Yvonne en ik hebben een afspraak om maar zo veel mogelijk gewoon te blijven doen. Dat leidt enerzijds af van de ellende die gepaard gaat met de behandeling van de kanker, aan de andere kant geeft dit ook vertrouwen: zolang we 'gewoon' doen is het nog niet ernstig.
Ik ga dus zoveel mogelijk gewoon naar mijn werk, mijn fotocursus en de sportschool.
Maar er zijn van die dagen dat het gewoon doen wel erg moeilijk wordt. Als ik op kantoor ook nog eens wordt geconfronteerd met een collega, waar de behandeling tegen kanker geen resultaat meer lijkt te hebben en ook daar het grove chemokurengeschut moet worden ingezet en vervolgens van een andere collega te horen krijgt dat er onderzoeken worden gedaan, waarbij op voorhand niet kan worden uitgesloten dat het om kanker gaat, dan lijkt het net alsof er niets anders meer bestaat.
En dan moeten we toch maar weer de vuisten ballen, de kaken op elkaar klemmen en proberen het gewone leven te leiden; het valt soms niet mee, maar het moet, wil je niet knettergek worden.
Je mag eerlijk weten dat wij het heel erg moeilijk vinden om gewoon te blijven doen want gewoon is dit alles niet.....
xxxxxxxxxxxxxx