Archieven van april 2008

Ik was vandaag weer redelijk opgedroogd. Mooi, want dan kon ik fijn van de koninginnendagviering genieten, iets waar ik elk jaar weer naar uitkijk.
Gelukkig ben ik vanmorgen (rond zes uur!) door het getoeter van de jeugd geslapen, want anders was mijn dag nog beter geweest.
Ik ben, ondanks het matige weer, gewapend met camera naar Dirksland gereden. Daar is altijd wel wat te doen. Ik trof het, want op de plaatselijke Hoogstraat was een trial rijder net begonnen met het geven van een demonstratie. Wat die lui op een motor doen, kan gewoon niet.
Hier reed hij met een rustig gangetje tegen een verticaal rechtopstaande container, gaf een beetje gas, vloog nog een meter of wat door de lucht en belande boven op die container. Pure magie
Dat was dus toch genieten.

Mijn eten weet de weg in mijn lichaam niet meer.
Ik ga naar bed
Morgen beter

Gisteren won Feyenoord de bekerfinale. Je houdt dan je hart vast, want onder de 55.000 bezoekers in de kuip zijn er altijd een paar, die menen een overwinning te moeten botvieren op auto's, politieagenten en andere supporters.
Gisteren viel dat mee, 16 arrestaties.
Om de boel enigszins gecontroleerd te houden werd er pas vandaag een huldiging op de Coolsingel georganiseerd. Maar om dat feest te kunnen vieren, moest vannacht al de Coolsingel worden afgesloten voor al het verkeer, mochten caf�s geen alcohol schenken, werden bussen en trams omgeleid en stopte de metro niet op een van de haltes. Boven was alles met metershoge hekken afgezet en waren er bijna meer politieagenten op de been, dat luizen in de pels van een troep wolven.
En dat alles om te voorkomen dat een stel lamzakken meent dat een feest alleen een feest is als er een paar caf�s en bezoekers kort en klein zijn geslagen.
Gelukkig viel het mee, maar vraag niet wat het heeft gekost.

Na de euforie van gisteren, was vandaag een dag van reacties. Ik kreeg gisteravond al een knallende koppijn en ben vroeg met Yvonne naar bed gegaan. Vanmorgen was het allemaal niet veel beter.
Had ik nu gedronken gisteren, dan wist ik waarom. Maar het was echt niet omdat ik geen zin had om het (metershoge) gras te maaien.
Yvonne had vandaag ook een mindere dag, pijn in haar gewrichten (ze is deze week twee keer lelijk gevallen in huis) en erg moe...de spanning van het al dan niet doorgaan van de reis naar Barcelona, en ook het besluit die reis toch te gaan maken, speelt daarin een rol.
We gaan in ieder geval een paar rustige weken in en dan lekker op reis.

Mijn eerste gang vanmorgen was een rondje met Nadir, maar daarna ben ik naar het reisbureau in Middelharnis gegaan om de Barcelona trip vast te leggen.
Dat had nog wel wat voeten in de aarde, want we wisten niet zeker of een gewone kamer in een van de hotels ruim genoeg was. Er zou worden gekeken naar het boeken van een kleine suite en dan zouden we komende dinsdag meer weten.
Thuis gekomen hebben we ook samen maar wat speurwerk op internet gedaan en hebben besloten dat een ruime kamer in een viersterrenhotel toch ruim genoeg zou moeten zijn.
Ik ben terug gegaan naar het reisbureau en heb de definitieve boeking gedaan. We gaan dus van 14 mei tot en met 18 mei in Barcelona rondkijken.
Thuis gekomen (met twee grote bossen rozen) bleek dat het boeken van deze reis bij beiden toch wat meer te betekenen als zo maar een vakantie.
Het is de reis die we in maart al wilden maken, maar waar toen roet in het eten werd gegooid.
Het is ook een reis, waarvan we niet altijd zeker zijn geweest, dat we die konden maken.
Maar nu gaan we toch mooi wel.
Barcelona, we komen er aan.

Het is dubbel genieten vandaag.
Allereerst zit ik nu lekker lui op de bank met mijn nieuwe iBook op schoot dit verhaal te typen. Het is lekker ook draagbaar weer over een Apple te beschikken.
Maar veel meer genieten is dat de reis naar Barcelona nu vaste vorm begint aan te nemen. Afgelopen dagen zag het er even somber uit, omdat er geen passend hotel kon worden gevonden. Kon dat wel, dan was het in een andere periode, of moesten we vanaf Amsterdam vliegen. We hadden al de gedachte om naar Lissabon uit te wijken; ook niet verkeerd.
Maar Barcelona zat in de kop, dus dat wilden we wel graag.
Vanmiddag kwam een verlossend telefoontje van ��n van de zoekende reisbureaus, ze had toch een lijstje met mogelijkheden.
Morgen moeten we het dus rond kunnen maken.

Barcelona, we komen er aan.

Vanmiddag zouden we met collega's van de afdeling door de stad wandelen en gezamenlijk eten. Het thema was een stukje stadsvernieuwing, waarbij een bezoek zou worden gebracht aan een nieuw opgezet woonblok, waarin Marokkaanse wooncultuur in de architectuur is verwerkt.
De presentatie vooraf was interessant en uitnodigend, maar ik had niet de puf om een paar uur te wandelen en bovendien was ik mijn kamera vergeten. Ik weet wel waar het woonblok staat, dus een bezoek staat in mijn te doen lijst. (En dat terwijl ik niks met architectuur had).
In plaats daarvan heb ik mijn collega Hagar bezocht, die morgen aan haar derde driedaagse chemokuur gaat. Het is ongekend inspirerend om de vechtlust van die jonge dame te zien.
Een paar maanden geleden leek ze afgeschreven, maar dan wilde ze niet aanvaarden. Nu heeft ze al plannen voor een vakantie in september.
Ze zal zeker genieten van die vakantie.
Dat moet.
Daar vecht ze voor.
Dat moet.
Daar heeft ze recht op.
Dat moet.

Vanavond stond de cursus fotografie in het teken van een bezoek aan het (naastgelegen) fotomuseum. Twee uur lang hebben we daar kunnen snuiven aan verschillende vormen van fotografie. Wat daarbij opvalt is dat die fotografen zo veel meer lef hebben dan u en vooral ik. Zij worden natuurlijk ook in de gelegenheid gesteld om op de meest vreemde of intieme plekken foto's te maken, maar zij zien de mogelijkheden en hebben het lef om in die bijzondere situaties rustig foto's te gaan maken.
Als ik bij iemand thuis ben heb ik, als ik een foto wil maken, de neiging dat zo snel mogelijk te doen,maar deze lui kunnen en durven daar gerust een uur voor uittrekken.
Naast de statische tentoonstelling zijn er allerlei interactieve hoeken, waar gebruik makend van computers naar foto's kan worden gekeken, een van de tigduizend boeken of tijdschriften te raadplegen en in de nabije toekomst zelfs je eigen foto's achter te laten.
Kortom, boeiend dus.

Vandaag hoorde ik op het nieuws een bericht over een paar mannen die zijn veroordeeld omdat ze iemand zo hadden mishandeld om achter de pincode van zijn bankpas te komen, dat de betreffende man is overleden.
Het bizarre was, dat toe die mannen hun slachtoffer in elkaar aan het rammen waren, de politie voor de deur op versterking stond te wachten.
De rol van de politie is een onderzoek waard, immers instructies of niet, als je hoort dat iemand in elkaar wordt geslagen hoor je als mens - dus zeker als politiemens - niet rustig af te wachten tot volgens het boekje de versterking is gearriveerd. Maar goed, dat onderzoek loopt nog.
Inmiddels was het verweer van de advocaat van de verdachte dat zij niet schuldig aan doodslag waren, omdat de politie had moeten ingrijpen. En als de politie dit had gedaan, had het slachtoffer nog geleefd.
Wat ik niet helemaal begrijp is, dat als die knakkers die kerel niet in elkaar hadden gerost, het slachtoffer ook nog had geleefd, maar dat geldt kennelijk niet....

De reis naar Barcelona is onderwerp van gesprek. We willen snel, dus er moet het een en ander worden geregeld.
Ik vertelde Yvonne dat ik nog wat voor mijn camera moest kopen. 'Wat', vroeg zij verschrikt. Ik vertelde dat ik wat geheugenkaarten extra wilde hebben, om niet in de knoop te komen. En toen reageerde Yvonne met de opmerking: 'Kun je dan niet beter een laptop kopen'.
Wel dat is natuurlijk niet tegen dovemansoren gezegd, want toen vorig jaar mijn iBook het begaf, had ik daar wel de pest in. Ik gebruik een laptop niet dagelijks, maar er zijn toch vele momenten dat ik wilde dat ik er een had.
Wel, nu gaat er dus een mee op reis naar Barcelona.
Jippie.

Ik heb, zoals bekend geacht mag zijn, te doen met suikerziekte. Dat is op zich vervelend, maar als je je een beetje aan de spelregels houdt, is daar goed mee te leven. Zelfs af en toe eens zondigen kan niet zo'n kwaad.
En om een beetje te kunnen zondigen, gebruik ik snel werkzame insuline. Hiermee kan ik spuiten als ik eet, in plaats van eten als ik spuit.
Nu is suikerziekte en spanning een slechte combinatie. Ook suikerziekte en griep of suikerziekte en verkoudheid.
Spanning is echter de afgelopen maanden een onafscheidelijk maat van me, en dat merk ik aan hogere suikerwaarden. Maar vooral de laatste weken begin ik hier echt last van te krijgen. Binnen een uur na een paar boterhammen vliegt mijn suikerwaarde tot boven de 18. Na enig ingrijpen met extra insuline zakt die waarde weer tot onder de 4, om na het avondmaal tot rust te komen op 9.
Dit gejojo (waar mijn moeder ook zo'n last van heeft) is onplezant en vermoeiend.
Morgen maar eens een goed gesprek bij de dokter hebben.
Hopelijk kunnen zij het probleem wat verlichten.

Nu ga ik uitzweten.......

We zijn gisteravond en vandaag flink bezig geweest met onze trip naar Barcelona.
Er moet het nodige worden geregeld om het voor Yvonne zo comfortabel mogelijk te laten verlopen, het heeft geen zin dat zij uitgeput van de reis in Barcelona aan komt en daar dan een paar dagen moet bijkomen, waarna we weer naar huis gaan.
Gelukkig zijn er een aantal reisbureaus die dat goed snappen en meedenken.
We zullen vanaf Rotterdam vliegen (korte reis, geen lange incheck) en dan laten we ons in Barcelona zo ongeveer vanuit het vliegtuig naar het hotel brengen. Ook kan er worden geregeld dat er een auto met chauffeur klaar staat om een excursie te maken. Kortom, het kan allemaal zo geregeld worden dat Yvonne ook volop kan genieten.
Zo'n chauffeur kan dan ook mooi mijn fototas dragen (hi).
Komende week gaat Yvonne alles definitief regelen, zodat we half mei lekker op een terrasje bij 22 graden zitten te genieten van een hapje en een drankje.
We hebben er zin in.

Vanmorgen zijn Yvonne en ik bij onze oncoloog geweest. Het gesprek ging natuurlijk over het al dan niet doorgaan met chemokuren. Tussen ons beiden wisten we het antwoord op die vraag wel, maar het aan de behandelend arts vertellen is toch wat anders, het is nu echt. Maar ook de arts kon zich volkomen vinden in Yvonne's wens om te stoppen met de behandeling en te kiezen voor kwaliteit.
Toen we thuis kwamen was er een mengeling van emoties, waarin toch rust de boventoon voerde, er is toch een last van Yvonne's schouders af, die ellendige chemokuren komen niet meer terug.
Waar we ons nu op richten is zo snel mogelijk een week naar Bacelona te gaan, en het moet gek lopen als we dat in de komende weken niet gaan doen.
Yvonne is het aan het regelen, zie je: het is namelijk een keisterk wijf.

Ik had voor vanavond een uitnodiging van Ineke om samen te gaan eten. De aanleiding: een verjaardagskado, maar eigenlijk wilde we weer een een poosje tegen elkaar aan beppen.
Zo af en toe doen we dat. Dus nodigt Ineke me tegenwoordig op mijn verjaardag uit om samen te gaan eten, zodat we in ieder geval ��n keer per jaar een paar uur tegen elkaar aan kunnen praten. En zoals altijd valt dan die afspraak zo ongeveer tussen twee verjaardagen in. Maar deze keer hebben we deze afspraak maar ��n keer hoeven te verzetten, dus de goede gewoonte begint langzaamaan echt in te slijten.
We hebben dus lekker zitten eten en vooraal lekker zitten beppen.
Het was overigens nog bijna in het water gevallen, want vanochtend had ik echt last van een spingerige bloedsuikerwaarde, maar in de loop van de middag werd dat was rustiger, zodat ik niet de oorzaak was van het weer moeten verzetten van onze afspraak.
Ik heb een beste avond gehad, Ineke ook, dus Ineke, we houden de gewoonte er in tot lang nadat we in een bejaardenhuis wonen.

Ik heb vanavond op mijn fotocursus - net als overigens mijn collega cursisten - zo'n 120 foto's moeten bekijken en beoordelen.
Dat levert flink vierkante ogen en een knap duf gevoel in de bovenkamer op.
Meer dan deze twee (of eigenlijk drie) zinnen ontspruiten er vandaag niet aan mijn brein.

Vanmorgen werd er op de radio aandacht besteed aan een groot drama op kleine schaal. Een meisje had met haar Pony meegedaan aan een soort van miss pony wedstrijd en de pony was daar met een hoofdprijs beloond. Het meisje was natuurlijk dolgelukkig met haar pony (Wat is dat toch met meisjes en paarden?).
Maar nu hebben onverlaten de schaar in de staart en manen van de pony gezet.
Het meisje is helemaal van slag over de mishandeling van haar pony. Het is ook wel sneu, want er kan niet op de prijs worden geoogst.
Maar ze had al wel een mogelijke oplossing. Ze had bekeken of er, God betere het, extensies in het nog aanwezig haar konden worden aangebracht.
Ik weiger te geloven dat de pony er echt last van heeft dat zijn haren zijn gekortwiekt, het zal veel meer het schattige meisje zijn, dat nu niet met haar prijspony kan pronken en daartoe flink gaat sollen met het beest om dat wel te kunnen
Een beetje zielig.

Gisteren was het wc-rollen incident in het voetbalstadion van FC Groningen volop in de belangstelling. Lolbroeken hebben het kennelijk nodig gevonden - bij gebrek aan echt vuurwerk - wc-papier al brandend in het rond te gooien. De stoeltjes in het stadion waren daartegen niet bestand en er was dus heus vuurwerk.
En paniek.
En gewonden.
En geen druk op de brandslangen.
Je zou zeggen dat we na Volendam toch wel iets geleerd moeten hebben.
Dus niet.
Dus krijgen we in het Rotterdamse nu ook de wethoudersopdracht om elke brandslang in elk gebouw te testen.
Blij dat ik niet bij de brandweer werk.

Na een drukke maar leuke dag gisteren, waarbij we lekker een baal eten van Rookvlam hebben zitten weg knagen met Nicolien en Peter hebben we het vandaag rustig aan gedaan. (Overigens is de offici�le naam van Rookvlam Fook Lam).
Ik heb flink foto's zitten bewerken, terwijl mijn suikerwaardes vanmiddag weer tot grootse hoogte opliepen, en dat in schril contrast tot de waarde 3.4 van gisteravond. Ik voelde me dan ook niet in een conditie om de Marathon van Rotterdam mee te lopen, maar dat hoefde gelukkig ook niet.
Yvonne deelt min of meer het zelfde suffe lot, want die vertrok een goed uur geleden naar bed, om toch maar even flink te rusten.
Het zal wel zo moeten horen dat goede en slechte dagen elkaar afwisselen.
Dus: morgen beter.

Enige tijd geleden heb ik een studio flitsset aan mijn fotoapparatuur kunnen toevoegen. Ik had er al wat mee zitten rommelen, maar het echte uittesten moest nog plaats vinden. Ik had Niek al gepolst, maar die is deze tijden heel erg druk met vriendje, studie, werk en Yvonne, dus dat moesten we even opschorten. Vorige week heb ik Esther bereid gevonden als proefkonijn dienst te doen en dat is nu ook gebeurd.
Het is allemaal begonnen met een grote verbouwing van de woonkamer. Daarna hebben we de boel zo veel mogelijk verduisterd (wat zullen de buren hebben gedacht?) en zijn we een paar uur aan de gang gegaan.
Over het resultaat zijn we beiden te spreken, kijk maar op mijn fotoblog.

De oorspronkelijke gedachte was, dat Yvonne ��n kuur zou overslaan om te kijken hoe dat zou gaan. Daarmee was er steeds een opening om toch door te gaan met de chemokuren, immers stoppen heeft ��n zeker effect...
De laatste weken echter hebben we in de vele gesprekken hierover een redelijk definitief standpunt ingenomen en dat is dat Yvonne zeker niet meer zal verder gaan met de chemokuren. Zij ziet er veel te veel tegenop om weer zo ongelooflijk ziek te gaan worden voor een nauwelijks waarneembaar resultaat. De bijwerkingen van die kuur zijn (nu na zes weken) nog steeds merkbaar: pijn in voeten en handen, nagels die raar doen, weinig eetlust.
Het is een besluit met twee gezichten, waarbij we ons op het goede gezicht concentreren: hopelijk zet het herstel van de kuren zich nog verder door en kunnen we straks genieten van een mooie zomer.
Voor de rest nemen we het zo als het komt.

Het blijft een keisterk wijf.

Vanmiddag vroeg Yvonne me of ik voor vanavond een half dozijn oesters voor haar wilde meenemen. Natuurlijk wilde ik dat.
Op weg naar Schmidt kwam ik echter in een forse avondspits file terecht. Na een flink kwartier balen met de uitrit naar Schmidt in zicht kon ik eindelijk de auto voor de deur zetten. De oesters waren snel in handen en afgerekend, dus ik kon op weg naar huis. Dat werd mijn filebestendigheid nog eens extra op proef gesteld. Pas weer een kwartier later stond ik voor Schmidt, maar nu in de rijstrook richting Erasmusbrug. Dat schoot dus niet op, dus al enigszins ge�rriteerd koos ik een route via de Willemsbrug. Dit ging in eerste instantie redelijk soepel, maar al snel raakte ik op Rotterdam Zuid verstrikt in als slakken rijdende auto's en slecht functionerende verkeerslichten. De lichte ge�rriteerdheid was omgeslagen in forse chagrijn.
Thuisgekomen verdween die chagrijn als sneeuw voor de zon, toen ik Yvonne met een grote gelukzalige greins op haar gezicht een zestal oesters zag wegpeuzelen.
Al moet ik de volgende keer twee uur in de file staan.....

In deze positie bevond ik me in de loop van de avond.
Om het beeld compleet te maken: aan atributen waren daarbij 5 fotocamera's en een diaprojector.
Eigenlijk zou ik nu moeten stoppen met de opmerking: Maak het verhaal af en kleur de plaatjes, maar ik heb niet veel tijd om de inzendingen te jureren. Ik zal dus maar tekst en uitleg geven.
Vanavond had ik weer een les in mijn cursus fotografie. Het ging over hoog contrast foto's en de technieken om die foto's te bewerken. Na wat oefeningen kregen we een opdracht om gewapend met een dia in een diaprojector die dia in een bijzondere omstandigheid te projecteren en daarvan een foto te maken. Op die foto kon dan het eerder geleerde worden toegepast. Wij kregen een dia van een oude zeilboot mee.
Al snel kwam de gedachte die zeilboot te water te laten, en daarvoor togen we naar de toiletten. Ook al waren de dames in de meerderheid, hebben we toch een kwartier het herentoilet bezet, vanwege de aanwezige urinoirs.
De gepleegde onderbroekenlol die we daar hebben gehad zal ik jullie besparen, maar ik kan wel stellen dat de fotocursus mij vele nieuwe inzichten heeft gebracht.

Ik ben al een paar weken niet naar de sportschool geweest. De reden daarvoor moge duidelijk zijn. Maar vandaag had ik toch wel weer zin in wat extra zweetverspilling. Yvonne moedigde me voor de zekerheid nog extra aan om mijn kop eens flink leeg te fietsen.
Dus toog ik naar de sportschool.
Ik had les van Bart. Bart was ook een poosje niet op de sportschool geweest, hij had een korte vakantie achter de rug. Hij zag er lekker bruin uit. Hij had er extra veel zijn in.

Ik weet weer dat spinnen zo vermoeiend is.

We hebben nu TON, of te wel Trots Op Nederland. Het is geen politieke partij, maar een beweging. Hij wordt gesponsord door mensen die 500 euro betalen voor een garnalencocktail en een ijsje, met als toegift een toespraak van een haar krukken afgooiende Rita Verdonk. En verdomd: er wordt ons weer beloofd dat Rita het fileprobleem gaat oplossen. Overigens alleen maar als de achterban het wil, wat Rita heeft geen eigen mening, haar achterban bepaald haar mening.
Maar goed, Rita denkt ook dat wij een kop vol zaagsel hebben en dat wij denken dat er iemand is die tijdens ons leven de files gaat oplossen. Hoe stom moet je zijn om te denken dat iemand dat gaat lukken. Hoe serieus wordt je als kiezer genomen als iemand die worst weer gaat voorhouden.
Mensen, wen er aan: die files zijn een blijvertje. Dus het achter Rita aanlopen heeft geen zin. Trouwens, als het haar niet lukt, dan komt het omdat haar achterban de verkeerde idee�n heeft: Rita heeft immers geen eigen mening.

Een opsomming

• Na een nacht van diepe slaap kwam Yvonne vanmorgen om een uur of elf uit bed. Na twee onrustige dagen was dat een verademing, alleen het lukt nu alleen maar met behulp van slaappillen.


• We hebben het al enige tijd over hulp in de huishouding. Yvonne vindt dat een goed idee, het geeft mij meer rust. Ik ben akkoord gegaan, alhoewel ik me realiseer dat er een moment komt dat ik het huishouden alleen moet doen.


• Yvonne heeft lekker een croissant met ham en bacon op zitten peuzelen. Het doet mij goed dat ze weer geniet van 'gewoon' eten. Ik denk alleen dat er niet genoeg wordt gegeten om weer wat gewicht te winnen.


• Yvonne geniet van het bezoek dat we krijgen, Cees, Klaaske, Nicolien (al is dat geen bezoek), Esther en Martin. Maar aan het eind van de (mid)dag is ze nog steeds ongelooflijk moe.


• Ik ga morgen weer werken. Het geeft me wat afleiding en het geeft Yvonne het vertrouwen dat ze alleen kan zijn. Ik krijg echter steeds meer moeite me te concentreren op mijn werk.

Buurman Cees en ik delen een passie voor alles met wielen (en een motor). Met name motorfietsen heeft onze warme belangstelling. Menig uurtje hebben wij samen in zijn schuur doorgebracht, terwijl er werd gesleuteld aan snelle motorfietsen. De pk's rolden over de tong.
Cees heeft me zelfs meegezeuld naar circuitdagen, waar ik zelf heb kunnen genieten van heftig rullende zijkanten van mijn banden, adrenaline door de vaten bij het aanremmen van chicanes en vol gas uit een bocht zonder zorgen voor zwaailichten.
Vandaag is er een nieuw voertuig aan onze werklijst toegevoegd. Cees is namelijk vader van twee dochters en voor het lokale boodschappen gebeuren is er een bakfiets aangeschaft. Deze zat nog wel zodanig in dozen verpakt, dat er net zo goed een boekenkast van Ikea zou kunnen verschijnen.
Maar na het uitpakken leken de onderdelen toch verdacht veel op een fiets. En dat in elkaar zetten kon niet moeilijk zijn, ook al ontbrak de handleiding; wij zijn ervaren techneuten.
Na een uurtje knutselen zijn we - op basis van een van het internet geplukte montagehandleiding - opnieuw begonnen, het had toch veel weg van een boekenkast van Ikea: veel onderdelen, veel schroeven, bouten, moeren en ringetjes. en een onduidelijke volgorde van montage.
Anderhalf uur later heb ik Cees in spanning achtergelaten, maar ik zag hem net een proefrit maken. De tweede vertelde hij me, want bij de eerste verloor hij een wiel.....

Vandaag had ik een vrije dag. Voor een deel was deze gereserveerd voor mijn foto opdracht in de Maastunnel. In het kader van het hoofdstuk architectuur had ik besloten foto's te maken van de roltrappengebouwen van de Maastunnel, maar om daar binnen te fotograferen heb je toestemming nodig en moet je opgeven wanneer je komt.
Ik heb een flinke serie foto's gemaakt en ook een staaltje flitstoerisme meegemaakt. Toen ik buiten bezig was kwam er een bus aan, waaruit zo'n 50 toeristen werden losgelaten. Onmiddelijk zwermden deze mensen - gewapend met fototoestellen en videorecorders - uit over de kade. Al flitsend legden ze elkaar vast, alsof ze in die bus niet allang genoeg van elkaar hadden. Na een kwartier werd een ieder met hevig geclaxonneer weer naar de bus gelokt en verdwenen te toersisten naar hun volgende 15 minuten object.
Lijkt mij de ideale manier van vakantie. Foto's verplicht om thuis te kunnen zien waar je bent geweest.

Ik heb op dit moment weinig inspiratie, dus grijp ik maar even naar een filmpje.
Dit is een opname van Colin Edwards, die op wonderbaarlijke manier wist te voorkomen dat hij een dure motorfiets tot schroot reed:

[ed - link no longer works]

We hebben nog een echte huisdokter.
Zo eentje die op bezoek komt zonder dat er afgerukte ledenmaten aan te pas komen.
Zo eentje, die weet dat er iemands ziek is en dan gewoon elke week langs komt om te informeren hoe het gaat.
Zo eentje, die vindt dat wij wat extra hulp in huis kunnen gebruiken en daar dan de wethouder op aanspreekt.
Hij maakte zich zorgen over het hoesten van Yvonne. Vorige week had hij daarvoor al antibiotica voorgeschreven, maar Yvonne blijft stevig door hoesten.
Dus heeft hij voorgesteld dat er een longfoto gemaakt moest worden, om te kijken of Yvonne misschien een longontsteking (of erger) heeft.
Gelukkig wordt dat dan ook gelijk geregeld en kon Yvonne vanmiddag al in het ziekenhuis terecht; Nicolien stond - als altijd, de schat - klaar om haar naar het ziekenhuis te rijden.
Ik schrik me dan wel te pletter bij zo'n bericht, dit hoeft er niet ook nog eens bij voor dat arme kind. Ik heb een uurtje of wat met samengeknepen billen gezeten, tot het bericht kwam dat er ten opzichte van de foto van een maand of wat geleden geen afwijking was te zien, dus geen longontsteking (of erger).
Gelukkig loos alarm.

Net in het nieuws was er uitgebreide berichtgeving over het debat over de film van Wilders. Je kunt van zo'n debat veel leren:
1. Als je radicalen wil bestrijden moet je je schofterig gedragen
2. Iedereen die het niet met je eens is, is laf en onbetrouwbaar
3. Als iemand een verslag heeft met uitspraken die niet in je straatje passen is die ander een leugenaar, en ook zijn collega's, en ook zijn ondersteunende ambtenaren.

En dan ook nog een spotprent.

Ach Wilders is zielig.
Ik hoop dat hij gauw alleen in een hoekje gaat zitten en voortaan zijn onbeschofte mond houdt.