Je zou verwachten dat er een zekere routine in zou sluipen. Het was al weer de zesde keer in de afgelopen jaren dat ik een rondje slecht nieuws moest doen, dus enige gewenning zou je verwachten.
Dus niet.
Het was gewoon een klote avond, waarop je je lieve vrienden en familie op de hoogte moet stellen van de re�le mogelijkheid dat er weer met kanker rekening gehouden moet worden. Weer een bak ellende bij mensen binnen brengen die daar niet op rekenen. Het is echter wel weer mijn vangnet dat voor me klaar staat. Er wordt gevloekt, gescholden, gejankt en dan gaan de schouders er onder. Wat dat betreft ben ik een gezegend mens.
Vanmorgen ben ik naar het werk gegaan. Ik heb me voorgenomen dat zo lang mogelijk vol te houden. Alleen thuis gaan zitten wachten op de dingen die gaan komen, lijkt mij niet de goede weg. Verder probeer ik het maar weer dag voor dag te pakken.
Routine? Nee, niet echt.
Ok� Willem. Dat is de goede mentaliteit, of zoals dat tegenwoordig heet: een positieve mindset. Dat maakt het voor je vrienden ook een stuk eenvoudiger om je te ondersteunen. Een beetje Bob de Bouwer of Barack Obama: Can we do it ? Yes we can !! JenS.