.

Als de PVV verder gaat met zijn haatzaaierij middels een meldpunt voor (=tegen) Oost Europeanen, dat zeg ik daar niks over. Het is niet mijn keuze, maar het is hun recht van spreken.
Ook al zijn het je vriendjes die dat zeggen.
Of ben je om te regeren afhankelijk van die lui.

Marc Rutten is al aardig gewend aan het pluche van de macht.

Op flakkee zijn een aantal mooie natuurgebieden, waar koeien en paarden een vrij leven hebben:

Het kan zijn dat er wat te veel beesten worden geboren en de groepen te groot worden voor het beschikbare gebied. Daar hebben we dan natuurbehoud voor, uitgevoerd door Natuurmonumenten. Die vangen dan een aantal beesten, die vervolgens op andere (eventueel buitenlandse) natuurgebieden hun leven kunnen voortzetten.
Vandaag las ik dat er vorige week 38 runderen op transport zijn gezet naar een slachthuis in Dokkum. Al heel erg, dat ze naar een slachthuis gaan, maar nog veel erger is dat dat vervoer zo is ingericht dat er zestien onderweg om het leven zijn gekomen! Wat er is gebeurd weet ik niet. Ik vind het wel merkwaardig dat ik nooit eerder heb gehoord dat een overschot wordt afgemaakt in plaats van verhuisd. Ik hoor dit verhaal pas nu Natuurmonumenten het met flink wat minder subsidie moet doen.
Verband?

Vandaag gaat het dooien.
Ik hoor het ze zeggen, de mannen van het weer op journaal of radio.
Het kan wat gaan regenen, dus let op gladheid.
Ik hoor het ze zeggen, de mannen van het weer op journaal of radio.

Maar toen ik vanmiddag even richting Capelle reed en onderweg een foto maakte, moest ik toch maar even mijn handschoenen aan.

Koud.
En toen ik in Capelle was begon het te sneeuwen.
En toen ik later in de middag naar huis reed, sneeuwde het nog steeds, bij een temperatuur van -1,5klein nulletjeC.

Maar ja, Ed had me ook wel eens een kalender beloofd die ik nog steeds moet krijgen. Dus rayonhoofden: geef de moed nog maar niet op.

De hele dag is het een af- en aanlopen van bezoek geweest. Taarten, champagne en vuurwerk was mijn deel. Mijn e-mail box stond roodgloeiend. Het gaat je niet in de koude kleren zitten dat gisteren het 2500ste bericht is geplaatst.
En nu sta ik voor de zware opgave de 5000 te halen. Met wat rekenwerk ben ik daar ongeveer oktober 2018 aan toe.
Dus tot die tijd moeten jullie maar blijven lezen en dat zal ik mijn best blijven doen met zinnige en onzinnige verhalen.

Het kon nog vandaag, mooie foto's maken van de winter.

Volgende week is al het ijs weer gesmolten (hopelijk) en gaan we weer op voor de 20 graden.
En dat is denk ik de denkfout die ik heb gemaakt; ik heb me te veel verplaatst in die gedachte. Als je winterfoto's maakt, is het verstandig een jas, muts en handschoenen te dragen, ook al ben je maar relatief kort uit de auto. Zeker vanavond, toe ik de ondergaande zon wilde fotograferen, was het koud. Dus mooie plaatjes, maar ik ga zo onder een dubbel dekbed om weer warm te worden.

We hebben de boel bijna onder controle.
De silo's liggen vol met strooizout,
De NS winterdienstregeling is uitgedacht en actief,
De kluunroosters liggen klaar in de fabriek,
Mart Smeets heeft een hotelkamer in Leeuwarden.

We zijn klaar voor de winter.

Volgende week gaat het dooien.

Ik keek vanavond naar DWDD. Eigenlijk een beetje tegen beter weten in, want het zou wel weer de hele avond over de Elfstedentocht gaan. Daar gaat immers alles nu over:
kranten die pagina's vol schrijven over kruisjes en de winter van 63,
films over de hel van 63
diepte interviews met winnaar en rayonhoofden,
weermannen met de langetermijnverwachting in Friesland en
niet vergeten de eendenkenners.
Maar ik heb toch maar even gekeken.
En toen kwam dus live in de uitzending de afgelasting.
De tranen in de ogen van Erben Wennemars, dat was het mooiste. Dat is een sportman.

Ik heb een bijna vast avond ritueel. Ik kijk rond de klok van half zeven naar Masterchef. Ondertussen maak ik mijn eten klaar. Om half acht schakel ik over naar DWDD en daarna gaat de TV uit en lees ik wat (over fotografie), duik ik achter de computer om wat uit te zoeken (over fotografie) of bewerk ik foto's.
Gisteren liep dat in het honderd. Rond de klok van zeven uur kwam iemand mij uitleggen dat ik geld kon besparen op mijn energienota. Omdat ik geld besparen op energie interessant vind, heb ik die man aangehoord. Toen hij weg ging heb ik de Masterchef uitzending op mijn TV box vertraagd kunnen bekijken, maar geen DWDD gezien.
Vervolgens werd mijn avondprogramma verstoord door de garagist die mijn BMW kwam ophalen, omdat ie vandaag gekeerd moest worden en heb ik naar Jochem Meijer zitten kijken. Vervolgens heb ik rond de klok van 12 naar de herhaling van DWDD gekeken. Al met al niet volgens het normale patroon en geen tijd voor fotografie. Met als gevolg dat ik veel te laat naar bed ga, en dan niet in slaap val, dus verplicht nog een uurtje muziek ga liggen luisteren, eigenlijk knap stom, want je gaat naar goede muziek luisteren en daar wil je niet mee stoppen, ik had veel beter naar slechte muziek kunnen luisteren.
Voor vanavond is alles weer volgens plan. Ik ga straks even een fotoblaadje lezen en dan maar rap - zonder muziek - naar bed, om me weer in mijn ritme te slapen.

De NS laat tot het einde van de week minder treinen rijden.
En dat doen ze om de kans op vertragingen kleiner te maken.
En daar komen ze mee weg, want eigenlijk denken ze mee met de passagiers en doen er alles aan om geen opstoppingen te krijgen door bevroren wissels of bovenleidingen en daarmee dus ook geen vertragingen voor hun passagiers.
Ik heb een voorstel: als de NS nu eens helemaal geen treinen laat rijden, dan kunnen ze de passagiers garanderen dat er geen vertragingen zijn.
Verdomd, dit is DE oplossing voor het fileprobleem. We laten gewoon geen auto's meer rijden dan hebben we ook geen files.
Of, we sluiten alle ziekenhuizen, dan zijn er geen wachtlijsten meer.
Of, we sluiten alle banken, dan hoeven we ons ook geen zorgen meer te maken over de hypotheekrenteaftrek.
Of..........

Je zit even niet op te letten, omdat JenS op bezoek was en achter je rug om komen de rayonhoofden bij elkaar. De afgelopen nachten zijn ze druk bezig geweest met hun Black en Dekkertjes een gaatje in het ijs te boren en daar een duimstok in te steken. Wat er dan nog vergaderd moet worden begrijp ik niet helemaal.
Het ijs is goed of niet dik genoeg. Meer keuze heb je niet.
En als het ijs dik genoeg is, komt er een Elfstedentocht. Daarover valt niets te kiezen.
En de datum is ook niet zo spannend, want op welke dag je hem ook organiseert maakt voor het aantal inschrijvingen niet uit, ze zullen en rotten van tien op de stoep staan. Elke Hollander die het nodig vindt om in de kou op het ijs te gaan recre�ren heeft allang met zijn baas afgesproken dat als De Tocht door gaat, hij of zij een vrije dag gaat opnemen.
Ook al dreigt die baas met ontslag.
Dus die vergadering van de Rayonhoofden kan dan als volgt gaan:
Heren, is het ijs dik genoeg?
Als 22 rayonhoofden daarop ja zeggen is de volgende actie: OK morgen giet ut ohn en anders wordt de ijsdiktevraag morgen weer gesteld en nemen ze een borreltje.
Simpel toch?
Hoef je je toch niet zo druk over te maken?
Toch?

't Zal niemand zijn ontgaan: het is winter.
En dus hebben we het over de elfstedentocht en hoe koud het wel niet is. De invloed van de sneeuw op de dikte van het ijs is hoofdonderwerp.
Zo tussendoor hoor je ook andere verhalen. Twee vandaag had een item over hoe gevaarlijk het is, schaatsen moet met een helm en een uithetwakklimpakket. Het liefst vragen ze of je een radiozender wilt dragen en een bewijs van wakredding bij je hebt. Vroeger kon je met een pak kranten en een wollen muts de elfstedentocht uitrijden, maar dat gaat niet meer. Zonder de speciale kluunklapschaats, carvon bescherming voor achillespees en nanzilver tegen de zweetlucht hoef je niet meer aan te komen.

Ik ben maar gewoon de polder in gereden (op mijn winterbanden) om foto's te maken. Risicovol, want ik had geen thermoskan warm water bij me en ook geen slaapzak. (zelfs geen muts en sjaal).
Wel mooie foto's gemaakt. Kijk ook maar op mijn .

Alles is weer in de lucht, het schrijven kan weer verder gaan.
Wat er gebeurd is? Ik weet het eigenlijk niet. En dat is dus wat er gebeurd is. Ad merkte al op dat eind augustus vorig jaar ook al een grote herstel operatie had plaats gevonden op een onschuldig Linux commando rn dat was ook nu weer het geval. En set bestanden van een nieuwe versie voor mijn fotoblog, moesten een andere eigenaar krijgen, heeft iets met rechten te maken. Daar is een linux commando voor Chown (Change Owner), je geeft daar wat opties bij om dat voor een groep bestanden te doen. Nu denk ik dat ik ergens een U in plaats van een u heb getypt, of een spatie tussen de - en de U en het resultaat was dat voor alle bestanden op de server de eigenaar was veranderd. En dan doet ie het niet meer.
Ik weiger hier de logica van in te zien en blijf er nu echt van weg.
Ik bedoel dus, het kost me te veel tijd om elke keer mijn stommiteiten te herstellen, dus ik blijf er van af.

Ondertussen gebeurt buiten iets van het zelfde: het sneeuwt. Dat gebeurt niet zo vaak, maar je kunt het toch nauwelijks een zeldzaam natuurverschijnsel noemen. En toch is het elke jaar opnieuw grote chaos, treinen rijden niet meer, snelwegen zijn verstopt en zelfs de metro in Rotterdam (die toch grotendeels onder de grond rijdt) levert mensen met vertraging van uren af.

Dus mijn oproep: het is mooi, maar na een uur kan het gewoon weer gaan dooien.

Nog een flink gat, maar de boel is weer in de lucht.
Ga nog even verder, maar morgen komt er wel weer een verhaal