Ik had de hoop op terugkeer van Eek al opgegeven. Vandaag had ik de kattenbakken in de vuilnisbak gemikt en zijn voer- en waterbak opgeruimd. Het zou voor het eerst in ruim dertig jaar zijn, dat ik geen huisdieren om me heen zou hebben.
Nu was Eek al oud, 15 jaar en heb ik dus rekening te houden met het feit dat hij normaal gesproken niet zo lang meer zou leven, maar het kwam nu wel erg rauw en onverwacht.
Maar goed, ik had me er min of meer mee verzoend.
Toen ik vanavond - in mijn vertrouwde keuken - aan het werk was met het maken van een fotoboek IJsland hoorde ik ineens een grote miauw achter me. Meneer stond in de keuken alsof hij een half uurtje in de tuin had gelegen.
Ik heb hem maar uit de kraan laten drinken en een verse bak eten gegeven. Hij zag er voor zijn leeftijd, gezond uit, geen wondjes, niet super uitgehongerd. Op een zeker moment kwam hij bij me op de bank en was toen wel erg enthousiast aan het spinnen.
We zijn allebei op onze eigen manier blij elkaar weer te zien.
Ik ga nog effe met hem kroelen.
Ik hoop dat hij voorlopig nog even lekker bij je blijft, dieren gaan op een gegeven moment dood, dat is een feit maar ik lees liever dit soort berichtjes waarbij ik vooral moet glimlachen om de laatste zin en om die 'knakker' die toch wel heel erg verzot is op zijn Eek.
Kus