Dat ik dat nu heb moeten missen

Soms hoor je van iemand een verhaal, waarna je bijna de haren uit het hoofd trekt omdat je er niet bij was.
Dit overkwam mij vanmorgen. Niet alleen balen dat ik het niet heb gezien, maar nog meer balen dat ik er geen foto's van heb kunnen maken.
Het verhaal.

Ineke heeft vroeger aan paardrijden gedaan. Maar dat is al weer een jaar of vijftien geleden. Nu deed zich de gelegenheid voor om weer eens op een paard te klimmen en een stukje langs het strand te gaan rijden.
Het was eigenlijk net als fietsen, je verleert het nooit. Optuigen en op het paard klimmen ging vertrouwd, stapvoets en lichte draf ging goed. Ook de andere passen, waarvan ik als man niet weet hoe ze heten, gingen goed. Dus vol trots het strand op. Maar het paard van Ineke had niet zo'n zin tot de buik in het water te lopen, dus Ineke - die dat best vond - bleef een beetje aan de waterkant rijden. Totdat het paard er zin in kreeg. Op een zeker moment nam hij (het) zelf de teugels in handen en zette spontaan een galop in. Ineke hing nog net niet als een vlag achter het paard, maar schrok zich wel te pletter. Vriendin van Ineke dacht, oh leuk, Ineke zet er even de gang in. Zij spoorde haar paard aan om gezellig mee te galopperen. Heb je er zin in, riep ze, toen ze Ineke had bijgehaald. Ineke kon alleen nog maar roepen Hoe stop je dit paard. Na een possje werd het paard moe en kon Ineke weer beginnen met adem halen. Ze heeft die dag niet meer gegaloppeerd.
En zij noemt mij een oude gek....