Een geheugen als een prins

De auto is gisteren niet goedgekeurd, iets met een gebroken veer. Dat zweten van gisteren was dus met enig voorgevoel.
Buiten die veren had ie toch niet goedgekeurd kunnen worden; ze hadden het kentekenbewijs niet. Daar snapte ik niks van, want dat lag toch altijd in het dashboardkastje. Daar hoort het natuurlijk niet, maar toe Yvonne en ik de auto nog samen gebruikte was het in ieder geval altijd bij de bestuurder van de auto in de buurt. Daarnaast, zou ik het te vaak vergeten. Dus maar een onveilige vaste plek.
Maar daar lag het dus niet. Dan breekt bij mij de paniek uit. Het hoort in dat kastje en als het daar niet is is het dus kwijt. Een poging om te kijken of in het volle kastje misschien achter de klep terecht was gekomen - het kastje demonteren - leverde geen hoera gevoel op. Ik heb nog alle tassen van de reis naar Engeland nagekeken, misschien had ik in een voorzichtige bui de papieren ergens anders opgeborgen. Geen papieren.
Ik kon dus twee dingen doen:
1. het hele huis op zijn kop zetten. Dit is heel veel werk. Daarnaast weet ik niet waar ik moet zoeken, dus de kans dat ik er glad over heen kijk is zeer groot. Ik ben eens een portemonnee kwijt geweest, heb daarvoor alles op zijn kop gezet en kwam het ding gewoon na twee weken op een tafeltje op de slaapkamer tegen. Geen optie.
2. een nieuw kentekenbewijs bestellen. Eenvoudig via internet een formuliertje bij de RDW ingevuld, wat geld overgemaakt en dinsdag ligt het nieuwe kentekenbewijs in de brievenbus.

Waarschijnlijk vind ik dan woensdag het verloren kentekenbewijs.