Vanaf woensdag is er weer een een stap genomen in het aanvaarden van het onvermijdelijke. Gisteren schreef ik al dat dat, hoe wonderlijk het ook klinkt, een zekere rust bracht. Vandaag werd weer duidelijk wat een zooi die chemokuur met zijn begeleidende medicijnen is. De pillen die Yvonne vandaag weer moest slikken hebben zijn uitwerking gehad. Zo (relatief) goed als het gisteren met Yvonne ging, zo rottig ging het vandaag. En juist dit is onderdeel van die rottige keuze die gemaakt moet worden, hoeveel nut levert deze ellende nu op. Ik heb al gegoogled, maar hierop vind je geen antwoord. Er zal veel over gesproken worden, maar uiteindelijk is het een keuze van Yvonne. Ik kan haar daarin slechts voor 200% ondersteunen.
Al eerder heb ik gemeld hoe belangrijk de steun van familie en vrienden is. De telefoontjes, bezoeken en e-mails geven de hard benodigde energie.
Ik realiseer me dat het voor die mensen op wat grotere afstand nog meer bizar en onwerkelijk zal zijn dan voor ons, die er dagelijks bij betrokken zijn. Het gevoel van onmacht neemt toe met die afstand. Om dan toch te blijven reageren en ondersteunen vraagt moed en geeft veel energie.
Als eerder vermeld: bedankt, we kunnen het niet zonder jullie.
Hoi Willem en Yvonne,
Inderdaad, wat een drempel om even je gevoel te tonen. En soms denk je dat je dat "gisteren nog" hebt gedaan, maar dan blijkt het alweer maanden geleden te zijn. Schaamte en verdriet. Het gevoel is er elke dag, bij ons. Maar bij jullie is het veel heftiger: je leeft er elke dag mee. Twee weken geleden probeerde ik te reageren dat we het jullie zo ontzettend gunnen om deze strijd te winnen. Vandaag zagen we hoe moeilijk dat zal zijn. Wat een moed om het te blijven proberen. Wat zijn jullie sterk !! Veel succes en sterkte de komende dagen. We leven mee en staan achter jullie, wat de keuze ook wordt. J+S.