Dag van bezinken

De beslissing die we gisteren hebben genomen, was er ��n waar we al een tijdje naar toe aan het groeien waren. De uitslag en reactie van onze oncoloog van anderhalve week geleden vormde de inleiding tot dit besluit. We hebben er vele gesprekken over gehad, veel in elkaars armen zitten janken als we dachten aan de consequenties van dit besluit.
Maar uiteindelijk telt wat Yvonne er van vindt, en voor haar is het op dit moment een te grote opgave om met chemokuren door te gaan. Hoe ze daar over zes weken tegen aan kijkt, ligt nu nog in de toekomst verscholen.
Maar al was het besluit van gisteren een bevestiging van iets dat we eigenlijk al wisten, het is toch vandaag een dag waarin felle emoties de boventoon voeren. Aan de ene kant is daar natuurlijk de consequentie van zo'n besluit debet aan, aan de andere kant het gevoel dat er nu even rust komt, de spanning om maar weer klaar te staan voor de volgende kuur over twee weken is er nu niet. Nu kan er langer worden hersteld en kunnen we nog een aantal dingen gaan ondernemen. De reactie van Els op het bericht van gisteren kan het niet treffender weergeven: Take it one step at the time. The important thing is to have enough energy to keep going. And live each moment for itself.

Ik kan het niet vaak genoeg zeggen: Yvonne is een keisterk wijf.