Archieven van maart 2011

In Japan dreigt een kernreactor te smelten, en proberen ze over de klap heen te komen van een aardbeving die aan zo'n twintigduizend mensenlevens een einde maakte.
In Libi� is een groep mensen met gevaar voor eigen leven bezig te proberen een gek aan de kant te schuiven.
In Den Haag proberen wat ministers excuses te verzinnen voor het ongelooflijk na�ef te proberen mensen uit Libi� weg te halen.
Belangrijk nieuws.
Totdat Cruyff spreekt. Wat hij spreekt maakt eigenlijk niet uit, als hij maar spreekt. Vanaf dat moment gaat het in de journaals en 'vooraanstaande' praatprogramma's over niets anders, op de radio wordt de spreektijd gevuld met Cruyff en Ajax.
Ik heb een voorstel.
Afgekeken van pogingen om die Japanse centrale niet te laten smelten.
Zet Cruyff met al zijn vrienden en vjanden in de Amsterdam Arena. Doe het dak open. Laat een stel blushelikopters wat ladingen water in die arena laten vallen. Stel vervolgens op de parkeerplaats een waterkanon op en laat dat een paar dagen water in de Arena spuiten. Als die kliek dan nog steeds herrie maakt, stort dan de Arena maar vol met beton. Maar zorg er voor dat dat gezeik over Ajax op houdt.

Zondag was ik samen met Angelique al begonnen een voorselectie te maken van foto's voor aan de muur. Ik heb eigenlijk best een groot aantal mooie foto's, maar als ik die allemaal ophang zie je door de foto's de muur niet meer, en dat is
a. zonde van de foto's
b. zonde van het schilderwerk van de buurvrouw.
Dus is er een list verzonnen.
Ik spijker een lat tegen de muur waarop ik foto's kan plaatsen.
Ik maak een aantal serie foto's die leuk bij elkaar passen en wissel met enige regelmaat zo'n serie.
Hiermee verwordt mijn muur dus eigenlijk tot een wissellijst.
Inmiddels heb ik vier series klaar:

Ik heb ook nog vier series landschappen, een serie roofvogels en wat beesten portretten te bewerken, maar voorlopig ga ik maar eens plakken.

Meestal verzin ik op weg naar huis wat ik wil eten. Ik rij dan even bij AH langs en doe mijn boodschappen.
Zo ook vandaag, ik had zin in een eenvoudig doch voedzaam bord macaroni. Dus in gedachte had ik het boodschappenlijstje klaar, liep de AH in en liep daar Peter tegen het lijf.
Wat ga je eten, vroeg ik hem nieuwsgierig.
Pilaf.
Lekker.
Dan eet je toch mee?
En toen sloeg de ouderdom toe, ik moest in eens omschakelen, geen macaroni maar pilaf. Het zweet brak me uit. Ik stamelde dat ik toch zelf wel eten ging koken, ik had nog het een en ander te doen.
OK zei Peter, maar je kunt gewoon mee eten.
Ik was gelukkig toch nog lenig van geest genoeg om om te schakelen en ben lekker gelijk meegelopen. Lekker gegeten en geen afwas. Opa is toch weer blij.
Morgen macaroni. Hoef ik daar niet meer over na te denken.

Afgelopen week waar er een paar zaken in het nieuws met betrekking tot beveiliging. De eerste ging over het afluisteren van voicemail berichten. Het is mogelijk om met het 06 nummer van iemand zijn voicemail berichten af te luisteren, asl je ook de toegangs pincode kent. Nu is het instellen van een pincode voor bijna iedereen een te grote opgave, dus de standaard pincode 0000 is vaak de te nemen drempel. In het rijtje mensen dat het niet nodig vind om de pincode aan te passen bevinden zich wethouders, burgemeesters en ministers, maar de schuld ligt bij de telefoon provider, althans volgens het journaille. Toch een beetje raar dat als je wat gevoeliger telefoontjes pleegt, je niet de moeite neemt de kijken hoe het met de toegang tot je gegevens zit. Een minister kan nog geen scheet laten zonder dat de BVD dat goed vind, maar hierover wordt niet gewaakt. Maar nee, het blijft de schuld van de telefoonboer.
Raar.
Zaterdag zag ik een verhaal over mensen die op marktplaats of ebay worden opgelicht. Zij sturen hun verkochte artikel op en krijgen niet hun geld. En dat is allemaal de schuld van Paypal. Volgens mij weet iedereen die via marktplaats iets verkoopt dat je het best handje contantje kunt doen en anders loop je risico, de koper wil geen geld overmaken om vervolgens een doos met een baksteen te ontvangen, de verkoper wil geen spullen opsturen zonder het geld op zijn rekening te zien staan. Het te nemen risico bij internet transacties. Mensen die nog steeds in de Nigeriaanse trucjes stappen, moeten maar wegblijven van marktplaats, die oplichterij mag toch inmiddels wel bekend geacht worden. Maar nee, het is - volgens het journaille - de schuld van de bank.
Raar.

Zelf nadenken wordt ook hier in Nederland steeds minder relevant geacht.
Raar.

Vanmorgen kreeg ik Angelique op bezoek.
En dat is een dagje fotografie.
Eerst uitgebreid haar eerste fotoboek bekeken. Toen uitgebreid een hele oude camera onderzocht en toen foto's zitten kijken, welke in aanmerking komen om straks in de woonkamer te komen.
Ik ga een soort van rail maken, waar foto's op gezet kunnen worden. Geen spijkers in de muur en ik kan nog eens wisselen. Het mooiste is om elke keer foto's uit een thema te kiezen, architectuur, straatfotografie, landschap, portretten of beesten. We hebben een eerste selectie gedaan, maar zijn toen zelf maar aan het fotograferen geslagen.
Ik wist nog een leuk plekje waar ik al eens eerder met Nicolien was:

Een leuk plekje, verboden toegang geldt niet voor ons urbanfotografen.

Ik ben vandaag niet vooruit te branden.
Heb net mijn wasje en boodschappen gedaan, wat water over het nbeiwue grasveld laten lopen en dat was het dan wel.
Morgen begint een uur eerder, dus ik ga maar op tijd naar bed; te lui om me druk te maken over dat gestolen uur.

Ik zit wel eens achter mijn computer.
Soms.
Ik heb daartoe een tafel in de keuken staan met een grote gemakkelijke bureaustoel.
Een keurig ARBO goedgekeurde stoel met vijf voetjes.

En vijf wieltjes.
Alleen die stoel, die mag mij niet. Hij laat af en toe een wieltje los. En als ik dan even ga verzitten, dan donder ik dus bijna op de harde keukenvloer. En omdat het een draaistoel is val ik ook elke keer nog eens een andere kant uit.
De laatste tijd wordt het erger. Het wieltje houdt het niet meer. En ik donder dus nu een paar keer per dag bijna op de vloer.
Vanmorgen heb ik die wieltjes geamputeerd, maar toen zat ik als een debiel een centimeter of tien te laag. Ik kon nog maar net over de rand van de tafel naar mijn beeldscherm kijken.
Morgen gaat de stoel op de vuilnisbelt en ga ik een nieuwe kopen.
Weer met wieltjes.

Straks heel voorzichtig op staan.

Er is vooralsnog niets aan de hand.
Er komt wel witte rook uit een Japanse kernreactor, maar er is geen gevaar.
De temperatuur loopt op tot boven de 400 graden, maar we moeten ons niet ongerust maken.
Verhoogde straling in Broccoli en drinkwater, maar dat is niet erg.
Zwarte rook uit een reactor, waar hebben we het over.

Ga maar rustig slapen.

We sturen F16 vliegtuigen naar Libi�, terwijl we daar nog niet met een helikopter naar het strand konden vliegen. Tot wanneer duurt deze missie? Wanneer komen ze thuis?

Roosbeef zingt op de achtergrond: Jongen gaat het leger in.

Ga maar rustig slapen, er is vooralsnog niets aan de hand.

Gisteravond kreeg ik een e-mail met daarin het bericht dat neef Jan is overleden.
Jan werd 55 jaren jong en had dus eigenlijk nog een fors leven te gaan. En maar weer is duidelijk dat daar dus niet om wordt gevraagd.
Ik wens naaste familie en vrienden sterkte bij het verwerken van dit verlies.

Het loopt tegen het einde van het jaar. Nee, ik ben niet gek, ik weet dat de lente net is begonnen. Ne het loopt tegen het einde van het belasting jaar. Einde van deze maand moet het jaarlijkse gedoe rond het invullen van het belastingformulier weer zijn afgerond. Een saai werkje, waarbij de belastingdienst het formulier al vast voor je kan invullen.
Maar zijn ze te vertrouwen.
Of moet ik toch alles narekenen.
Maar daar heb ik geen zin in, ik heb een hekel aan belastingformulieren.
Dus zal ik ze maar vertrouwen?
Het einde van het belastingjaar is dus net zo erg als het einde van het gewone jaar. Een verplicht nummer waar ik niks mee heb, maar niet te ontlopen.
Ik ga er morgen maar voor zitten.
Of overmorgen.
Het hoeft dit weekend nog niet klaar, ik heb dus nog tijd zat.
Ik doe het volgende week wel.

5 jaar Twitter en wat is HET nieuws: Knut is dood.
In Japan staan een paar kerncentrales op ploffen, maar nog erger: Knut is dood.
In Libi� bombardeert Kaddafi zijn eigen mensen, maar nog erger: Knut is dood.
Ook DWDD besteedt er aandacht aan: Knut is dood.
En ik heb voor het eerst in drie�ndertig jaar gewerkt op 21 maart, maar toch: Knut is dood.

Op de achtergrond speelt The Scene Zuster:

Het moet geen gewoonte worden.
Waren het twee weken geleden Niek en Peter die telefonisch hun bestelling doorgaven, vandaag deden JenS het ook weer:
Ik had vandaag al een uurtje of zo in de tuin gezeten, knoeiend met mijn polaroid achterwand op de Hasselblad, toen ik even de keuken in ging om wat voorbereidingen aan het eten te doen. JenS zouden komen en ik had ze al een SMS gestuurd dat als ze me zochten, ik in de tuin zou zitten.
Dus komen die twee niet als ik in de tuin zit, maar net even in de keuken bezig ben. En dan dus gelijk ongeduldig bellen, waar het drankje bleef.
't Is dat het goed volk is, maar anders.
Volgende keer als ik bezoek krijg zet ik gewoon mijn telefoon uit.

Vanmorgen nog leek een boekverbranding niet te vermijden.
Drie grote dozen met boeken stonden achter in de auto, klaar om afgeleverd te worden bij een winkel met tweedehands boeken in Sommelsdijk. Toen ik daar mijn lading kwam afleveren bleek de winkel gesloten. Balen, maar kennelijk kan dat zomaar bij tweedehandsboekenwinkels.
Even mijn rondje langs Ineke en Lenie, die nu echt beloofd heeft voor het einde van de volgende maand een afspraak te maken (een toezegging die al staat sinds een paar honderd jaar geleden!). De sanctie op het niet voldoen aan deze belofte moet nog worden bepaald.

Vervolgens met de lading boeken terug naar Oude Tonge, waar Ebbe en Vloed een gewaardeerd afnemer van boeken was. Maar daar was het druk: open huis.
Gelukkig kon tijdens het open huis ook een kar vol geladen worden met boeken, zodat ik toch van een lading af was. Nog een rit te gaan met honden encyclopedie en zo, maar ook daar was ebbe en vloed wel in ge�nteresseerd.
Dus nog maar een rit gemaakt en eindelijk was de tafel weer leeg.
Rap boodschappen gedaan, de tafel op zijn plek gezet, stof en vlekken weggewerkt en ik was nog net op tijd klaar voor Esther en Martin. Na hun eerste verbazing over de tuin hebben we lekker een uurtje buiten gezeten, tot het te koud werd.
Eten en een drankje (Esther houdt in eens van whiskey) maakte het een goeie dag.
Nu lekker slapen.

Ik
ben moe,
heb dus weinig inspiratie,
heb wel slaap,
ga dus naar bed.

Maar eerst nog even luisteren naar Driving home van Tim Knol.

Langzaamaan komt er weer wat orde in de chaos. Naar mijn maatstaven begint de woonkamer er weer behoorlijk opgeruimd uit te zien. De meubels staan weer op hun plek en alleen de grote boekverhuizing moet nog verder plaatsvinden.
Ik heb niet zo veel met leesboeken; de mooie heb ik gelezen en hoef d`t niet nog een keer te doen, de niet mooie lees ik niet. Ik heb deze witwasbeurt aangegrepen om gelijk een groot aantal boeken weg te doen: twee stapels naar buurvrouw Marjan, drie stapels naar buurvrouw Marije, encyclopedie naar Astrid, Suske en Wiske naar buurman Koos, readers digest naar Ebbe en vloed etc.
Nog een paar boeken te gaan:

Morgen nog een ritje naar de tweedehands boekwinkel en zaterdag een ritje naar Ebbe en Vloed en dan kan ik al mijn fotoboeken gaan organiseren.
Ik hoef nog net geen boekverbranding uit te voeren.

Er moest dus nog witte verf worden gekocht om het laatste stuk geel te transformeren.
Dus heb ik goed gekeken naar de hoeveelheid strekkende meters die ik, oeps sorry de schilderbuurvrouw, met de aangeschafte hoeveelheid voor 40 vierkante meters heeft weten te bedekken. En ik heb gekeken hoeveel er niet gedekt was.
Zonder gebruik te maken van een abacus heb ik bepaald dat een liter voldoende zou moeten zijn.
Het oprekgedrag van muren en verdampen van verf hebben er toe geleid dat ik die gok niet heb genomen. Ik heb dus maar twee liters verf gekocht.
En heb dus nu nog een vol liter blik in de opslag....

Kopen?

Gisteren heb ik een objectief dat ik bijna nooit meer gebruik, ingeruild op een finepix x100, HET fotografisch hebbeding van dit moment.
't Is wel spannend want hij wordt op dit moment nog niet geleverd in Europa en ze wisten in de winkel nog niet wanneer dan wel.
Balen.
Niet dat ik zonder die camera om het hand zit, 't is een zwaar luxe probleem. Maar ik kan me nu eenmaal enorm verkneuteren aan het verkrijgen van zo'n mooi staaltje techniek en ontwerp.
Balen?
De reden van vertraging is het feit dat de fabriek waar die camera's worden gemaakt, is stilgelegd in verband met aardbeving, tsunami en problemen met kerncentrales, kortom als gevolg van een enorme ramp die zich thans in Japan voltrekt.
Moet ik dan mijn persoonlijk balen maar opzij zetten omdat het ongepast is kijkend naar de ellende die mensen daar over zich uitgestort krijgen? Of mag ik enorm meeleven met de mensen die het daar met de gevolgen van die ramp moeten doen en toch mijn micro verdriet hebben?

De woonkamer ligt behoorlijk overhoop. Bij het vrijmaken van een muur zie je pas weer hoeveel rotzooi er in een huis aanwezig is. Dus was het verschuiven - en daaran voorafgaande leeghalen - van kasten een mooie gelegenheid weer eens flink op te ruimen.
Alleen zorgt dat ook voor vervelende dingen. Je bekijkt een aantal mapje en plastic zakjes met handleidingen van tv en videorecorder en komt dan onverwachts een mapje met kaarten en brieven aan Yvonne tegen. Het opruimen van mij niet veel zeggende spullen, waar Yvonne wel sterk aan hechtte is noodzakelijk maar emotioneel. Ik realiseer me dan ook dat dit een stap is om mijn verdere leven in te richten, en dat moet allemaal niet te rigoureus. Ik ben trots op me zelf dat ik dit allemaal doe en voor elkaar krijg, maar mis ook het delen met mijn maatje van de blijheid over de nieuwe tuin.
Ik heb vandaag een vrije dag genomen om eens rustig een aantal van die vernieuwingen te verwerken en op mijn gemakje verder te gaan met opruimen, zonder onder druk van te weinig tijd beslissingen te nemen waar ik nog niet aan toe ben.

Op de achtergrond zingt Roosbeef: Boerderij

Zondagochtend zes uur. De wekker gaat af.
Nog een keer.
Zondagochtend zes uur. De wekker gaat af.
Wakker worden, pillen slikken, verder wakker worden was in de wasmachine en dan is het zeven uur en staat de schilderbuurvrouw voor de deur.
Er moet voorgestreken worden en die strijk moet een uurtje of zeven drogen.
Dus rond half tien vertrekt de schilderbuurvrouw voor een ruime lunchpauze.

Om drie uur is ze terug, even later gevolgd door schilderbuurman. Zij gaan aan de slag met het mooi wit maken van de muur.
Na een paar halen voorspeld de schilderbuurman dat ik verf te weinig heb.
H�, ik heb vijf liter en volgens de bus is dat genoeg voor zo'n 40 vierkante meter. En ik heb best een groot huis, maar dertig vierkante meter voor een muur was al een ruime schatting. Het zal wel komen omdat daar van dat structuur stucwerk opzit, en al die randje en sleufjes bij elkaar zorgen natuurlijk voor een extra tien vierkante meter ???
Morgen nog maar wat litertjes kopen en dan woensdagavond de klus afmaken.

Is wel super mooi aan het worden.

Vanmorgen scheen het zonnetje.
Een mooi streek licht in mijn hok.
Dus de kussens in de stoel en lekker een bakje gedaan in mijn eigen hok in het zonnetje in mijn nieuwe tuin. Voorbode voor veel genieten:

Daarna de spullen gehaald om morgen weer een witte muur te hebben. Ik (buurvrouw) had gehoopt op een emmer wonderspul die er in een keer op zou gaan, maar de verfmevrouw adviseerde toch eerst de muur vetvrij te maken, dan voor te strijken en pas dan te witten.
Dus spoedoverleg met de buurvrouw. Conclusie, morgenochtend voorstrijken en laten drogen. Kan aan het einde van de middag de echte toplaag er op. Consequentie: we (lees buurvrouw) beginnen om zeven(!) uur. De middag heb ik doorgebracht met rommel opruimen en muren vrij maken. Klote klus, want je komt weer van alles tegen.
Vervolgens heb ik de muur vetvrij gemaakt en ga dus nu maar naar bed, morgen weer vroeg dag.

De dag begon met gras. Een aanhangwagen vol gras. De tuinmeneren hebben die aanhanger met gras geleegd in mijn tuin, waarmee de middencirkel (ha ha) nu ook klaar is. Met een weekje of twee moet het gezet zijn en kan ik gaan maaien. Mijn tuin is dus klaar en kan nu gaan groeien en bloeien. Ik zal morgen maar wat harkjes en schepjes gaan kopen.
En een luchtbuks om alle op mijn cirkel schijtende buurtkatten te verjagen.

De middag eindigde in de donkere kamer, waar ik mijn eerste afdruk op barietpapier heb gemaakt. Op zich niet zo heel veel anders als het moderne fotopapier: proefstrookje, ontwikkelen, stoppen en fixeren en dan spoelen.
Lang spoelen.
Minstens drie kwartier.
Dus in zo'n les van twee en een half uur doe je met gemak een afdruk. Die neem je dan in een plastic tas mee, thuis nog even nat maken, afzemen en dan te drogen leggen op een krant of zo. Kan die morgen in een dik boek om weer een beetje vlak te worden.
Ambachtelijk werk dus, ben benieuwd naar het resultaat (kun je pas echt zien na goed drogen)

Gisteren vertelde ik al dat ik een mooie fris geverfde muur ga krijgen. Dat gaat dit weekend vorm krijgen.

Vanavond hebben we werkoverleg gehad om een en ander voor te bereiden. Binnen vijf minuten hadden we dat overleg achter de rug en was het werk verdeeld:
De voorbereidingen komen voor mijn rekening, muren vrij maken, verf en schoonmaakspul kopen en een kleed om spatten op te vangen uit een kast trekken.
Dat zal wel lukken. De grootste klus is immers al ingezet, boeken laten verdwijnen.
De uitvoering is in handen van buurvrouw.
Zondag vroeg gaat ze al aan de slag. Ik zal een wekker en een grote pot thee zetten, wat broodjes smeren en misschien ook nog kwink slaan, maar dan heb je waarschijnlijk mijn bijdrage wel gehad.
Daarna begint voor mij het werk: foto's selecteren en ophangen.
Wat een rot klus.

Ik heb niet heel veel met boeken, tenzij ze over fotografie gaan.
Ik ben ook niet zo'n lezer, tenzij het over fotografie gaat.
Ben ik nu een nerd?

Yvonne was wel een lezer, ze verslond papier in een tempo waarin ik pannenkoeken eet, maar hield het veel langer vol. We hadden dus nogal was boeken in huis.
Nu heb ik liever een muur met mooie foto's dan een kast vol boeken om tegenaan te kijken. En ik krijg rap een mooie witgeverfde muur.
Dus de boeken moeten weg, goeie doelen, tweedehands winkels, buren of moeders van buren, ik heb ze over de vloer om boeken mee te nemen.
Vanavond heb ik daar weer een slag in geslagen, buurvrouw kwam met moeder langs en ging dolgelukkig met vier grote stapels boeken weer terug. De kast wordt leger en leger en ik kom dus dichter bij mijn doel; minder boeken in de woonkamer en dus meer ruimte voor foto's.
Wat vrijdag over is, gaat naar de tweedehands boekenwinkel.

Mijn eigen plekje in de tuin is klaar. Een plekje dat permanent is gereserveerd door en voor mij, en uitnodigend staat er maar een stoel in, met een klein tafeltje annex voetenbankje. Er zit geen slot op, maar het is dus mijn plekje, waar ik ook beschut tegen een zomerbui lekker buiten kan zitten in mijn tuin:

Overigens heb ik op mijn terras ook een riante set met stoelen staan om samen met vrienden en of familie te eten, drinken, praten enz.
Vrijdag wordt het grasveld gelegd en is de tuin renovatie klaar.
Voor de liefhebbers wat extra foto's: tuin.pdf.
Ik ben er zeer groos mee.

Enuh, nu bijhouden.

Ik ben een liefhebber van pannenkoeken.
Ook buurman Piet weet dat, hij komt met enige regelmaat een stapeltje brengen. Ik draai mijn hand niet om voor een stapeltje pannenkoeken, ik stop er zo vij in mijn - virtuele - holle kies.
Vandaag hadden we een gezellig bijeen zijn van onze afdeling. Al lang liep er - bij wijze van grap - een voorstel om met een stel pannenkoekeneters een keer de pannenkoekenboot arm te eten. Van dit plan is niet veel terecht gekomen, maar wel zijn we vandaag in Barendrecht met een groep pannenkoeken gaan eten. Ik keek daar erg naar uit, ik draai mijn hand niet om voor een stel professionele spekpannenkoeken.
Alleen het gezelschap bestond welliswaar uit leuke mensen, maar niet uit pannenkoekeneters. Na een halve pannenkoek zaten ze al te zuchten en te steunen, en uiteindelijk heb ik er een paar moeten helpen met het leeg eten van hun bordje.
Balen natuurlijk, want in dit gezelschap kon ik het niet maken om op mijn gemak nog een tweede en derde ronde in te gaan.
Ik heb me ingehouden, maar vraag me wel af waar de echte pannenkoekeneters zijn gebleven.

Ik ben vandaag met de standaard zondag werkzaamheden bezig, wasje doen, keuken soppen, kamer stofzuigen, toen de telefoon ging.
Ik was wat te laat en zag een gemiste oproep; die ik meteen beantwoordde.
Aan de andere kant van de lijn een wat ongeduldige meneer, die klaagde over de bediening: wanneer komt nu eindelijk mijn koffie eens?.
Ik had dus al een poosje het buitenterras niet in beeld gehad en daar waren twee gasten neergestreken.
Ik heb ze maar gauw van koffie en speculaas voorzien, een warme jas aangetrokken en ben er een half uurtje lekker in het zonnetje bij gaan zitten.
Toen ze - Niek en Peter - weer verder gingen met hun wandeling, heb ik ze maar niets in rekening gebracht.

Je moet eerst even door een paar minuten geklets heen, maar dan komt er - naar mijn mening - wel iets heel moois.

[ed - link broken]

Je kunt ook met je muis 'doorspoelen' naar ongeveer 3 minuten...

De tuinaanleg is bijna klaar. Vandaag kwamen de tuinmeneren om te werken aan mijn eigen afgedekte plekje (fotoos volgen als het klaar is). En dat was een forse klus.
Timmeren, grondboren, palen beuken, zagen, sjouwen, zagen (of had ik die al gehad), ze zwoegden flink door.

Maar deze mannen hebben wel hun best gedaan:

Volgende week is mijn plekje klaar, staat het nieuwe stuk schutting en misschien ligt dan ook het gras er.
Zelf ben ik nog bezig geweest met het uitpakken van de nieuwe tuinset en het in elkaar schroeven van de tafel. Gelukkig was er daarna nog gelegenheid om even lekker in het zonnetje te zitten.
Ik kan niet wachten op lente en zomer.

Vandaag kon ik met ��n van mijn collega's mee om wat van de bouwactiviteiten in Rotterdam van dichtbij te bekijken. En als ik kijken zeg, bedoel ik: te fotograferen.
Was ik gisteren nog op de uitgestrekte Maasvlakte, vandaag was het de bouw van het nieuwe station Rotterdam CS. Een ongelooflijk groots bouwwerk te midden van druk tram, trein en metro verkeer.

Als je hoort met welke uitdagingen deze bouwer te maken heeft, begrijp je niet dat het gerealiseerd wordt. En bij een aantal van die activiteiten zou ik wel eens eerste rang kunnen zitten, zoals de nacht dat ze het enorme puntdak op zijn plek gaan hijsen. Iets om geweldig naar uit te kijken.

Vanmorgen eerst mijn burgerplicht vervuld. Ook al vind ik dat deze verkiezingen nergens over gaan, kan ik het toch ook niet maken om niet te stemmen. Zeker gezien de gebeurtenissen in Noord Afrika nu, mogen we blij zijn dat we kunnen stemmen en hoeven we voor dit recht niet ons leven te riskeren.

Blijft dat het allemaal maar mistig en schimmig is. Dit gevoel werd versterkt toen ik vervolgens op weg naar Rotterdam in een mistig sfeertje reed, waar ik maar een foto van heb gemaakt.

Vanmiddag was ik vrij. Er was mooi zonnig weer voorspeld en ik wilde die natte Maasvlakte ook wel eens met een zonnetje zien en fotograferen. Dus in gezelschap van Angelique heb ik weer een serie foto's gemaakt.
Blijft een bizar stukje Rotterdam:

En dat is belangrijk want:
de provincie doet uuhhhhhh,
en kan dan uuhhhhhh,
of uuhhhhhhh.
Er zitten goeie mensen in de staten zoals uhhhhhh
en gaat de eerste kamerleden kiezen met als belangrijke lijsttrekkers uuuuhhhh.

Jemig wat zullen dat spannende verkiezingen worden