Begin dit jaar, toen Yvonne net begon met haar chemokuren, hebben we een ziekenhuisbed in de woonkamer laten zetten. Yvonne had dat bed hard nodig, zij kon beneden zijn (waar de badkamer is) en toch rusten.
De laatste tijd werd het bed echter voornamelijk gebruikt op tijdschriften op de mikken. Voor de rest was het eigenlijk een sta in de weg. Toen de zorginstelling, die ons het bed beschikbaar had gesteld, belde dat er vanaf nu een (redelijke) vergoeding voor het bed moest worden betaald, hebben we bedacht dat het beter zou zijn om het bed maar te laten ophalen. Het geeft toch weer een kick dat zo'n extra hulpmiddel (voorlopig) niet meer nodig is.
Dus vandaag is het bed opgehaald en hebben we weer ruimte in de woonkamer. Het was wel een emotioneel moment, weer zo'n dubbel gevoel: een overwinning, waar je bijna niet blij mee durft te zijn.
Maar we zijn er wel erg blij mee.