Archieven van juli 2009

Ik had vorige week onder voorbehoud afgesproken om vandaag met Niek naar Blijdorp te gaan. Maar gisteren liet Niek me weten vandaag nog een aantal klanten te hebben, dus Blijdorp kon wat haar betreft niet doorgaan. Het was redelijk weer, ik moet wat meer bewegen, dus besloot ik alleen te gaan.
In Blijdorp parkeer ik de BMW, haal mijn rugzak met fotospul uit de kofferbak en hoor "Wijjum!". Bekende kreet, bekende stem, alleen hoor ik die altijd in Oude Tonge, vaak in Cees zijn huis. Zijn kinderen noemen we Wijjum.
Maar ik was in Blijdorp en nog niet bij de papegaaien.
Ik keek achter me en daar stond Marian en de kids net geparkeerd, klaar om naar Blijdorp te gaan. Hoe groot is de kans, dat je elkaar op een drkke vrijdag tegenkomt en hoe groot is dan de kans dat je bijna naast elkaar op het zelfde tijdstip parkeert.
We zijn een poosje samen opgetrokken. Ik begrijp nog wat beter dat je van kinderen moe kunt worden.

Vandaag was Hagar weer even op het werk. Hagar is mijn collega, waar vorig jaar kanker is geconstateerd. Ik had haar gisteren al even gesproken en afgesproken haar vandaag thuis te brengen en dan een programma te installeren op haar thuiscomputer waarmee ze op het kantoornetwerk kan inloggen.
Hagar is al vanaf vorig jaar bezig met haar gevecht tegen de kanker. Zij heeft uitzaaiingen, was in Nederland al snel uitbehandeld en heeft voor elkaar gekregen dat zij in Belgi� wordt behandeld. Die Belgen doen het beter.
Het is ongelooflijk haar verhaal te horen, het is bewonderenswaardig haar vechtlust mee te maken. Het is bizar te horen dat zij weet dat ze deze behandelingen niet eeuwig kan blijven volhouden en op haar 36ste bezig moet zijn met een slechte afloop. En dan vuren haar ogen weer op vol strijdlust.
Ik heb het er moeilijk mee.
Ik kan haar vertellen van de enorme vechtlust van Yvonne en wat dat ons nog aan mooie tijden heeft opgeleverd. Maar als ik die ervaring aan haar doorgeef weten we allebei dat Yvonne uiteindelijk de strijd heeft verloren.
Ik kan haar vertellen hoe wij de laatste maanden hebben doorgebracht en hoe de laatste weken. Maar dat zijn ervaringen waar Hagar nog niet aan wil toegeven, terecht, want zij is daar nog niet aan toe, en moet daar niet te veel mee bezig zijn.
Maar ik kan het ook niet langs me heen laten gaan. Dus blijf ik met haar in contact, soms met een reactie op haar weblog, soms met een bezoek. Uiteindelijk is aandacht vanuit haar omgeving een van de hulpmiddelen waar ook Hagar niet zonder kan.
Blijf maar vechten Hagar. Zo lang je kan.

Ik prik al geruime tijd vier keer op een dag een naald in mijn lijf. Thuis doe ik dat gewoon in de keuken, op kantoor trek ik me soms terug op het toilet. (Wij hebben geen blue light). Overdag gebruik ik het snel werkende spul, 's avonds thuis het wat langer werkende vocht.
Ik heb het over insuline, maar dat was wel duidelijk toch?
's Avonds gaat er best een redelijke hoeveelheid naar binnen, maar vanavond zag het er wat raar uit. Het ging te makkelijk en het leek net of de insuline langs het naaldje naar buiten ging. Nog een goed de naald op de spuit gedraaid, maar zelfde resultaat. En het stonk. Jemig wat stinkt insuline.
Nu weet ik dat insuline van paarden en varkens kan komen, maar die stankt hoeft toch niet mee.
Afijn, gisteren heb ik het doosje met de spuit laten vallen, en dat doosje is kennelijk niet schokbestendig. De buis insuline was gebarsten en die stankzooi liep dus door het verkeerde gat naar buiten.
Goed dat het stinkt, anders had ik het wellicht toch niet gemerkt. Maar ja, het is tegenwoordig synthetische insuline en daar kan toch wel een lekker luchtje aan worden gegeven?

Je leest er over, van morgen zal het wel onderdeel zijn van het journaal, de ANWB geeft al filewaarschuwingen af. Komende zaterdag is het zwarte zaterdag. Dan gaat de zuidelijk helft van Europa in de noordelijke helft op vakantie en vice versa. Daartussen moeten Duitsers en Nederlanders hun vakantiebestemming zien te bereiken. Kortom, de ingredi�nten voor een flink portie file.
In Rotterdam kun je echter al uitgebreid trainen op filerijden. Ik heb al eerder uitgelegd dat alle wegen zo'n beetje zijn afgesloten, maar vandaag had ik een dappere bui. Ik besloot - het is immers rustig op de wegen ivm vakanties - toch via de bruggenroute naar huis te gaan, in plaats van om te rijden via Brienenoord of Benelux.
Dat was een goede keuze, dacht ik. Ik 'vloog' naar de Erasmusbrug en dook daar dus een gruwelijke file in. Een stukje van een paar kilometer kostte me een half uur.
Wat nou zwarte zaterdag, in Rotterdam hebben we zwarte elke dag

Vorige week stond het praatje bij de koffieautomaat eens niet in het teken van voetbal. Dat is best opmerkelijk, want 's maandags wordt bij ons het voetbalgesprek toch wel vaak gevoerd, voornamelijk door twee vrouwen... Deze keer ging het echter meer over U2. De band die een drietal optredens ging uitvoeren in de Amsterdam ArenA, je kent het wel, die Grolsch beugeldop waar Ajax zijn kampioenschappen verliest.
Ik had begrepen dat Bono met zijn U2 veel liever in de Kuip had gespeeld, maar ja het grote geld is sterker dan principes.
Die ene voetbalvrouw - bepaald geen fan van Ajax - bleef wel bij haar principes. Zij ging wel naar U2, maar dan naar een concert in Parijs; de ArenA, daar komt zij alleen als Feyenoord uit moet tegen Ajax.

Vandaag was een echte zondag.
Uitslapen tot half negen.
Ontbijten met een krentenboterham.
Administratie bijwerken en geld uitgeven ... aan instellingen die rekeningen sturen.
Op de bank in slaap vallen tijdens de Formule 1.

Niek had gisteren al voorgesteld om chinees te eten samen met Trudy, een vriendin van haar. Maar vanmiddag belde ze dat Trudy meer zin had te barbqen. Dus lekker gegeten op een dakterras bij Trudy met uitzicht over de skyline van Oude Tonge.

Topgear kijken en dan naar bed.
Vandaag was dus echt een zondag.

Ik kijk graag naar (gemotoriseerde) sporten op televisie. Ik kan dan genieten als er commentaar wordt gegeven door mensen die verstand hebben van de sport die ze verslaan. Ik kan me ook wild ergeren aan comentatoren die zitten te blaten over de leeftijd van de broer van de sporter en een doelpunt over het hoofd zien.
Vandaag was de training van de formule 1. Ik luister dan graag naar Olav Mol (racet zelf en toont emoties). Tijdens de reclame zap ik naar de BBC, drie mannen, waarvan twee uit de formule 1.
Vandaag kreeg Massa een ongeluk. Olav Mol snapte het al snel niet, er was iets raars met Massa. 'Massa is out voor de crash' zei hij.
Reclame.
Massa's auto was kapot, kon niet anders vonden de kenners op de BBC.
Olav had het goed gezien. Massa was geraakt door wat rondslingerende onderdelen, de BBC jongens hadden het te druk met elkaar.
Later vertelde de commentator van de MotoGP training (een wauwelaar, die alle inhaalacties over het hoofd ziet) dat Massa slechts een blauw oog had en morgen meedoet aan de race.
Massa heeft echter een schedelbreuk en een zware hersenschudding!
Als je het niet weet, houdt dan die scheur dicht.
Of geeft die commentator een ochtendprogramma, waar ze bij een bakkie koffie kunnen leuteren over het weer.

1. De dag begon al vroeg. Na een onrustige nacht ben ik om half vijf mijn bed uitgegaan. Ik heb daarna op de bank nog een uurtje kunnen slapen, maar daar knap je ook niet van op.
Daarna iets leukers, die witte (die overigens grijs was) kon ik gaan omruilen voor mijn BMW. Die was weer helemaal gepoetst en ook binnen was ie helemaal schoongemaakt.
2. Vervolgens ben ik met buurman ChrisJan naar Yvonne's graf gegaan. Hij was aan het begin van het jaar in Engeland en kon niet bij de begrafenis zijn. Toen zij terug keerden naar Nederland vroeg hij me een keer samen het graf van Yvonne te bezoeken en dat hebben we vandaag gedaan. Voor hem was dit een soort van afsluiting.
Veel emoties.
3. Vanmiddag heb ik een poging gedaan een mooie foto van Esther te maken. Nee andere Esther. Ik probeer haar al geruime tijd te strikken voor een fotosessie, wie weet haalt deze foto haar over de streep.
4. De dag heb ik afgesloten met een etentje met Niek. Zij zou eigenlijk koken, maar had niet zo'n zin. Dus voor straf moesten we in Willemstad in een restaurant eten.
Straf me maar vaker. goed gezelschap en lekker eten!

We zeggen altijd maar dat de Belgen dom zijn. Maar dat mag niet, dat is discrimineren. Dat is alleen maar een excuus om de Engelse moppen over Ieren of Amerikaanse moppen over Canadezen te kunnen vertalen. (Vertellen Australi�rs moppen over Nieuw Zeelanders?).
Maar als je dan weer leest dan een Belgische vrachtwagenchauffeur op zijn eerste werkdag zijn vrachtwagen klem rijdt in een tunneltje bij de Maastunnel, ga je toch weer denken....zou het toch niet waar zijn?
Er wordt gewerkt aan de Maastunnel (zie eerdere berichtgeving). Al bij het naderen van Rotterdam staan er borden dat auto's die hoger zijn dan 3,6 moeten omrijden. Die borden worden op weg naar dat tunneltje nog 10 keer herhaald met als finale een hoogtebeperkingsbord.
De chauffeur was dronken.
Misschien dat hij dacht dat die tunneltjes 7,20 hoog waren? Alleen zou dat veronderstellen dat deze Belg kon rekenen.

Ik heb een knallende koppijn en dat is een behoorlijke blokkade op mijn schrijfvermogen.

Als alternatief stel ik voor maar naar mijn vakantiefoto's via mijn fotoblog te kijken.
Ik ga naar bed.

Vanmorgen heb ik de BMW naar de uitdeuker gebracht. Voordeel van zo'n gesponserde reparatie is dat je tijdens de klus een vervangende auto mee krijgt. Toen enige tijd geleden de Opel onder handen werd genomen, kreeg is een Renault Kangoo bestelrammelbak mee, dus nu had ik gevraagd om deze keer een auto mee te krijgen.
Stiekem hoopte ik op een Alfa Romeo.
Vol verwachting stond ik te wachten op de auto. Ik hoorde geen rammelende diesel, tus de spanning steeg.
En daar kwam de auto om de hoek. Een witte.....Suzuki Swift.
Nou ja, ziet er best aardig uit. Had ook allerlei bijzondere snufjes: alle deuren konden apart met een sleutel op slot worden gedraaid en aan de binnenkant van de deur zat een slinger en als je daar aan draaide ging het raam open of dicht!
De motor moest zeker wel 100 cc groot zijn want 0-80 ging in een uur of anderhalf.
Kortom, een reuzebak.
Morgen rij ik gewoon met mijn eigen auto. De Suzuki staat onder een boom geparkeerd, hebben de vogels er misschien lol van.

Het maakt eigenlijk niet zoveel uit hoelang je weg bent van je werk. Als je terug komt is alles anders, maar is er ook niets veranderd.
Alles is anders, omdat de vakantieperiode de periode is om er nog eens een extra scheptje bovenop te doen als het gaat om wegenonderhoud.
Dus de Maastunnel is afgesloten (dat wist ik). En omdat ze nog wat verf over hadden, hebben ze bij het uitkomen van de tunnel de rijstrook indeling gelijk veranderd. De Vierhavenstraat was nog opgebroken. Maar de gebruikelijke omleidingsroute naar de parkeergarage eindigde in een gat van twee meter diep. Ach, alle wegen lagen open en ze hadden gezien dat er nog een vergeten was.
Op het werk was alles oude koek. Je sluit je laptop aan, het ding begint vrolijk programma's te installeren die allang ge�nstalleerd zijn en het e-mail komt na een opstarttijd van 5 minuten met de melding dat het niet kan opstarten.
Alles is nog steeds het zelfde, men blijft er een puinhoop van maken en ik ben nog steeds gek op Windows.

Morgen wacht weer het kantoor. Het dagelijkse ritme gaat weer van start.
Het is een intensieve periode geweest. Anders dan verwacht en gepland, maar toch goed.
En alsof ik gisteren terug ben gekomen van een wereldreis, was er vandaag het ��n en ander te doen: Wassen draaien, stofzuigen, bedden verschonen.

Een goed bezoek ter afsluiting van Jack en Suzanne.
Morgen weer aan de bak.

Vandaag was er veel te doen over het NASA Apollo programma. Het is 40 jaar geleden dat er voor het eerst mensen op de maan landen.

Ik weet nog goed dat ik samen met mijn vader voor de televisie gekluisterd zat om het allemaal mee te maken.
Het waren gokkers, avonturiers en vaklui. Om in die tijd, met de techniek van toen. zo'n programma rond te krijgen is ongelooflijk. Ik hen hier voor het verwerken van wat tekst voor mijn weblog een veelvoud aan computersnelheid staan, dan waar die lui het mee moesten doen, als er twee rekenprogramma's tegelijk moesten draaien, raakte de computers overbelast.
Bijzonder dat ik dat heb meegemaakt.

Gisteren heb ik nog snel wat inkopen gedaan: crackers, een paar dozen spa blauw, kaarsen n een doos met dekens. Het KNMI deed weer een weeralarm uitgaan. Ook die idiote Paulusma droeg zijn steentje bij. Grote hoeveelheden regen, zware onweersbuien, windstoten en hagelbuien zouden over ons landje trekken.
Ik heb ramen en deuren gesloten, de luiken dichtgedaan en de kachel vast aangezet.
Uitgeput van de spanning ben ik naar bed gegaan.

Niets.
Twee klappen onweer en een buitje van een kwartier. Ik geloof niet dat de straat nat geworden is.
Ze zeggen altijd dat het weer niet te voorspellen is. Laten ze er dan ook maar mee ophouden.

Ik ga een cracker eten.

Ik ben, nadat ik vorige week snel weer thuis was, weer redelijk rustig. Ik slaap en verveel me niet. Maandag Niek op bezoek, dinsdag eten bij Esther, woensdag eten bij Klaaske, vandaag Beer en Astrid op bezoek (ze gaan over een anderhalve week beginnen aan het schilderen van het huis). Kortom ik verveel me niet.
Toch hou ik nog een katerig en onrustig gevoel over van vorige week. Hou me ten goede, ik blij dat ik ben gegaan, ik heb weer wat geleerd. Maar het is weer verder tot me doorgedrongen dat ik alleen ben, alleen mijn beslissingen moet nemen (wel geadviseerd door de immer aanwezig vriendenkring) en alleen moet genieten.
De vakantie van vorige week heeft dit eens te meer helder gemaakt. Ik weet dat nu, maar weet nog niet zo goed wat ik met die kennis moet, hoe daar mee om moet gaan.
Het is goed dat ik deze week de tijd had om dit verder tot me te laten doordringen.
Ook dit zal wel een plekje krijgen.

Ik maak af en toe wat foto's.
Leuke bezigheid.
Alleen die foto's moeten op de computer worden ingelezen en bewerkt.
Leuke bezigheid.
Een tip van iemand van de fotocursus: maak van elke cursus een fotoboek met de beste foto's.
Leuke bezigheid.
Nog een tip: maak een selectie van de beste foto's per maand en maak een jaarboek.
Leuke bezigheid.
De foto's van de bruiloft van Cees en Marianne moesten klaargemaakt worden voor een fotoboek.
Leuke bezigheid.

Ik heb alleen nu vierkante ogen.

Wat zielig zeg van die Yuri, baan kwijt, titel kwijt een jaar (of twee) niet meer aan wedstrijden doen en dat alleen maar omdat hij een snuifje coca�ne niet kon laten liggen. Het is een verboden middel, maar of het de sportprestaties verbeterd moet maar aangetoond worden.
Extra zuur is het betrapt te worden terwijl enkele tientallen fietsers in Frankrijk 200 km op een dag afleggen met een gemiddelde snelheid van boven de dertig km/uur en dat terwijl er twee flinke bergen inzitten. Die gasten moeten wel onder de doop zitten, anders hou je dat nooit drie weken vol. Als een zo'n gast met 60 km/uur in een afdeling op zijn platte gezicht gaat, terwijl hij alleen een korte broek en een dun shirtje aan heeft, bloed hij nauwelijks.....
Maar ja, je weet het. In het leger is coce snuiven verboden en in de sport ook. Als je dan toch aan die rotzooi begint, moet je niet janken wanneer je na betrapping flink aangepakt wordt.
Het leven is hard voor een turner, gauw omscholen naar wielrenner.

Vanmorgen al vroeg een gat in mijn arm laten maken, waaruit de vampiers wat bloed konden tappen. Eigenlijk al wat laat, want de trombosepolitie had me opgedragen in Frankrijk al bloed te laten prikken. Maar ja, als ik met mijn Frans in Frankrijk in een ziekenhuis ga vertellen dat er bloed moet worden geprikt, ben ik voor ik het weet een been kwijt.
Daarna belde Niek al om me op een kopje koffie te trakteren. Ik denk dat ze dat al vroeg deed, omdat ze eigenlijk haar huis moest schoonmaken, maar daar geen zin in had. Niek, een tip: als je geen zin hebt in schoonmaken, moet je de deur van de vriezer dicht doen!
Verder ben ik bezig geweest om wat foto's van de roofvogelshoot op mijn fotoblog te zetten en een bakje te doen bij Esther - Everjeans en daarmee is het verhaal voor vandaag wel verteld.
Ik ben weer een stuk rustiger, dus.

Vanmorgen ben ik lekker lang op bed gebleven, ik was pas rond een uur of negen wakker. Dit geeft ook wel aan dat ik er goed aan heb gedaan weer naar huis te gaan.
Het ontbijt bestond uit een paar croissants met jam. De croissants had Peter me al beloofd en kreeg ik gisteren na een barbq bij hun mee naar huis.
Verder heb ik vandaag niet veel gedaan, een beetje foto's bewerkt, een beetje gelezen, een beetje formule 1 gekeken en dat was het dan.
Morgen begin ik aan een toch onverwacht drukke week die waarschijnlijk eindigt in een world wide photowalk, een stel wereldwijd door Scott Kelby ge�nitieerde fotografiewandelingen, in Rotterdam.

De BMW heeft wat parkeerschade opgelopen, in een periode waarin de concentratie niet optimaal was, bleek het inschatten van afstanden tot muurtjes en palen niet al te best. Tel daarbij op dat de rit naar huis gisteren een paar flinke sterren in de voorruit heeft opgeleverd en je kunt je voorstellen dat hij op dit moment niet echt BMW Z3 waardig is.
Ik ben maar even naar het schadeherstelbedrijf gegaan voor een provisorische reparatie van een spiegel en een voorlopige afspraak. De verzekering deed er minder moeilijk over dan bij de schademelding van de Opel voor een soortgelijk akkevietje, ik kreeg gelijk de herstelnummers door, hoefde deze keer geen schadeformulier op te sturen en weet dat een volgende schademelding me 2500 euro gaat kosten. Maar ook dat valt te verzekeren.

Eerst maar deze herstelactie, ziet ie er weer uit om door een ringetje te halen.
Overigens, die fiets is weg.

Ik ben weer thuis. De rit van zo'n 1000km is voorspoedig verlopen, zonder dat ik ergens vertraging heb opgelopen. Als ik naar huis ga werkt kennelijk alles gewoon mee.

Ik heb er vrede mee, ik heb het geprobeerd en heb geleerd, dat alleen op vakantie gaan op dit moment niet lukt. Het is (vandaag op de kop af) zes maanden geleden, dat Yvonne is overleden. In de afgelopen dagen heb ik daar weer een stuk van moeten en kunnen verwerken. Thuis ben ik alleen maar niet eenzaam. In Frankrijk voelde ik me alleen en eenzaam. Het is nog te belangrijk voor me om, als ik dat wil, snel bij vrienden terecht te kunnen, meer dan alleen maar via telefoon of SMS.
De afgelopen dagen hebben die vrienden hun uiterste best gedaan om me op afstand door de moeilijke momenten heen te loodsen. Wat een top stel mensen.

Ik ben weer thuis, dicht bij mijn vrienden. Ik slaap vanavond weer in mijn eigen bed en zal morgenochtend de croissants wel missen.

p.s. ik heb wel lavendel gefotografeerd !!

Ik wilde vandaag wel schrijven, maar ik zit op een plek waar ik geen internetaansluiting op de kamer had. Ik heb dit stukje dus wel geschreven, maar zet het morgen pas op mijn weblog (en antidateer het, anders staan er twee verhalen op een dag en dat kan niet)

De dag begon als gisteren, het leek goed weer te worden, maar het was tot druilerig. Ik had al een kamer gereserveerd in een mooi huis, schitterend uitzicht en lekker eten, aldus het boekje. Ik kon er echter maar voor ��n nacht reserveren, het weekend waren zij, net als vele anderen vol.

De rit naar de Dr�me verliep voorspoedig, maar niet anders dan de afgelopen dagen. Yvonne en ik hebben in het verleden regelmatig onze vakanties in Frankrijk doorgebracht, dus overal zijn herinneringen; de Elzas met John en Hans, Lyon met Cees en Els, op weg naar het zuiden een klep door de zuiger, kamperen in de Dr�me, elk plekje maakt herinneringen los.
Ik schreef al dat het me allemaal erg zwaar viel en ik ben tot de conclusie gekomen, dat ik deze reis te vroeg heb ondernomen, ik kan niet door het verdriet heen komen, emoties blijven gewoon de boventoon voeren. Ik heb vanmiddag tijd gehad om hier wat rond te kijken, heb foto's van lavendel en zonnebloemen gemaakt en morgen ga ik terug naar huis.
Ik vind het niet erg, kennelijk hoort ook dit bij het verwerken, dus dat accepteer ik.

Nu proberen een keer goed te slapen en morgen zie ik wel of ik het in ��n keer haal.

Na een goede maaltijd gisteren en een vrij onrustige nacht zag het er vanmorgen veelbelovend uit. Een lekker zonnetje, wel bewolkt, maar dat beloofde een mooie dag te worden.
Eerst een Frans ontbijtje, croissants en koffie, en toen maar op pad.
De kap was nog niet open, of het begon te regenen. En dat heeft het vrijwel de hele dag gedaan, soms met bakken, soms wat druilerig en heel soms even niet.
Dat sombere weer werkt niet echt mee aan een blijmoedig gevoel, ik heb het vandaag erg zwaar. Deze vorm van alleen zijn maakt me erg eenzaam, alleen eten, alleen koffie drinken, alleen lunchen....ik kan er maar moeilijk aan wennen.
Ik ga nu mijn foto's bekijken en dan de route voor morgen plannen. Voorlopig zet ik nog maar even door.

P.S. Ik heb inmiddels een route uitgestippeld voor morgen. Ik rij dan naar Bourdeaux in de Dr�me. Ik heb daar al een kamer in een mooi landhuis kunnen reserveren (helaas maar voor ��n nacht, maar daarna zien we wel verder). In de Dr�me begint de lavendelroute...

Ik zit in de Elzas. In een klein dorpje midden tussen de wijgaarden.
In dat dorpje Heiligenstein, in de buurt van Obernay (de Elzas is vaak Duits grondgebied geweest) heb ik eerst gezocht naar een chambre d'hote, maar die waren allen vol. Het liep al tegen half zeven en ik was een beetje moe, dus maar een hotelletje gezocht, en gevonden.

De reis was best vermoeiend, ik ben een end gekomen. Op weg wel een forse d�ja vu gehad, toen ik voor Brussel in een bijna stilstaande file van een kilometer of tien terecht kwam, Dat kostte me ruim een uur, maar gelukkig hoefde ik nu geen vliegtuig te halen.
Het weer is goed geweest, alleen bij Luxemburg heb ik even fors regen gehad. Nu schijnt er een lekker zonnetje.
Ik ga zo wat eten en dan even kijken wat ik morgen ga doen. Ik blijf in deze buurt, ik heb de kamer voor twee nachten.
Dus morgen op fotografie.

De koffers staan gepakt, de route voor morgen is min of meer bepaald.
Fotoapparatuur en laptop staan klaar en de BMW staat in de garage.
Kortom alles is in gereedschap om morgen te vertrekken richting Provence.
De eerste etappe zal naar de omgeving van Colmar in de Elzas gaan.

Ik heb er erg veel zin in, maar heb er ook een heel dubbel gevoel bij. Ik ben wel vaker alleen op vakantie gegaan, maar toch is het nu een andere situatie. Toch stel ik me er op in dat plezier en genieten de boventoon gaat voeren. Yvonne is in gedachte bij me en geniet mee.

Ik hoop dat ik elke dag een internet toegang vind, zodat ik mijn weblog kan bijwerken. Een garantie is dit niet, dus er kunnen 'gaten' vallen. Die dicht ik dan zo snel mogelijk weer.

Vandaag had een een workshop roofvogelfotogrtafie. Dus reed ik om half acht vanmorgen richting Axel (Zeeuws Vlaanderen), maakte daar 1061 foto's, en reed om half vijf weer terug naar Oude Tonge.
De rest van het verhaal:

De aanloop naar de lavendelreis wordt gevormd door een paar drukke dagen.
Vanmorgen zat ik al om tien uur aan de koffie bij de huisarts. Hij (en zijn partner) waren erg verheugd over de foto's die ik ze kwam brengen. Altijd leuk dat een ander je werk zo waardeert. Die huisarts is een leuke vent, even foto's afgeven neemt al gauw anderhalf uur koffie drinken en leuteren in beslag.
Dus was er maar kort tijd om snel boodschappen te doen, even een boterhammetje eten met Marianne en kids en een bak koffie bij Niek. Vervolgens heb ik een mooie bos zonnebloemen gekocht voor Yvonne en ben richting Rotterdam vertrokken. Normaal een korte rit, maar als zowel de Haringvlietbrug als de Van Brienenoordbrug open zijn, wordt het wel spannend, Crooswijk sluit om vier uur. Gelukkig had ik nog een kwartiertje over en kon de stress weer wegzakken.
De rest van de middag en avond heb ik pratend, drinkend en etend door gebracht bij Cees en Els, waar het oude clubje aanwezig was (Eric & Inge, Leon & Anja en Jack & Suzanne). Yvonne was er ook bij, we hebben het veel over haar gehad. Het was een mooie avond in een warm gezelschap.

Gisteren was ik bezig wat foto's te reorganiseren. Bij het inlezen van de foto's van mijn huisarts was een rare map ontstaan en dat wilde ik even rechtzetten. Ik was er niet helemaal met mijn hoofd bij en heb kennelijk wat zitten klooien. Geen probleem dacht ik, ik gooi alle bestanden weg en haal een verse set uit de back-up terug en klooi dan de boel geconcentreerd recht.
Zo'n back-up terug zetten duurt wel even, maar na een paar u zette ik me klaar om aan de slag te gaan. Alle foto's waren teruggezet, behalve die van de doktershoot.
Zweet.
Zoeken in eerdere back-ups van deze week leverde het zelfde resultaat op: de foto's van de doktershoot zaten in geen enkele back-up.
Zweet.
De maandback-up gekeken,. Die was keurig op 1 juli gedraaid, maar geen bakcup van de doktershoot.
Paniek.
Gelukkig bestaat er een programma om foto's van de geheugenkaartjes van de camera te herstellen. Maar ik formatteer die kaarten altijd.
Zweet.
Die software die werk jongen. Alle geformatteerde foto's werden keurig terug gehaald. Ik heb de doktershoot weer terug.

Ik zit lekker in de tuin. De temperatuur is wat gezakt, dus daar is het nu aangenaam toeven. Lang leve de draadloze netwerken en laptops.
In die tuin zit ik nu ook te staren naar een fiets. Nee Ineke, ik ga echt niet op de fiets naar Frankrijk.
Hoewel...
Mijn BMW moest voor de vakantie nog een servicebeurt hebben. Hij wordt dan door een garagist opgehaald en 's avonds weer teruggebracht. De garagist komt op de fiets, die hij voor die dag in de tuin parkeert. Deze keer is de garagist maandag avond de BMW komen halen. Dinsdag was ik laat thuis, dus hij zou hem thuis in zijn schuur parkeren en woensdag terugbrengen. Alleen bij de onderhoudsbeurt moest een onderdeel besteld worden, dat pas vandaag zou binnen zijn. De garagist zou de auto dus even bij zich houden, sprak ik met hem af. Vanavond zou hij hem terugbrengen.
Alleen nam hij vanavond zijn telefoon niet op. En het is mooi weer.
Dus zit ik opgescheept met zijn fiets en is hij lekker aan het paraderen langs de Scheveningse boulevard?
Het zal toch wel goedkomen?