Archieven van mei 2007

Ik zit op dit weblog vaak te griepen op het spinnen, of eigenlijk op de spinmartelaars. Maar het valt allemaal wel mee, want anders zou ik er al lang mee zijn gestopt. Zeker in tijden als nu vormt het spinnen een heerlijke afleiding, met wat extra weerstand aangezet kan ik mijn agressie lekker kwijt en vergeet ik even een uur wat er in de wereld om mij heen gebeurt. Het geeft energie, hoe raar dat ook klinkt, wat nu ben ik weer zo moe dat ik nauwelijks mijn vingers over het toetsenbord kan bewegen.
Ik zal nu wel lekker slapen.

Alhoewel een betere titel lijkt te zijn 'Wilders draait door'. Vandaag bekeek ik toch nog even het laatste nieuws en zag daar in een artikel dat Geert Wilders had voorgesteld dat de politie bij rellen maar met scherp moest schieten. De reactie kwam nadat - hoe kan het ook anders - na een voetbalwedstrijd tussen Nederland en Marokko door de aanhangers van Marokko rellen waren geschopt.
Ik heb Wilders echter niet gehoord na rellen door Feyenoord, Ajax, Utrecht of ADO supporters, noch na rellen door aanhangers van het Vlaams Blok of de Hells Angels. Hieruit valt af te leiden dat Wilders vindt dat er met scherp moet worden geschoten op Marokkaanse (of Antilliaanse of Arabische) relschoppers.
Hoe komen we toch van die gek af, misschien bij de volgende optocht mee laten lopen en hopen op relletjes?

Vandaag zijn we in het ziekenhuis geweest om de uitslag van de bij Yvonne uitgevoerde testen te vernemen. We hadden eigenlijk verwacht dat er meer onderzoeken zouden moeten plaats vinden, maar er was een uitslag, en die viel niet mee: uitzaaiingen in botten, lever en longvlies. Dit was wel een moker. Het goede nieuws is dat er middels behandelingen nog een grote kans is om de boel af te remmen en - om de vaart er in te houden - wordt aanstaande maandag al de eerste chemokuur toegediend.
We gaan er dus weer vol tegenaan. Ik kan gelukkig veel energie putten uit de vechtlust van Yvonne en hoop op mijn beurt Yvonne veel energie te geven door mijn positieve instelling. We gaan er van uit dat we nog jaren te gaan hebben, en dat zal wel moeten, want we hebben nog zat te doen.

Morgen moeten we naar het ziekenhuis. We krijgen dan te horen wat er uit de onderzoeken is gekomen. Hopelijk komt er dan ook een einde aan de onzekerheid, alhoewel ik er rekening mee hou dat er wellicht nog nieuwe onderzoeken moeten plaats vinden. Al met al drukt dat wachten een behoorlijk stempel op de dagelijkse beslommeringen: het oordeel komt nu wel erg dichtbij en dat is hartstikke spannend.
Hopelijk komen we allebei de nacht een beetje door.

Het wordt maar een kort verhaal. Allereerst omdat ik vandaag last had van hoge suikerwaardes, dus me erg rustig heb gehouden. Daarnaast wil ik mijn internetverbinding niet al te veel belasten, want er staat een 250Mb aan foto's in de wachtrij om te worden klaargezet voor het informatiecentrum dat de excursie voor de slikken van dinsdag heeft geregeld. De lijn staat dus even roodgloeiend, maar voor enthousiaste reacties om mijn foto's heb ik dat wel over.
Dus, welterusten.

Dat is me wat zeg. Het overkomt me niet vaak dat ik echt vergeet te schrijven. Maar gisteren was het kennelijk de dag van het vergeten.
Het begon 's middags toen Cees en ik naar Middelharnis gingen om de motor opstapdag te bezoeken. Er stond een prachtige Aprillia klaar voor een proefrit, maar ik was mijn motorpak vergeten.
Vervolgens werd er met crosmotoren gedemonstreerd, prachtige wheelies en stoppies, maar ik was mijn camera vergeten.
's Avonds kwam ik er achter dat ik was vergeten het gras te maaien.
Nicolien was gisteren bij ons en zou met ons mee eten. Bovendien verzorgt ze dan bij Yvonne en mij een ontspannende hoofdmasage. Kennelijk werkte dit zo ontspannend dat ik ben vergeten te schrijven.

Dit was de week van de onderzoeken bij Yvonne, echo en botscan. Vooral die botscan is een taaie, eerst wordt er radio-actief spul in het bloed gespoten. Dit moet dan twee uur 'inwerken' waarna de 30 minuten durende scan wordt uitgevoerd.
Zo'n onderzoek hakt er best wel in, we hadden allebei niet veel puf om nog iets te gaan ondernemen.
Nu gaan we lekker genieten van een lang weekend en dinsdag horen we de uitslag van de onderzoeken. Dus even afwachten en de vingers gekruist...

Normaal gesproken breng ik het grootste gedeelte van mijn werkdag zittend door. De meeste activiteit komt uit mijn vingers (typen), ogen (lezen) en mond (lullen).
Vandaag was dat anders. Vandaag was op het werk een bouwsafari georganiseerd. Dan ga je met een groepje collega's een aantal bouwwerken langs, waar wij met de vergunningverlening een rol spelen. En omdat men weet dat ik wel eens een fotootje maak, is mij ook gevraagd dit evenement op een gevoelige schijf vast te leggen. Dus vanmorgen heb ik een uur of vier met acht kilo aan fotospul door de stad gebanjerd. De werf waar de Delft (oud oorlogsschip) wordt nagebouwd en op het Loydkwartier een pakhuis bekeken dat de woonruimte wordt omgebouwd.
Vanavond heb ik een uurtje gezweet bij een nieuwe spinles, dus ik heb mijn portie beweging wel gehad.
Ik ga nu de zweet korsten van mijn lijf spoelen en dan zal ik wel lekker slapen.

Een week of twee geleden werd ik benaderd door de leverancier van mijn Insuline materiaal met de vraag of ik wilde meewerken aan een onderzoek. Het betrof een interview over meters en hun verpakking. Ach het was op de route en zou niet te veel tijd kosten, dus vooruit maar.
Afijn, dat onderzoek was dus vandaag en eerlijk gezegd zal het me op dit moment allemaal een zorg zijn hoe een insulinemeter moet worden verpakt, maar ja, ik had het afgesproken, kreeg reiskostenvergoeding en een tas met spullen, dus Hollander als ik ben heb ik vanmiddag een half uur over teksten op kartonnen doosjes zitten praten.
Nu draag ik in het algemeen de verpakkingsindustrie geen warm hart toe, de belangrijkste toelatingseis in die branche is puur sadisme, dus ze konden bij dat onderzoek hun lol op. Nutteloze en onbegrijpelijke informatie werden genadeloos onderstreept en niets zeggende logo's van onderzoeksinstituut werd genadeloos afgekraakt.
Maar goed, na een half uur heb ik, gewapend met vergoeding en gevulde tas het strijdtoneel verlaten in de hoop dat ik een volgende keer de doos waarin een meter zit, zonder gereedschap kan openmaken.

Vanavond hebben we een rondrit gemaakt over de slikken van Flakkee. Dit is een natuurgebied in de buurt van Melissant, zo'n 1500 hectare groot. Het gedeelte waar wij zijn rondgereden besloeg de helft van het totale gebied. Op dit gedeelte loopt een kudde fjordepaarden en een kudde hekrunderen rond en ook lopen er zo'n vijftig ree�n in dit gebied, naast een veelheid aan vogels. Elke keer is het weer verbazingwekkend wat een prachtige natuur er vlak om de hoek ligt.

Tsja, de laatste week staan er wellicht wat berichten op dit blog, die niet iedereen helemaal kan thuis brengen. Dus bij deze een verklaring voor zover het bericht op Yvonne's blog dat al niet is.

Er zijn bij Yvonne weer kankercellen gevonden.
Zo het hoge woord is er weer uit.

Nu is het wachten op de onderzoeksresultaten, die moeten uitwijzen waar die cellen vandaan komen en hoe ze kunnen worden bestreden.
In de komende tijd zal ik van tijd tot tijd via dit weblog verslag doen van wat er gebeurt, maar ik hou me toch voornamelijk bij de wat meer luchtige kant van het leven, in de situatie waarin we nu zitten helpt praten nu eenmaal beter dan schrijven.

Vannacht heb ik slecht geslapen. Uiteindelijk ben ik om vijf uur maar uit bed gegaan, heb een rondje met een slaperige Nadir gewandeld en ben vervolgens - op aanraden van Fred - naar het Quakjeswater, een natuurgebied bij Oostvoorne, gereden. Daar zat ik dus vanmorgen om even over zes door mijn camera te turen. Een prachtig gebied, waar ik lekker een uur of anderhalf heb gewandeld en genoten van rust en natuur. Fotografisch was het een tegenvaller, dicht bos levert onrustige foto's op. Maar dat mocht de pret niet drukken. Alhoewel, toen ik thuis de resultaten zag, baalde ik er toch van dat ik geen mooie foto's had. Maar ik zal nooit een vogelspotter worden.
Om toch het fotogevoel te houden, ben ik aan het eind van de ochtend maar naar Ouwehands gereden. Ook daar een paar uur rondgewandeld, en wel met mooie foto's thuisgekomen.
Inmiddels ben ik moe genoeg om een nachtje door te slapen (hoop ik).

Deze foto staat symbool voor ons levenspad. Een niet al te kronkelige weg naar de horizon. Af en toe staat er een gesloten hek, waardoor het lijkt dat we onze weg niet kunnen vervolgen. Maar naast dat hek is een klein hekje, je moet wel even door de prut en hard duwen, maar dat hekje kan open, zodat je uiteindelijk je levenspad weer kunt vervolgen.

We houden maar aan deze symboliek vast.

Wie zegt dat erin de dierentuin niets te beleven valt en dat alle wilde dieren in een hok liggen te slapen heeft vandaag zijn ongelijk gekregen met de ontsnapping van een Gorilla in Blijdorp. Het beest heeft daarbij in de paniek van allemaal krijsende mensen om zich heen zijn steentje tot de paniek bijgedragen. En als een beest van 180kg gespierd lijf om zich heen gaat meppen vallen er gewonden. Hij had een persoon meegesleept die op een gegeven moment vreselijk begon te gillen. Natuurlijke reactie van een beest is dat gegil te laten stoppen door hard in te grijpen. Vreselijk voor die persoon, maar ik hoop dat het niet ten koste van de Gorilla gaat. Hoorde vanavond op het nieuws al dat het een notoire ontsnapper was, dus ik hou mijn hard vast. De Telegraaf zal hier wel heerlijke smulverhalen van brouwen.

Hemelvaartsdag is wel de saaiste feestdag van alle feestdagen. Ik heb al niet zo veel met feestdagen, maar waarom we Hemelvaartsdag vieren (anders dan vanuit Christelijke overwegingen) is mij een volkomen raadsel. Kerst heeft nog iets van samen zijn, met de Pasen kunnen we naar een meubelboulevard, maar met Hemelvaartsdag is er niets. Zelfs de commercie heeft er nog geen functie aan gehangen om er een slaatje uit te slaan. Dus het enige goede van Hemelvaartsdag is de vrije vrijdag die er op volgt, omdat de kantoren gesloten blijven.

Tsja, het gebeurt wel vaker de laatste tijd. Maar er zijn van die dagen dat er niets zinnings uit het toetsenbord komt.

Klachten?

Reageer dan maar, heb ik wellicht weer stof tot schrijven.

Mag ik jullie overigens het weblog van Martin Bril aanbevelen.

Nu Yvonne weer thuis is, kan ik weer wat aandacht besteden aan de wat meer aardse problemen. E�n van die problemen zat in mijn iBook. Ik heb dat ding een week of twee op kantoor gebruikt, in afwachting van een nieuwe zakelijke laptop. De iBook heeft dus twee weken aan een Windows netwerk gehangen en dat is hem kennelijk slecht bevallen, want hij weigerde elke dienst. Na allerlei pogingen, tot uiteindelijk een complete nieuwe installatie, was het echt afgelopen en heb ik hem bij de Apple dealer gebracht voor een grondig onderzoek. Hopelijk vinden ze wat de oorzaak is en kan ik hem weer snel in gebruik nemen. Maar dan houd ik hem wel ver van een Windows netwerk; die Bill Gates spullen vertrouw ik niet meer.

Vandaag heeft Yvonne me een vrije week bezorgt. Het ging namelijk steeds beter met haar, zo goed zelfs, dat ze vanmorgen een beetje chagrijnig was, en in een ziekenhuis is dat een goed teken vind ik. Dus na een gesprek met de dokter heeft ze het voor elkaar gekregen dat ze vandaag al naar huis mocht, als ze wel woensdag voor een controle terug zou komen. Wel dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Gelukkig had ik er met mijn agendaplanning al een beetje rekening mee gehouden, dus ik kon de rest van de week vrij nemen (donderdag en vrijdag is tent sowieso al dicht) om haar een beetje in de gaten te houden.
Morgen dus weer wat gewoner nieuws, nu samen op de bank.

Vanmorgen om een uur of half tien belde Yvonne met met de vraag of ik zin had een kopje koffie met haar te drinken. Ze was van alle leidingen af en kon dus vrij rondlopen. Nou dat hoefde je natuurlijk maar ��n keer tegen me te zeggen. Dat was een goed gezicht toen ze me op stond te wachten. Hopelijk is het einde van haar opname nu snel in zicht, want ze knapt met de dag op.
In ieder geval gaf dat wat rust. Om te vieren ben ik lekker een paar uurtjes naar Blijdorp geweest. Vanavond hebben we samen op een laptop de foto's bekeken.

Het herstel zet zich voort. Na een goede nachtrust had mevrouw al weer behoorlijke babbels. Het infuus was niet meer nodig en het toevoegen van zuurstof mag nog nauwelijks naam hebben.
Het is nu wel het doorkomen van een taai weekend, maar hopelijk is er snel iets bekend van de oorzaak en kan het ziekenhuis weer omgeruild worden door het eigen huis.

Vanmorgen heeft Yvonne de bevestiging gekregen dat er op de scan van haar longen geen afwijkingen te zien waren. Dat betekend dus dat het vermoeden van een longembolie niet bewaarheid is (pffff).
Ook is er vandaag een flinke hoeveelheid vocht van achter de longen weggehaald. Het is nu afwachten of ze de oorzaak kunnen achterhalen, maar ze lag er weer een stuk beter bij vandaag en had al weer een boodschappenlijstje voor me, dus het herstel zet in.

De berichtgeving op dit blog beperkt zich voorlopig tot nieuws over Yvonne. Dat is nu het enige wat me echt bezig houdt, frutsel verhalen volgen weer als dit achter de rug is.

Status:
Vandaag ging het weer wat beter. De scan heeft geen bijzonderheden opgeleverd. Goed nieuws.
Maar er moet nog wel uitgezocht worden wat er nu wel aan de hand is.
Morgen meer nieuws

Yvonne had sinds haar operatie anderhalve week terug al wat last van hoestbuien en kort ademigheid. Ze is zelfs bijna gestopt met roken. Maar vandaag is ze toch maar even naar de dokter gegaan. Dat resulteerde uiteindelijk in een ziekenhuisopname, waar wat vocht achter een long werd geconstateerd en mogelijk een klein bloedpropje in de long. Dus het is weer die tijd dat ze door de molen gaat. Hopelijk vinden ze snel wat er allemaal aan de hand is en hoe ze dat gaan oplossen.

Dat is een vrouwelijke spin-instructrice zonder fiets.
Huh ?
Wel het was vanavond zo druk bij het spinnen dat er 'overgeboekt' was; er was een spinfiets te kort. Dus Kim stond haar fiets af en besloot 'droog' instructie te geven. Dat betekent dus dat zij
a. niet moe wordt, en
b. de tijd heeft om aan de knop voor de weerstand te draaien
Gelukkig haakte toch al snel een iemand af, waardoor Kim op een fiets kon gaan schreeuwen, en gelukkig ook een beetje moe begon te worden.
Of wel, gered door een (fiets)bel

Ik heb me vandaag vier keer te pletter laten regenen.
De eerste keer toen ik vanmorgen om half zeven de hond uit liet. Ook Nadir heeft een hekel aan regen, hij weigert onnodig door het natte gras langs de weg te lopen; het is een beetje een mietje.
De tweede keer toen ik op de motor naar mijn werk ging. Gisteren voorspelde ik al files, nou die stonden er. Ik heb van de 45 km naar het werk zeker 30 km file gereden. Maar ja ik had om half negen al een afspraak en met de auto zou ik dat nooit gered hebben.
De derde keer toen ik om vijf uur naar huis ging. Weer files, dit keer omdat iemand zijn auto ondersteboven had geparkeerd voor de Heinenoordtunnel, en dat schijnt een attractie te zijn. Zwaar wind en regen tegen, het deed gewoon zeer op mijn handschoenen.
De vierde keer toen ik dat mietje weer moest uitlaten.
Nu is het droog, tot morgenochtend.

Het moet nog beginnen met regenen en ik ben het al weer zat. Na weken van prachtig zonnig weer, was het vandaag al weer wat kouder en bewolkt. Maar dan zo dan ik er niet op uit hoefde met mijn nieuwe camera. En dat is dan wel jammer, heb je eindelijk je paperazzi uitrusting compleet, valt er achter de bosjes niets te fotograferen.
Morgen gaat het echt regenen. Dus weer lange files, hard groeiend gras en een jas aan.

En tot overmaat van ramp wint Ajax de beker.

't Was wat afgelopen woensdag in het AWD. Stond ik net mijn groothoeklens op mijn camera te schroeven, brulde Fred: H�, een hert. Daar kun je dan wel een foto van maken, maar met een 10-20 objectief zie je dan net een stipje, waar je een pijl bij moet zetten van dit is dan het hert. Dus maar weer de telelens op de camera geschroefd. Sta je weer voor een mooi ven, maar met 100mm een landschap maken werkt niet, of je moet hobby maken van panorama foto's aan elkaar plakken. (Alhoewel, mijn broertje wilde me al helpen met dia's scannen, dus misschien wil hij ook wel foto's plakken). Zo blijf je dus aan het wisselen.
Maar daar is nu een eind aan gekomen. Dankzij vakantiegeld en cash back van Canon is de voorraad uitgebreid met een EOS30D body. Past allemaal nog in de tas, maar Ad kan met zijn busje wel eens een eind in de goede richting zitten. Over twee weken kan ik dat platform van Ad testen, we gaan dan te wagen de slikken van Flakkee door. Dus gewapend met statief en camera's neem ik dan drie plekken in.
Bedankt liefje

Een grote foto van de tas: klik op de kleine foto...

Vandaag op 4 mei herdenken we de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. Maar eigenlijk herdenken we de slachtoffers van alle oorlogen. Het is de schreeuw om nooit meer oorlog. En ook al blijven er altijd groepen mensen op de wereld elkaar bevechten, die schreeuw moet blijven. Het moet altijd het streven zijn om onze problemen op een normale manier op te lossen.

Tijdens de herdenkingsbijeenkomst op de Dam in Amsterdam werd het volgende gedicht voorgedragen:

hoop
Karen van der Aalst

En zich - opnieuw - te laten opbouwen,
In de harten van de mensen.

Na de ietwat hectische dagen die achter me liggen, Yvonne haar opname en herstel, dinsdag spinnen, woensdag vroege vogel spelen en nu vanavond weer spinnen, moet ik constateren dat de ouderdom met gebreken komt. Ik ben zogezegd leeg en kan niks verzinnen dat het vermelden waard is (op dit blog) en ik kan dus constateren dat ik een schrijversblog (of is het schrijversblok) heb.

Vanmorgen liep om vier uur (!) de wekker af, ik had met Fred afgesproken vandaag te gaan wandelen en fotograferen in de Amsterdamse Waterleiding Duinen. Dit is een prachtig natuurgebied, met bos duinen en veel herten. Maar om dat alles te zien moet je dus vroeg zijn. En dat waren we dus. Om half zeven liepen we bepakt en bezakt te wandelen (prachtig weer alleen een overhemd en geen jas). We hebben genoten, zo'n 3 en een half uur achter elkaar doorgewandeld. Als je dan weer terugkomt bij je startpunt voor een kopje koffie, dan zie je daar de kuddes dames (en ook een paar heren) die met sneeuwspiesen aan de wandel gaan. Het blijft een raar gezicht, van die langlaufers zonder een ski onder de voeten. Maar goed, ieder zijn meug.
Uiteindelijk hebben we natuurlijk wel even in dat Amsterdamse drinkwater een plas gedaan, want anders kan je daar als rechtgeaarde Rotterdammer niet komen (geintje).

Ik heb niet zo veel tijd om uitgebreid kond te doen van een en ander. Ga namelijk zo snel mogelijk onder de douche en naar bed, aangezien morgenochtend om 4 uur een wekker geacht wordt herrie te maken. Dat alles omdat ik het leuk vind te fotograferen en morgen met Fred (collega) naar de Amsterdamse Waterleiding duinen ga. En voor mooi licht en grotere kans op herten en ree�n zicht, moet je daar vroeg zijn.
Nee, ik ben niet dronken en ook niet gek.

Wel misschien een beetje gek dan.