Archieven van augustus 2009

Vandaag is mijn favoriete programma DWDD weer begonnen. Gast daarin was Maarten van der Weijden, lange afstand zwemmer die Olympisch goud won. Maar ook iemand die leukemie heeft gehad en heeft overwonnen. Hij heeft daarover een boek (Beter) geschreven waarin hij een aantal zaken goed op de plek zette. E�n van de dingen waar hij over schrijft is het fenomeen (Lance Armstrong) dat als je je inzet, sport gezond eet etc. je kanker kunt overwinnen. Kennelijk, zo concludeerde hij, is het dan zo dat als je het niet redt, je niet genoeg je best hebt gedaan; een gedachte waar hij zich fel tegen verzet. Ik kan niet anders, dan daar vierkant achter staan, de beste vecht(st)ers verliezen soms hun gevechten. Maar zijn conclusie als je kanker hebt krijg je een pilletje en dan redt je het of je redt het niet, vind ik wel een erg fatalistische versimpeling. Ik ben wel degelijk van mening dat vechtlust je kan helpen, al was het alleen maar om dat pilletje beter te kunnen verdragen. Als je daar niet in gelooft is alles in het leven een 50% kans, je haalt het of je haalt het niet, je wint of verliest, je kan het of je kunt het niet.
Maar voordat ik Maarten het vuur aan de schenen ga leggen, moet ik eerst het hele boek maar eens gaan lezen. Ik heb het al besteld.

Klik op de link hieronder voor het interview

Vandaag was een sufdag.
Een paar wassen draaien, en een beetje opruimen in huis. Daarnaast zat ik vandaag niet zo lekker in mijn vel, dus geen ruimte voor grote avonturen of ergernissen. Gewoon straks met een bordje eten op de bak MotoGP kijken en vroeg naar bed.

Ik ben laat.
Ik heb een aantal trouwe lezers die 's avonds voor het slapen gaan nog een verhaaltje lezen op mijn blog. Ik was echter laat thuis en heb dus wat moeten smokkelen met de datum van dit bericht.
Reden: een zeer geslaagde middag en avond met eten, drankje en levendige discussie bij Eric en Inge. En aangezien de tijd vliegt als je het naar je zin hebt, is het dus laat geworden. Maar goed dat ik met de BMW was, dan rijd je met de kap open terug zodat je niet in slaap valt.
Nu mag dat dus wel en daar ga ik nu dus aan werken.

Vandaag stond de dag weer eens behoorlijk in het teken van de fotografie. Al eerder vertelde ik dat ik een fotopresentatie ga geven tijdens de rommelmarktdag. Vandaag hebben we proefgedraaid, dus foto;s op de laptop. Daarna met laptop, scherm, diatafel, buurman en zoon van de buurman naar de kerk gewandeld en daar hebben we de generale repetitie gehouden. Ik ben blij dat we dat gedaan hebben, want we hebben een mooie plek uit kunnen kiezen en beamer in combinatie met een parelscherm geeft een heel mooi resultaat. Ik ben vol goede moed over volgende week.
Vanavond kwam Stef langs. Stef is een oud collega van me met wie ik met enige regelmaat lunch sinds hij met wat advies over fototoestellen heeft gevraagd. Stef is een paar weken in Afrika aan het rondrijden geweest en had beloofd zij foto's te laten zien. Dus vanavond door een frors fotoalbum gebladerd met mooie foto's.
Afrika staat nu ook op mijn wenslijstje.

Terwijl het strand van Hoek van Holland letterlijk wordt gezeefd op zoek naar aanwijzingen over de gebeurtenissen van het afgelopen weekend rollen de nieuwsfeiten de huiskamers in. Op nu viel te lezen dat de doodgeschoten jongen door een kogel was geraakt, op Rijnmond werd gemeld dat het er meerdere waren. De NOS meldt dat het een politiekogel betrof, de politie is boos: wacht het onderzoek af.
Inmiddels zijn allerlei partijen aan het woord om helder te maken dat het vooral aan anderen lag, de ME was niet klaargezet, de korpsleiding had niet geluisterd, de organisator had niet gefouilleerd en de politiemannen hadden niet voldoende training gehad.
Ik vind het raar dat terwijl de politie met een intern onderzoek bezig is die zelfde politie op Radio Rijnmond zit te vertellen wat er is gebeurd. Doe dat nu achteraf als je denkt dat de feiten verdraaid zijn, maar laat nu het onderzoeksteam zo onbevooroordeeld mogelijk zijn conclusies trekken.
Maar zo als gewoonlijk weten we allemaal al lang wat er is gebeurd, iedereen zijn eigen waarheid.

Wilders en de zijnen als mede Leefbaar Rotterdam stonden altijd voorop als het ging om mensen met een dubbel paspoort. Nou ja, mensen, een selecte groep mensen. Mensen die zich voornamelijk kenmerken door afkomst uit Marokko of Turkije. Die mensen moesten maar kiezen, want het is gewoon schandalig om twee paspoorten te hebben.
Nu hoorde ik gisteren, dat dat dertienjarige meisje dat de wereld rond wil zeilen, zich uit haar woonplaats wil laten uitschrijven. Zij kan dit doen omdat ze naast haar Nederlandse paspoort ook een Nieuwzeelands paspoort heeft.
Ik heb Wilders nog niet gehoord. Die zou toch vooraan moeten staan om schande te spreken over dit meisje, zij zal toch haar Nederlandse paspoort moeten inleveren (of haar Nieuwzeelandse). Stilte.
Overigens is er nu ook al een staatssecretaris die zich met de zaak bemoeit. Wat voor Wilders niet de moeite van het scoren waard is (zich te richten op een eenling) is kennelijk voor allerlei andere partijen stof tot in de schijnwerpers treden.
Ik denk dat er voor de staatssecretaris (en de raad voor de kinderbescherming) prangendere kwesties zijn om hun energie op te richten.

Het was te verwachten. Klagen bij de KPN doe je immers met een bijbedoeling. Hoofddoel is een klacht of probleem opgelost te krijgen. Bijdoel is een onderwerp voor bij de koffieautomaat of op je weblog te hebben.
De KPN heeft dus weer van zich laten horen. Niet met een vervolgtelefoongesprek om me te vertellen dat ze hebben uitgedokterd hoe het met mijn internet abonnement zit, nee met een brief.
Ik had in mijn klaagbrief om een schriftelijke reactie gevraagd maar niet deze:
Volgens afspraak hebben wij geprobeerd u telefonisch te bereiken. Helaas is dat na verscheidene pogingen niet gelukt. Wij verzoeken u daarom vriendelijk contact met ons op te nemen indien daar nog steeds aanleiding toe is.
En dan het dure telefoonnummer van kastjes en muurtjes. Geen onderwerp, geen aanleiding, geen referentie naar mijn brief.
Ik heb voor de gein het 0800nummer gebeld. Twee menukeuzes verder kreeg ik een dame aan de lijn die vroeg waarmee ze me van dienst kon zijn. Ik vertelde haar dat mij schriftelijk was verzocht contact met KPN op te nemen. Waarover, vroeg zij. Ik antwoorde dat dat niet in de brief stond. Wat voor aansluiting heeft u vroeg zij. Ik antwoordde dat ik niet begreep hoe hiermee het probleem kon worden verduidelijkt en vertelde maar dat ik het vermoeden had dat het om een klacht van mij ging. Ik verbind u door en weg was ze. Na vijf minuten wachten heb ik opgehangen. Ik ben maar met een email begonnen om die hooghartige idioten van de KPN te vertellen dat ze niet op zo'n manier een klacht konden af doen en dat ik een schriftelijke en inhoudelijke reactie wil.

Wordt natuurlijk nog vele malen vervolgd.

Als in Gouda, Utrecht of Amsterdam (of waar dan ook) 12 en 13 jarigen de buurt terroriseren moeten er opvangplekken voor jongeren komen, worden wijkopbouwwerkers in geschakeld en gaan we proberen met de ouders in discussie te komen.
Als 13 jarigen zich in een coma zuipen, starten we een campagne op de TV om te vertellen dat drinken van (veel) alcohol niet goed is voor kinderen.
Als een 13 jarige solo rond de wereld wil zeilen, stapt de raad van de kinderbescherming naar de rechter om het kind uit de klauwen van de ouders te redden door het kind uit de ouderlijke macht te zetten.
Bekruipt mij toch het gevoel dat het aanpakken van ��n dertienjarige en ouders voor de instanties makkelijker is dan het aanpakken van groepen dertienjarigen en ouders. Dan hoor en zie ik niets van dat stoere gedrag.

Een feestneus, een fles ranja, mijn goede humeur, een stapel langspeelplaten.
Nou nee, dat is allemaal knap ouderwets. Kennelijk neem je tegenwoordig wat pillen, een paar messen en een pistool mee. Dat kun je zo'n feest net dat beetje extra geven.
Het is idioot, maar op een feest in Hoek van Holland werd flink geschoten. Een stel relschoppers heeft een ander idee over een feest dat de gemiddelde feestganger, maar die doen hun beklag over het feit dat niet iedereen werd gefouilleerd.
Ik ben te oud voor die rotzooi, want ik begrijp die reltrappers niet, hoeveel lol heb je door een ander een mes of een kogel in het lijf te bezorgen. Ik begrijp overigens ook die lui niet die naar een feest gaan, waar iedereen gefouilleerd moet worden....

Ik ben vandaag naar een ander feestje geweest. Suzanne heeft haar serie bestralingen achter de rug. Ze zag er prachtig uit, heeft die kuren heel goed doorstaan. Nu een korte rust pauze en een fijne vakantie en dan met opgeladen batterijen het traject van de chemo's in. Zet hem op meid. Girlpower.

Ik heb net ruim een uur naar Jochem Myer zitten kijken. Voor de niet in Nederland woonachtigen: een cabaretier met ADHD. Als je vijf minuten de keuken in loopt voor een bak koffie, mis je een half uur van zijn show.
Ik heb voorlopig nog wel even nodig om bij te komen, dus maar een YouTuubje:

[ed - video no longer available]

Ik ben dus bezig met een serie foto's uit te zoeken voor een diapresentatie tijdens een rommelmarktdag hier in het durp. Dat begon de afgelopen dagen al direct na thuiskomst, even een bak koffie en dat aan het sorteren, netjes maken en op volgorde zetten. Voor je het weet is het laat en dan moet er nog gekookt worden. Maar niet gisteren, gisteren had ik geen zin om nog zo laat te koken en dacht ik sterk aan het halen van een vette bek of wel een bal patat met aanverwante heerlijkheden.
Dus toog ik naar de Kaai. Gesloten.
Dus ging ik naar 't Vosje. Die was open. Maar toen ik binnenstapte en de drie dames zich konden losrukken van twee mannelijke klanten kreeg ik te horen dat er geen patat meer was; ze sloten om 8 uur. Het was 1 minuut over acht en de boel was al ruim aan kant. Sluitingstijd om 8 uur betekent kennelijk dat je om half acht de frituurpannen uitzet en gaat opruimen.
Vreemd. Te meer daar ze de enige patatzaak waren die geopend was, in een vakantieseizoen. Acht sluiten was dus voor mij niet zo voor de hand liggend. Maar ja, ik ben een klant.
Ik ben lekker naar het havenhoofd in Middelharnis gegaan. Die is tot laat open en daar kun je nog lekker buiten zitten ook.
't Vosje staat nu in het zelfde rijtje als Crossy.

Eigenlijk is er stof tot vulling van het schrijvers gat voldoende. Gisteren had ik het al over de KPN als schier onuitputtelijke bron van vermaak (nog steeds niets gehoord), maar als die bron toch dreigt uit te drogen is daar ook altijd nog het KNMI. Het KNMI heeft weer een weerwaarschuwing doen uitgaan.
Weer hebben we een hele dag zitten sidderen. Als ik op het werk een beeldscherm zag, stond daar in een hoekje de site van buienradar. Tussen de middag steeg de spanning, de enorme vlagen regen en hagel, als gevolg van zwaar onweer kon elk moment losbarsten. Gelukkig zitten we op de negende verdieping, we zouden de voeten wel droog houden, tenminste als de ramen niet uit de sponningen zouden worden gezogen.
De regen bleef uit, de weerwaarschuwing bleef van kracht.
Het is nu half elf, er is geen spat regen gevallen hier in het westen, hier waar de eerste buien vanaf de Noordzee het land in zouden trekken; het weeralarm is een half uur geleden ingetrokken. Er is hier en daar zwaar weer geweest, er is helaas ook iemand dodelijk getroffen door de bliksem. Maar een weeralarm????

Zo af en toe kamp ik met een schrijvers blok. Niet elke dag lukt het me met een fris idee achter de Mac te kruipen. Als dat dan gebeurt, vertel ik het maar gewoon.
Vandaag is weer zo'n dag.
Alleen de KPN is mijn redder in nood.
Eergister kondigde ik aleen teken van leven bij de KPN aan, zij hadden geprobeerd contact met mij te leggen. De tweede poging ging via mijn mobiel. Op het werk. Ik was gelukkig in de gelegenheid de dame te woord te staan.
Zij liet me zakelijk weten dat mijn verzoek om ISDN om te zetten naar analoog kon worden uitgevoerd. Tsja, geen verassing, maar wie gaat het betalen. Zij deed alsof ze mijn drie kantjes klachten niet had gelezen, maar liet wel los mijn brief voor haar neus te hebben. Voor afronding vroeg ik haar wat er dan met mijn internet ging gebeuren. Welk abonnement heeft u, vroeg ze mij. Ik legde haar uit dat ik dat niet wist. Twee contracten en geen rekening, weet u wel. Staat in de brief.
Momentje hoor, ik kijk het even na, reageerde zij.
Het was even stil. Toen vertelde ze me dat ze het even niet kon vinden, zij zou het uitzoeken en mij terugbellen. Dat was dus vanmorgen. Niets meer gehoord de rest van de dag.
Het blijft toch wel spannend hoor.

Mijn buurman had mij gevraagd of ik op een open dag van de kerk een aantal van mijn foto's wilde laten zien. Ik heb hem verteld, dat ik dat met plezier zou doen, zolang ik niet aan zendingswerk hoefde te doen.
En dat hoefde niet.
Het is geen expositie met een aantal afdrukken van foto's, maar ik laat via een projector een serie foto's zien. Voor het werk maakt het niet veel uit. Ik moest toch weer door een paar duizend foto's (25.000!) bladeren om een selectie te maken. Vervolgens moet uit deze eerste selectie een verfijning worden gemaakt om tot een redelijk aantal -een stuk of 60 - foto's te komen die in een presentatie van 5 minuten kunnen worden getoond.
Vervolgens moeten die foto's waar nodig worden bewerkt en in een mooie volgorde worden gezet.
Daarna kan ik mijn ogen weer ovaal laten worden, want ze zullen dan knap vierkant zijn.

Twee weken geleden had ik weer voldoende moed verzameld om de confrontatie met KPN aan te gaan. Nog even de status:
Aan het begin van het jaar gevraagd mijn InternetPlusBellen om te zetten naar belbasis analoog. Internet opzeggen. Het resultaat, een ISDN aansluiting met twee brieven over internetaansluitingen. Rekeningen voor ISDN geen rekeningen voor internet.
Ik heb de KPN een brief geschreven met een uiteenzetting van mijn ervaringen met hun organisatie en medewerkers. Het uiteindelijke doel: een analoge telefoonlijn en een internet dat per maand kan worden opgezegd. Daarnaast als grootste uitdaging, een bewijs van administratieve orde op mijn aansluiting.
Mijn vorige brief liet zes weken wachten op een reactie, maar nu had ik vandaag al een bericht in mijn antwoordapparaat. Iemand van KPN had geprobeerd mij te bereiken. Omdat ik overdag werk, had ik gevraagd om schriftelijke reactie, maar zoveel woorden kennen ze nog niet bij de KPN. Het is immers een telefoonaanbieder, dus zij zijn zich niet bewust van de andere communicatiemogelijkheden.
Waarschijnlijk staat er nu elke dag een bericht in mijn antwoordapparaat. Volgende week vrijdag ben ik vrij, maar waarschijnlijk zij ook.
Wordt vervolgd.

Ik zat vanmorgen lekker buiten aan een bakje. Voor mij een boek met foto's van Richard Avadon. Tegenover me een vers geverfde deur in een vers geverfde schuur.
Ach en een mens moet toch wat. Ik heb mijn camera gepakt, statief overeind getrokken en een serie zelfportretten gemaakt. Kon ik gelijk mijn demo plugin om randen te maken eens proberen.

De rest van de serie bekijk je via mijn fotoblog

Dit zou over mij kunnen gaan, maar het gaat over het huis. Al enige tijd kondigde zich het feit aan dat de verf op een aantal delen van het huis niet meer de functie uitvoerde waar het mee was begonnen: mooi zijn en beschermen. Het begon hier en daar te bladderen. Gelukkig ben ik Beer tegen gekomen, die gelukkig nog steeds schildert. De vorige keer - in 1998 - heeft hij ook ons huis geschilderd. Als het maar niet bruin hoeft, was zijn conditie. Hij heeft een goede klus geklaard en daar is hij ook nu weer mee bezig. Samen met Astrid wordt er weer verse verf op het huis gesmeerd, zodat het er binnenkort weer fris uit ziet.
Ik zelf heb toch ook een opknapbeurtje gehad. Ik zat niet echt lekker in mijn vel, maar praatjes met Ineke, Niek en Peter en een heerlijk bord lasagne deden mij opknappen. Ik hoef nog niet opnieuw geverfd te worden.

Eigenlijk kan ik dit pas zondag schrijven, maar ik heb een vooruitziende blik, dus...
Vandaag was de laatste dag van het braderie circus in Middelharnis. Traditioneel wordt als afsluiting de 'Grand Prix' van Middelharnis gehouden. Er wordt met raceauto's, motoren en carts door het dorp gereden met een zekere illegale snelheid. Niet echt een race, dat is te gevaarlijk, maar wel een demonstratie.
Dus zat ik op de bank met een bordje eten, toen de telefoon ging.
Ineke.
Een beetje ongerust, want ze had me nog niet met een enorme telelens voorbij zien komen. Ik vertelde haar dat ik het wel gezien had, te druk en ik was redelijk aan het bijkomen van een fors emotionele week. Ineke was gerustgesteld.
Zondag is de 'Grand Prix' van Rotterdam. Dan wordt er met echte formule 1 auto's door de stad gereden. Niet geracet, maar wel heel hard gereden.
Met honderdduizend of meer toeschouwers is dat spektakel ook niet voor mij weggelegd.
Dus als iemand me mist....

Ik lees toch af en toe wat wonderlijke dingen:
Een man klaagt de staatsloterij aan. Zij hadden beloofd dat de jackpot van 27,5 miljoen gegarandeerd zou vallen. Dat is tie ook, alleen op een ��n/vijfde lot en dus is er 5,5 miljoen uitgekeerd. Waarom die knakker dit valse voorlichting vind is mij niet duidelijk, kennelijk vindt hij dat mensen die niet een heel lot hebben niet mee mogen doen met de euro jacht op de jackpot. Gek dat ik dit niet hoor als de jackpot maar een lullige 3,5 miljoen is.
Winkeliers in Apeldoorn willen de gemeente Apeldoorn aansprakelijk stellen voor hun verminderde inkomsten op koninginnedag. Toen besloot een knakker met zijn auto in te rijden op kijkende mensen om bij de koninklijke bus te komen met een fors aantal doden als gevolg. De gemeente Apeldoorn gelastte - terecht - de verdere feestelijkheden af, maar dat kan dus niet door de beugel, vinden de graaiende winkeliers.
Overigens zijn er ook mensen die op basis van het televisieverslag van die gebeurtenis traumatische ervaringen hebben opgedaan en die mensen eisen schadeloosstelling (maar van wie). Merkwaardig hoor; ik hoor niemand die eisen stellen na het bekijken van kabouter Plop, Jan Smits of Piet Paulusma, Geert Wilders of Peter R. de Vries, om er maar eens een paar te noemen.

Ik ga nu dus Microsoft aanklagen. Ik slaap al een week heel erg slecht, en dat is begonnen toen mijn kantoor computer na een update spontaan begon te crashen......
Ik ga Esther aanklagen omdat ze een foto van mij heeft geleend en ik ga Nicolien aanklagen voor de ondraaglijke spanning waaronder ik heb geleefd toen ik mijn autopapieren kwijt was. Astrid ga ik aanklagen omdat ik zo genoten heb van haar uitzicht op de polder, wat ik thuis niet heb. Ik ga een zaak beginnen tegen Esther (andere Esther) omdat ze niet door mij gefotografeerd wil worden. En ik begin een zaak tegen Frankrijk omdat ze de Fransen maar in dat land laten wonen. En als ik ��n of meer van die zaken niet win, ga ik die idioten aanklagen, die maar nutteloos zaken aanspannen die ze niet kunnen (of zouden mogen) winnen.

Vanavond ben ik bij Astrid om een bakje geweest. Zij woont in een oud klein huisje, midden in de polder. We hebben lekker buiten gezeten, zitten praten en zitten genieten van haar tuin:

Tsja, met zo'n uitzicht is het gewoon genieten; ook al regende het een beetje.

Morgen moet ik even bij een andere vriendin langs. E�n die nooit rommel maakt, altijd precies weet waar alles ligt en al vanaf mei mijn autopapieren in haar tas heeft.
Weet je wel, die papieren, waar ik me voor de keuring van de auto het leblazerus naar heb gezocht.
Die papieren , waarvoor ik toen maar nieuwe heb besteld, omdat ik niet wist waar ik ze gelaten had.
De papieren die Niek niet toevallig in haar tas had, toen ik er naar vroeg.
Die papieren dus.
Wie is dan die vriendin die mijn papieren heeft?
Niek.......

Vanavond was ik bij Esther. Even bijpraten over de afgelopen week, broodje eten en over fotografie praten.
Esther begint steeds meer lol te krijgen in portretfotografie. Zoveel lol overigens dat ze in een zelfportretwedstrijd een prijs probeert te winnen met een foto die ik heb gemaakt!?! Maar goed, dat moet kunnen. Het gaat om een zelfportret, dus een portret van haar zelf. En - zo legde ze me uit - niet om een zelfgemaakt portret van haarzelf.
Vrouwenlogica.
Esther heeft ook een reflectiescherm gekocht. Ik zag het in haar woonkamer staan met de opberghoes er naast. Je kunt die scherm tot een derde van hun omvang opvouwen, zodat ze klein verpakt mee kunnen. Dat opvouwen is een slag. En Esther kende die slag niet.
Ik ben er een uurtje mee bezig geweest om het Esther te leren. Dat ging zo ongeveer als volgt:

Na dat uur had ook Esther de slag te pakken.

Vandaag hebben we afscheid genomen van mijn moeder. Het was een mooi afscheid van een mooi mens.

Morgen is de dag van de crematie van mijn moeder. De dag om definitief afscheid te nemen. Alles is geregeld, het zal een goed afscheid worden.
Wel zie ik erg tegen morgen op, de begrafenis van Yvonne is nog zo kort geleden, de herinneringen zo vers. Ik heb moeite die gebeurtenissen uit elkaar te halen.
Toch ga ik morgen, niet omdat ik moet, maar omdat ik wil.
Nel vertelde dat zij afgelopen woensdag bij ma was, toen haar suikerwaarden weer laag waren. Nel vertelde ma dat ze wat vla moest eten. Ma reageerde: "Ik moet niks, ik moet hier altijd maar van alles, maar ik moet niks."
Dat is een wijze spreuk die we er in moeten houden.

Ik was vanmorgen al om tien uur bij Nel om de muziek voor maandag in orde te maken. Daarna hebben we nog lekker samen zitten kletsen. Nel doet het goed.
Ik ben nu redelijk uitgepierd, heb vanaf woensdag maar weinig geslapen. Net op de bank doezelde ik lekker weg, dus ik maak me er hier snel vanaf en duik bijtijds mijn bed in.

Vandaag is de verjaardag van Yvonne. Voor het eerst niet 's morgens zo vals mogelijk er is er een jarig zingen. Voor het eerst geen plannen maken over waren we zouden eten, Voor het eerst geen (extra) kado.
Ik ben vanmorgen met een grote bos rozen naar Crooswijk gegaan. Ik was daar overigens niet de eerste, JenS waren met voor en hadden ook al rozen gebracht.
Wel Yvonne hield van rozen, dus dat kwam goed uit.
Vanavond drink ik maar een glaasje whiskey op het leven, zoals dat van Yvonne moet, en daarna maar eens proberen weer een nacht door te slapen.

Vandaag stond in het tekenen van het regelen van de crematie van ma.
We waren daarvoor bij Nel. Ad en Jannie waren er , Ank en Leen en later ook Theo. Dan gaat de molen draaien, uitzoeken van een kaart, een tekst op de kaart, kist, alles moet ter plekke worden verzonnen.
Tussendoor zijn Nel en ik naar het rusthuis gelopen, waar ma woonde. Ze ligt daar in haar eigen kamer, op haar eigen bed opgebaard. Zo rustig nu, zo als ik haar kende voor dat ze langzaam in haar eigen wereldje kwam, alsof ze zo wakker kon worden en vragen wat we aan het doen waren.
Ik weet dat ik de laatste jaren de deur van ma niet plat heb gelopen. Ik heb daar geen wroeging over, zo is het nu eenmaal gegaan. Maar, zoals Nel ook al zei, het is raar dat we geen levende ouders (en in mijn geval) schoonouders meer hebben, de oudste generatie dat zijn wij nu.
En ook al was ik niet zo dik met mijn moeder, ik zal ook haar missen.

Vanavond is in alle rust mijn moeder op 87 jarige leeftijd overleden.

Op kantoor werken we met Windows XP. Regelmatig wordt daar onderhoud op uitgevoerd. Het afgelopen weekend zijn alle pc's voorzien van de nodige updates en servicepacks. Behalve de laptops, die waren van het weekend bij de gebruikers thuis.
Dus maandag werden de laptops automatisch voorzien van de benodigde nieuwe stukjes Windows.
Zo ook die van mij.
Na een tijdje laden herstarten en installeren kon ik weer aan de slag.
Word opstarten resulteerde echter in een crash van Word.
Excel opstarten was ook geen succes; crash.
Visio...crash.
De helpdesk moest maar aan de bak. Die gingen zoeken.
Zijn de updates ge�nstalleerd? Ja.
Servicepacks OK? Ja.
Voor de zekerheid toch de nieuwe spullen opnieuw installeren. Het spul bleef crashen.
Invoegtoepassingen onderzocht, profiel geschoond, cookies opgegeten; het leverde niets op.
Uiteindelijk is ��n van de beheerders er achter gekomen. Het was mijn standaardprinter !!! (die iedereen op de afdeling overigens als standaardprinter heeft). Waarom is nog niet duidelijk, maar als ik een andere printer als standaardprinter kies, is er niets aan de hand. Kies ik die ene, dat crasht (bij mij) alles. De rest van de verdieping werkt gewoon door.
Je moet toch een stel verbrande hersencellen hebben om de oorzaak voor een crashende Word te zoeken in de gekozen standaardprinter. Dat is net zo iets als wanneer je auto niet start de ruitenwisserbladen te vernieuwen.
Het blijft bagger dat Windows.

Toen ik zaterdag bij Nel weg ging, wenste ze me sterkte en kracht voor deze week. Ze doelde daarmee op aanstaande vrijdag, Yvonne's verjaardag. Ik moest daar eerst even over nadenken; wij waren niet zo van de verjaardagen.
Gisteren toen Nel me vertelde dat het met mijn moeder helemaal niet goed ging, vroeg ik of ik wat kon doen, moest ik langskomen? Nou, zei Nel, houdt jij je nu maar even rustig, je hebt net de gebeurtenissen met Yvonne achter de rug. Terwijl ik haar vertelde dat dat wel mee viel, schoot ik weer helemaal vol.
Je wilt zo graag een grote sterke vent zijn, maar ik weet eigenlijk hoe dat moet. Ik heb vannacht weer alle gebeurtenissen van de laatste weken met Yvonne tot in detail meegemaakt. As ik dansmuziek draai, en dat doe ik veel, dat zie ik nu Yvonne weer op haar verjaardagsfeest van vorig jaar dansen.
Soms denk ik dat ik het aardig een plekje weet te geven, maar vaak kom ik er achter dat ik er nog lang niet klaar mee ben. Dat is normaal en helemaal niet erg, het zou erg zijn als ik er wel klaar mee zou zijn.
Maar het is af en toe zo verdomde zwaar.

Gisteren schreef ik over mijn moeder. 87 jaren oud geworden, maar het leven gaat aan haar voorbij. Ze was eigenlijk maar een zielig hoopje mens. Vroeger op de dag ging het wel wat beter, maar....
Vandaag belde Nel me om me te vertellen dat haar toestand verslechterd. Suikerwaardes zo laag dat ze niet meer zijn te meten, niet meer willen eten of drinken. Artsen weten het ook niet meer, glucose kan wel helpen, maar als ze niet eet is dat ook maar tijdelijk.
Er zijn al afspraken gemaakt dat medisch ingrijpen niet meer hoeft, dat biedt geen oplossingen meer.
Ik hou mijn telefoon paraat. Het is nu (af)wachten.

Vandaag is mijn moeder 87 jaar oud geworden. Een respectabele leeftijd, maar ze is wel een hele oude vrouw aan het worden; een vrouw die zich nog maar nauwelijks bewust is van wat er zich in haar omgeving afspeelt.
Het kan raar lopen, aan de ene kant praat je met mensen van 36 die de dood in de ogen zien, maar nog zo graag een lang leven willen leiden. Aan de andere kant oude mensen, hun dagen gevuld met pijn en ongemak, zich niet meer bewust van het leven, sterker nog moe van het leven. Ik weet niet precies waar mijn moeder zich in dat spectrum bevindt, maar dat ze dichter bij de tweede categorie dan de eerste zit is mij wel duidelijk.
Maar goed, er is geen keuze. Die was er niet voor Yvonne of Troy, die is er niet voor Hagar en die is er niet voor mijn moeder of de moeder van Esther. Je leeft het leven wat je krijgt en daar heb je het mee te doen.