We hebben nog een echte huisdokter.
Zo eentje die op bezoek komt zonder dat er afgerukte ledenmaten aan te pas komen.
Zo eentje, die weet dat er iemands ziek is en dan gewoon elke week langs komt om te informeren hoe het gaat.
Zo eentje, die vindt dat wij wat extra hulp in huis kunnen gebruiken en daar dan de wethouder op aanspreekt.
Hij maakte zich zorgen over het hoesten van Yvonne. Vorige week had hij daarvoor al antibiotica voorgeschreven, maar Yvonne blijft stevig door hoesten.
Dus heeft hij voorgesteld dat er een longfoto gemaakt moest worden, om te kijken of Yvonne misschien een longontsteking (of erger) heeft.
Gelukkig wordt dat dan ook gelijk geregeld en kon Yvonne vanmiddag al in het ziekenhuis terecht; Nicolien stond - als altijd, de schat - klaar om haar naar het ziekenhuis te rijden.
Ik schrik me dan wel te pletter bij zo'n bericht, dit hoeft er niet ook nog eens bij voor dat arme kind. Ik heb een uurtje of wat met samengeknepen billen gezeten, tot het bericht kwam dat er ten opzichte van de foto van een maand of wat geleden geen afwijking was te zien, dus geen longontsteking (of erger).
Gelukkig loos alarm.
Gelukkig dat het loosalarm was!
Maar vervelend dat het zo lang duurt.
Hoorde dat je ziek naar huis bent gegaan, dus doe even rustig aan.
En doe Yvonne de groetjes (wat klinkt dat raar, maar ja de bedoeling is goed).
groetjes Har