Archieven van november 2011

De PVV wil bij wet regelen dat in de scholen de leerlingen weer U tegen de leraren zeggen. Er dient wat meer afstand te zijn tussen leraar en leerling, er moet wat meer respect blijken van leerling naar leraar.

De PVV, dat is die partij, waarin de voorman in een kamerdebat tegen de minister president zegt: Doe eens normaal joh
De PVV, dat is de partij, die vind dat we ons als overheid wat minder moeten bemoeien met hoe de burger de dingen doet.
De PVV, die vindt dat we veel te veel regels hebben.

Als ik Wilders eens tref doe ik mijn T-Shirt aan met de tekst: Zeg maar jij tegen mij, ik heb een hekel aan U.

Vandaag haalde de 130 het nieuws. We m,ogen straks op meer dan 50% van onze snelwegen 130 rijden. Onder het argument dat het kan en we de automobilisten wat meer van hun vrijheid laten genieten.
Ik toog dus vanmorgen blij op weg. De A29 die ik elke dag gebruik hoort tot de meer dan 50%. Hier mag ik dus 130 rijden.
Freedom, freedom at last, dacht ik dus vanmorgen en kroop met 25km verder in de file...
Waar maken mensen zich toch zo druk over. Het grootste gedeelte van de dag is het zo druk dat je blij bent als je 100km/h haalt en 's nachts rijden de meeste al 130. Er veranderd dus niks.
En nu ga ik naar bed want ik heb spierpijn.

Ik heb mezelf al een poos geleden voorgenomen weer naar de sportschool te gaan. Dat is gewicht technisch en conditioneel technisch wel nodig. Aangemoedigd door allerlei mensen in mijn omgeving die ook die mening zijn toegedaan, ben ik zaterdag weer naar de plaatselijke sportschool gegaan om een afspraak te maken. Nu is het niet aan de orde om gelijk weer in de martelgroep op een spinning fiets te stappen, maar het is wel de bedoeling de conditie weer op een niveau te krijgen dat dat weer kan.
Vanavond kon ik dus aan de bak. Er is een programma voor me samengesteld, waar mee conditie omhoog en gewicht omlaag moet gaan. Daartoe begeef ik me op crosstrainers, lopende banden, been en rugspieroefenmachines (zet die maar eens in scrabble Ad) en ter afkoeling een fiets die steeds zwaarder gaat om het streefhartslagritme te bereiken. (Volgende keer vertel ik die fiets dat ik 105 ben).
Maar goed, ik heb weer wat zweet en calorie�n achtergelaten en moet nu maar weer in een ritme van twee keer in de week naar de sportschool gaan komen.

Vanmiddag had ik afgesproken bij broer Ad op de thee te gaan. We hadden elkaar al een tijdje niet meer gezien en bovendien wilde ik mijn Marokko foto's laten zien en daar had hij wel oren naar. Ook zus Nel werd gevraagd van de partij te zijn.
Ik heb die Marokko foto's al een paar keer gezien, maar het blijft goed er naar te kijken, zeker omdat ik nog een boekenselectie moet maken.
Dus de foto's om een draagbare harde schijf gezet, voor de zekerheid mijn laptop ingepakt en ik was klaar voor Spijkenisse. Was weer een leuk daar te zijn.

Wel had ik voor onderweg een camera bij me (dat doetie anders nooit) en dat kwam mooi uit, want het was echt van de weer van zonnetjes die regen aan het halen zijn en dat levert altijd mooie platen op. Past geheel in de opmerking die ik bij Ad ook al maakt: tegenwoordig tel je alleen maar mee als je naar Laos of Tibet gaat, maar de meeste mensen zijn nog nooit in Twente of op Flakkee geweest - een gemis:

Toch?

Vanmorgen ben ik rap boodschappen gaan doen. Ik wilde de Leica uitproberen en daar had ik wat tijd voor nodig. Een film zat er al in - bij de aankoop inbegrepen. Dus ik heb mijn belichtingsmeter opgesnord, de Leica in de auto en op pad. Her en der wat foto's gemaakt. Valt niet mee hoor, je bent zo gewend aan een automatiek. Scherp stellen is geen probleem, maar alert blijven op diafragma en sluitertijd met wisselend licht vraagt wat gewenning.
Maar ik had er een goed gevoel over. Dus thuis gelijk de film ontwikkeld en net even door de scanner gesleept. Die film was een beetje een probleem, met de ontwikkelaar die ik in huis heb moest ik een gok doen naar de ontwikkeltijd, de negatieven hadden langer in de ontwikkelaar mogen zitten, maar het resultaat is meer dan bemoedigend.

Ik ben erg blij met mijn nieuwe ouwe Leica.

Ik heb dus iets met fotograferen. Niet alleen met moderne digitale camera's die bijna zelfstandig een foto maken, maar ook meer en meer met analoge camera's. Gewoon met een filmpje er in en 's avonds die film ontwikkelen en zelf je foto's in een doka afdrukken. Het is arbeidsintensief, maar het geeft prachtige resultaten. Dus heb ik vandaag - ik heb immers maar een enkele camera - het analoge arsenaaltje Hasselblad, Olympus en Minolta uitgebreid met een echte klassieker; een Leica m4 2. Volgens de boeken is dit een camera uit 1978, maar hij werkt als nieuw, kwaliteit verraadt zich niet.
Dus morgen maar eens een serie foto's maken en ontwikkelen.
Spannend, kan bijna niet wachten.

Het comazuipen is al een tijdje mode. Ik weet niet precies wat de lol is van zoveel alcohol naar binnen gieten tot je in een coma raakt, maar sommige mensen denken daar dus anders over. Ze vergeten even wat het doet met je lichaam, en luisteren ook niet naar anderen die het haarfijn kunnen uitleggen.
Het comazuipen is komt steeds vaker bij steeds jongere mensen(?) voor; laatst haalde een 10 jarig jochie het nieuws dat hij in een zuipcoma in het ziekenhuis was beland.
En dus gaan de onderzoekers zich op dit probleem storten met als conclusies: we moeten meer aandacht besteden aan de gevolgen en de gemeente moet de drinkende jongeren beter helpen.
H�, de gemeente moet de drinkende jongeren helpen? De gemeente?
Ik heb altijd gedacht dat opvoeden een taak van de ouders van kinderen is en niet van de school, de kinderopvang, de oma's of de gemeente. Ik kan me eigenlijk toch al niet voorstellen dat het in een opvoeding past dat een manneke van 10 alcohol mag drinken, laat staan zich klem zuipen. Waarschijnlijk zijn zijn beide ouders de comazuipers van de vorige generatie die geen hersencellen meer over hebben.
Maar het is weer het bekende liedje, minder regels en als het mis gaat naar anderen wijzen. De overheid heeft vele taken, maar opvoeden van kinderen hoort daar niet bij. Een verbod om alcohol te verkopen aan kinderen jonger dan 16 is prima (hoe kan iemand van 10 zich dan klem zuipen) maar uiteindelijk moet het pak slaag door de ouders worden gegeven. En als die ouders dat niet kunnen zijn er andere maatregelen te nemen om te proberen een kind toch een goede opvoeding te geven, maar nogmaals het begint bij de ouders.

Zo, even het stukje van vandaag schrijven.
Denk, denk, kraak, kraak.
Tussendoor maar even mijn facebook controleren: vriendschapsverzoek van Monique, maar die is al vriend. hmmm.
Dan weer terug naar mijn stukje schrijven.
Denk, denk, kraak, kraak.
Maar een e-mail sturen naar Angelique. Na een straatfotografieles vertel ik haar altijd waar het over ging, zij is schaduw student.
Dan weer terug naar mijn stukje schrijven.
Denk, denk, kraak, kraak.
Misschien dat een muziekje me inspireert: Ik luister naar Pride and Joy uitgevoerd door Bonnier Raitt. Lekker hoor.
Dan weer terug naar mijn stukje schrijven.
Denk, denk, kraak, kraak.
Er komt niks, maar als ik naar mijn scherm kijk staat er een stukje.
Nou vooruit, daar moet het dan vandaag maar mee.

Nog steeds beheerst de soap bij die club uit 020 het nieuws. Rollebollend gaan ze over straat, jijend en jouwend wordt het vuil gespoten. En ondertussen worden de niet ge�nteresseerden in alle nieuwsuitzendingen, actualiteitenprogramma's en nieuwssites lastig gevallen met deze derrie alsof er niets belangrijkers gebeurt.
En waar gaat het dan over?
Over voetballen.
Die sport waar wedstrijden beginnen in dichte mist en de scheidsrechters na een kwartiertje er achter komen dat je hier eigenlijk geen wedstrijd kan spelen, de wedstrijd staakt zodat iedereen lekker voor lul de reis naar het stadion heeft ondernomen.
Die sport waar een openbaar aanklager is, die een voetballer alsnog schorst omdat die een elleboogstoot heeft uitgedeeld of een actie heeft uitgevoerd waarbij hij met twee gestrekte benen zijn tegenstander uitschakelt. Maar alleen als de scheidsrechter het niet heeft gezien. Als de scheidsrechter heeft gefloten, maar niet precies heeft gezien hoe goor de overtreding was, dan komt zo'n pleger van de aanslag er gewoon mee weg.
De sport waarbij in de Europacup een overwinning beloond wordt met miljoenen aan prijzengeld, maar elektronische hulpmiddelen bij twijfelgevallen (zoals bij tennis en hockey) niet worden getolereerd.
Die sport die belangrijk gemaakt wordt door over het paard getilde voetballers die ook eens een keer een mooi doelpunt hebben gemaakt.
Het wordt tijd dat die sport van de TV wordt verbannen totdat iedereen zich weer eens normaal weet te gedragen.

Ik heb een hekel aan de donkere dagen voor kerst, ik ga in het donker de deur uit en kom in het donker thuis. Ik voel me net een mol.
En als of dat al niet erg genoeg is, is het al een week mistig. Dus als je dan overdag naar buiten kijkt, zie je niets anders dan een grijze deken. Ook overdag voel ik me een mol.
En tot overmaat van ramp moet ik woensdag wat foto's inleveren ge�nspireerd door Alex Webb. En omdat die man zulke wonderlijke foto's heeft gemaakt mogen we ons beperken tot het onderdeel 'contrastrijk'. En dan dus niet in zwart-wit, maar in kleur. Ik heb vandaag de camera meegenomen, maar afgezien van het feit dat ik ongeveer vanaf half acht tot half zes in overleg heb gezeten (over mol gesproken), zou er op de dag toch maar weinig kleur te schieten zijn in die grijze wereld.
Voor morgen maar verzinnen over een alternatief plan, want de mist - en dus de molligheid - blijft nog wel even.

Het was maar een klein wereldje vandaag. Normaal gesproken een dag om rustig thuis te blijven, een kopje thee te drinken en een goed boek te lezen (of wat foto's bekijken).
Maar ik had afgesproken met JenS, en dan is er wel wat meer nodig dan mist om dat af te zeggen.
Dus ben ik aan het begin ven de middag richting Gorkum vertrokken. Het was maar een klein wereldje:

Maar ik had alle tijd en ben dus - in tegenstelling tot veel andere weggebruikers - op mijn gemakje naar Gorkum gereden. Daar heb ik de dag verder aangenaam doorgebracht, natuurlijk Marokko verhaal met foto's en daarna werd ik - vanwege mijn recente verjaardag - getrakteerd op een goede maaltijd in een best restaurant. Ik heb het maar niet te laat gemaakt. Vanavond was de wereld nog kleiner. Dus handschoenen aan, raam open en met een hand aan de vangrail rustig naar huis gereden.
Zo, en nu eerst een.....

Er is voorlopig geen ontwijken aan, de Marokko foto's spelen de boventoon.
Gisteren al had ik Esther op bezoek, gewoon bijpraten omdat we elkaar al een week of zes zeven niet hadden gezien en natuurlijk ook de Marokko foto's bekijken.
Morgen ga ik naar JenS, ook daar moet een paar weken worden bijgepraat en moeten de Marokko foto's bekeken worden.
Gisteren kwam ook buurman Lenneart even langs om te vragen wanneer ik thuis ben, zodat zij de Marokko foto's kunnen zien. Staat gepland voor dinsdag avond.
En vandaag ben ik bij Angelique geweest. Ik heb haar mijn foto's laten zien en zij die van haar. Ze heeft veel minder tijd dan ik om foto's te bewerken en heeft er ook nog eens twee keer zoveel gemaakt. Ze heeft dus nog een bak werk te doen, maar wat ik tot nu toe van haar foto's hen gezien was alleen maar te doen met een grote kwijlbak onder de kin.
We gaan onze fotoboeken maar op elkaar afstemmen, dan wordt het een toekomstig standaardwerk: Marokko door de ogen van Angelique en Willem

Na de inslag van de Canto Ostinato, werd ik vandaag geraakt door een nieuw nummer van De Dijk.

Luister maar naar Kan ik iets voor je doen?

Tsja, klinkt allemaal heel indrukwekkend zo'n titel. Je zou er bijna een foto van maken.
O, nee, vanavond is een fotovrije avond.

Goed de uitleg:
Vampieren is mijn bijnaam voor de verpleegsters die met grote regelmaat een of meerdere buizen bloed bij me aftappen. En omdat in Marokko niet alleen mijn ingewanden van slag waren, maar ook mijn bloedwaardes - mijn bloed was net zo te dun als mijn ontlasting - moet de boel weer worden ingeregeld. En dat betekend dus voorlopig een wekelijks bezoek aan de vampieren.
Aan het einde van de dag wachtte mij een volgende naald, de griepprik. Dat ging gelukkig vlot, de afgelopen jaren moest ik me mengen tussen hordes oude van dagen die niet kunnen parkeren, maar vanavond zaten die lui kennelijk nog aan de bloemkool met een bal gehakt.
Diep geraakt heeft dan weer niets met die naalden te maken, maar met ��n minuut muziek in DWDD. Geen snoeiharde rock of verwarrende jazz deze keer. Er wordt gesproken over de Canto Ostinato, een muziekstuk waar ik nog nooit van had gehoord. Maar toen er vervolgens een fragment van een minuut werd gespeeld, kwam dat bij me binnen als maar zelden gebeurt. Mooi, mooi, mooi. Heb hem dus gelijk gekocht.

Er was ��n zaak die vandaag het nieuws beheerste.
Nee, niet het mogelijk faillissement van Griekenland,
Nee, niet het volgens mij vier duizendste naoorlogse Italiaanse kabinet,
Nee, niet de onthulling dat Iran een atoombom heeft,
Nee, niet de wikileak die onthuld dat het verhaal over de Iraanse atoombom verzonnen is.
Nee, het nieuws van vandaag maakt bovenstaande zaak tot minuscule onbelangrijke zaken.

Van Gaal gaat naar Ajax, Cruijff pootje gelicht.
Als ik dit hoor en zie weet ik weer waarom ik geen geld meer uitgeef aan kranten.

De afgelopen weken heb ik zeer veel van mijn vrije tijd doorgebracht met selecteren en bewerken van mijn Marokko foto's. Leuke klus, maar na het beoordelen van 2500 foto's en het bewerken van 700 foto's ben ook ik wel lurp.
Dus vanavond had ik een vrije avond.
Een fotoloze avond.

Nou, nee, dat dus niet. Ik ben veel te bang dat ik heftige ontwenningsverschijnselen ga krijgen als ik een avond niet met fotografie bezig ben. En aangezien ik morgenavond weer cursus straatfotografie heb, was er gelukkig op dat terrein nog iets te doen. Viel mee hoor, twee foto's selecteren en afdrukken.
Morgen dus fotografie cursus, misschien donderdagavond een afkickavond?

Je kunt van Johan Derksen zeggen wat je wilt, hij gaat altijd zijn eigen gang. Lomp, chagrijnig, recht door zee, het hart op de tong. Ik ben ook zijn programma op Radio Rijnmond gaan waarderen, waar hij muziek draait die niet onder druk van de commercie is gemaakt, een programma voor de oudere jongeren, die nog muziek kopen in plaats van het te stelen, zo typeert hij zijn programma.
En toen zag een een reclame van een energiebedrijf met in de hoofdrol: Johan Derksen. Ze hebben het een beetje geschreven op de rouwdouwer die hij is, maar hij valt bij mij toch door de mand. Ook hij is gewoon voor een paar dubbeltjes te vangen.
Zo zie je maar weer, die uitspraak die ik hoorde van een Belgische mevrouw is gewoon waar: Principes zijn net als een scheet, je houdt hem zo lang mogelijk op, maar uiteindelijk laat je hem gaan.

Maar gelukkig hebben we de foto's nog:

En dit is tevens de laatste, de eerste ronde is klaar.

Nee hoor, er is geen alcohol in het spel.
Ik ben onder invloed van Marokko. Ik zit elke dag foto's te bekijken en te bewerken, dus dat is niet zo vreemd.
Alleen heb ik gisteren een paar verse oliebollen gegeten en kennelijk is dat toch te vet en te heftig voor mijn herstellende maag- darm stelsel. Vandaag dus redelijk in de buurt van de gang doorgebracht, ondertussen toch maar wat Marokko foto's bewerkt. Ik ben bijna klaar met de eerste ronde.

De foto van vandaag, Marrakesh:

Ik zal het maar bekennen, ik heb iets met foto's.
Dus vandaag maar een verhaal in beeld:
Vanmorgen foto's van de Dadeskloof bewerkt:

Toen boodschappen gedaan en in Middelharnis bij de intocht van Snieklaas foto's gemaakt, rare Pieten heb je daar:

En aan het eind van de middag de foto's naar en in Zagora bewerkt, een verlaten markt:

Vandaag een voortgangsverlag van het verwerken van Marokko fotomateriaal:
In totaal 2500 foto's gemaakt, Hipstamatic niet meegerekend.
Tot nu toe 1478 foto's verwerkt, 453 daarvan hebben de eerste ronde selectie gehaald.
Van die 453 foto's zijn er 149 omgezet in zwart-wit en de overige 304 zijn in kleur bewerkt; valt dus best mee Ad.

Kortom, nog 1022 foto's te gaan.
En dan begint het echte moeilijke selecteren, uit die ongeveer 600 foto's moeten de ca 170 foto's worden gekozen voor de fotoboeken - ik ga een zwart-wit en een kleuren boek maken.
Vervolgens moeten uit die ca 170 foto's 8 foto's worden geselecteerd voor aan de muur in de woonkamer.

De foto van vandaag, onderweg vanuit de Sahara naar de Todrakloof:

De kogel is door de kerk.
Het is november, koud aan het worden en ik heb dit jaar nog geen meter op mijn motor gereden. Dat gecombineerd met de 200 km die ik er vorig jaar mee heb gereden, maakt het helder voor me, de passie voor het motorrijden is weg.
Een maand geleden kondigde ik het al aan; ik overwoog ernstig om de Triumph maar te gaan verkopen. En die kogel is nu door de kerk. Buurman, die handig is met het verkopen van spul, neemt de honneurs voor me waar.

Einde van een tijdperk is in zicht, de helm hangt aan de wilgen.
Maar gelukkig hebben we de foto's nog.

Sahara:

Ik luisterde vandaag op weg naar werk naar het weerbericht op de radio. De vooruitzichten zijn goed, maar toen Ed begon over dat het vooral van het weekend droog zou blijven en dat dat maar goed is in verband met de intocht van Snieklaas dacht ik H�, Snieklaas.
Dat klopt dus niet in mijn tijdschema. Ik ben net een week geleden terug gekomen van vakantie. Ik heb in die vakantie kilo's zweet (o.a) verloren, het was dag lang boven de dertig graden. En in mijn klok kan het dan nog geen Snieklaas tijd zijn.
Maar ja, in mijn agenda staat dat het toch zover is. Over zes weken is het Kerstmis!

Raar.

Maar gelukkig hebben we de foto's nog, de Sahara in dit geval:

Voetbal is een rare sport. In de basis is het wel leuk, maar zo langzamerhand is het spelletje verziekt door de commercie. De belangen zijn te groot en er wordt niet meer gevoetbald. Als een tegendoelpunt driegt lijkt bijna alles geoorloofd, professionele overtreding wordt dat genoemd.
Nu is het tegenwoordig gewoonte om bij grove overtredingen die de scheidsrechters en kornuiten niet hebben gezien, achteraf op basis van televisie beelden alsnog een speler te bestraffen. Is een goed systeem. Feyenoorder Fernandez krijgt zes wedstrijden aan de broek, omdat hij voetbal en boksen met elkaar verward heeft.
Alleen het rare is, dat als een voetballer over de schreef gaat en de scheidsrechter ziet het wel en bestraft, dan kan achteraf niet worden ingegrepen. Het systeem zit kennelijk zo in elkaar, dat als een scheidsrechter iets heeft gezien, hij het niet verkeerd kan hebben. Ooyer kon na een schandalige overtreding met een gele kaart in het veld blijven en zelfs een doelpunt maken, terwijl ook hij een overtreding maakte die hem een wedstrijd of vier schorsing zou moeten opleveren.
Het zou bij de clubleiding van lef getuigen, als zij dit merkwaardige gat in de voetbal regeling toch zelf zouden aanpakken. Het zou van nog meer lef getuigen als de voetbalbond accepteert dat scheidsrechters, ook als ze fluiten, fouten kunnen maken, die hersteld moeten kunnen worden.

Maar gelukkig hebben we de foto's nog. Foto vd dag:

Vorige week schreef ik al over de verwarring die Astrid me bezorgde na een avond kunst- en fotopraat. Maar ook over de achtergrond van haar scherpte, ze kan mijn foto's waarderen en lokt me uit om door te ontwikkelen. In een SMS bericht de volgende dag noemde ze me kunstmaker. Daar ben ik best trots op. Gelukkig vind zij niet dat je om kunst te kunnen maken, in een kraak woning moet wonen en met een minder dat minimum loon moet kunnen rondkomen. Gelukkig mag ik gewoon kunst maken, maar ook in een groot huis wonen en een goede baan hebben. Gelukkig krijg ik "les" van Astrid.
Astrid zelft volgt overigens ook weer een kunstopleiding. Zij is bezig met experimentele films te maken, waarbij ze pinhole foto's maakt en die vervolgens op film afdrukt. Ze moest vandaag een presentatie houden en vroeg of ze met me mee kon rijden; een auto een dag in Rotterdam parkeren is een (te) dure aangelegenheid.
Dus vanmorgen werd er een doos met film en snoeren, een koffer met een filmprojector en een projectortafel in de auto geladen. Aan het einde van de ochtend moest zij daar weer mee terug naar huis, alleen toen moest het spul in metro en bus worden meegesjouwd. Je moet er wat voor over hebben..

Overigens, de foto vd dag, gemaakt in Meknes:

Ik heb me zelf tot taak gesteld elke dag tenminste een dag vakantiefoto's te bewerken. Ik had daarin al een kleine achterstand opgelopen en moest vandaag dus stevig aan de bak. Jammer genoeg ben ik daardoor niet aan de gang geweest in de tuin; het gras moet zijn winterknip nog krijgen. Maar ja, een mens moet prioriteiten stellen.

Tussendoor nog wel af en toe even gepauzeerd om naar motoGP te kijken, maar daar was de lol na de eerste bocht af. Ik hoorde er overigens toch wel van op dat er tijdens de vorige race een coureur om het leven was gekomen. Dat nieuws heb ik gemist tijdens mijn vakantie, overigens net als de moordpartij op Gaddafi. Wat maar aangeeft dat ik echt vakantie heb gehad.

En dus de foto van de dag: Volubilis.

Mijn schoonmoeder was een verzamelaar. Niet van prullen, maar wel van van alles wat. Tegeltjes, zilverwerk, olifanten, oude prenten. Ook Delfts blauw en rood hoorde tot haar collectie.
Nu ben ik op dat aardewerk wat uitgekeken, bovendien is het ook veel werk om schoon te houden, dus heb ik het maar in een kast op zolder opgeborgen. Maar vandaag werd ik duur de buuv geattendeerd op een Taxatiedag van aardewerk, sieraden en kunst in Middelharnis. Ik heb dus wat spullen in handdoeken in een tas gepakt en ben op weg gegaan naar mijn kunst en kitsch ervaring. Maar goed dat het niet al te druk was, want ik zag mezelf nog niet met mijn tasje aardewerk in een rij op de dijk staan.
Ik heb helaas niet te horen gekregen dat ik over een uiterst zeldzame en dus zeer kostbare verzameling beschik. Het is wel allemaal echt Delfts blauw en allemaal hand geschilderd. Maar Delfst blauw is duur om te kopen, maar vreemd genoeg nauwelijks te verkopen. Ik hou het maar gewoon.

Over kitsch gesproken, de foto van de dag: Satelite city ofwel Fez:

Ik had vandaag plannen zat. Alleen hebben plannen soms de neiging om in het water te vallen.
Ik had gepland een rustige vrijdag te hebben, goed om administratief na de vakantie op orde te zijn. Overleg en extra overleg stuurde dit plan in de war.
Ik had gepland om vanmiddag een paar uur vrij te nemen. Dat zat dus tegen, van vrij nemen was geen sprake.
Ik had gepland om vanavond lekker aan mijn foto's te werken. Alleen kwam Astrid langs - hartstikke leuk. En met Astrid in goeie doen wordt er, kijkend naar de foto's die al heb, stevig opbouwende kritiek geuit. Zij is in goeie doen, en dat was ze vanavond, in staat om vragen te stellen en opmerkingen te maken, waardoor ik volledig in verwarring wordt achtergelaten. Zoals:
- waarom zet je die foto in zwart-wit om?
- je moet eens proberen of je die sfeer, die je met zwart wit bereikt ook in kleur kan bereiken.
- waarom vind je die foto eigenlijk goed?
- wat zie je op die foto, hoe heb je dat bereikt en waarom heb je hem zo gemaakt.
En denk maar niet dat je er met een makkelijk antwoord af komt, want dan krijg je een opmerking als: Ja, da's lekker algemeen, maar wat bedoel je nu?
Ik voel me na zo'n avond weer terug bij af en net als ik mijn camera's op marktplaats te koop wil aanbieden, voegt ze er aan toe: Je maakt retegoede foto's, maar je moet een stap verder....

Heb dus nog net even tijd gehad voor de foto van dag 3: Chefchaouen.

Hoe ging dat ook al weer, vroeg ik me vanmorgen op facebook af. E�n van de leukste reacties was: "De servicedesk bellen om je wachtwoord op te vragen".
Goed, dat heb ik gedaan, terwijl de eerste zaken al besproken moesten worden. Ik heb die lui gevraagd me even de tijd te geven aan te loggen, te schrikken van mijn mailbox en mijn vakantie ervaringen even te delen met de collega's.
Daarna doet alles en iedereen zijn uiterste best om het vakantiegevoel zo snel mogelijk te laten verdwijnen zodat je al snel weer naar een volgende vakantie uit kijkt.

Vanavond ben ik weer aan de slag geweest dat vakantiegevoel terug te krijgen door weer met de foto's aan de slag te gaan. Het zal een forse opgave worden om straks de foto's voor de fotoboeken te selecteren - het worden er waarschijnlijk twee, ��n zwart-wit en (voor Ad) ��n met kleurenfoto's.
Ik ben nog niet klaar met dag twee en ik heb al 164 foto's bewerkt, dat zijn dus foto's die mijn toets der kritiek kunnen doorstaan. Ach, we zien wel, ik kan altijd een serie boeken maken en in een verzamelmap gaan verkopen.

Goed, dan nog de foto van de dag voor dag twee gemaakt in Chefchaouen. ik heb een kwartiertje moeten wachten op een passende passant:

Gisteren verzuchtte ik nog dat ik eindelijk vakantie had, vandaag was alweer de laatste dag.
Vandaag eerst even een rondje langs de velden gedaan:
Opel dealer: even de banden laten nakijken en ge�nformeerd naar winterbanden.
Ineke: verslag uitbrengen van de vakantie en Ineke en Leon een fijne vakantie toewensen.
Crooswijk: even dicht bij Yvonne.
Angelique: Maakt nog meer foto's dan ik, patste maar net op mijn laptop. Ik ben ze vandaag even wezen brengen, zodat ook zij de komende weken van straat is. Ze heeft zo'n 4800 foto's te beoordelen en te ontwerpen aan een selectie. We hebben afgesproken van elke dag een foto van de dag te kiezen.
Vandaag was dit mijn foto van de dag: genomen in de medina van Rabat:

Morgen weer de medina van Rotterdam :-(

Vandaag kon ik voor het eerst tijdens mijn vakantie lekker uitslapen en wakker worden zonder het gerommel van een kamergenoot. Wat een weelde.
Maar toen was het gelijk weer uit met de pret.
Eerst naar het ziekenhuis voor een bloedafname.
Daarna boodschappen doen.
Vervolgens de koffer uitpakken - had ik gisteren geen puf meer in.
Drie wassen gedraaid en de foto's van de eerste dag geselecteerd en een aantal bewerkt. Nog 2450 foto's te gaan.

Ik ben aan vakantie toe.