Archieven van mei 2008

Ik ben echt goed verkouden. Dat betekent slecht slapen, Yvonne wakker houden, hoesten proesten en niesen. Niet lekker allemaal.
Maar goed ik had beloofd met Esther mee te gaan om een paar objectieven aan te schaffen, Esther maakt gebruik van mijn EOS30D en is dus Nikonist af. Goeie soep.
Vanmiddag nog snel een paar boodschappen gedaan en een uurtje op de bank opgefrommeld gelegen.
Vanavond zijn we met Niek en Peter uit eten geweest. De verkoudheid zat me nog goed in de weg, maar goed gezelschap maakt veel goed.
Nu ga ik proberen weer wat slaap in te halen...

Ik bedoel dus niet dat ik weer baal, maar dat ik baal van het weer. Nadat ik vorige week een prachtige nieuwe camera heb toe kunnen voegen aan mijn verzameling is het alleen maar grijs en grauw weer geweest. Geen mooie zonsondergang of zonsopkomst, geen felle blauwe luchten en geen mooie wolkenpartijen. Dus ook geen uitgebreide test van mijn nieuwe camera.
Wel geduld is een schone zaak zeggen ze, dus hopelijk kan ik hem snel echt inschieten.

Ik heb geen vuurtje gemaakt om op de blaren te zitten. Heb wel een strot die aanvoelt of ik vannacht een oerwoud heb omgezaagd. Daarbij een kop vol snot. (Levert een leuk plaatje op, blaren op mijn gat, een rauwe keel en die kop....)
Ik ga lekker naast Yvonne op bed liggen, kijk nog wat tv en ben morgen weer het mannetje.

Vanmorgen moest ik mijn fototas meenemen naar het werk, omdat ik vanavond op mijn fotocursus geacht werd een camera bij me te hebben. Dus om die spullen niet te vergeten, had ik gisteren al mijn fototas klaar gezet bij de bank. Vanmorgen heb ik mijn ochtendritueel gehouden: wassen, Nadir uitlaten, koffiedrinken, suiker controleren en insuline spuiten. Daarna heb ik nog even tijd om e-mail te lezen en mijn agenda voor kantoor te raadplegen om mij geestelijk voor te kunnen bereiden. Voor dat ik dat deed heb ik mijn 'suikerspullen' klaar gelegd bij de fototas om mee te nemen. Dus toen ik op weg ging naar kantoor nam ik in een vloeiende beweging mijn fototas, insuline etc. en kantoorcomputer mee.
Vrolijk reed ik zonder files naar het werk. In Rotterdam zag ik een busje staan met een tekst 'Automatische kentekencontrole'. Nu heb ik geen bekeuringen uit staan, wegenbelasting is betaald en de keuring is pas aan het eind van de maand nodig, dus ik had niks te vrezen. Maar toch voelde ik even aan mijn broekzak, waar mijn portemonnee in zit met daarin mijn rijbewijs.
De broekzak was leeg.
Ook de andere broekzak, waar mijn pasjes inzitten was leeg. En ook de zak van mijn overhemd, waar parkeerabonnement en toegangspas voor kantoor in horen te zitten, was leeg.
Die spullen liggen op een vaste plek, maar aan de andere kant van de bank dan waar ik mijn fotospul had klaargelegd. En mijn hersenen zijn 's morgens niet in staat het complexe probleem te kunnen oplossen om op twee verschillende plaatsen materiaal te verzamelen.
Nu kom ik altijd wel in en uit de parkeergarage en ook kantoor is met een dagpas te betreden. Geld voor eten is te lenen, maar in mijn portemonnee zat ook een USB stick met alle foto's die ik vanavond nodig had voor de cursus. En om onder kantoortijd zo'n honderd foto's te gaan downloaden van het internet op een pc ging mij iets te ver. Bovendien had ik ze dan op een USB stick moeten zetten. Die kan je in een winkeltje in de hal van kantoor kopen, als je geld of in pinpas bij je hebt.
Ik heb maar een paar uur verlof genomen.
Yvonne was blij, want dat brak haar lange dag.

Mevrouw Herfkens weigert de meer dan 200.000 dolaar aan onterecht ontvangen huursubsidie voor haar flatje in Manhatten terug te betalen. Als reden voert zij aan dat de Nederlandse regering, die haar de subsidie heeft toegekend, had moeten weten dat dit in strijd was met de regels. Overigens blijkt dat zij zelf een papier met toegestane en niet toegestane regelingen heeft ondertekend, waarin is opgenomen dat flatjes in Manhatten niet mogen worden gesubsidieerd.
Kortom, er hebben nogal wat mensen zitten te slapen.
Het argument van Herfkens slaat natuurlijk nergens op. Als de Nederlandse belastingdienst mij een huursubsidie toekent van een paar ton, kan ik die wel vrolijk feestend gaan opmaken, maar ik weet dat ze bij de belastingdienst toch een keer wakker worden en het onterecht uitgekeerde geld gaan terugvorderen. Ik hoef dan niet aan te komen met een verhaal dat zij hadden moeten weten dat ik geen huursubsidie krijg, omdat ik daarvoor te veel verdien en in een koophuis woon. Ik moet gewoon dokken.
Dus mevrouw Herfkens, u moet ook gewoon dokken, ook al hebben ze hier in Nederland zitten slapen.
En, minister Verhagen, als er hier iemand heeft zitten slapen, dan moet die persoon hardhandig worden wakker geschopt. Maar pas nadat hij heeft geteld of al het geld weer terug is.

Yvonne schreef vorige week al op haar weblog van haar plan om te kijken of er iets te regelen valt met een restaurant om speciaal voor kankerpati�nten iets te regelen met lekker eten in kleine porties. Zij was al eerder op dit idee gekomen naar aanleiding van van berichten over verwendagen op het gebied van huidbehandeling, hetgeen bij chemokuren een welkome verwenning kan zijn. Yvonne is niet de enige die moeite heeft met eten, dus zie daar het idee.
ALs voorbereiding had ze contact gezocht met radio Rijnmond en vandaag zou ze in de uitzending zijn. Niet life in de studio zoals vorige week de gedachte was, maar rechtstreeks via een telefonisch interview. Ik heb vanmiddag rond het geplande tijdstip mijn internet radio aangezet. Het is dan wel even raar om te horen dat je vrouw wordt aangekondigd. Ze hield het verhaal alsof ze nooit anders had gedaan, pareerde de kritische vragen en had binnen no time het gesprek naar haar hand. Maar ja, wie Yvonne een beetje kent zal niet anders hebben verwacht.
Maar om zo uit de losse pols in haar omstandigheden dat verhaal te vertellen, dat vind ik bizar knap en moedig, ik zat met een flinke brok in mijn keel te luisteren. Ze doet het toch maar weer, ennuh voor het einde van de uitzending al een reactie van een restaurant.
Ik heb het al vaker gezegd: het is een keisterk wijf.

Ik heb wel iets met fotograferen. Dit mag geen verrassing heten, zeker niet voor diegenen die ook mijn fotoblog bezoeken. Ik heb ook wel voorkeuren voor onderwerpen: landschappen, portretten en dierenfotografie.
Ik heb ook een mooie uitrusting, diverse bodies en mooie objectieven. Maar het kan altijd nog wat beter. Yvonne weet dat op de ��n of andere manier maar steeds te blijven snappen. Gisteren resulteerde dat in het feit dat ze me vertelde dat ik DE camera voor landschappen en portretten mocht aanschaffen.
Ik zit dus nu te glunderen met mijn full frame EOS 5D met 17-40 objectief. En als je dat niets zegt: jammer; ik blijf toch glunderen.

Dit geldt zeker voor een meneer die in Itali� een Ferrari had gekocht en daar vervolgens in Nederland mee aan het rijden ging.
Bij een controle in Rotterdam bleek dat hij geen BPM voor zijn auto had betaald. En dat is in Nederland een forse aanslag op de portemonnee, voor zijn Ferrari was dat �30.000.
Geen probleem voor een heer van stand, want de beste man haalde zijn portemonnee te voorschijn en haalde daar zo het geld uit. Ook de boete (�15.000) rekende hij meteen af.
Mij gebeurt het niet dagelijks dat ik �45.000 bij me heb. Maar ik rij dan ook niet in een Ferrari.

Ik had vandaag een vrije dag genomen. En dus liep om zes uur de wekker af!
Ik had namelijk vandaag ingeschreven op een masterclass dierenfotografie. Onder begeleiding van Jan Vermeer, een bekende natuurfotograaf, hebben we vandaag apen gefotografeerd in de Apenheul.
Ik moest daar vanmorgen om negen uur zijn, dus om zeven uur zat ik, gewapend met gevulde fototas in de auto.
Het was prachtig weer. Ik heb een zeer leerzame dag achter de rug. Ook een vermoeiende dag. En ik was uiteindelijk om acht uur vanavond met ruim vijfhonderd foto's weer terug.

Iedereen moet het recht hebben te staken. Maar met dit recht moet wel zorgvuldig worden omgegaan en staken mag pas in uiterste noodzaak worden toegepast.
Tot zover is er niets mis.
Alleen soms gaan stakingen wat te ver. Het is natuurlijk lastig in de publieke sector, maar een staking van het busvervoer raakt wel veel mensen die niets met het conflict te maken hebben. Je raakt de werkgever niet in de portemonnee, want de klanten hebben een abonnement, dat al betaald is. Bovendien hebben die klanten vaak geen alternatief, dus kunnen ze niet weglopen. Kortom een staking van de buschauffeurs raakt mijns inziens te veel 'onschuldige' betrokkenen, waarmee op een wel zeer bedenkelijke manier de klant wordt gebuikt als drukmiddel om je doel te bereiken. Daarnaast wordt veel schade veroorzaakt die helemaal niet op het openbaar vervoer kan worden verhaald. De langere verliestijden door meer files bijvoorbeeld hebben we maar voor lief te nemen.
Het cadeautje aan de scholieren om toch tussen 7 en negen en vier en zes te rijden is een wat lullige manier om te laten zien hoe betrokken de stakers zijn.
In de publieke sector moet kunnen worden gestaakt, maar dan wel met publieksvriendelijke acties, waarmee de werkgever wordt geraakt en niet de klant.

Ik heb vanavond weer eens naar een voetbalwedstrijd zitten kijken: Chelsea - Manchester United speelde de finale van de champions leage. Eerste helft was leuk, er werd gevoetbald. En dat lijkt te kloppen waar daar worden die 22 mannen riant voor betaald. ALs het dan even tegen zit, dan begint het gehuilenbalk, overdreven gestruikel en schelden op de scheidsrechter. Geen van die spelers komt op het idee dat hij zijn miljoenensalaris eens moet gaan verdienen. Wat een schril contrast met de eveneens miljoenen verdienende tennissers, f1 coureurs of motorcoureurs. Daar zie je nooit iemand janken en zijn auto, motor of racket aan de kant gooien als het niet lukt.
Het meest opmerkelijke bericht dat ik hoorde, is dat deze twee voetbalclubs een gezamenlijke schuldenlast hebben van �1,9 miljard! Dat is dus �1,900.000.000,00!
Hoezo voetbalgekte?

Ik ben, politiek gezien, nooit een aanhanger van Hans Wiegel en zijn partij geweest. Ik ben wel een fan van Hans Wiegel. Hij vertegenwoordigd een politieke generatie die nog een fatsoenlijk debat kon voeren. In zijn tweede kamer tijd bleef je tot diep in de nacht luisteren als hij het aan de politieke stok had met Joop den Uyl of Marcus Bakker.
De man heeft humor.
Gisteren hoorde ik daar een staaltje van op de radio. Ik luisterde naar een rapportage over de biografie van koningin Juliana. Zij had de gedachte geopperd om bij haar troonsafstand gratie te verlenen aan gedetineerden. Dat feest ging niet door, maar er werd geopperd om die lui geBAK te geven. Wiegel had daar het idee aan toegevoegd om op de te verstrekken taarten in slagroom de tekst 'en nog vele jaren' aan te brengen.
Hij had op het toneel gemoeten.

Dat was weer even wennen vanmorgen; een wekker die me om zes uur wakker schreeuwde. Ook al zijn we maar kort weggeweest, het voelde vanmorgen toch erg onwennig aan om weer aan het werk te gaan. Maar ja, het leven is bikkelhard.
De afgelopen dagen hebben we veel reacties op het weblog gekregen, een fors aantal smsjes ontvangen en ook op kantoor hebben de collega's veel belangstelling getoond. Er is een grote groep mensen die met ons mee heeft geleefd en ook heeft meegenoten met ons vakantie. Daarbij heeft Barcelona op zich maar een bijrol gespeeld, het ging er natuurlijk om dat we samen op reis zijn geweest. En vele mensen om ons heen heeft mooi, goed en fijn laten merken dat ook zij dat erg blij om waren.
Ik heb al eens eerder geschreven dat dit ons beiden veel energie geeft. Wij zijn dankbaar met zo'n groep goede mensen om ons heen.

Eigenlijk was het maar een ochtend Barcelona, of eigenlijk een ontbijt.
Rond half tien stonden we gepland te worden opgehaald om naar het vliegveld van Gerona af te reizen. In een stralend zonnetje stonden we klaar, alleen geen ophaalservice. Rond tien uur waren we het wachten zat en hebben maar weer een taxi besteld. Het was maar goed dat we geen vertegenwoordiger van het reisbureau te pakken kregen op zondag, want ik was behoorlijk pissig.
Maar goed, we zijn toch ruim op tijd op het vliegveld aangekomen en ook het vervolg van de reis verliep voorspoedig. Toen we op Zestienhoven naar de aankomsthal werden geholpen, wees de begeleidster en duwster van Yvonne's rolstoel ons op een paar zwaaiende mensen op het dak van Zestienhoven; of wij iemand verwachtten die ons kwam ophalen. Nou nee, reageerden we, maar die lui bleven naar ons zwaaien. Het bleken Niek en Peter te zijn, die ons opwachtten. Een zeer aangename verrassing. Gezamenlijk zijn we richting Oude Tonge gegaan en (zal ik je weens wat vertellen?) hebben we met zijn vieren verhalen uitgewisseld en gegeten.
Nu gaan we zo meteen weer lekker in ons eigen bedje slapen, met Nadir aan het voeteneind.
Barcelona was mooi, maar thuis is prachtig. We kijken terug op een heerlijke reis.

Vandaag was het eigenlijk de minste dag.
Het was behoorlijk fris en af en toe viel er vanmorgen wat regen. We zijn toch maar naar Parc Guell gegaan, een van de moetjes van Barcelona. Dit was overigens een forse opgave, want het park ligt op een beste heuvel. En Gaudi had verzonnen dat de heuvel in de architectuur diende op te gaan, dus er waren geen strak aangelegde paden, maar stoffige weggetjes.
Na een fikse klim kom je dan bij een trap aan! Ik heb best wel wat zweetdruppeltjes laten liggen, maar voor Yvonne was het te vochtig en te koud. Na een uurtje of watzijn we terug gegaan naar het hotel.
Yvonne was erg moe en koud, dus ik ben vanmiddag even alleen aan de wandel gegaan.
Ik heb nog wat door de nauwe straatjes van de Gotische wijk geslenterd en heb naar de artiesten op de Ramblas staan kijken.
Het zit er bijna op. Vanavond eten we gewoon in het hotel, morgen moeten we redelijk op tijd uit bed en weer op weg naar huis.

Weer een mooie dag Barcelona beleefd. Tijdens het ontbijt trok de regen al weer weg. En later op de dag brak ook de bewolking.
Vandaag hebben we heerlijk door de Gotische wijk rondom de Ramblas gewandeld. Smalle straatjes, oude gebouwen, pleintjes, kerken en als klap op de vuurpijl de kathedraal van Barcelona. Ook deze kathedraal stond in de steigers, een veel voorkomend fenomeen. Het leek in eerste instantie moeilijk om binnen de komen, omdat er allerlei trappen waren. Een hulpvaardige Spaanse wees ons naar de andere kant van het gebouw, waar we via een grote deur toegang kregen tot een rolstoelvriendelijk ingang. Overigens is deze hulpvaardigheid kenmerkend voor wat we hier tegen komen. De binnenkant van de kathedraal is indrukwekkend. Pas hier ervaar je de enorme grootte van het gebouw.
We waren beiden zeer onder de indruk; Yvonne heeft vele schietgebedjes naar allerlei engelen gedaan.
De rest van de dag hebben we wandelend doorgebracht, althans ik wandelde en Yvonne zat, sommige delen zijn hellingachtig.
Als lunch hebben we lekker tapas gegeten, het was inmiddels al zo warm, dat dit gewoon buiten op een terras kon.
En daarna de si�sta en straks rond een uur of half tien zoeken we weer een leuk restaurant op.
We genieten.

Vandaag hebben we een prachtige dag Barcelona beleefd.
Vanmorgen zijn we lekker op tijd wakker geworden. Het hotel is zeer rustig, alleen de bedden zijn voor Yvonne wat aan de harde kant. Maar we waren toch lekker uitgerust.
Na een lekker ontbijt zijn we op pad gegaan. Het had vanmorgen wat geregend, maar inmiddels was het droog en een aangename temperatuur.
We zijn rustig wandelend naar het begin van de Ramblas gegaan. Daar hebben we een taxi genomen naar de Sagrada Familia en hebben ons een paar uur in de toeristische gekte gestort. We hebben alleen de buitenkant bekeken, want erg rolstoel vriendelijk zag er er niet uit, en die enorme drukte trok ons ook niet.
Wel hebben we genoten van een zeer indrukwekkend gebouw.
Na een paar uur hebben we ons met een taxi naar de Placa Cataluna laten brengen. Daar moesten we van Ineke naar cafe Zurich om een kopje chocolademelk drinken. Wel dat was een goed advies, want ik heb nooit eerder zo'n lekkere chocolademelk gedronken.
Bedankt Ineke.
Vervolgens zijn we heerlijk de Ramblas afgesjokt, hebben onderweg lekker op een mooi plein zitten lunchen. Rond een uur of vier waren we moe in de buurt van het hotel.
Nu hebben we lekker een siestaatje achter de rug en gaan straks op het gemak op zoek naar een restaurant.

Zo, daar zitten we dan in ons hotel in Barcelona.
We gaan er zo op uit om een restaurant te zoeken om eens lekker te gaan eten.
Verders hebben we ons rustig gehouden, de reis was - als te verwachten - erg vermoeiend voor Yvonne.
Vanmorgen zijn we om kwart voor acht vertrokken. We waren mooi op tijd in Rotterdam en konden op ons gemak inchecken. Daar verliep allemaal gesmeerd, ik had nog steeds angst of ik de ruim 10 kilo fotoapparatuur mocht meenemen. Iedereen zei dat dat geen enkel probleem was, maar toen ze de fotokoffer op de weegschaal zetten, kreeg ik het wel even benauwd. Maar toen ik vertelde dat er fotoapparatuur in de koffer zat, mocht hij als handbagage mee.
De vlucht zelf was comfortabel, stoelen op de eerste rij en in ��n uur en veertig minuten waren we op Gerona.
Daar zou iemand ons opwachten, om ons naar het hotel te rijden. Dat zat dus even tegen, want er was niemand. Na een drie kwartier wachten heb ik het reisbureau opgebeld, die vertelde dat er een vervoersprobleem was. We konden een taxi nemen en de kosten declareren bij het reisbureau.
Het Duqesa is een mooi hotel. We hebben eerst op het dakterras een bak koffie gedronken. Daarna konden we onze kamer verkennen en naar Spaanse gewoonte hebben we gelijk maar een siesta gehouden.
Ik ben net even een rondje langs de haven wezen wandelen en morgen gaan we er op uit.
Nu gaan we eerst eten.

Een koffer vol met kleren, een koffer vol met fotoapparatuur en wat los spul voor in onze handtasjes. Het staat allemaal klaar.
Morgenochtend nog een keer of tien controleren of we de paspoorten, creditcards en vliegtuigtickets bij ons hebben (en dan doen we dan in de auto nog een paar keer) en we kunnen er op los.
Ik heb ook mijn laptop bij me en ik ga er van uit dat het hotel een internet aansluiting heeft, dus de komende dagen fungeer ik als razende reporter uit Barcelona.
Iedereen bedankt voor de reacties, ga er vanuit dat we flink gaan genieten.

Barcelona, we komen er aan.

In de aanloop naar onze vakantie komen er veel vrienden langs, die ons nog even willen zien en ons een fijne vakantie willen toewensen. Diegenen die dat niet kunnen, bellen dan op.
En dat geeft een goed gevoel. Het gevoel dat de fijne mensen op ons heen met ons meeleven en blij zijn dat wij er even tussen uit kunnen.
Dus ook vandaag was er aanloop van vrienden, die ik afwisselde met grasmaaien en het afronden van mijn foto opdracht.
Morgen nog een dagje werken en dan gaan we er lekker een paar dagen tussen uit.
We hebben er veel zin in.

Vandaag was een mooie warme leuke, maar ook een beetje drukke dag.
Vanmorgen waren we al vroeg op, Nadir laten wandelen en daarna een was gedraaid. Inmiddels had ik een leuk idee voor mijn fotoopdracht, waarbij nogal wat attributen nodig waren in een studio-achtige opstelling. Het zweten begon dus al vroeg.
Intussen werd Yvonne door Niek onderhanden genomen met een flinke verwenbeurt(?!).
Vanmiddag rond een uur of ��n arriveerden Cees en Els. Die hadden we al een flinke tijd niet gezien, dus we hadden veel bij te praten. Dus hebben we lekker in de tuin zitten kleppen en genieten van een hapje en drankje.
Om zes uur kwamen Niek en Peter. Terwijl ik met Peter een paar boterhammen heb genuttigd, heeft Niek de verwenbeurt afgemaakt. Daarna lekker wat eten op de barbq gemikt, dus we zijn de dag lekker doorgekomen.

Alleen als je het weerbericht bekijkt valt er wel iets op:
Rotterdam:

Dit is dus de weersverwachting in ons koude kikkerlandje.
Dit staat wel in grove tegenstelling tot de verwachting in het zonnige Spaanse Barcelona:

Maar ach, we gaan niet naar Barcelona om bruin te worden op het strand, maar om te wandelen en te genieten van een mooie stad.
En als wij daar zijn, knapt het weer zeker op, zodat we ook van tijd tot tijd een terrasje kunnen pikken.
Barcelona, we komen er echt aan.

Frans Bauer is vandaag getrouwd. Niets anders is dan meer belangrijk.
Willemstad was vanmorgen vroeg al hermetisch afgesloten. Hordes idioten reisden naar Brabant om een glimp op te vangen van Frans.
En Frans, dat domme lieve onschuldige jongetje, Frans lacht zich gek. De komende jaren zit hij nog gebeiteld. Zijn scheiding zal ook wel wereldnieuws zijn.
Het is plat nieuws, dat ons even van de werkelijke problemen af leidt.

Maar of dit nu in het acht uur journaal moet?

Het hoogtepunt van vandaag was het bezoek van Caroline. We hadden al een flinke tijd geen contact meer met Caroline en Koen gehad. Vorige week heeft Yvonne de telefoon gepakt en Caroline gebeld. Heel snel bleek dat gemis aan contact veroorzaakt te zijn door een lullig misverstand, maar dat is gelukkig uit de wereld. En heel snel is Caroline dan ook op bezoek gekomen en hebben we een goede vriendin weer in onze kringetje terug.
Het was alsof we elkaar vorige week voor het laatst hadden gezien; vertrouwd als altijd.
Het was emotioneel, er is natuurlijk veel gebeurd in de afgelopen jaren.
Het was fijn te horen en te zien dat Caroline een gelukkige moeder en echtgenote is.
Het was vooral fijn elkaar weer te zien en te spreken, en dat blijven we doen.

Volgende keer horen daar ook Koen en de kids bij, maar dat komt wel goed.

De gezondheidstoestand van Yvonne verbeterd licht, twee kleine stapjes vooruit en dan weer een terug. We hebben een weg gevonden hiermee om te gaan.
De meeste materi�le zaken zijn geregeld. Hierover geen zorgen meer.
Het lijkt alsof we binnen de ellendige omstandigheden toch een modus hebben gevonden om een 'normaal' en 'rustig' leven te leiden. Kennelijk hoort dit bij het overlevingsmechanisme van het menselijk lichaam, een manier om met intense spanning en emoties om te kunnen gaan; emoties die niet maanden aaneen de boventoon kunnen voeren, omdat dat niet vol te houden is.
Als je dan, zoals vanavond tijdens mijn fotocursus, aan niet 'ingewijden' vertelt wat er aan de hand is in huize Kooij, dan komt er een reactie, waaruit toch blijkt hoe bijzonder moeilijk en zwaar de afgelopen en komende periode voor ons is. Je gesprekspartner heeft niet dat overlevingseffect overwonnen en reageert soms bijna verbaasd hoe kalm en rustig ik het verhaal kan vertellen.
Ik realiseer me dat die rust toch meerdere keren per dag wordt verbroken door allerlei kleine en grote gebeurtenissen, uitspraken, blikken. Die rust is een - hoogst noodzakelijk en nuttig - pantser. Het weert veel af, maar lang niet alles. Het fungeert als filter om te kunnen doorgaan.
Overlevingsdrang is een wonderbaarlijk mechaniek. Hopelijk blijft het nog lang werken.

Yvonne heeft al vorig jaar een rolstoel geregeld, omdat ze graag buiten is, maar niet meer in staat was om grote einden te lopen.
Omdat het nu naar uitziet, dat ze niet meer in staat zal zijn de omloop van Flakkee nog mee te doen, hebben we aangegeven dat zo'n rolstoel toch een meer noodzakelijk hulpmiddel is dan dat we vorig jaar verwachtten, dus het tijdelijke apparaat is gisteren omgeruild voor een moderne lichtgewicht stoel, met meer comfort en die gemakkelijker in een auto (of vliegtuig) is te proppen.
Vandaag is buurman Piet met Yvonne op pad geweest en hebben ze die rolstoel ingereden. Conclusie van Piet: veel beter dan die vorige, je hoeft er niets voor te doen, zo licht loopt hij.
Wel ik heb geen motor gezien en twijfel of ik volgende week in het heuvelachtige Barcelona de zelfde conclusie zal trekken....

Het voordeel van werken bij de overheid is dat 5 mei ook een vrije dag is.
Dat gaf me vandaag dus een extra mogelijkheid om bij een temperatuur van 22 graden de voorbereidingen op de Barcelona-reis voort te zetten.
Het viel niet mee, rustig in het zonnetje in de tuin, met een fris aardbeiengebakje de dag door te moeten komen, maar we hebben het gered.
Morgen moet ook ik weer werken, dus dat zal wel afzien worden.

Maar nu eerst even kijken hoe Ronnie wereldkampioen wordt.

Vandaag zijn we begonnen aan de repetities voor Barcelona. Bij een heerlijk zonnetje en een temperatuur van ruim 20 klein nulletje C, was het heerlijk toeven in de tuin.
Ik moest daartoe nog wel even ruim 100 vierkante meter gras van een halve meter hoog weg maaien, maar dat is dan training om straks in Barcelona met Yvonne in haar rolstoel een flinke wandeling naar het volgende terras te lopen.
Al met al hebben we ons best vermaakt, vanmiddag lekker met Esther en Martin kleine hapjes zitten knabbelen, wat wil een mens nog meer. Te meer dat Yvonne vertelde dat die warmte haar erg goed deed, de pijn in haar voeten en vingers was een stuk minder.
Dus laat Barcelona en de zomer maar komen.

En daar bedoel ik niet mee dat ik in een simulator aan het rijden ben geweest.
Nee, het was hoog tijd om de BMW eens goed te wassen. Dus dat heb ik gedaan, gewassen en de velgen gereinigd en ook de binnenkant een beurt gegeven.
En dan moet je hem daarna droog rijden.
Buurman Cees, die 20 kuub zand achter zijn tuin had liggen, vroeg of ik hem kon helpen kruien. Ik wilde wel, maar MOEST de BMW droog rijden. Helaas voor Cees.
Daarna was de motor aan de beurt. Ook deze moest een schoonmaakbeurt hebben. En omdat hij de hele winter had stilgestaan, moest ook de accu worden opgeladen. Dus ook de Triumph moest worden droog gereden.
Buurman Cees, die 17 kuub zand achter zijn tuin had liggen, vroeg of ik hem kon helpen kruien. Ik wilde wel, maar MOEST de Triumph droog rijden. En de accu opladen. Helaas voor Cees.

Vorige week had ik al - als eerder gemeld - een start gemaakt met het kortwieken van het gras. Vanwege de zondagsrust en regen was die klus nog niet geklaard, maar vandaag zou daar een einde aan moeten komen.
Echter, de container voor het groente en tuinafval was vol. En volgens plan zou die vandaag worden geleegd. Dat kwam dus goed uit.
Alleen hij is niet geleegd. Ze zijn niet langs geweest, zij van de container leegmakers.
Dus - de wil was er, maar het werd mij gewoon onmogelijk gemaakt.
Misschien morgen?

Het is vandaag de dag van de arbeid, dus er moest gewerkt worden.
Niet te hard, want ik had tenslotte een vrije dag.
Maar ik moet volgende week woensdag weer een opdracht inleveren in het kader van mijn cursus fotografie. De opdracht is 'Maak een serie foto's door de ogen van....'. Da's dus een lekkeren. Ik loop me al twee weken suf te piekeren om iets leuks te doen.
Vanmorgen keek ik in de tuin, waar ik een begin heb gemaakt met het maaien van het gras. En toen kregen 'de ogen van' ineens een eigenaar.
Je moet er wat voor over hebben, want het heeft gister en vannacht flink geregend.
De foto is gemaakt door dat keisterke wijf.