Archieven van augustus 2008

Het is ongelooflijk, maar Yvonne is weer bijna hele dagen op. Ze weet zich een houding te geven, waarbij de gebroken rib weinig problemen geeft. Totdat ze moet hoesten of ik een van mijn vele humoristische opmerkingen maak.....
Vandaag hebben we dus lekker in de tuin doorgebracht, ik grasmaaiend en Yvonne lezend. Vanmiddag waren Esther en Martin op bezoek en heb ik me lekker uitgesloofd met het maken van een tomatensoep met blauwe kaas; een verrassing voor kaashater Martin, hij heeft twee koppen soep zitten wegwerken.
Daarna was het lekker natafelen en rond een uur of negen zijn we wegens dreigend onweer naar binnen gegaan.
Het gaat gelukkig beter met Yvonne, morgen moet ik weer gaan werken.

Afgelopen woensdag heb ik het reisbureau laten weten dat wij ons vliegtuig niet gingen halen, sterker nog, dat wij Istanbul deze maand wel konden vergeten. De dame van het reisbureau had inmiddels al gereageerd op een iets eerder ingesproken bericht op het antwoordapparaat, ze zou de papieren voor de annulering in orde maken.
Gisteren ben ik even langs het reisbureau geweest, omdat we nog geen papieren hadden ontvangen. De andere dame zei, dat als de melding was doorgekomen, dat formulier er vanzelf zat aan te komen.
Vandaag rolde er een brief van het reisbureau in de brievenbus. Er zat geen formulier in. Wel een brief, met de melding dat het geld was overgemaakt op onze rekening.
Soms gaan dingen sneller dan je denkt. Dit is wat je noemt KLANTVRIENDELIJK.

Voor de rest hebben we vanmiddag samen de heropening van Everjeans meegemaakt. Ineke zag er weer blij uit, ze vertelde dat ze een mooie dag had, veel aanloop, veel complimenten en goede verkoop. Het is haar van harte gegund.
De rest van de middag hebben we lekker op een terrasje aan de haven in Middelharis doorgebracht.
Toch nog een beetje vakantiegevoel

Vandaag proberen we de draad weer een beetje op te pakken. We hebben inmiddels de teleurstelling van Istanbul overwonnen; ik ben blij dat het allemaal redelijk goed is afgelopen. Yvonne zelf is kwijt wat er precies is gebeurd; het belangrijkste nu is aanvaarden dat het een incident is geweest. Verder zal Yvonne haar rust moeten pakken om die rib te laten genezen.
De keerzijde van de gebeurtenissen van de afgelopen dagen is, dat ik vandaag Ineke kon helpen bij de controle van haar computers, nu morgen na een grote verbouwing haar winkel weer open gaat.
Morgen zal het daar wel een drukte van belang worden, maar als het even lukt gaan Yvonne en ik toch samen even kijken. Voor de rest dien ik me beschikbaar te houden, zo is me door Ineke opgedragen. En ja, wat doe je dan?

Vanmorgen belde Yvonne me vanuit het ziekenhuis. Er was een arts langs geweest en Yvonne had de arts verteld dat hij haar naar huis zou laten gaan. Wel als Yvonne je dat vertelt, moet je zeer goede redenen hebben om dat dan niet toe te staan.
Bloedonderzoeken hebben geen bijzonderheden aan het licht gebracht, het blijft een beetje een mysterie wat er gebeurd is. Wel is gebleken dat ze een gebroken rib heeft en drie andere ribben vertoonde herstelde botscheuren als gevolg van een eerdere val. Haar lichaam heeft dus toch kennelijk wat zwakkere plekken....
Maar ze is weer thuis, en dat is voor nu het belangrijkste. Ik hoop dat ze snel af is van de pijn in haar ribben en dat we dan alsnog onze reis naar Istanbul kunnen ondernemen.

Iedereen bedankt voor de reacties, e-mail op het blog, telefonisch en mondeling. We weten ons omringt en gesteund door fijne mensen.

We zitten niet in Istanbul.
Yvonne heeft vannacht te maken gehad met een bloedsuikerwaarde die flink onderuit is gegaan, gecombineerd met erg lage bloeddruk. Ze is zelfs even in een coma geraakt. In die toestand is ze ook nog eens flink gevallen.
Ik heb onmiddellijk een ziekenauto laten komen, die de lage suikerwaarde constateerde en met behulp van druivensuiker was ze redelijk snel weer aanspreekbaar. Wel is ze naar het ziekenhuis gebracht voor nadere controle en daar houden ze haar voor een dagje of wat ter observatie.
De reis hebben we uiteraard even uitgesteld.

Flink balen want Yvonne zag erg naar deze reis uit (ik ook trouwens), over een weekje of wat zullen we een nieuwe poging ondernemen. De opgave nu is weer op de been komen.

Morgen gaan we naar Istanbul. Vandaag was dus de stress dag.
Ik was van plan de hele dag vrij te nemen, maar moest vanmorgen toch nog wat werk overdragen. Dus alleen de middag heb ik maar vrij genomen.
Als je dan zo'n beetje bent afgesloten komen er in eens nog een paar e-mails binnen die ellende inluiden. Dus moet er worden ingegrepen en geregeld. Nog een uur later dan eindelijk naar huis.
Staat natuurlijk de brug open.
Thuis rustig onze dingetjes gedaan, Yvonne heeft nog gauw een middagslaapje gedaan, eten gehaald en de koffers pakken. Het lijkt dan net of we twee weken weg gaan, maar dat is de stress.
Als alles (binnen een half uurtje) is ingepakt - Yvonne heeft een checklist, gaat het verhaal van 'Hebben we dit toch', en 'is dat ook mee?' nog een half uurtje door en dan keert de rust weer.
Mijn beeldschermbril is dus ingepakt, en type nu braille. Maar zo gaan we lekker slapen en morgen schrijf ik dus in Istanbul.
Jippie

Morgen nog een halve dag werken voor de betalende baas en een halve dag werken voor de echte baas en dan staan we gepakt en gezakt voor Istanbul.
We zijn er allebei erg aan toe; de afgelopen weken is er toch veel veel gebeurd; Yvonne's verjaardag, het tuinfeest, het ziekenhuisbed ingeleverd, buren die voor langere tijd het land verlaten en vandaag afscheid kwamen nemen.... het hakte er aardig in. Even weg uit onze omgeving zal ons beiden goed doen.
Het is ook spannend, de verwachtingen zijn hoog. Ik verwacht een zo'n andere sfeer dan in Europese steden, hektik en mooie gebouwen, prachtige mensen en lekker eten. Daar naast weten we hoe het in Barcelona ging met vervoer en transport, dus met die ervaring kunnen we het nu nog beter doen. Daarnaast voorspellen de weermannen temperaturen van 27 tot 30 graden, lekker warm voor Yvonne.
Kortom, nog een dagje ploeteren en dan gaan we.

De Olympische spelen zijn voorbij, de vlam is gedoofd.
Opvallend stil was het tijdens de spelen omtrent de mensenrechten situatie, Tibet en hulp aan het door watersnood getroffen gebieden. Het nieuws ging over tegenvallende prestaties van Nederlandse wielrenners en hockeyers, wereldrecords en de overwinning van de Amerikaans prof basketballers (er zijn er die 18 miljoen per jaar verdienen) op deze 'amateur' spelen. Nu de spelen zijn afgelopen is er weer tijd voor politiek correct gedrag.
Misschien moeten we politiek en sport maar gewoon niet meer vermengen. Misschien moeten we maar eens ophouden de super professionele Olympische spelen met zijn enorme economische belangen in te zetten als niet werkend dwangmiddel om onrechtmatigheden recht te zetten. Misschien moeten we de sport de sport laten.

En misschien moet de omloop van Flakkee en Olympische sport worden.

Vanmorgen begon de dag met flinke regen en onweersbuien. Dat zal de lopers van de omloop van Flakkee geen goed hebben gedaan. Maar toen het weer wat opknapte en de boodschappen in huis waren, ben ik er met de camera op uit getrokken en heb weer een serie prachtige luchten gefotografeerd. (zie verder mijn fotoblog)
Yvonne is intussen in de keuken bezig geweest om Indonesisch eten klaar te maken, waar we lekker met Niek en Peter van hebben gesmuld.
Verder lopen we rustig aan naar woensdag en Instanbul.
We hebben er zin in.

Vandaag maar rustig opgestart. Ik had gisteravond laat nog een lekkere hypo, Yvonne kon vannacht maar moeilijk haar hoofd rustig krijgen, dus wat langer uitgeslapen en rustig gestart.
Vanmiddag kon ik bij Niek terecht voor een rug- en hoofdmassage. Dat is altijd een goed vooruitzicht. Alleen vandaag gaf ze al aan dat ze een nieuwe techniek had geleerd. En daar kwamen vuisten en vlakke handen aan te pas. Kortom, ze heeft me geslagen. En ik heb niet eens terug geslagen.....
Maar het was wel lekker ;-)

Het is vandaag mis met de interne leidingen en afvoer. Met name de afvoer voor vaste afvalstoffen kent problemen: vanmorgen veel te veel vocht in die leidingen en vanavond veel te veel lucht.
Ik ben wel naar het werk gegaan, mede omdat Hagar vandaag op kantoor zou zijn. Ik heb vanmiddag nog even fijn met haar kunnen praten en heb haar aan het eind van de middag thuis gebracht.
Nu ga ik het zweet van mijn voorhoofd vegen en dan lekker in bed.
Hopelijk is morgen de afvalverwerking weer op orde.

Hoe vreemd het ook klinkt; met Yvonne gaat het goed. Ze wordt nog steeds met kleine rukjes sterker, onderneemt elke week weer wat nieuwe dingen. Ze herstelt van de aanslag die de chemokuren hebben aangericht en de kanker houdt zich kennelijk rustig.
Langzaam durven we aan deze situatie te wennen. Een half jaar geleden durfden we dit niet te hopen; we hebben kennelijk de kracht van de vechtlust toch nog onderschat.
Mijn collega Hagar kreeg een half jaar geleden te horen dat ze kanker had en niet kon worden behandeld. Een paar dagen later werd ze toch in een speciaal behandelprogramma opgenomen en is ze het gevecht aangegaan. In eerste instantie werd het super slechte vooruitzicht omgebogen tot een situatie met hoop op meer tijd, maar de afgelopen weken kreeg ze het ene na het andere slechte bericht. Maar toch komt ze morgen een paar uurtjes werken, ze wil onder de mensen en wil niet toegeven aan het slechte nieuws. Ook zij toont ongekende vechtlust.
We hebben Hagar en haar man uitgenodigd dit weekend een kopje thee bij ons te komen drinken.
Twee super strijdbare mensen bij elkaar, de energie zal er vanaf spatten.

Zo af en toe zit ik, kijkend naar het nieuws, me zelf enorm op te winden. Vandaag was weer zo'n moment. Dan zie ik Jeep de Hoep Sjeffer (Jaap de Hoop-Scheffer) stoere taal uitslaan naar Rusland. We kunnen niet tolereren dat zij hun afspraken met betrekking tot terugtrekking van troepen uit Georgi� niet nakomen. Rusland moet worden geboycot.
De zelfde taal wordt gebruikt tegen alle landen die de As van het Kwaad vormen.
Maar Isra�l, dat alle uitspraken van de VN aan zijn laars lapt? Ik hoor daar nooit iets over. Misschien schuldgevoel over wat de Joden in de Tweede Wereldoorlog is aangedaan. Maar dat is inmiddels welruim 60 jaar geleden. Dat maakt het niet minder erg, maar maakt wel dat je ze om hun daden mag aanspreken, net als de Russen. Of de Amerikanen. Of de Nederlanders, Of.....

Ik heb mijn iPhone gekraakt. Hij is nu voorzien van twee extra installatieprogramma's. De wereld ligt aan mijn voeten, alles is nu mogelijk.
Ik had een leuk thema geinstalleerd, grappige icoontjes en zo. Ik weet alleen niet hoe ik dat voor elkaar heb gekregen. En om maar zo van alles te gaan installeren? Ik weet het niet.
Ik denk dat ik maar naar de fabrieksinstellingen terug ga, ik heb de iPhone gekraakt en de spanning is er nu af.
Terug naar af.

Gisteren heb ik de reispapieren voor onze trip naar Istanbul opgehaald. Plots drong het tot ons door dat we over anderhalve week al gaan.
Dus heb ik vanmorgen wat op het internet zitten spitten en bekeken hoe het hotel er uit ziet en waar we dan precies zitten: leve Google Earth.
Op de hotelsite stond ook een rijtje met afstanden naar bezienswaardigheden. we kunnen prachtige dingen zien, die allen op loopafstand te bereiken zijn:

>
Gulhane Park (300 meter)

Aya Sophia (300 meter)

Ondergronds Waterreservoir (300 meter)

Egyptische Bazaar (400 meter)

Grote Bazaar (800 meter)

We zijn inmiddels behoorlijk enthousiast....nog zes dagen werken......

Het was al weer ruime tijd geleden dat we Eric en Inge op bezoek hadden, maar vorige week belde Eric (zoals ie dat elk jaar doet) op Yvonne's verjaardag en hebben we een afspraak gemaakt.
Het was alsof we elkaar gisteren voor het laatst hadden gesproken.
Als aardige bijkomstigheid kwamen ze met een prachtige Mercedes, waar natuurlijk even een rondje mee moest worden gedaan. Je zou bijna vallen voor een klassieker, maar ja, Eric bekende dat er wel heel veel onderhoud aan zit, ook al is het een Mercedes.
We houden het maar bij onze BMW.

Ik las net dat Microsoft het plan heeft om weer een nieuwe versie van Windows op de markt te brengen. De planning is dat deze versie in 2010 op de markt komt. Voorlopig hoeven we ons dus niet druk te maken, want dat wordt wel 2012 op zijn vroegst.
Maar een mens kan maar vast gewaarschuwd zijn.

Ik heb trouwens vandaag een tweede poging gedaan mijn iPhone te pawnen, zoals dat heet en hoera, het is gelukt. Deze keer dus met behoud van gebruik van mijn belmogelijkheden.
Alleen, ik weet niet wat ik met die nieuwe mogelijkheden aan moet. Ik blijf dus een amateur kraker.

De afgelopen dagen zie je wel interviews met sportlui, die tegenvallend presteerde op de Olympische Spelen. Het verlies was dan te wijten aan een slechte dag, wind tegen, een lekke band, maar ach die bronzen plak daar ben ik hartstikke blij mee.

Vandaag zag ik een interview met Pieter van den Hoogenband. Direct na het behalen van de vijfde plaats in de Olympische finale 100m werd hem een reactie gevraagd.
Hij zei niet veel anders dan dat hij baalde, hij ging niet voor een bronzen plak, maar voor een gouden plak. De vijfde plaats - beter dan iedereen had gedacht - daar baalde hij van. Hij wenste zich niet te verschuilen achter zijn leeftijd.
Voor een echte sportman geldt dat meedoen niet belangrijk is, winnen is belangrijk.
Ik mag dat wel, ik zie te veel watjes die met miljoenen salarissen kampioen zijn in het verzinnen van smoesjes en excuses. Bij Feyenoord klagen ze nu al dat ze zo hard moeten trainen. De trainer zegt echter zeer terecht dat ook voetballers gewoon acht uur per dag moeten werken voor hun geld. Watjes zijn het.

Nee, geef mij maar Pieter van den Hoogenband.

Nee, ik ga het niet over het werk hebben, dat is tegen mijn principe.
Maar ook de avond stond in het teken van automatisering. Eerst ben ik Ineke gaan ondersteunen. Zij had de afgelopen weken een paar keer problemen gehad met haar ordersysteem, dat ik voor haar gemaakt heb. In combinatie met een heftige verbouwing van de winkel (stress) deed dat haar gemoed geen goed. De fout is opgetreden bij het afdrukken van prijskaartjes en aangezien die nieuwe winkel vol moet met te verkopen waar, is het maken van prijskaartjes een essenti�le bezigheid.
Stress dus.
Maar gelukkig liep alles vanavond goed en kwam er een flinke rol prijskaartjes uit de printer, zonder een crash van het programma.
Het gaf ons de tijd weer wat bij te teuten.

Daarna heb ik mijn weblog programmatuur opgewaardeerd naar de jongste versie. Een redelijk probleemloze upgrade en conversie.
Het kan zijn dat hert er hier en daar wat anders uitziet, maar volgens mij valt het mee, de verbeteringen zitten in de achtergrondprogramma's.
Ik was in ieder geval weer van de straat.

Als je een beetje een iPhone gebruiker bent, kraak je dat ding, zodat een installer en Cydia (wat dat dan ook mag zijn) wordt geinstalleerd. Dus ben ik al een poosje aan de gang om te kijken hoe dat in zijn werk gaat, ik wil er tenslotte echt bij horen dus ik moet mijn iPhone jailbreaken.
De hoeveelheid Engelse kreten staat me al niet aan, maar goed ik heb toch de stoute schoenen aan getrokken.
Pakket geladen, firmware gebouwd en geinstalleerd, allerlei toetsen tussen de 5 en 10 seconden ingedrukt gehouden, herstel met mijn package uitgevoerd en verdomd, de iphone startte weer keurig op, met een aantal nieuwe pakketten, waaronder die installer en Cydia. Kostte een uurtje of zo.
Trots wilde ik een SMS sturen aan Peter om te vertellen dat kraken mijn vak is. Maar het SMS bericht kon niet worden verzonden, want mijn iPhone wist niets meer van t-Mobile af.
Een echte kraker start dan een terminalsessie op en duikt in het Operating System.
Ik heb maar gewoon een systeem herstel uitgevoerd en mijn iPhone weer ontkraakt.

Maar ook dat is me gelukt. Pfffffffft.

Althans, dat denk ik. Als iPhone gebruiker ben je in mijn ogen een Apple fan en dat getuigd, ook weer in mijn ogen, van enige slimheid.
Alhoewel ik moet bekennen dat terwijl ik dit stukje schrijf, ik op de achtergrond windows open heb om op eenvoudige wijze bestanden naar een internetsite te kopi�ren. Die site kennen geen verfijnde applesoftware, maar baseren zich allemaal op windows...
Maar goed, die iPhone gebruikers.
Op een iPhone kun je allerlei betaalde en gratis programma's laden. Je doet dat via de iTunes winkel, waar je afrekent voordat je download. Een hele slimme jongen had daar een programmatje geplaatst onder de naam I am rich. Dit programma was voor de lieve som van $999 te koop en deed.......ABSOLUUT NIETS. De naam van het programma sloeg dus op de verkoper en niet de koper.
Toch zijn er nog een stuk of 8 lui ingetuind. Zij zijn dus de eigenaar van een programma dat niets doet en hebben daar veel geld voor betaald. Zij zouden hun iPhone moeten inleveren en een Mobile Windows ding moeten kopen.

Vanmorgen schreef ik al over het feest van gisteren. Inmiddels is de mist in mijn hoofd weer redelijk weggetrokken, maar ik heb daartoe wel een dag vooral op de bank en in bed doorgebracht. Wel sportief hoor, ik heb veel sport gekeken.
Cees was ook niet echt te porren om zijn geleende stoelen weer terug te sjouwen, maar we hebben het voor elkaar gekregen.
Aan de foto's is te zien dat Yvonne het best naar haar zin had.
Feest geslaagd.

Het heeft uiteindelijk toch niet geholpen, die anti-regendansen. Toen we zo'n beetje ge�nstalleerd waren en het bezoek was gearriveerd, arriveerde ook de regen. Stoer zijn we buiten blijven zitten, verzameld onder een aantal grote parasols.
Yvonne zag er prachtig uit, als ik mijn hoofd weer heb teruggevonden, zal ik er een foto bij plaatsen.
Nu ga ik van mijn kater bijkomen, heb zelfs de puf niet om te antidateren.

Vanmorgen vroeg zijn Niek en Peter weer terug van vakantie. We hadden ze al vroeg op de koffie. Mooie reisverhalen.
Om de jetlag te overwinnen, zijn ze niet tussendoor een tukje gaan doen. Wel ben ik met Peter naar het altijd weer spectaculaire einde van de braderiedagen in Middelharnis wezen kijken: de Grand Prix van Middelharnis.
Ach, Grand Prix, ik heb nog nooit drempels op een circuit gezien, maar het is wel spectaculair als die snelle bakken door de straten hun rondjes rijden.

Yvonne is vandaag jarig.
We zijn daar natuurlijk heel erg blij mee. Zij heeft een leeftijd bereikt waarbij, als je de cijfers omdraait, ze alleen maar ouder wordt (56 wordt 65). Voorlopig dus maar niet meer omdraaien.
Maar goed, Yvonne is dus jarig. Ik heb goed vals voor haar gezongen - traditie. Ook Niek en Peter, Caroline, Chantal, Suzanne en vele anderen hebben door de telefoon vals gezongen (nieuwe traditie).
De Engeltjes in de hemel hebben gehuild van blijdschap. (Alleen hebben ze zo hard gehuild, dat de Botlektunnel is volgelopen).
Vanavond hebben we lekker met zijn twee�n gegeten, Zaterdag een groot feest voor vrienden.

Gefeliciteerd meid, nog vele jaren.

Vanmiddag kreeg ik een telefoontje van Ineke: hij geeft geen bedragen meer. Wie hij is snap ik dan wel gelijk, maar wat het betekende dat ie geen bedragen meer gaf, was een iets moeilijkere kwestie.
Hij is het computerprogramma voor haar verkoopondersteuning en het was de kassamodule die kuren vertoonde, zo bleek na enig doorvragen.
Ineke verschuilt zich bij haar uitleg altijd achter het feit dat ze blond is. Maar ze ziet er dan misschien blond uit, ik weet dat ze dat niet is, je bouwt niet zomaar zo'n zaak op.
Ineke is niet blond, maar weet gewoon heel handig gebruik te maken van aanwezige kennis om haar heen. Dat is niet blond, maar dat is slim.
Ik ben aan het eind van de middag naar de winkel gegaan en heb wat tovertrucs uitgevoerd. Daarna gaf ie gelukkig weer bedragen.

Morgen verteld ze me over haar veterschoenen.

Toen ik vanmiddag thuis kwam van mijn werk, zat Klaaske net het zweet van haar voorhoofd te wissen, en siste bij Herman een biertje naar binnen. Ze hadden Yvonne (en mij) flink geholpen. Klaaske is is huis tornadootje aan het spelen gegaan en Herman heeft een aantal bomen behangen met lampen.
Zijn mooiste versiering moest echter over. Nadat hij een paar meter snoer met lampjes kunstig in een boom had gedrapeerd, bleek bij de test dat het snoer kapot was en de lampjes niet brandden. Dus die draperij moest nog een keer over. Dat kon snel, want Yvonne regelde zeer snel een nieuw snoer (haar bijnaam is niet voor niets regelneef). Het levert mij wel 40 reservelampjes op.
Ik heb maar snel wat boodschappen gedaan. We hebben lekker in de tuin kunnen eten met zijn viertjes. Net nadat we na het eten alles binnen hadden viel er een bui regen.
Zaterdag moet dat ook maar zo zijn, als het dan zou gaan regenen, dan net nadat de laatste gasten zijn vertrokken.
We gaan van de week nog maar snel wat extra lessen anti-regendans volgen.

Donderdag is Yvonne jarig, dit weekend wordt dat met een feestje met goede vrienden gevierd. Niet zo bijzonder, want dan doen mensen wel vaker.
Maar toch zit er een bijzonder gevoel bij, onder de omstandigheden ben ik stik blij dat we dat feestje gaan vieren, aan het begin van het jaar zag het daar nog niet zo naar uit. Het is dus toch wel een bijzonder feestje, terwijl je eigenlijk toch het liefst gewoon een verjaardag viert.
Maar goed, we nemen nu alvast een aanloopje. Vandaag heeft Yvonne vast wat wijn en bier laten bezorgen, morgen komen Klaaske en Herman, en Yvonne heeft ook voor Herman al een klusje: wat tuinverlichting in bomen hangen. Woensdag wordt er wat tuinversiering gebracht en Donderdag gaan wij (Yvonne en ik lekker uit eten).
Vrijdag besteden we dan aan anti-regendansen.

Vandaag zijn we bij Esther en Martin geweest. Ze hadden - voor de liefhebbers - oesters. Esther heeft laten zien hoe je een oester slurpt. Een plaatje zegt meer dan duizend woorden:

Vanmiddag ben ik naar Nel gereden, waar traditioneel de verjaardag van Ma wordt gevierd. Ma is met haar 86 inmiddels wat minder aanwezig dan een jaar of 5 geleden, maar ondanks het feit dat ze een aantal dingen kwijt is, kan ze ook nog zeer scherp uit de hoek komen.
Nel kreeg het te verduren, toen zij Ma 's avonds naar huis bracht. Het regende. Ma vertelde Nel dat ze zo'n slimme meid was omdat ze een paraplu had meegenomen. Maar, slim als ze was, was ze wel mooi vergeten te vragen of Ma niet eerst naar het toilet moest. Toen Nel zei dat ze wel zou doorlopen zei Ma dat haar dat geraden was, want ze ging niet meer in de bosjes zitten....

Vandaag is mijn moeder jarig. Ze is 86 geworden. Het gaat, sinds ze in Naaldwijk woont wel weer wat beter met haar, vertelde Ad. Wel morgen vieren we haar verjaardag; het is een prachtige leeftijd.
En dan die kilo.
Yvonne stuurde me er op uit om mosselen te kopen. Ik had voor me zelf nog wat vlees voor op de grilpan, maar Yvonne wilde mosselen.
Ik heb dus maar een kilo mosselen gekocht - voor minder hoef je niet aan te komen bij een visboer.
Yvonne heeft dus vanavond een kilo mosselen zitten wegwerken. En dat voor iemand die een paar maanden geleden nog een uur over een bruine boterham deed.
Goed he