Archieven van juli 2008

Twee leuke telefoontjes vandaag.
Nicolien belde uit Australie. Skype was even niet mogelijk, maar ze wilde ons toch graag even horen. Ze hebben het geweldig naar hun zin Down Under. Yvonne was helemaal verrukt,
Vanmiddag belde Kees Vlemminx. Hij wilde - voor dat ze op vakantie gingen - even weten hoe de vlag er bij hing. Ook vroeg hij of het uit kwam of ze vanmiddag even om een kopje thee kwamen.
Dat was natuurlijk goed.
Rond een uur of negen gingen ze weer naar huis. Een kopje thee, een biertje, wat koffie en wijn en een barbq maaltijd later.
Heerlijk om dit soort mensen om ons heen te hebben. Ze lopen niet de deur plat, maar ze zijn er wel, en dat doet een mens goed.

De suiker lijkt zich inmiddels tot wat meer normale waarden de herstellen, dus dat gaat ook de goede kant op.

Begin dit jaar, toen Yvonne net begon met haar chemokuren, hebben we een ziekenhuisbed in de woonkamer laten zetten. Yvonne had dat bed hard nodig, zij kon beneden zijn (waar de badkamer is) en toch rusten.
De laatste tijd werd het bed echter voornamelijk gebruikt op tijdschriften op de mikken. Voor de rest was het eigenlijk een sta in de weg. Toen de zorginstelling, die ons het bed beschikbaar had gesteld, belde dat er vanaf nu een (redelijke) vergoeding voor het bed moest worden betaald, hebben we bedacht dat het beter zou zijn om het bed maar te laten ophalen. Het geeft toch weer een kick dat zo'n extra hulpmiddel (voorlopig) niet meer nodig is.
Dus vandaag is het bed opgehaald en hebben we weer ruimte in de woonkamer. Het was wel een emotioneel moment, weer zo'n dubbel gevoel: een overwinning, waar je bijna niet blij mee durft te zijn.
Maar we zijn er wel erg blij mee.

Na opnieuw een onrustige nacht heb ik vanmorgen van zeven uur toch nog een uurtje of drie achter elkaar geslapen. Dus rond een uur of tien (wel met een hoge suikerwaarde) was ik pas uit bed; het begin van een rustig aan dag.
Tegen de middag kwamen de overburen even langs, zij gaan voor een week of vijf op vakantie en wilden even kijken hoe het hier ging.
In de loop van de middag kwamen bij Yvonne de muren op haar af. We zijn maar even in de auto gestapt en naar Middelharnis gereden. We hebben een kopje koffie bij de Hema gedaan en daarna heeft Yvonne haar ogen laten controleren. Wellicht als gevolg van de chemokuren zijn haar ogen iets achteruit gegaan, dus ook voor het TV kijken moet ze nu gebruik gaan maken van een bril. Wel een hele leuke bril, een witte.
Daarna heb ik lekker een visje gestoomd op de barbq, die we lekker samen hebben verorberd.
Suiker is nog steeds hoog; ik ben wellicht wat ongeduldig.......

Ik voel me al een tijdje niet top, ik slaap niet echt bijzonder goed en ook mijn suikerwaardes zijn niet helemaal wat ze moeten zijn.
Ik ben al bij de dokter geweest en vandaag op de reguliere controle werden hoge suikerwaardes bevestigd.
De oorzaak is bekend, althans dat denken we.
Maar het zit allemaal wat dieper. Zowel Yvonne als ik hebben de laatste tijd meer moeite om onze weg te vinden. Het gaat allemaal zo goed. Maar de wetenschap dat de kanker niet weg is en niet wordt behandeld, maakt dat allemaal zo moeilijk te accepteren. Hoe kan het nu goed gaan?
Normaal gesproken put je energie uit het feit dat je je beter gaat voelen. In ons geval is dat allemaal zo ongelooflijk, dat we ons er moeilijk een goede houding in kunnen geven, je bent bijna bang om blij te zijn. Het is dit constant hinken op twee gedachtes wat erg veel energie kost, een volgende fase in ons leven, waarin we ons een weg moeten vinden.
Ook dat zal ons wel lukken.
Maar voorlopig doe ik het maar even rustig aan en probeer alles een beetje op de rij te krijgen, de energie is nu even voor ons.

Na zo'n drukke dag als gisteren, stond er vandaag slechts rust op het programma. Ik heb een paar wassen gedraaid en voor de rest hebben we lekker een rondje gereden met de BMW en een patatje gegeten in Ouddorp.
De rest van de dag hebben we in de tuin doorgebracht, hapje (garnalen spiesje), drankje (flesje ros�), dus dat zat wel goed.
Inmiddels ben ik weer flink uitgepierd, alles begint wel zijn tol te eisen. Ik denk er sterk aan om maar eens een paar dagen thuis te blijven om de batterij weer eens flink op te laden en mijn suikerwaardes een beetje op orde te krijgen.
Nu gaan we lekker naar bed - de airco staat al een poosje aan, dus het zal wel lekker zijn boven.

Vanmorgen waren we al vroeg uit de veren. Er moest nog veel werk in de tuin worden verzet: onkruid op terras weghalen, heggen knippen, struiken snoeien en het gras moest worden gemaaid. Ook moesten er nog wat planten in potten worden gezet en onkruidgif worden gespoten.
Een flinke bak werk, dus buurman Piet had afgesproken dat hij er om acht uur mee zou beginnen ;-)
Ik heb boodschappen gedaan en nog even snel mijn nieuwe lens getest. Rond een uur of twee zijn we richting Jack en Suzanne vertrokken om hun nieuwe huis te bekijken.
Ze hebben een jaloersmakend fantastisch huis, vroeger een korenbeurs, in het hartje van Gorichem. Twee stappen van het centrum, waar alles te beleven is, maar een heerlijk rustig plekje.
We hebben daar lekker op een terras gezeten en daarna bij Jack en Suzanne thuis wat hapjes gegeten. Yvonne heeft denk ik een dozijn oesters verorberd, met haar eetlust gaat het de goede kant op.
Al met al dus een druk en vermoeiend dagje, morgen rusten we.

De dag begon mooi. Ik heb een nieuw objectief voor mijn 5D gekregen: een 24-105. Hiermee heb ik nu de reeks van 16 tot 400 mm in de professionele L serie beschikbaar. Ik ben errug blij.
Het was vandaag ook schitterend weer, dus vanmiddag zijn we naar Middelharnis vertrokken, waar we heerlijk aan de haven hebben geluncht. Daarna zijn we nog even de dijk af gewandeld, en hebben we wat kleding voor Yvonne aangeschaft.
De middag is zo dus mooi verlopen en we hebben net lekker in de tuin wat eten op onze buiten-kachel-formuis-barbq gemikt en verorberd.
Kortom, een mooie dag.

Het was een lekkere rustige zomerdag, eindelijk weer mooi weer. Op het werk is het een beetje komkommertijd, dus ik heb mijzelf vanmiddag vrijaf gegeven.
Ik ben eerst bij Ad en Jannie op de thee gegaan. We hadden elkaar al lang niet rechtstreeks gesproken, dus dat werd weer eens tijd.
Bij Ad is het ook altijd zo, dat je maar het woord foto hoeft te noemen en je hebt praatstof voor een paar dagen, dus nadat we bijgepraat waren was er nog een uurtje of zo fotopraat. Het is een beste vent, ook al heeft ie een Nikon.
Thuis wachtte Yvonne me op met een rood kapsel. Corrie was op bezoek en samen waren ze naar de kapper gegaan.
Mooi man.
Corrie had ook de boodschappen gedaan voor het eten, dus konden we lekker met zijn drie�n de tuin in. Ik heb een paar worstjes en een paar stukjes kip op de barbeq braden, dus dat zat helemaal snor.
En het mooie is dat ik nu nog een lekker lang weekend voor me heb.

Zo af en toe wil de medische wereld met mij communiceren op basis van een bepaald bloedbeeld. Aanstaande maandag is er weer zo'n gebeurtenis, de diabetesverpleegkundige krijgt mij op bezoek. Vandaag moest ik dus naar het ziekenhuis om bloed te laten afnemen, ofwel bloed te laten prikken. Ik heb met dat prikken geen moeite, maar in deze gevallen dien je nuchter te zijn, en dat betekent dat ik 's morgens niet een lekker kopje koffie kan drinken. Ook mijn boterhammetje moet ik overslaan (maar omdat ik zelden een boterhammetje eet is dat weer geen probleem).
Om 8 uur begint het prikken, maar dan zitten er al een tiental mensen in de gang te wachten. En wachten maakt mensen geprikkeld, dus het gezeur is niet van de lucht. Het helpt overigens geen moer, want je moet toch op je beurt wachten. Je kunt maar beter een beetje leutig zijn.
Althans, dat dacht ik.
Ik was rond een uur of negen aan de beurt.
'Bent u nuchter meneer', vroeg de prikster. 'Ja hoor, geen drup gedronken', antwoordde ik gevat.
Maar die had ze al een paar honderd keer gehoord, dus geen reactie.
'Geboortedatum', vroeg ze. Ik antwoordde '28 oktober 1953, maar voer het nu eens in het systeem in, want elke keer vragen jullie het weer'.
Dit bracht haar wel van haar stuk. 'Maar eh, we moeten dat gewoon vragen voor controle', legde ze me uit.......
Mijn dag was toch weer goed.

Vandaag ben ik voor het eerst in tijden weer op de motor gestapt. Het weer was er naar en ik had er weer zin in.
Zo'n eerste keer vraagt wel wat voorbereiding:
1. De BMW uit de garage rijden
2. De motor uit de garage rijden
3. De motor starten; lukt niet accu leeg
4. Met startkabel de motor aan de BMW koppelen en starten
5. De scooter op de plek van de motor zetten
6. De BMW in de garage zetten, zodanig dat de motor er achter kan
7. Motorkleding aantrekken
8. Rijden (het zweet staat dan al op je rug)
9. Na vijf kilometer weer terug naar huis en mijn gebit in doen
Maar goed, het was weer heerlijk om op de motor te rijden. Op de terugweg ben je dan weer gewend en zou het gas open kunnen. Gelukkig was er een politieauto in de buurt (van Barendrecht tot de Haringvlietbrug) dus de maximumsnelheid was 135 km/uur, behalve dat mooie bochtje, waar ik me even heb laten afzakken ;-)

Terwijl onze nieuwe buitenkachel staat te roesten en de barbq er niet veel beter aan toe is, wordt eindelijk de zomer aangekondigd. We gaan het dus toch nog meemaken, temperaturen van boven de 20 graden en lange avonden in de tuin onder het genot van een koel glas wijn.
Intussen lijkt mijn bloedsuikerwaarde wel op een skilift in het winterhoogseizoen. 's Morgens een ruime 12, na de lunch oplopend naar waardes hoger dan de dagtemperatuur om voor het diner met een 7 af te sluiten. Ik word er een beetje gek van, maar het zal alles met de spanning van thuis te maken hebben.
Die zomer met zijn tuinrust zal hopelijk een goede invloed hebben. We houden het er maar op.

Uit het bericht van gisteren zou kunnen worden geconcludeerd dat mijn vakantie is begonnen. Wel dat is dus niet het geval. Het is het begin van de Bouwvak - ook wel onterecht bouwvakvakantie genoemd (net zo'n fout als lcd display). Mijn vakantie (tweede) begin op 25 augustus.
Vandaag was overigens weer zo'n typische zomerdag. Ik had net bij Battenoord mijn camera opgesteld om een serie foto's voor een panorama te maken, toen het begon te betrekken. Op de foto is rechts de regen al te zien, en bij die laatste foto ook te voelen. Ik heb snel moeten rennen naar de auto waar achterklep en ramen open stonden!

De zomer is begonnen, de zon schijnt dan ook uitbundig....in Spanje en Zuid Frankrijk. Maar de mensen die op weg naar de camping in Zeeland langdurig in de file stonden, hadden geen last van de overmatige zon. Zij moesten de raampjes van de auto dichthouden om te voorkomen dat die auto vol water loopt.
Ik begrijp niet dat we zoveel horen over het opwarmen van de aarde, klimaatsveranderingen en meer onheil. Aan het weer is het niet te merken.

p.s. de panoramafoto is opgebouwd uit 11 afzonderlijke foto's, klik er maar op

Ik heb gisteren een goed gesprek met onze huisarts gehad.
Ik ben daar in eerste instantie naar toe gegaan omdat ik toch met enige regelmaat last blijf houden van te hoge suikerwaardes. Ik weet wel hoe dat komt, maar dat zegt niet dat er niets aan gedaan moet worden.
Dus ben ik bij de dokter op bezoek gegaan. We hebben in eerste instantie over de suikerwaardes gesproken, maar al snel over de oorzaak. En dat is natuurlijk de thuissituatie.
Een tijdje geleden schreef ik op dit blog al over het pantsertje dat je ontwikkeld om een zo'n 'normaal' mogelijk leven te leiden. Hierin zit ook het gevaar, het pantsertje kan te goed werken, waardoor de problemen worden weggedrukt. Maar ze zijn er wel. Hij vertelde me zeer kritisch te blijven en maar niet alles weg te drukken.
Hij heeft gelijk, ik zal mijn best doen

De bekende smoes om er stiekem tussenuit te knijpen is binnenkort aan zijn einde toe.
Ik las net dat een Hengeloos bedrijf een gps systeem voor katten op de markt gaat brengen. Hiermee is het mogelijk om de route van je kat precies te volgen. Hopelijk kunnen dan ook de tuinbezitters, waar die katten zitten te poepen en piesen, inloggen op een kat, om de eigenaar te vinden.
Maar goed, katten gaan geen sigaretten halen. Mannen wel. Maar voor dat je het weet krijgen ook wij - verborgen in onze kroket - zo'n gps chip naar binnen gewerkt, en dan hoeft nooit meer de vraag gesteld te worden waar we uithingen. En ook het 'ik ga even om sigaretten, schat' zal een kreet voor de geschiedenisboekjes en kleinkinderen worden.

Yvonne is er gisteren alleen met de auto op uit getrokken. Ik had daar in beginsel mijn bedenkingen tegen, maar het was voor Yvonne erg belangrijk om zonder hulp van anderen iets te kunnen ondernemen.
Ze heeft dus - toen ze zich 's morgens goed voelde - de grote stap gemaakt en is wat boodschapjes gaan doen.
's Avonds heeft ze me het vol trots verteld.
Vanavond zat ik naar een programma te kijken op TV. Het programma heet 'Over mijn lijk' en gaat over jongeren die ongeneeslijk ziek zijn. Het is - zeker voor mij - een tranentrekker. Je ziet jonge mensen hun uiterste best doen om jonge mensen te zijn, maar ze kampen toch met een oudere mensen probleem: ze lopen grote risico om snel dood te gaan. Ze genieten van de kleine schijnbaar onbelangrijke dingen, waarvan zij voor zich zelf weten hoe belangrijk het is.
Na een half uurtje snotteren begreep ik nog meer hoe belangrijk dat autoritje voor Yvonne was.

Vanavond waren Nicolien en Peter nog even bij ons. Een bakje koffie en wat gesnotter, want ze gaan voor een week of vier op reis. Peter aan het werk en tussendoor een korte vakantie en Niek op vakantie.
Ze gaan een jaloersmakende reis ondernemen:
morgen vliegen ze naar Shanghai. Volgende week maandag vliegen ze door naar Melbourne. Twee weken later stappen ze op het vliegtuig naar Kuala Lumpur en vandaar vliegen ze 7 augustus weer naar Amsterdam.
Wat een reis. Ik hoop dat ze heel veel plezier hebben (en dat het in Australi� een beetje warm is).

1 Miljoen iPhones zijn er wereldwijd verkocht. Hoeveel dat er in Nederland zijn wordt niet bekend gemaakt, maar er zijn een paar mensen die zich kapot lachen:
De baas van t-Mobile, want ondanks de strubbelingen heeft hij toch enkele duizenden klanten er bij gekregen, die zich minstens voor twee jaar aan hem hebben verbonden. De bazen van KPN en Vodafone bijten zich het bloed uit de lippen.
Steve Jobs lacht nog harder. Van die miljoen iPhones krijgt zijn bedrijf wel een paar centen, en van al die telefooncontracten nog meer.
Maar ik ben blij een bijdrage aan het geluk van t-Mobile en Apple te hebben geleverd, ik ben blij met mijn speeltje.

Ik weet even geen onderwerp te verzinnen. Dus maar even een paar cijfertjes.
Op mijn blog staan (deze niet meegeteld) 1130 berichten
Ook zijn er 670 reacties genoteerd.
Ik doe dus mijn best met mijn blog en er wordt (dank, dank) ook naar gekeken.
Sinds begin dit jaar gaat dit kijken wat gedetailleerder:
5192 bezoeken, 8072 pagina's bekeken (1,5 pagina per bezoek gemiddeld)
Gemiddeld duurt een bezoek 1 min en 38 sec.
Bezoekers komen uit 12 verschillende landen.
30 % van de bezoekers doet dit met een Apple.
Wel, dit zijn toch wel mooie cijfers. Het zal dus niet meer gebeuren dat ik jullie allemaal ga lastigvallen met droge cijfers.

Ik heb geen mobiele telefoon meer, ik heb een iPhone. De batterij is na een dag leeg, en ik heb er twee telefoontjes mee gepleegd.
Ik heb geen mobiele telefoon meer, ik heb dus een iPhone.
Mijn dag bestond uit mobiel internetten, kaarten bekijken, filmpjes kijken, muziek beluisteren. Het mooiste was dat ik Yvonne redelijk aan het schrikken kreeg, toen zij in de keuken was en ik op het toilet iTunes op de iMac in de keuken aan het spelen zette, middels een remote control programmaatje.
Lachen man.
Ik heb geen mobiel meer en heb medelijden met al die lui met een mobieltje. Ik heb een iPhone.

Ja Koen, lachen man.

Ik heb een iPhone.
Nee Caroline, niet vannacht op de Coolsingel gestaan, dus je hebt je weddenschap verloren.
Ik ben wel vanmorgen rond half acht richting Goes gereden. Er zit daar een officiele t-moblie winkel, en ik hoopte dat het niet al te druk zou zijn. Toen ik daar om een uur of half negen aankwam, stonden er zeven mensen voor de deur. Ik sloot aan in een gemoedelijk clubje (Apple fanaten, dus goed volk). E�n van de aanwezigen wist me te vertellen dat de winkel 12 iPhones had, waarvan 8 16Gb uitvoeringen. De buit was al verdeeld, voor mij was er nog een witte beschikbaar. Ik was al lang blij.
Pas om half tien ging de verkoop van start, maar voor die tijd werden we al voorzien van koffie.
Om de menigte van 14 mensen in bedwang te houden was er voor de zekerheid een beveiligingsmeneer aanwezig. Die ging om half tien voor de deur staan en liet vier man binnen. Hij zag er zelf ook de lol wel van in.
De rest is bekend van het nieuws.
Om half tien startte landelijk de verkoop. Om vijf over half tien lag de centrale t-mobile database plat. Uit eindelijk liep ik tegen twee uur met mijn iPhone de winkel uit.
Voor t-mobile een zwarte dag, in Goes hadden ze dus maar 12 abonnementen kunnen verkopen....
De tweede uitputtingsslag was de activatie van de telefoon. Dat moest via iTunes, en ook Apple had er de handen kennelijk aan vol.
Maar tegen negen uur zat ik grijnzend met mijn iPhone aan het rode oor.

We hadden al een poosje de gedacht weer een korte reis te maken.
Tijdens de reisgidsenvoorpret is ons oog gevallen op Istanbul. Yvonne is hiermee aan de slag gegaan en vandaag hebben we een reis geboekt. We gaan in de laatste week van augustus.
Wel warm, maar september is de ramadan en oktober vinden we te laat (want dan gaan we misschien wel naar Madrid of Valencia).
Dus dan maar wat warmer, we zullen er geen meter minder plezier om hebben.

'T is eigenlijk wel bizar.
Ik maak me druk om een iPhone. Het is een beetje voor me zelf blijven volhouden dat we een 'normaal' leven leiden. Dat moet ook wel, om te voorkomen dat we gek worden.
Dus maak ik me druk om een iPhone.
'T is eigenlijk ook wel bizar dat Yvonne, nu ze wat herstelt van die verrekte chemokuur medicijnen, last krijgt van het feit dat ze herstelt. Ze is op het moment niet meer zo ziek dat ze grote delen van de dag op bed ligt. Maar juist daardoor krijgt ze last van haar lijf; het is domweg nog niet sterk genoeg om de hele dag rechtop te zitten. Dus heeft ze last van haar rug, van haar ribben, waar geen spek op zit en van haar billen, omdat ook daar geen spek kussentjes zijn.
En omdat ze wat meer kan, heeft ze ook meer last van het feit dat ze bijna overal voor afhankelijk is van hulp van anderen, terwijl ze zo enorm zelfstandig van karakter is.
Het zijn bizarre tegenstellingen, waar we toch een weg in moeten vinden.
En dat zal ons lukken.

Trouwens de plannen om eind augustus naar Istanbul te gaan (september is de Ramadan) nemen steeds vastere vorm aan.
Goed h�

In Nieuw Zeeland is het het allereerst 11 juli. In het kader van de iPhone hype is het dus nog interessanter om daar in de rij te gaan liggen in plaats van op de Coolsingel. Je kunt dan zeggen dat je echt een van de eerste iPhones hebt. Ik kan niet wachten op de beelden in het NOS journaal.\Nu hoop ik maar dat er heel veel aandaht wordt besteed aan die eerste iPhone en dat hier dan de lol er een beetje af is.
Of misschien moet het toch maar niet in het journaal, om niet te vertellen dat het een hype is ?
Nog twee dagen....en dan is het 11 juli. Maar of ik dan in de rij lig?

Vrijdag komt de iPhone in Nederland op de markt. Middels een strak geregisseerde campagne maakt Apple de potenti�le klanten (waaronder ik) warm. Mondjesmaat worden we gevoed met informatie.
Via andere kanalen (ook geregiseerd?) wordt onrust gezaaid. T-Mobile zou lang niet genoeg iPhones krijgen om aan de vraag te voldoen. Bestellen via internet is maar beperkt mogelijk en de wachttijd bedraagt al gauw een week of zes.
Daarover komt een e-mail van t-mobile, waarin ik word uitgenodigd bij de night-sale aanwezig te zijn. Donderdagnacht om 12 uur begint de verkoop van de eerste 500 iPhones.
Zal ik voor de deur gaan liggen?
Of zal ik gokken dat ik toch wel aan zo'n iPhone kom.
Ik heb nog een dag of drie om er over na te denken........

Ik zat mijzelf vandaag behoorlijk in de weg.
Ik was onrustig, nerveus huilerig, kortom geen fijn gezelschap.
Ik ben er in de loop van de ochtend maar op uit getrokken.
Ik ben naar Ouwehands gegaan en heb lekker lomp beestjes gekeken en gefotografeerd.
Ik zit me zelf nu weer iets minder in de weg.

Ruim een maand geleden heeft Yvonne geprobeerd iets te organiseren voor kankerpatienten die moeite hebben met grote porties eten. Ze had contact gezocht (via Radio Rijnmond) met een restaurant in Barendrecht dat graag een bijdrage zou leveren. We hebben in dat restaurant met de eigenaar en bedrijfsleider gesproken en die waren erg in om een etentje met kleine tapas-achtige hapjes te verzorgen. Alleen het organiseren daarna om een groep mensen bij elkaar te krijgen was veel werk en kostte Yvonne te veel energie. Uiteindelijk heeft ze het met pijn in haar hart afgeblazen.
De eigenaar van het restaurant nodigde ons uit om het initiatief van Yvonne toch goed af te sluiten.
Vanavond hebben we dat gedaan. Met Klaaske en Herman, Corrie, Niecolien en Peter zijn we naar Barendrecht gegaan en hebben daar een heerlijke avond in eetcaf� Diggels gehad. Wij hebben van de kaart besteld en voor Yvonne waren allerlei kleine hapjes geregeld.
Top van dit restaurant om het zo te regelen. Zij vonden het de normaalste zaak van de wereld, maar zij waren wel het enige restaurant dat er zo over dacht.
Top mensen, we hebben genoten.

Ed (weerman van Rijnmond) vertelde gisteren al dat het vandaag een typische Hollandse zomerdag zou worden. En, en dat gebeurt vaak, dat was ook zo. Dus toen we naar Middelharnis gingen heb ik de camera maar meegenomen. We moesten toch door de polder, vanwege wegwerkzaamheden, dus dat kwam goed uit.
En omdat het toch van dat typische zomerweer was, hebben we maar lekker op een terrasje gezeten om wat te eten en te drinken.
Zelfs de braderie was aangenaam, voornamelijk omdat alle kramen onder aan de dijk stonden, zodat je op de dijk normaal kon lopen.
Kortom, het was weer een mooie dag.

Ik ben wat ouder en bezadigder. En ik zit weinig op de motor. Dat is te merken aan de terugloop van de zogenaamde fanmail van het Ministerie van Justitie. Vroeger tikte ik toch wel regelmatig uiterst illegale snelheden aan, maar tegenwoordig tuf ik gezapig in de diesel met de cruisecontrol op 96 over 's heren wegen.
Als er dan een politiebusje voor de deur stopt, hoef je niet meer te schrikken, het geweten is schoon.
Maar toch.
Gelukkig hoefden ze niet bij mij te zijn, maar bij de over buurman.
En toen die ook niet even later in de handboeien werd afgevoerd, was het dus ook niet omdat een geschrokken vrouwtje met een hondje aangifte had gedaan van een boze man, die het niet eens was met het achterlaten van hondenpoep op zijn stoepje.
Gelukkig bracht de buurman zelf licht in de (nieuwsgierige) duisternis. Het huis naast hem was door een aannemer achtergelaten met alle deuren en ramen open. Ook in een rustige buurt is dat een ongewenste situatie. En omdat de aannemer niet achter de tv vandaan wilde om de fout goed te maken, heeft de overbuurman de Politie maar ingeschakeld.
Ik ben weer op de hoogte.

Terwijl ik dit schrijf denk ik aan de term 'rubbernecking' van Marius als term voor bloeddorstige automobilisten. Nu was er in dit geval geen sprake van een ongeval, maar ik heb wel mijn nek zitten verdraaien om te kijken wat er gebeurde. Toch een vorm van rubbernecking?

Ik had het met Yvonne al gehad over een vervolg op mijn fotocursus. Daarbij was de keuze gevallen op model en portretfotografie. Ik moest me alleen nog inschrijven.
Dus heb ik vandaag even snel het formulier ingevuld en na afloop van mijn werk zou ik wel even naar de Beeldfabriek rijden om het formulier in te leveren.
Onderweg was het al fors druk, dus de eerste twijfel bij de Maastunnel was om toch maar niet in de file op de Westzeedijk te gaan staan en morgen het formulier maar in te leveren.
Toch maar in de file gaan staan.
Op de Kop van Zuid was het enorm druk omdat er een drijvend flatgebouw (ze noemen het ook wel cruiseschip) net was vertrokken. Even kwam de gedachte in me op die drukte te vermijden en morgen het formulier maar in te leveren
Toch de drukte maar ingedoken.
Toen ik mijn auto had geparkeerd begon het te regenen. Druppels zo groot als een kopje thee. Ik had geen jas en geen paraplu. Weer sloeg de twijfel toe.
Toch de regen maar getrotseerd.
Zijknat kwam ik aan in de beeldfabriek en leverde mijn (nattige) formulier in. De gegevens werden gelijk verwerkt. U heeft mazzel, zei de beeldfabriekmevrouw, er is nog maar een plek vrij.

Wat ben ik blij dat ik de file, drukte en regen heb getrotseerd...

Nadat er vanmorgen een liter of wat water mijn oorgangen is ingespoten is de oorverdovende stilte omgeslagen in een oorverdovende herrie.
Wel, dat laatste was snel over, nadat ik in de auto het volume van de radio tot een normale waarde had teruggebracht. Na een belangstellende telefoontje van Yvonne was ook het telefoonvolume weer zodanig ingesteld dat niet de rest van de automobilisten in de file hoefden mee te genieten.
Op kantoor hoefde ik slechts te melden dat gebarentaal niet meer nodig was en daarmee was alles weer normaal.
Maar goed ook, want vanaf nu kan ik weer de vlijmscherpe luisteraar zijn, die men van mij gewend is.

P.S. de Google Ads is een uitprobeersel. Wie weet wordt ik er miljonair mee ;-)