Ik ben de afgelopen week druk bezig om mijn IJsland foto's ��n voor ��n (dus alle elfhonderd+) te bekijken en te beoordelen of ze in een serie "IJsland in zwart-wit" passen. Vorige week zondag ben ik met deze missie begonnen en een resultaat heb ik toen op dit blog gezet. Vanochtend was ik een end gevorderd, ben aan de laatste foto's bezig.
Vanmiddag kwam Astrid een belofte inlossen, ze zou de heg komen knippen. Maar het was warm en ze had niet veel tijd en ik wilde haar ook die foto's laten zien, dus vanmorgen heb ik de heg geknipt.
Ik heb eerst met Astrid mijn IJsland fotoboek bekeken. Vervolgens zijn we naar de zwart-wit foto's gaan kijken.
Dat gaat dan als volgt:
Eerste foto verschijnt. Astrid zegt: "Mooi, maar uh, wat voegt dat kader toe aan de foto?"; (Ik heb alle bewerkte foto's van het zelfde kader voorzien als : deze foto).
Ik zeg: "Dat vind ik mooi".
Astrid: "Ja, ik vind het ook mooi, maar wordt de foto er beter van?"
Ik: "Ik denk het wel, het kijkt een stuk plezieriger"
Astrid: "Denk er maar over na, je foto's zijn op zich krachtig genoeg, dat kader wordt een kunstje".
Bij de tweede foto zegt Astrid: "Tsja, dat kader" en bij de derde: "Haal dat kader eens weg, kunnen we het verschil zien".
Ik heb de hele avond dus doorgebracht met het weer verwijderen van die kaders. Niet omdat Astrid het zegt, maar omdat ze gelijk heeft, het werd een kunstje.
Ik wilde kamperen in alle tuinen van de straat,
maar bleef al hangen bij de buurjongen.
Astrid is een kunstenaar en kijkt op een andere manier naar je foto's, zij kijkt naar het beeld en het toegevoegde kader heeft voor haar geen toegevoegde waarde. Het is fijn om zoveel mensen in je omgeving te hebben die op een andere manier naar je beelden kijkt! Tot gauw. X