Archieven van maart 2008

Vanmorgen kwam ik, als al voorspeld, redelijk moeilijk mijn bed uit. Die wekker kon wel aangeven dat het zes uur was, maar mijn biologische klok protesteerde heftig.
Dus enigszins slaperig heb ik Nadir uitgelaten, maar niet alleen mijn biologische klok protesteerde. Ook mijn ribben gaven aan niet voluit voor de volle 100% inzetbaar te willen zijn, ze voelde aan alsof Mohammed Ali er een nachtje op had geoefend.
Maar - bikkel als ik ben - ben ik toch maar naar Rotterdam vertrokken, waar ik gelukkig weer wat opknapte.
Vanmiddag ben ik bij Hagar op bezoek geweest. Zij begint het komende weekend aan haar tweede kuur. Zij heeft het zwaar, is heel misselijk, is heel onzeker over vele dingen, maar geeft het vooral niet op; over bikkel gesproken.
Ik ga nu naar bed, want mijn ribben blijven het Ali gevoel houden.

Het is weer zover. De klok is een uur vooruit, zodat 's morgen weer in het donker kunnen op staan. Een voor mij zinloze uitvinding, die me elke keer weer een paar dagen kost om aan te wennen.
En dat gestolen uur krijg ik pas in oktober terug. Het lijkt wel wat op belasting betalen; je betaalt eerst te veel en na een jaar mag je dat terugvragen. En dit jaar zelfs meerdere keren, want de belastingdienst heeft haar software bij Microsoft besteld; doet het dus niet.
Goed ik schrijf dit bericht dus om kwart over tien, terwijl het eigenlijk net negen uur is geweest. Doortikken, want topgear begint zo. Oh Nee, dat is dus al afgelopen.
Klote zomertijd.

Vroeger - opa vertelt - registreerde je programmatuur die je kocht. Je vulde een kaartje in, deed dat op de post en hoorde er niks meer van. Later kon je via het internet registreren.
Daarna heb ik wel eens een CD gekocht, waarbij je middels een internet verbinding extra filmpjes van de betreffende artiest kon laden.
Nu kreeg ik vanmorgen een boek binnen - fantastisch foto boek: the moment it clicks. In dit boek stond ook een mogelijkheid aangegeven om het boek te registreren, je kan daarna via het internet een bonus hoofdstuk laden.
Tja, dan is het toch weer gewoon leuk om voor dingen te betalen.

Ik ben eigenlijk best wel braaf......

Vanmorgen was ik bij Ineke om wat onderhoud op haar computers uit te voeren. Een geliefde bezigheid, want dan kan ik eindelijk weer eens genieten van de donkere spelonken van Windows. Proberen uit te vinden waarom de virusscanner op de ene pc, draaien onder xp, wel werkt en op andere niet. Je kunt het bij een installatie van een nieuwere versie treffen dat zo'n machine een cpu activiteit van 100% haalt, zonder dat er een programma draait. Althans, zonder dat er bewust een programma draait; er is altijd activiteit van onnodige zaken.
Afijn, uiteindelijk zijn er toch een paar dingen gelukt, dus vooruit maar.
Vanmiddag hadden we Joost op bezoek. Joost doet iets met onze verzekeringen, waar we nu toch wat meer van wilde weten. Joost is een zeer aardige vent, die zich behoorlijk was rot geschrokken van het verhaal van Yvonne. Hij geeft dit ook eerlijk toe. Ik zei al, het is een goeie vent.
Maar als hij het dan over verzekeringen gaat hebben, en dus over geld, dat schakelt hij een tandje bij en er komt een storm, nee orkaan, van informatie los die wij als leken maar moeten begrijpen. Je remt hem dan af, en hij begint weer vanaf het punt waar we hem kwijt waren opnieuw te stormen.
Vanavond tenslotte werd ik moe omdat je nu op radio en TV wordt sufgeluld over Fitna.
Ik heb er vanmorgen vijf minuten naar zitten kijken en toen ben ik walgend gestopt. Je krijgt de meest gruwelijke dingen te zien die onverklaard op conto van grote groepen Moslims worden geschreven, geen onderbouwing alleen stemming makerij.
Niet mijn manier van discussi�ren.

Iedereen zat toch wel met geknepen billen te staren naar zijn webbrowser.
Hoe zou DE FILM zijn. De eerste signalen zijn een zucht van opluchting, de film is een compilatie van uit zijn verband gerukte fragmenten.
Als je een beetje googled zul je ook wel zo'n soort film kunnen samen stellen over de fanatieke katholieken die in Noord Ierland moord en brand hebben gestoken. Of van hun tegenpartij: de Protestanten.
Het enige wat die film aan toont is dat godsdienst de meest gebruikte excuus-Truus is om elkaar af te maken.

Ondertussen hebben we hier toch te maken met andere zaken. Beiden zijn vandaag behoorlijk van slag, Yvonne is duizelig en huilerig, ik heb forse hoofdpijn. Kennelijk zakt het besluit, dat afgelopen weekend zijn effect heeft gekregen, nu toch behoorlijk in.
Wij zijn ook maar mensen.

Wilders komt aan het bedrijven van politiek niet meer toe.
Nu vraag ik mij af of dat verschil maakt, want als hij er wel aan toe komt, is hij alleen maar partijen tegen elkaar aan het uitspelen, polariseren en zich redelijk onbeschoft naar zijn collega's aan het gedragen.
Hij heeft ook een bijbaantje (zou hij dat wel netjes hebben opgegeven), als filmproducent. Dat doet hij overigens niet zo goed, want hij zegt een film te maken, maar daar lijkt weinig van terecht te komen, er is niets of niemand te vinden die die film wil vertonen.
Hij heeft er nu een baantje bij: bedelaar. Want hij spoort nu mensen aan geld te storten om die film te kunnen vertonen. Hij wil geen subsidie (hij kost de Nederlandse belastingbetaler al meer dan genoeg aan bewaking, dus dat is wel goed).
Inmiddels zijn de verwachtingen over die film tot ongekende hoogte gestegen. Ik denk dat die film nooit aan die verwachtingen kan voldoen en dus zwaar gaat tegenvallen.
Kortom, als ik Wilders was, zou ik er mee stoppen, meer aandacht dan nu krijgt ie niet meer en volgens mij is het hem alleen maar te doen om aandacht.

Vanmorgen zag het er allemaal weer wat wit uit. Dus rekende ik al op wat extra reistijd.
Ik zat net voor zeven uur in de auto en was om acht uur zo'n vijf kilometer gevorderd. Dat schoot dus allemaal niet echt op. Een illegale keerbeweging en 5 minuten later zat ik thuis aan de koffie.
Rond een uur of negen heb ik een tweede poging gewaagd. Het eerste kwartier verliep vlot zodat ik vol optimisme bij de Haringvlietbrug in een stilstaande file terecht kwam. Na wat horten en stoten heb ik het rond de klok van elf uur bij Oud Beijerland opgegeven. Binnen twintig minuten was ik weer thuis.
Oorzaak - volgens een deskundige op de radio - was dat het vanmorgen vroeg hard sneeuwde, waardoor de ochtendspits niet op gang kwam. Afijn, een weerwaarschuwing was vandaag wel op zijn plaats geweest.
In ieder geval was ik met de lunch thuis en heb wat croissants met bacon en kaas gebakken. Yvonne heeft er anderhalve croissant van verorberd en dat was bar veel leuker dan die file.
En zo heb elk nadeel zijn voordeel.

De dag begon vanmorgen al vroeg. Na een wat onrustige nacht was ik er om zeven uur uit en liep om kwart over zeven met Nadir door de sneeuw.
Niet echt een dicht pak van een paar centimeter zoals Ed Aldus vorige week had beloofd, maar toch een witte wereld.
Later op de dag zou ik nog gestraft worden voor mijn kritische winternoot van gisteren: ook toen weer liep ik met Nadir buiten en kreeg me een bui hagel over ons heen waar de honden (dus ook Nadir) geen brood van lusten.
Toen ik vanmorgen weer lekker binnen aan een kop koffie zat ging mijn PDA af. Hij waarschuwde dat het tijd was voor Yvonne's chemokuur.
Dus niet.
Blijft een heel raar gevoel, waar ik nog niet echt weg mee weet. Verstand zegt: verstandig besluit, hart weet het nog niet. Gelukkig zie ik haar wel wat verder opknappen, vandaag heeft Yvonne weer een gewone maaltijd naar binnen gewerkt. Nu als de donder weg met die winter en starten met de lente, want dan kunnen we naar buiten.

Het is lente, tijd van sneeuwklokjes en ontluikend leven. Maar als je de weerberichten een beetje hebt gevolgd, kon je de schaatsen uit het vet en de slee uit de schuur halen. Vorst en sneeuw werd er beloofd.
Wel zelfs nu hebben we een waardeloze winter, want op dat flintertje ijs konden we niet schaatsen en van dat lullige beetje sneeuw was geen sneeuwpop te bouwen. Dus laten we maar snel aan de lente beginnen.

Voor de rest is alles redelijk OK. We hebben weer een aangenaam bezoek van Els en Mike gehad. De soep dreigde even te mislukken, maar toen Els het dreigement uitte hierover een weblog te beginnen, heb ik middels wat kleine ingrepen toch een goed lunch (met courgette soep) kunnen presenteren, waarvan ook Yvonne lekker heeft zitten smullen.

Gisteren had ik beloofd een foto van ons trouwen nu 30 jaar en ��n dag geleden.
Dus hier is ie.
Verdere tekst en uitleg lijkt me overbodig. Dus geniet maar even van dit jeugdig echtpaar.

p.s. op verzoek van Marius: als je klikt op de kleine foto krijg je een groter exemplaar te zien

Vandaag zijn wij 30 jaar getrouwd. We hebben het net lekker gevierd door samen wat te eten (ook Yvonne smaakte het eten weer) en we hebben er lekker een fles champagne op leeg.
Ik zou een trouwfoto reproduceren, maar die champagne was wel lekker, echter ging ten koste van een vaste hand. Die foto houden jullie te goed. Ik ga lekker weer met Yvonne feesten.

Vandaag had ik afgesproken om op de sportschool foto's te maken in het kader van mijn foto opdracht.
Daarnaast werd mij gisteren gevraagd om foto's te maken tijden een bijeenkomst op het werk.
Dus dat was een dagje fotograferen. Leuk. Alleen op het werk was ik tot half zes bezig, inmiddels had Nederland zich gevuld met 500 km file, waarvan een redelijk deel zich op mijn route naar huis had genesteld. Dus dat werd lastig, want ik wilde voor zeven uur op de sportschool zijn. En daarmee had ik dus maar zeer weinig tijd om thuis Yvonne bij te praten en te eten. Dat eten kwam er niet van, dat heb ik net op.
Maar goed dat ik vier dagen vrij ben om. Heb ik wat ruim de tijd voor Yvonne.

Nog een uur en een kwartier, dan zijn we dertig jaar getrouwd, Mooi wel.

Ik laat zo nu en dan mijn ogen controleren. Bij de laatste controle in het ziekenhuis werd de suggestie gedaan om het glaswerk in mijn bril aan te passen. Gewapend met negatieve cilinderwaarden ben ik naar de opticien gegaan. Daar deden ze de controle nog eens over. Ik moest de onderste regel van een kaart met letters lezen, je weet wel de kleinste lettertjes.. Dat deed ik dus als volgt.
Een M een A, een D een E,
eens kijken hoor een I en een N
en dan eh C een H een I weer een N en een A.
Het duurde even voordat het kwartje viel.
Uiteindelijk was de conclusie, dat als ik sterkere glazen zou krijgen ik niet meer vanaf mijn beeldscherm zou kunnen lezen. Maar daar hebben ze bij ons op het werk de beeldschermbril voor uitgevonden. Er komt dan iemand met verstand van beeldschermformulieren langs en die meet de afstand van oog tot scherm en van oog tot toetsenbord. Dat laatste was niet nodig zei ik, want ik kan blind typen. Oh ja, zei de dame. Ja zei ik en typte BLIND.

Ik kan toch zo leuk zijn.

Vanmiddag ben ik op bezoek geweest bij Hagar. Het afgelopen weekend heeft ze drie(!) dagen achter elkaar chemokuren gekregen. Je gaat dan wel met een zekere verwachting op bezoek. Maar Hagar is een zeer strijdbaar persoon. Ze doet er ALLES aan om haar leven te verlengen en weigert zich neer te leggen bij een opgave.
Dat doet een mens goed. Maar je ziet ook hoe ongelofelijk groot de klapper is die zij en haar man te verwerken krijgen. Zij moeten in een zeer korte tijd een haast onmogelijke berg aan indrukken verwerken, vari�rend van ongeloof, diepe diepe angst, strijd, onzekerheid en hoop. Ik wens hun daarbij heel heel veel sterkte.

En dan die rimboe. We leven in tijd van internet, voip, internet + bellen, draadloos en satelliet. En toch zaten we hier weer eens twee uur zonder stroom. Als je dan belt met de storingsdienst krijg je twee uur lang een lullig bandje te horen: er is momenteel een stroomstoring in uw postcodegebied. Wij proberen die storing zo snel mogelijk te verhelpen. Je kunt dan maar beter niets zeggen, of H� lullo, moet je me daarvoor wakker maken?
Lang leve de Eneco.

Gisteren had ik een verhaal over de fantastische werking van mijn geheugen. Maar gelukkig ben ik daarin niet alleen.
Ik las namelijk op het weblog van neef Marius een wonderlijk geval van vergeten. Marius en zijn vrouw Joy zijn fervente zeilliefhebbers. Op zijn weblog houdt hij zijn zeil-avonturen bij. Op dit moment is hij weer op zeilvakantie, maar kwam er na een dag achter dat nicht Joy tas en telefoon was vergeten mee te nemen.
Kijk, ik vergeet wel eens wat, maar zet dat terstond recht.
Marius moest weer vrolijk terug naar de thuishaven, waar zijn aanlegplaats was ingenomen door een tijdelijke bezoeker. Zij moesten dus op een gastenplaats de nacht doorbrengen na het goedmaken van de vergeetachtigheid.
Marius, ik ben blij met je verhaal. Ik voel mij nu niet meer de 'eenzame vergeter'

Vanmiddag ging ik even bij Cees en Marianne langs. Ik had namelijk van de week wat problemen bij het starten van de BMW. Of eigenlijk maar ��n probleem: de accu was leeg. Nu los ik dat probleem wel zelf op: ik heb geleerd een acculader aan te sluiten. Maar ik wilde Cees vragen of hij de BMW even kon door meten op ongewenst stroomverbruik. Want verder dan het opladen van een accu of het verwisselen van een lamp gaat mijn electrische kennis niet.
Dus ik ging even bij Cees langs om te vragen of hij me daarbij een keer kon helpen. Richting Cees viel me op dat er bezoek was, maar goed dat moet kunnen. Toen ik aanbelde, zag ik dat er veel bezoek was.
En slingers.
Ik kreeg een donkerbruin vermoeden dat er iets aan de hand was, dat ik had moeten weten. Maar Cees is volgens mij in april jarig. Marianne volgens mij nog later. Maar ja, ik heb ook wel eens een hele parkeergarage afgezocht naar mijn auto, toen ik er vervolgens achter kwam dat ik die dag met de bus naar mijn werk was. Kortom, ik vergeet wel eens iets.
Marianne verklapte het: Tooske en Karlein zijn jarig. Ze zijn vandaag ��n jaar oud geworden. Het deed mij goed naast alle ellende van de afgelopen tijd ook gelukkig en gezond jong leven te zien.

Dat jullie maar heel oude dames mogen worden.

Een kleine 31 jaar geleden heb ik Yvonne gevraagd of ze met me wilde trouwen. We hebben nog altijd een verschil van mening over de locatie waar dat gebeurde: Yvonne houdt het op de rozentuin van museum Boymans, maar ik weet zeker dat het in het Kralingse Bos was.
De datum die we prikten was 21 maart, het begin van de lente. Dan verwacht je dus mooi weer, maar in de aanloop naar die (dins)dag besloot Yvonne toch maar een exra jasje te kopen, er werd koud weer opgegeven. Op onze trouwfoto's is dat te zien, rooie koontjes van de kou (en later van de inhoud van wat flessen lekkers in de trouwauto).
Nu 30 jaar later is dat alles nog het zelfde. Erwin Krol vertelde net op het nieuws dat het de komende week niet warmer dan een graad of zes � zeven zal worden met nachtelijke temperaturen rond het vriespunt.
Ondanks te opwarming van de aarde veranderen sommige dingen nooit.

Vanmorgen begon het met een telefoontje over Hagar. De conclusie van de uitgebreide onderzoeken was dat ze nog steeds het veroorzakend tumor niet kunnen vinden, nieuwe uitzaaiingen rond de nieren zijn gevonden en chemokuren niet echt zinvol lijken.
Maar wat doe je als je 35 bent en je leven nog hebt te leven. Vechten.
Ze heeft besloten toch de zware chemokuren te ondergaan, die haar hopelijk meer tijd geven. Een dapper besluit.
Vanmiddag even bij Ineke langs geweest, maar die was er niet; ze moest naar een begrafenis van haar goede kennis. Bovenop die ellende had ze te horen gekregen dat haar vorige buurman plotseling was overleden.

Gebeuren er ook nog leuke dingen?

Je zou bijna vergeten dat er ook nog een 'gewoon' leven is. Maar - als eerder al gemeld - we zouden proberen een zo'n normaal mogelijk leven te leiden. En ook in deze moeilijke periode dwing ik (en Yvonne) me er toe toch af en toe 'normale' dingen te doen.
E�n van die dingen is dat ik me nog steeds met meer passie bezig houd met fotograferen. Tijdens de cursus ben ik gegrepen door een verdere uitdieping van portret fotografie en heb ik een paar keer in een heuse studio met heuse studioflitsers een paar foto's kunnen maken.
Met de wens in het achterhoofd om na de huidige cursus me verder te verdiepen in portretfotografie (ze hebben daar een tweetal specialistische opleiding voor bij de Beeldfabriek) heb ik voor me zelf nu een studioset bestaande uit twee flitskoppen, statieven, softboxen en afstandsbediening aan mogen schaffen.
Die doos kwam vandaag gelijk met een bezoek van de overburen binnen, dus het geduld werd enigszins op de proef gesteld.
Nu Niek inschakelen als proefkonijn om de boel uit te proberen.

Vanmorgen is de dokter langs geweest. Yvonne had een kattekrabbel opgelopen en die had een ontstoken hand veroorzaakt. Normaal gesproken doet zo'n krabbel niet zo veel kwaad, maar in Yvonne's geval dus wel. Dus maar weer een antibiotica kuur, voordat het uit de hand loopt.
Deze dokter is een goeie, hij komt regelmatig op bezoek om te kijken hoe het gaat. Hij heeft natuurlijk het verhaal van de time-out in kuren aangehoord en onderschreef onze beslissing. Yvonne's lijf is nu op, zei hij: Het is een goede keuze om nu te kiezen voor kwaliteit.
Het is prettig om onze mening gesterkt te zien door artsen die het goed met ons voor hebben. Geen lulverhalen, maar wel de waarheid. Het is niet leuk om te horen, maar wel erg nodig om de juiste besluiten te kunnen nemen.

Vanmiddag hebben we veel bezoek gehad en ook werd er een enorme bos bloemen bezorgd. Aangenaam verrast waren we toen we op het kaartje zagen dat de verzender onze Australische neef Simon en zijn vrouw Anne waren.
Ik heb al eerder geschreven hoe goed die steun van vrienden en familie ons doet, maar hier kregen we echt een dikke brok van in onze keel.

We hebben allebei last van ontspanning. Yvonne lijkt wat last te hebben van het fenomeen 'laatste kuur'. Tot die laatste kuur ben je altijd gefocust op herstel om een volgende kuur te ondergaan. Bij de laatste kuur hoeft dat niet en lijk je dus veel meer last te hebben van de neveneffecten. Ook nu is de druk van de volgende kuur er (tijdelijk) af en heeft Yvonne flink last van de bijwerkingen, pijn in spieren en gewrichten, moe, geen eetlust, tintelende voeten en veel pijn in haar nagels, zelf het knippen bracht tranen in haar ogen. Hopelijk is dat alles nu snel achter de rug en kan ze genieten van herstel.
Ook ik heb, nu ik een paar dagen thuis ben, de gelegenheid om even toe te geven aan alles wat er gebeurd. Ik ben rusteloos, heb hoofdpijn en heen en weer vliegende suikerwaardes. Ik geef er maar even aan toe zodat ik samen met Yvonne kan genieten van haar zo fel verlangde herstel.

Het zijn tropenjaren. Alleen de buitentemperatuur doet daar niet aan mee. Dus loopt een mens wel eens een verkoudheid op.
We zetten onze tanden er in. Alleen ik heb niet zoveel tanden meer, en sinds zaterdag nog ��n minder. De laatste echte kies lag op mijn bord.
We slapen er een nachtje over. Alleen dat slapen lukt al een paar dagen niet zo erg goed meer.
Kortom: ik heb vanmorgen de mensen op kantoor laten weten dat ik even wat moet herstellen. Hopelijk is die verkoudheid snel onder de knie, slaap ik weer een paar nachten en gaat het gat in mijn mond snel dicht. Als dan mijn suiker zicht ook weer netjes gaat gedragen......

Als je dan ook het bericht krijgt dat een goede kennis van een goede vriendin vannacht als gevolg van kanker is overleden, ben ik blij dat ik thuis ben. Verdomde sluipmoordenaar.

De politie heeft een naam als het gaat om autootje pesten. Je bent de klos als je eventjes je auto bij een parkeermeter zet zonder te betalen, 52 rijdt waar je 50 mag. Soms hoor je dat je 's morgen som zes uur op alcohol wordt gecontroleerd.
Zelf ben ik een keer door zo'n net afgestudeerde snotneus met een veel te grote pet 'opgevangen' toen ik de Heinenoordtunnel uit kwam. Hij liet mij hem volgen en reed krap 110km/h waar 120 de maximumsnelheid was. Eindelijk na een kilometer of 10 ging hij van de snelweg af om mij te vertellen dat hij dacht dat ik te hard reed. Als hij me toen met een smile van ik heb je mooi te pakken verder had gestuurd, had ik het kunnen waarderen. Maar nee, ik moest een preek aanhoren van 10 minuten, van een blaaskaak die gelukkig mijn zoon niet is.
Nu zijn de politiemannen niet tevreden met hun salaris. Ze staken en hebben besloten actie te voeren, waarbij het verkeer wordt gehinderd. Dus je hebt al een flinke hoeveelheid file ergernis gehad, en dat gaat de Politie doen wat zij altijd al doen: autootjes pesten. En zeg er maar niks van, want dan slingeren ze je op de bon.
Machtswellustelingen

De beslissing die we gisteren hebben genomen, was er ��n waar we al een tijdje naar toe aan het groeien waren. De uitslag en reactie van onze oncoloog van anderhalve week geleden vormde de inleiding tot dit besluit. We hebben er vele gesprekken over gehad, veel in elkaars armen zitten janken als we dachten aan de consequenties van dit besluit.
Maar uiteindelijk telt wat Yvonne er van vindt, en voor haar is het op dit moment een te grote opgave om met chemokuren door te gaan. Hoe ze daar over zes weken tegen aan kijkt, ligt nu nog in de toekomst verscholen.
Maar al was het besluit van gisteren een bevestiging van iets dat we eigenlijk al wisten, het is toch vandaag een dag waarin felle emoties de boventoon voeren. Aan de ene kant is daar natuurlijk de consequentie van zo'n besluit debet aan, aan de andere kant het gevoel dat er nu even rust komt, de spanning om maar weer klaar te staan voor de volgende kuur over twee weken is er nu niet. Nu kan er langer worden hersteld en kunnen we nog een aantal dingen gaan ondernemen. De reactie van Els op het bericht van gisteren kan het niet treffender weergeven: Take it one step at the time. The important thing is to have enough energy to keep going. And live each moment for itself.

Ik kan het niet vaak genoeg zeggen: Yvonne is een keisterk wijf.

Vandaag waren we weer in het ziekenhuis.

Yvonne heeft het erg zwaar met de chemokuren. Ze vraagt zich af of de kuren nog wel een positieve bijdrage leveren. Zware besluiten moeten dan worden genomen.
Dus waren we vandaag in het ziekenhuis om met de oncoloog hierover te praten.

Ook de oncoloog vond dat, hoewel de kanker in de lever wat minder was en de chemokuur lijkt aan te slaan, Yvonne toch alleen maar zieker lijkt te worden. En daarmee bevestigde hij wat wij ook al dachten. We hebben, mede op zijn advies besloten in ieder geval de volgende kuur over te slaan. Over een week of zes kijken we dan hoe het gaat en hoe het verder moet.
Daarmee hebben we een besluit genomen nu te stoppen met chemokuren, maar dit besluit is nog niet onherroepelijk. Het geeft Yvonne gelegenheid wat beter te herstellen van die verrekte kuren.
Het geeft ons wat meer tijd om een moeilijk besluit te nemen.

Vanmiddag ben ik bij Hagar op bezoek geweest. Hagar is een collega van mij die een paar weken geleden te horen kreeg dat zij kanker heeft. Ze is 35 en dan hoor je niet zo'n bericht te krijgen. Je leven is dan net begonnen. Maar daar stoort slecht nieuws zich niet aan, je krijgt het gewoon je leven in gesodemieterd en dan moet je het maar uitzoeken.
Ik ben heel blij dat ik vanmiddag met een zeer strijdlustige Hagar heb zitten praten. Ondanks de onzekerheid omdat nog niet alle onderzoeken zijn afgerond zie ik bij haar de (bij ons zo bekende) instelling: hier ben ik te jong voor, ik heb nog veel te veel te doen. Natuurlijk heeft ze bakken met spanning en angsten voor de toekomst, maar ze is klaar om de strijd aan te gaan. Ik hoop dat de behandelingen snel beginnen, dan is het wachten voorbij en begint de strijd voor herstel.
Mijn keel kneep dicht, toen zij me vroeg hoe het met Yvonne gaat. Je moet dan een verhaal gaan vertellen dat je iemand die in zo'n situatie zit niet wilt vertellen. Zij heeft eigenlijk alleen maar optimistische verhalen nodig.
Maar, als ik over Yvonne praat is dat een verhaal vol energie, de wijze waarop zij nog steeds de strijd aan gaat is inspirerend en geeft positieve energie. Ik hoop dat ik Hagar (en Marco) iets van die energie heb kunnen geven.

Na een dag vol overleg en een inspannend avondje fotocursus ben ik knap sufgeluld, zoals dat heet.
Ik heb ook geen zin om over Hillary of Geert te schrijven.
Kortom, ik neem een avondje vrij.

Vandaag was het de beurt aan Wilders om het vuurtje rond zijn anti-Islam film lekker aan te wakkeren. Het is allemaal de schuld van Balkenende.
Nu zit er een kern van waarheid in zijn betoog. We hebben allemaal ons oordeel klaar, de antiterreur eenheden staan in de startblokken en de ambassades zijn gebarricadeerd. En dat alles zonder dat we nog maar een minuut van de veroorzakende film hebben gezien.
Alleen de vermoorde onschuld van Wilders is niet geheel op zijn plaats. Het buit het tumult uit tot op het bot, maar uiteindelijk is hij het die met radicale standpunten tegen de Islam een beeld neer zet, waaruit niet veel vertrouwen spreekt voor een mooi evenwichtig standpunt over de Islam. Hij had al veel eerder een tipje van de sluier kunnen oplichten (dat wil hij toch zo graag), om de spanning er een beetje af te halen.
Maar, misschien besluit hij al zieltjes winnend de film toch niet uit te zenden.
Dan komt de vraag op: bestaat die film?

Vandaag is de derde chemokuur toegediend. Het is allemaal redelijk vlot verlopen, bloedwaardes waren goed en ook de leverwaardes waren goed genoeg.
Het is allemaal wel een hele zit. Eerst ruim twee uur voor de APD, dat even spoelen en het voorafje: de anti-misselijkheid en vervolgens een uur voor de taxotere. Dan nog een half uurtje spoelen en we zijn weer een ochtend verder.
Bizar was, dat toen ik in het ziekenhuis op zoek was naar een extra deken voor Yvonne, ik een kennis van ons zag zitten. Zij heeft longkanker en zit ook in een fase, waarin met chemotherapie geprobeerd wordt het leven nog te rekken.
Het lijkt verdomme wel een epidemie.

Vanaf woensdag is er weer een een stap genomen in het aanvaarden van het onvermijdelijke. Gisteren schreef ik al dat dat, hoe wonderlijk het ook klinkt, een zekere rust bracht. Vandaag werd weer duidelijk wat een zooi die chemokuur met zijn begeleidende medicijnen is. De pillen die Yvonne vandaag weer moest slikken hebben zijn uitwerking gehad. Zo (relatief) goed als het gisteren met Yvonne ging, zo rottig ging het vandaag. En juist dit is onderdeel van die rottige keuze die gemaakt moet worden, hoeveel nut levert deze ellende nu op. Ik heb al gegoogled, maar hierop vind je geen antwoord. Er zal veel over gesproken worden, maar uiteindelijk is het een keuze van Yvonne. Ik kan haar daarin slechts voor 200% ondersteunen.
Al eerder heb ik gemeld hoe belangrijk de steun van familie en vrienden is. De telefoontjes, bezoeken en e-mails geven de hard benodigde energie.
Ik realiseer me dat het voor die mensen op wat grotere afstand nog meer bizar en onwerkelijk zal zijn dan voor ons, die er dagelijks bij betrokken zijn. Het gevoel van onmacht neemt toe met die afstand. Om dan toch te blijven reageren en ondersteunen vraagt moed en geeft veel energie.
Als eerder vermeld: bedankt, we kunnen het niet zonder jullie.

Morgen begint kuur nummer 3. Nog niet met chemokuur in het ziekenhuis, maar met pilletjes ter voorbereiding. Eigenlijk begint de kuur pas maandag, maar morgen start de voorbereiding.
Het is wel een beladen kuur, het zou dus wel eens de laatste kunnen zijn. We praten hier veel over, met elkaar, onderling met vrienden en gezamenlijk met vrienden.
Toch - hoe tegenstrijdig ook - lijkt er rust te komen in onze hoofden, acceptatie van iets wat we allang wisten. De energie richt zich nu volledig op een zo goed mogelijke tijd nu.
Yvonne heeft veel energie, zij krijgt weer wat eetlust en is vol strijdlust.
Het zal ook wel weer eens een tikkie terug worden, maar dat zien we dan wel. Kennelijk komen de dingen die moeten allemaal gewoon op zijn tijd.
Eerst maandag kuur drie en dan zien we weer verder.

Het is een keisterk wijf