Archieven van september 2009

Ik neem mijn rust, ik neem de tijd om de emotionele overval te verwerken. Daarmee beleef ik niet echt spannende avonturen, die gelegenheid ga ik nu even uit de weg.

Ik heb dus niet zo'n lang verhaal te schrijven, maar doe dit nu maar even met wat van mijn favoriete muziek.
Op dit moment zingt Jimi Hendrix Little Wing.

Gisteren leek het allemaal weer te gaan, maar dat was vannacht wel anders. Ik heb lang wakker gelegen en dan ben je in de gelegenheid wat conclusies te trekken.
Ik merkte bij mezelf dat ik toch langzaam aan mee in de maalstroom werd getrokken van de stoere mannen. Een keer per week een uurtje huilen mag nog, maar na tien maanden moet dat het wel zijn.
Wel schijt aan de stoere mannen, dingen lopen anders. Hoe? dat weet ik niet, ik heb gegoogeled maar niks gevonden. Wel weet ik dat ik maar eens een keer moet toegeven, het masker even laten zakken en tijd nemen om weer wat rust in mijn hoofd te krijgen. En als ik daarbij eens een dag met de gordijnen dicht wil gaan zitten snotteren, wel dan doe ik dus de gordijnen dicht.

En op de achtergrond zingt De Dijk Niet Uit Mijn Kop.

Vandaag ging het wel weer met me. De harten die onder mijn riem zijn gestoken, hebben hun werk gedaan.
In verband met een jojo suikerwaarde ben ik vanmorgen niet in de auto gestapt, maar heb ik thuis wat gewerkt; niet in de file op de snelweg, maar gebruik gemaakt van de digitale snelweg.
Voordeel:
1. je deelt makkelijker je eigen tijd in.
2. je hebt weer live contact met de melkboer, in plaats van via buurman piet
3. niek komt tussen de middag even om een bakkie
4. ik kom niet in de verleiding van een vette bek in het bedrijfsrestaurant
Morgen weer in de file.

't Is vandaag helemaal niks met me.
Ik ga en kan niet als een kluizenaar leven, maar zo nu en dan komen er een aantal gebeurtenissen bij elkaar, waardoor ik weer enorm geconfronteerd wordt met het gemis van mijn maatje. Meestal weet ik aan dat verdriet wel een mooie kant te geven; het is er omdat we het zo goed hadden, het is daar dus onlosmakelijk mee verbonden.
Maar ik zou het zo geweldig hebben gevonden als de verhuizing en andere gebeurtenissen in het leven van Niek en Peter nog zou kunnen meemaken, als ze gisteren mee had kunnen feesten bij Kees en Els, of Suzanne een arm om de schouder had kunnen leggen. Als ze met mij blij had kunnen zijn om het mooi geverfde huis, had kunnen genieten van de paar mooie foto's die ik heb gemaakt.

Op de achtergrond zingt Randy Newman LivingWithoutYou.

Ik smokkel een beetje, eigenlijk is het al half drie, maar ik ben net thuis.
Het was in aanvang een normale zaterdag, een beetje opruimen, boodschappen doen, en een bak koffie met een praatje bij Ineke.
Vanavond ben ik naar Kees en Els gegaan. Die waren vorige week met de kinderen aan het vieren dat ze vijfentwintig jaar geleden zijn getrouwd en deden dat dit weekend nog eens dunnetjes over met vrienden en familie.
Een feest van herkenning.....Voor anderen dan, die mij nog kenden van ruim twintig jaar geleden. Ik heb eerlijk gezegd in het fotoboek van de trouwerij moeten zoeken naar bewijs dat ik er bij was. Dat zal wel gekomen zijn door een zeer natte vrijgezellenavond voor de trouwerij.
Ik heb lekker met diverse mensen in de tuin zitten bomen, heb er weer een blogfan bij en was uiteindelijk de laatste die wegging.
Minpuntje: Jack en Suzanne waren er niet bij, Suzanne was een beetje beroerd. Zet hem op meid.

Volgens internet status berichten was er een meneer onderweg met de bestelde foto's. Reden om toch vanmorgen maar thuis te blijven. Ik had nog een klusje op de slaapkamer en natuurlijk toen ik net met mijn armen vol spul boven aan de trap was, ging de bel.
De meneer kwam de foto's afgeven.
Ik heb me zelf even in het gareel geschopt en eerst het slaapkamer klusje uitgevoerd. Daarna met de foto's aan de gang gegaan. Het opplakken op foamboard is niet zo moeilijk, maar een passe-partout snijden is toch wel een secuur klusje. Ben je zo een uurtje of anderhalf mee verder. Maar het ziet er goed uit, nog niet super professioneel, maar goed genoeg om op te hangen.
Hopelijk staat er maandag niet te veel wind, wand zo'n valk van 70cm x 100cm is een flinke windvanger.

Toen ik van de week op het dak van Europoint was heb ik dus een serie foto's gemaakt. E�n van die foto's sprong er wat mij betreft wel uit:

Ik krijg veel positieve reacties op deze foto en heb een grote afdruk (40x60) besteld. Vandaag heb ik foamboard en paspartoutkarton gekocht, morgen brengt de post de foto's en kan ik dus aan het knippen en plakken.
Als het allemaal lukt kan de foto volgende week - als mijn pronkstuk - worden toegevoegd aan de expositie op kantoor.
Ik ben er best een beetje blij mee.

Het was wat stil geworden na mijn laatste contact met meneer Jansen van de KPN. Het telefoongesprek was bemoedigend, maar dat was al weer veertien dagen geleden. Ik heb meneer Jansen ook nog maar een e-mail gestuurd met de vraag of er nog nieuws was.
Geen reactie.
Maar gisteren lag er een brief in de gang. Logo KPN. Dat kon weer zo'n brief zijn waarin verondersteld werd dat alles over was. Maar nee, het was een brief van meneer Jansen. Hij schreef me dat hij opdracht had gegeven de telefoonaansluiting om te zetten naar analoog, dat vanaf april het duurdere ISDN zou worden verrekend en dat ik vanaf oktober mijn internet in rekening gebracht zou krijgen. Kortom alles was hij had beloofd gaat hij nu waarmaken.
Een beetje bezorgd ben ik nog: als ik geen ISDN meer heb, moet ik ook een andere splitter en internetdoos hebben. Zou men daar aan gedacht hebben. Meneer Jansen maakte de indruk dat hij dat heeft gedaan, maar voor de zekerheid zal ik hem een berichtje met die zorgen sturen.

E�n van mijn collega's had mij gevraagd om in het kader van hun maandrapportage een foto te maken. De rapportage staat in het teken van groen en duurzaam. Wij zitten in een grijs gebouw en kijken uit over een serie grauwe gebouwen. Het idee was om die gebouwen te fotograferen en daar een mooi groen dak-grasveldje in te shoppen.
Wel, zo'n vraag kun je mij altijd stellen, ik was er wel voor in. Alleen gebouwen door (vuile) ramen fotograferen is niet de bedoeling, dus bedong ik dat ik dan wel vanaf het dak van het (100m hoge) gebouw moest fotograferen. Dat kon worden geregeld en vanmorgen om tien uur stond ik op het dak.
De eerste teleurstelling was dat het toen erg bewolkt was, dus geen vergezichten. Maar ik heb toch een rondje dak gedaan en een serie foto's gemaakt. Die vind je op mijn fotoblog.

Het dakterras is inmiddels ook klaar:

Vanmiddag om half vijf bereidde ik me voor om nagelvretend in de parkeergarage weer in de file te staan. Normaal vind ik dit al geen leuke hobby, maar vandaag had ik een afspraak in Las Palmas; mijn cursus vervolgfotografie deel 2 stond in de startblokken en die wilde ik niet missen.
Alsof iedereen van die start afwist en mij de ruimte gaf, scheurde ik in no time vanaf de vierde verdieping in de parkeergarage de weg op, vijf minuten later reed ik op de Vierhavensstraat en om 5 uur zat ik achter een bakje thee in Las Palmas.
Het beloofd weer een leuke cursus te worden, veel praktijkoefeningen met als hoofdoel 'het licht controleren', dus daar valt wel wat te leren.
Daarna Esther thuis gebracht en daar nog even met haar naar de slaapkamer geweest. Even gekeken hoe de verbouwde slaapkamer er uit ziet dus....
Om 10 uur zat ik uiteindelijk achter een bord duiveltjeskost, een stoofpotje dat buurman Piet had klaargemaakt en waar altijd een portie voor mij van over is. Lekker.

Vandaag zou ik foto's maken van Niek. Ik heb wat studiospul uit te proberen en omdat ik Niek daar niet mee wilde lastig vallen, heb ik vanmorgen vast een en ander opgesteld:
- twee statiefpoten met tussenligger voor achtergronddoek
- een statief met reflectiescherm
- twee statieven met flitskoppen en parapluutjes
en dat staat allemaal niet zo maar even.
Daarna heb ik wat proefjes gedaan om ook de instelling van de flitssterkte op orde te krijgen, batterrijen van de camera opgeladen zodat ik helemaal in de startblokken stond.
Ik had vanmiddag nog even tijd om een rondje door de polder te doen met als afsluiting een bakje koffie (???) bij Astrid.
Toen ik thuis was kwam Niek al heel snel, eigenlijk veel te vroeg. Ze kwam vertellen dat ze niet zo lekker in haar vel zat en dat we de shoot maar een andere keer moesten doen.
SHOOT.
Gelukkig hou ik veel van haar, heb een lekker bakkie met 'r gedronken en ondertussen snel de spullen weer opgeruimd. Die shoot komt er wel.

Als eerste heb ik vanmorgen op tijd boodschappen gedaan. Daarna moest ik naar de motorkledingzaak, die wat broeken en laarzen had laten komen welke ik moest gaan passen. Dus de motor uit de garage gehaald, jas aan, laarzen aan helm op en rijden. Op weg naar de Stadsedijk zag ik dat ik eerst moest gaan tanken, dus omkeren en naar de pomp. Toen naar de Stadsedijk, waar ik halverwege mijn rugzakje miste; dat stond nog thuis bij de garage.
Uiteindelijk ben ik toch nog in Sommelsdijk bij de motorzaak terecht gekomen. Het passen was snel gebeurd; boek en laarzen te klein. Dus die gaan in de herkansing.
Daarna toch maar wat vuil uit de motor gebrand.
Vanavond heb ik Niek en Peter uitgenodigd wat te gaan eten. Die lui staan altijd zo verschrikkelijk goed voor me klaar, dus een kleine tegenprestatie was op zijn plaats.
We hebben lekker gegeten in Diggels, waar ik ook met Yvonne wel graag kwam.
En nu zo lekker naar bed, Niek was de Bob....

Het is eigenlijk t erg voor woorden, maar het kan me niet meer boeien.
Vroeger bleef je er tot diep in de nacht voor op en zat je af en toe op het puntje van je stoel. Maar nu is het allemaal van te voren besproken en vastgelegd.
Het maakt niet meer uit wat de mening van anderen is, je gaat je eigen gang.
Hoelang ze er nog mee weg komen? ik weet het niet.
Wat de oorzaak is? Misschien is alles met de huidige media te toegankelijk om het van Den Haag Vandaag af te laten hangen.
O ja, ik heb het over de politiek, over de algemene beschouwingen. Ik heb het over regering(spartijen) die volkomen los van oppositie opereren. Wilders gooit af en toe een steen in de vijver, maar doet dat op zo'n onbeschofte manier dat ook dat het politieke spel niet interessant maakt.
Ik haak af.

Volgens mij had ik vandaag een staartje van de gevolgen van de narcose van afgelopen maandag te pakken in de vorm van een innige relatie met een toilet. Voornamelijk ontluchten maar ik zal maar niet in detail treden, ik wil het niet onsmakelijk maken.
Ik ben vanmorgen toch maar - met samengeknepen billen - naar het werk gegaan, vanmiddag hadden we de offici�le opening van een expositie 'Kunstreis door Europoint', waar ik ook een bijdrage aan heb geleverd. Die opening wilde ik dus eigenlijk niet missen.
In de ochtend en voormiddag heb ik een verwoede poging gedaan het tapijt te laten slijten tot op het barre beton, maar ik heb het gered.

Vanavond thuis had ik Astrid op bezoek en hebben we - ik zat toch in de kunsthoek - lekker zitten bomen over haar en mijn (kunst)werk.
Ik leer elk gesprek weer van die meid.

Althans, dat zegt men.
Alleen kijk ik dan kennelijk naar andere berichten. Ik zie en lees over aanslagen van voetballers op de benen van hun broeders met hier en daar als gevolg een dubbele open beenbreuk.
Ik hoor van voetballers die tijdens de training hun collega een dreun verkopen.
Je hoeft maar naar onderwaterbeelden van waterpolo te kijken om te zien hoe die sport verbroederd.
Nu het laatste nieuws: de top van het formule 1 team van Renault is opgestapt, Renault ontkent niet dat ze om Alonso een race te laten winnen aan zijn collega Piquet hebben gevraagd of hij zijn auto in de muur wilde rijden.
Als ze het mij zouden vragen zou ik vragen of ze helemaal van de pot waren gepleurd, maar Piquet niet, die dacht aan verlenging van zijn contract en parkeerde zijn miljoenenbolide in de muur.
Om het een jaar later na zijn ontslag te verklikken.
Fijne jongens die sporters, vooral als er geld valt te verdienen.

Voetnoot bij de titel: Deze titel bevat echt Nederlandse woorden, het heeft dus niets met bestanden of zo te maken.
Ik heb me al eerder uitgesproken over de file makers, die stiekem worden gesponsord door de RET. Vandaag hebben ze wat nieuwe obstakels aangelegd. Immers de werkzaamheden aan de Maastunnel zijn klaar, dus dacht een slimmerik dat het handig zou zijn om de Westzeedijk af te sluiten. Briljante vondst, die een file dwars door Rotterdam Zuid tot op het Vaanplein opleverde. (Marius, je moet maar even op Google Earth kijken waar ik het over heb).
En omdat ze toch zo lekker bezig waren is gelijk de Vierhavensstraat gedeeltelijk in gebruik genomen met als consequentie dat je alleen maar naar het Marconiplein kunt rijden en nergens meer linksaf mag slaan. Onhandig, maar deze briljante oplossing betekent ook dat in de avondspits al het verkeer uit de hoek Galvanistraat, Keileweg etc. alleen maar via het Marconiplein ontsloten wordt. Gevolg, ik sta 's avonds in de parkeergarage op de derde verdieping in de file.
Ik wens dat de Gemeentewerkenknakkers die dit hebben verzonnen verplicht op de vierde verdieping moeten parkeren.

Vandaag ben ik geklapt. Zo noemen de professionals het uitvoeren van een cardioversie. Dat is dus een gecontroleerde vorm van lepels op de borst en een jakker stroom er door; wel het bed loslaten.
Om 11 uur kwam Niek me ophalen en om half twaalf lag ik op een ziekenhuisbed. De eerste ellende was het inbrengen van een infuusnaald. Eerst de rechterarm, maar zodra de uitverkozen ader de naald in de buurt wist 'vertrok' hij. Toen ik de linkerarm. Zelfde verhaal alleen raakte ze daar volgens mij een bot, want dat was echt niet fijn. De verpleegkundige vroeg - balend als een stekker - of ze het nog een keer mocht proberen. Aangezien ik geen zin had naar huis te gaan zonder behandeling, mocht dat. Het lukte vrij soepel in mijn bovenarm. En daarmee is het spannende van het verhaal achter de rug.
Ik moest wachten op bloeduitslagen, maar die waren goed. De NTI of PDA of INR was 3,4 - wat betekent dat mijn bloed lekker 'dun' was. Nog even was het spannend omdat de hartslag vrij regelmatig leek (maar wel constant rond de 140 bpm) maar ik had een bijzondere hartrimestoornis, dus ik kwam in aanmerking om geklapt te worden.
Daarna kwam er een hulpje van de anesthesist die mij een kap met zuurstof gaf. Bemoedigend sprak hij me toe dat ik daarmee vijf tot tien minuten zonder ademen kon als er iets mis mocht gaan. Vervolgens werd ik in slaap gebracht en baalde daarna dat ik weer wakker werd gemaakt. E�n klap (100 Joules voor de kenners) was genoeg om het ritme te herstelen en mijn hartslag terug te brengen tot 95 bpm.
Drie kwartier later zat ik lekker thuis aan een boterham met pindakaas.
Ik voel me goed, wel een beetje duf van spanning en narcose.
Morgen weer aan de bak.

In navolging op de reset van mijn iMac krijg ik morgen hopelijk mijn reset. En hopelijk knap ik daar net zo van op als mijn iMac, die alles weer doet zoals het moet.
Ik heb vandaag maar een rustig aanloopje naar morgen genomen. Lekker Indisch eten gekookt voor Niek en Peter. Heerlijk zitten smullen en dan nu maar vroeg naar bed.
Best spannend morgen.

Morgen meer.

Ik krijg morgen Niek en Peter op eten en ik heb beloofd Indisch eten te koken. Dus toog ik vanmiddag met een boodschappenbriefje naar Albert Heijn. Als een volleerd huisvrouw heb ik daar staan kleppen met John, wel de laatste figuur die ik achter een winkelwagen verwachtte, maar goed. Alle boodschappen in de kar, behalve Spaanse pepers. Dat schap was ernstig leeg en zou ook niet meer worden aangevuld. Omdat Indisch eten heet moet zijn, moest ik toch aan pepers zien te komen. Dus maar richting Middelharnis vertrokken. Kennelijk worden er pepers gehamsterd, want ook de eerste vestiging van AH waar ik kwam had een leeg peper schap. Bij de volgende vestiging had ik meer geluk, de laatste 10 pepers waren voor mij. Ook daar een leeg schap achterlatend liep ik voldaan naar de auto. Hey Willem, hoorde ik achter mij. Ik draaide me om en zag Addy, een goede kennis van vroeger, die ik al jaren niet had gezien. Ook al hebben sommige contacten een neiging over te gaan, dan is het toch weer goed om met mensen weer bij te praten, niet met iedereen maar met Addy heb ik het altijd goed kunnen vinden en was het leuk haar weer te zien. En dus hebben we bijgepraat, eerst even op de parkeerplaats en later op een bankje voor de Hema, die ons geen koffie meer schonk. We hadden elkaar veel te vertellen, er is de afgelopen jaren nogal wat gebeurd in onze levens.
't Was goed Addy weer te spreken. 't Is voor herhaling vatbaar en dat doen we wellicht ook. Niet omdat het moet, maar omdat we het willen.

Ook vandaag geen lang verhaal. Wel een lange aktie. De eerste aanpassingen in Leopard zijn er, maar ik had niet de behoefte daarop te wachten. Ik heb vanmorgen de vorige versie van het besturingssysteem teruggezet. Niet ingewikkeld hoor; in Time Machine (Apples Backup) kies je gewoon de laatste backup met het oude besturingssysteem en die laat je terugzetten. Dat duurt wel even, omdat daar fors wat foto's inzitten, maar je laat de bak gewoon draaien. Daarna nog even van de laatste backup de jongste documenten terug en klaar is kees. Alles werkt weer zoals het hoort, post ophalen gaat goed, internet zonder problemen en CS4 loopt niet vast. Over een maand probeer ik het wel weer, dan zullen de kinderziektes er wel uit zijn.

En dan de foto's van het schilderwerk:
Klik maar op het plaatje als je hem groot wil zien.

Ik kan het hebben over de dame in de tafel van vijf die niet in een hokje gestopt wil worden maar even later zei dat alle mannen hetzelfde zijn.
Ik kan het hebben over mijn apple, waar ik problemen houdt met het draadloze netwerk (ik zit nu aan een touwtje)
Ik kan het hebben over het opruimen van een kast, waar ik een enveloppe vol met kaarten en briefjes aan Yvonne vond, toen ze een paar jaar geleden in het Ziekenhuis lag. Ik heb weer wat afgejankt.
Ik kan het hebben over mijn huis, dat er weer fantastisch uitziet nu de buitenboel is geverfd. Maar dat doe ik morgen wel met de foto's.

Vandaag geen lang verhaal. Morgen beter

Ik was vandaag thuis aan het werk, ik heb een klus waar ik wat meters moet maken en thuis werk ik dan geconcentreerder.
Tijdens mijn koffiepauze vanmorgen ging de telefoon (of nam ik nou een koffiepauze omdat de telefoon ging?)
Goedemorgen, u spreekt met Jansen van de KPN sprak de telefoon. Ik heb een melding van een klacht van U, maar de brieven waar u aan refereert kan ik niet vinden. Kunt u mij het een en ander verduidelijken?
Ik heb dus mijn verhaal maar weer gedaan, verteld dat ik de verkeerde telefoonaansluiting heb en een internetverbinding waar ik niet voor betaal. Dat is geluk hebben, meestal is het andersom, grapte Jansen. Afijn, ik heb kopietjes van de brieven naar meneer Jansen gemaild en hij zou er in duiken. Ik heb nu een naam en een e-mail adres...
Vanmiddag tijdens mijn theepauze ging de telefoon (of nam ik nu een theepauze omdat de telefoon ging?)
Goedemiddag, u spreekt met Jansen van de KPN sprak de telefoon. Meneer Jansen vertelde mij vervolgens dat hij in de zaak was gedoken en zou zorgen dat alles in orde kwam. Hij moest nog wel wat uitzoeken, maar hij had de regie over de klacht en ik heb zijn e-mail adres, dus dat moet goed komen.
Hij vertelde me ook dat er een verrekening zou gaan plaats vinden omdat ik een duur ISDN abonnement heb, terwijl ik daar niet om had gevraagd. De gratis maanden internet gebruik zouden ook niet achteraf in rekening worden gebracht.
Hij stemt me hoopvol op een goede afloop, maar hij liet me tussen de regels door ook weten dat de KPN niet zo sterk is in goede afronding van dit soort zaken.
Ik blijf toch maar hoopvol.

Soms worden er toch knap stomme vragen gesteld. Soms worden de vragen stom, omdat ze op het verkeerde moment worden gesteld.
Je moet niet vragen wat iemand van Schiphol vindt als er net een vliegtuig in de Bijlmer is neergestort.
Je moet niet vragen wat iemand van TBS vindt, als er net een is ontsnapt die zich aan een ander vergrijpt.
Je moet niet vragen hoeveel dode soldaten acceptabel is als er net eer een Nederlandse soldaat is gesneuveld in Afghanistan. Je moet ook niet vragen of onze aanwezigheid in Afghanistan terecht is als net de 21ste Nederlandse soldaat is gesneuveld.
De keuze - hoe goed of slecht - is gemaakt en je mag hopen dat toen de risico's zijn overwogen. En het risico dat soldaten sneuvelen in oorlogsgebied is niet heel erg klein.
Ik hoorde iemand op TV zeggen: wij waren tegen de missie in Afghanistan, maar de meerderheid heeft besloten dat we er naar toe gaan. Dan hoor je dat besluit te steunen. Dat is grote mensentaal.
Bij de volgende discussie over een missie, moeten we het weer over de risico's hebben, nu moet je deze missie afmaken. Die gasten verdienen onze steun.

Je hoort hier en daar geluiden dat OSX en Windows steeds meer op elkaar gaan lijken. Als Apple aanhanger zeg ik natuurlijk dat dat komt omdat Microsoft steeds meer van Apple steelt.
Maar soms bekruipt mij het gevoel dat het omgekeerde ook aan de hand is.
Vorige week viel bij mij Snow Leopard in de brievenbus. Snow Leopard is de meest recente versie van Apple's besturingssysteem. Dat moet je dus hebben; honderden vernieuwingen, wie kan er zonder.
Dus gauw ge�nstalleerd. Alleen zitten er toch wat hikjes in: Onverklaarbaar niet ophalen van post uit sommige van mijn e-mail postbussen. Zo nu en dan niet of gedeeltelijk lezen van internetsites (welke gewoon in de lucht zijn, op mijn iPhone laden ze gewoon). Vastlopen (soms) van Photoshop.
Het zal toch niet het Vista syndroom zijn.
Ik ben er niet blij mee.
Ik overweeg de rigoureuze stap terug te gaan naar de vorige versie.
Ik hoop dat ik straks wakker wordt en het allemaal een boze droom blijkt te zijn.

Met het wisselvallige weer van de afgelopen dagen, gecombineerd met een niet altijd verstandige afkeer van regenkleding (en andere jassen) denk ik dat ik toch wel een verkoudheid heb opgelopen. Een kop vol snot en een keel van schuurpapier zijn het gevolg.
En dus was de bak vandaag mijn vriend, na overigens eerst mijn vijand te zijn geweest. He?
Ja ik heb vanmorgen de administratie gedaan en weer flink wat geld op de diverse bankrekeningen gestort.
Verder een wasje en vanavond maar weer vroeg onder de klamme lappen.

Na een toch vermoeiende dag gisteren - hele dag buiten en een uur of elf thuis - ging pas rond half een het licht uit. Dat boek van Maarten van der Weijden is pakkend. Maar vanmorgen liep toch om zeven uur de wekker af. Ik moest om negen uur mijn diavoorstelling opbouwen en voor die tijd wilde ik even rustig ontbijten en de boodschappen doen.
Dus om negen uur een scherm opgezet, beamer aan de iBook gehangen en de presentatie gestart. Wel spannend hoor, zou ik de hele dag alleen zitten te kijken, of zouden er mensen komen. Dat laatste dus, ondanks het mooie weer namen toch een behoorlijk aantal mensen de tijd om de presentatie te bekijken. Tussen negen uur en drie uur was er eigenlijk constant wel een stel mensen aan het kijken. Ik heb veel complimenten in ontvangst mogen nemen alsmede een drietal bekeerpogingen. Rond een uur of half vier heb ik de boel opgebroken. Moe maar voldaan.

Al een flinke tijd geleden werd ik op mijn werk benaderd met de vraag of ik zin had eens een dagje met een groepje collega's te gaan zeilen. Wel dat leek me wel leuk, dus ik stond op de lijst. Enige tijd later bleek die lijst zo goed gevuld, dat werd besloten dit het afdelingsuitje te maken.
Vandaag was de geplande dag, een heerlijke dag begin september, mooi zonnetje en een lekker windje.....
Nou, dat pakte dus anders uit, herfst was wat ons ten deel zo vallen.
Voor een deel was dat wel zo, ook op de Vinkeveense plassen stond een forse wind. Helaas werd daarmee het zeilen te risicovol geacht, er waren te veel mensen met nauwelijks of geen zeilervaring en dan is zeilen in een 16 kwadraat een forse klus. In plaats daarvan waren tochten uitgezet die we met een motorsloep konden varen.

Het weer was overigens geweldig, pas vanavond na de bbq begon het te regenen.

Maar nu net het einde van de week zit het tegen. Het is Het Weer weer. We zijn na een aantal fraaie tot zeer fraaie weken nu geconfronteerd met het begin van de herfst, storm en regen. Dat mag natuurlijk, alleen het had net een paar dagen later moeten gebeuren.
Er zijn namelijk wat mensen bezig om mijn huis weer een behoorlijk aanzien te geven. Groot onderhoud aan de buitenkant. Alles opnieuw in de verf, kapotte goten gerepareerd en hier en daar wat houtwerk vervangen. Ook het stoepje bij de voordeur wordt van een keurig nieuw jasje voorzien. Bijna was het werk klaar, nog een dag of twee. En dat zou dus vandaag en morgen zijn. Het weekend zou het huis er dan fris en als nieuw bijstaan, de steigers weer weg. Maar dat wordt dus nog even wachten, want met dit weer kan er niet veel gedaan worden.
Volgende week geven ze weer goed weer op, dus het zal snel goed komen.
En ik, ik geef gewoon Piet Paulusma de schuld.

Er wordt wat afgefietst. Nu is er de Vuelta, de ronde van Spanje. Nu wist ik niet dat Drente een onderdeel van Spanje is, maar daar werd de afgelopen dagen een drietal etappes afgelegd. 't Zal wel niks met sport en alles met geld te maken hebben. Afijn, gisteren moesten die knakkers toch een stukje naar het zuiden fietsen en kwamen in Belgi� terecht. Dan is het nog een verrekte end naar Spanje hoor.
Maar dat maakt die fietsers niks uit, die hebben toch allemaal al een klap van een molen gehad. Allereerst om van Drente naar Spanje te fietsen en dan nog eens een rondje Spanje daar achter aan te knopen. Ten tweede omdat ze vinden dat ze dat fietsen, waarbij soms ruim in vijftig km/h wordt gereden, makkelijk in een korte broek en een t-shirtje kan. Gisteren was weer helder hoe fijn dat was. Eerst zwiept er een wielrenner uit het peloton op zij en knalt op een tankwagen en die dingen zijn best groot.
Daarna gaat het hele peloton met een enorme rotvaart in de regen een rotonde op. Er schiet er een onderuit en de rest van het peloton volgt zijn voorbeeld.
Die wielrenners scheren hun benen helemaal niet om gestroomlijnd te zijn, maar omdat schaafwonden op die harige benen de kans op infecties vergroot.
Fatsoenlijke kleding overigens ook....

Vandaag sloot de transferperiode voor voetballers. De handel in spelers is hiermee voorlopig weer stop gezet. De miljoenen kunnen van bankrekening wisselen en menig talent zit vanaf nu duurbetaald op de bank als speeltje van een rijke voetbalclub.
Het is toch eigenlijk triest, Feyenoord doet slechte zaken omdat een talent behouden blijft voor de club. Zijn contract loopt af, dus hopelijk verkopen ze hem in de winterstop nog voor de helft van zijn huidige marktwaarde, anders kan hij transfervrij dus gratis weg. Voetbal gaat alleen maar over de centen, als de contracten bijna zijn afgelopen, moet er gepresteerd worden. Niet om de club in een volgende ronde te helpen, maar om de transfersom flink te laten oplopen. Als trainer kun je alleen maar hopen dat een talent een paar weken slecht presteert, zodat hij behouden blijft voor de club.

We noemen het sport.