Archieven van mei 2012

Met het vocht uit mijn longen weg moest het dus een stuk beter gaan.
Dus ben ik vanmorgen gewoon naar het werk gegaan. Nou ja niet helemaal, want ik ben wel wat later mijn bed uitgestapt.
Ik had me wel voorgenomen een beetje rustig aan te doen, maar ben toch stevig bezig geweest met het leegruimen van mijn e-mail box en een viertal overleggen.
Vanmiddag om half vier ben ik weer vertrokken, waarmee ik de grote drukte in verband met de afsluiting van de Maastunnel heb gemist. Ik ben gelijk even doorgereden naar het eerste verjaardagspartijtje van Fleur en ben daar tegen etenstijd weggegaan.
Moet toch allemaal gewoon kunnen.
Alleen na het koken van mijn potje eten en het verorberen daarvan was ik compleet afgeserveerd. Heb eerst maar een tukkie gedaan.
Ofwel, minder vocht in de longen helpt wel, maar maakt me niet beter.
Nu heb ik een lang weekend voor de boeg, dus kan het kalmpjes aan doen.

Vanmorgen heb ik weer een ochtendje in het ziekenhuis doorgebracht.
Eerst even bloedprikken en vervolgens wachten op de longarts. Hij heeft eerst nog eens alles met me doorgenomen en samen hebben we de scan bekeken. Raar hoor om je binnenste op zo'n scherm te zien. Heel goed was te zien dat een long veel vocht bevatte en de andere long last had van een bijna dichtgedrukte luchtpijp.
Vervolgens is er anderhalve liter (!) vocht uit mijn long afgetapt. Ik loop nog steeds geen marathon, maar dat super benauwde gevoel is nu wel weg.
Maandag wordt een kijkje genomen in de long en wordt ook daar wat weefsel weggehaald, donderdag daarop krijg ik dan de uitslagen en weet ik waar ik aan toe ben.
Gelukkig zit er vaart in.

Ik ben wel blij voor mijn keuze me in een klein ziekenhuis te laten onderzoeken. Toen ik zat te wachten kwam de arts die mij en Yvonne heeft behandeld even langs om me een zeer warme handdruk te geven. Ik ben geen nummer, ik ben een mens en dat weten ze daar.

Ik ben vandaag toch maar thuis gebleven. Ik slaap al lastig, omdat ik maar p een zij kan liggen en de warmte van de afgelopen dagen was daarin geen goede bijdrage.
Daarbij kwam een vorm van buikloop, dus het avontuur Rotterdam heb ik maar overgeslagen. Ik heb thuis nog wel een paar uurtjes kunnen werken, zodat ik toch nog een beetje ben bezig geweest.
Vannacht slaapt het met de lagere temperaturen wat beter. Ik hoop dat morgen met het verwijderen van het vocht ik wat minder kortademig ben en me wat beter ga voelen.
Nooit verwacht dat ik zou uitkijken naar een prik met een dikke holle naald.

Vandaag heb ik het maar kalm aangedaan, net alsof het zondag was.
Vanmiddag zijn Cees en Els op bezoek geweest, dus was was voor mij dubbele bediening, ik mocht niets doen. Ze zijn blijven eten: Els heeft veel snij- en kookwerk gedaan, dus morgen alleen een beetje pasta koken, kan het restant worden weggewerkt.
Nu even van de lagere temperatuur genieten en morgen toch maar kijken of ik wat kan werken.

Ondanks de toch benauwende warmte ben ik vandaag naar Rotterdam gereden.
Het was vandaag Dunya festival. Angelique en ik hadden al een paar weken geleden afgesproken hier weer mooie koppen te gaan fotograferen. Dat plan viel gedeeltelijk in het water, een end lopen vanaf een parkeerplaats en dan een paar uur over een festivalterrein zat er niet in. Dus had Angelique al aangeboden een rolstoel te duwen. Mooi, was ik er toch lekker uit.
Alleen het lage standpunt vroeg om een kleine aanpassing. Op Facebook al aangekondigd: ik ga gewoon rete goeie foto's maken. Dus dat heb ik (ook) gedaan: reten zat.

We hebben het een uurtje of twee vol gehouden, voor de eerste keer aan de kar is zwaar en ook ik was goed moe. Toch een mooie dag gehad.

Ik had vandaag mijn handen meer dan vol aan het draaien van een was en het doen van boodschappen. Gelukkig belde JenS, toe ik in AH stond te puffen, met de vraag of ik thuis was. Ze waren in de buurt en wilde even langs komen.
Altijd goed natuurlijk, zeker toen we ongeveer gelijk aankwamen en Jack kon helpen met de boodschappen uit de auto te pakken.
Het was goed ze even te zien.
Morgen ga ik toch proberen wat foto's te maken. Ik heb van de week een rolstoel laten aanrukken, die gaat morgen in de auto en Angelique is dan de duwklos. Ik zal me netjes moeten gedragen anders parkeert ze me op de rem in de hete zon of zonder rem op een helling.
Dus als ik morgen geen verslag doe, heb ik me niet netjes gedragen.

Vanmiddag had ik een afspraak met een longarts. Niek heeft me naar het ziekenhuis gereden en me vergezeld in een middagje ziekenhuis.
Op zich is alles redelijk volgens voorspelling gelopen. Wat inleidende vragen en toen kwam de reactie die was verwacht: we moeten weefsel te pakken zien te krijgen om een exacte diagnose te stellen. De eerlijkheid gebied me u te vertellen dat u rekening moet houden met een kwaadaardig gezwel.
Hard om te horen, maar geen verrassing.
Vervolgens is het gaspedaal ingetrapt en is er bloed geprikt, een hartfilmpje gemaakt en een longfunctietest uitgevoerd. Ondertussen is voor komende woensdag een afspraak gemaakt om wat vocht in mijn longen weg te zuigen. Dat vocht moet dan op kweek. Als dat niet voldoende is wordt er een bronchaoskopie gepland.
Nog even in de wachtstand dus.

Een paar dagen geleden hoorde ik in een reportage op Radio Rijnmond het verslag dat aantoont dat privatisering van de spoorwegen tot een echte verbetering van de service leidt.
Arriva exploiteert het Merwedespoor en laat treinen tussen Dordrecht en Gorkom (of zo) rijden. Zij zijn overgegaan op een vaster dienstregeling van vier treinen per uur. Dat wil zeggen: dat zijn ze van plan. Ze oefenen nog.
Dus je staat op een station. De trein stopt in het station, maar de deuren blijven dicht. Tsja, oefening voor kwartierdienst.
Een dame van Arriva wordt betaald om de pers te woord te staan, dus die moet dit kunnen uitleggen.
Het in de reportage een keer of zes herhaalde relaas: We draaien een half uur dienst en daarmee volgen we strikt de gemaakte afspraken met de Provincie geeft geen antwoord op de vraag of reizigers hier iets van snappen.
Ook op de vraag waarom als de trein toch stilstaat, de deuren niet open gaan wordt het zelfde antwoord gegeven.

Afspraak is afspraak. En dat zal de reiziger voor die dichte deur toch best begrijpen?

Toen ik vanmiddag thuis kwam knipperde het antwoordapparaat naar me.
Een bericht van mijn huisarts. Hij had een uitslag van de scan ontvangen en wilde met me overleggen over het vervolg.
De scan geeft geen uitsluitsel, slechts een zoekrichting. Maar met dat fenomeen ben ik bekend. Uit de scan was af te leiden dat er in de holte tussen de longen iets zit wat daar niet hoort. Dat ding drukt ook een luchtpijp dicht. Dat te samen met een forse hoeveelheid vocht in de long verklaart de kortademigheid. Wat het precies allemaal betekent kon hij me niet vertellen. Wel dat een gang naar mijn oncoloog waarschijnlijk alleen maar zal leiden tot een nieuwe afspraak bij een longarts. Dus dat zijn we maar voor geweest.
Vrijdag heb ik een afspraak met een longarts, die me dan hopelijk wat beter kan uitleggen wat er aan de hand zou kunnen zijn en - vooral - een begin aan de behandeling gaat maken. Dat zal bijna wel starten met een ingreep om aan weefsel van dat gezwel te komen.

Vrijdag meer.

Deze tekst heb ik op een shirt staan.
Normaal gesproken al een knipoog naar de mannen die voor het eten even een marathon lopen, of in het weekend voor de lol naar Emmen fietsen.

Vandaag ben ik aan het werk gegaan, om 9 uur een overleg, vervolgens van 10 tot 12 een overleg, om een uur het volgende , gevolgd door een overleg om twee uur en een om drie uur. Daarna hebben we vandaag met een paar collega's de dag afgesloten in een pannenkoekenhuis in Barendrecht.
En nu zit ik met dat Sportlijf shirt deze tekst te typen, terwijl ik me voel alsof ik voor het eten een marathon heb gelopen en vervolgens op de fiets vanuit Barendrecht naar huis ben komen fietsen.

Ik moet mijn nieuwe grenzen nog leren kennen.

De eerste stap is gezet. Na een onrustige nacht mocht ik vanmorgen vroeg nog een krentenbol eten, maar daarna moest ik nuchter blijven. En dan is het een saaie ochtend. Gelukkig kwam Niek met Fleur langs en dan vergeet je weer even alle ellende, wat een portretten zijn dat.
Om twaalf uur lag ik op de bank, met een zenuwachtige meneer die in mijn dunne adertjes een infuusnaald moest zien weg te stoppen. Ik heb hem lekker zien zweten, voordat ik dat ging doen van de jodium die naar binnen werd gespoten.
Verder onderga je het allemaal maar, een uitslag laat nog even op zich wachten.
Na thuiskomst snel een paar boterhammen gegeten en toen ben ik maar een uurtje plat gegaan. Deed me goed.
Vanavond ook vroeg naar bed en morgen weer een dagje werken.

Trouwens, erg h� van die Robben. Jemig, wat een gedoe. Hij mist een penalty en moet nu geloof ik een paar weken in therapie. En daar krijgt die eikel dan een miljoenensalaris voor. Sukkel.

In zijn algemeen kan ik me wel redelijk berusten in dingen die ik niet kan be�nvloeden. Dus tot nu toe heb ik redelijk rustig richting de dag van morgen geleefd.
Maar morgen is toch een bijzondere dag, morgen wordt met het maken van de CTscan een begin gemaakt met de behandeling. Ik weet morgen dan nog wel niets, maar het is wel een eerste noodzakelijke stap om er achter te komen wat er precies mis zit en hoe het kan worden behandeld.
Dus begin ik nu toch wel een knoop in mijn buik te krijgen. Ik slenter wat rond in het huis, ga zo mijn eten maken en probeer maar zo laat mogelijk naar bed te gaan.
Morgen gaat het beginnen

De steken in mijn rug hebben me toch een slechte nacht bezorgd. Pas in de loop van de dag werd het allemaal wat beter, zodat ik vannacht wel beter zal slapen.
Als goedmakertje kwam Cees even aankloppen om te vertellen dat er een zeer ge�nteresseerde klant was voor mijn Triumph. Hij zou vanmiddag terug komen, als ie nog steeds mijn motor wilde kopen.
Wel hij vond hem kennelijk de moeite waard, want vanmiddag, na een korte proefrit heeft hij de Triumph van me verkocht.
Ik ben best wel blij dat ik er af ben, en hij mag blij zijn met een fantastische motor.

Weer een tijdperk afgesloten.

Vandaag was een dag om maar snel te vergeten. In verband met de scan maandag, moest ik vandaag met een van mijn medicijnen stoppen. Dit is een pil die de lever vertelt wat minder suikers te produceren. Kennelijk is de lever na enkele jaren gewend aan die pil en gaf die dat vandaag aan door flink pijn te gaan doen. In combinatie met een kriebelhoest is dat niet lekker.
Gevolg is dat ik een groot deel van de dag krom lopend met een hand op mijn rug heb doorgebracht.
Inmiddels lijkt de ontwenning wat gas terug te nemen, zodat ik hopelijk goed kan slapen en morgen verlost zal zijn van die pijn.
Kut zooi.

Het was vandaag een vrije dag.
Een dag waarin ik wat kon uitslapen - en dat kan ik tegenwoordig goed gebruiken.
Een dag de tijd om de benedenverdieping te stofzuigen - en dat kon ik goed gebruiken.
Een dag waarin ik ook tijd had om alles wat er nu gebeurd en mogelijk gaat gebeuren te overdenken - en dan kon ik niet zo goed gebruiken. Ik blijf maar liever bezig, ik blijf maar liever afgeleid. Maar hoelang ik dat vol hou weet ik niet. Hopelijk komt er snel duidelijkheid en een behandelplan en kan ik snel weer een rondje polder lopen.
Voorlopig maar even afleiding zoeken.

Het was intensieve, maar gelukkig korte werkweek. Het doet goed dat veel collega's ge�nteresseerd zijn in wat mij aan het overkomen is, keerzijde is dat je een keer of tien per dag je verhaal moet vertellen, een verhaal waarvan ik een vermoeden heb over het plot, maar wat is theorie nog alle kanten op kan.
Het werken gaat verders redelijk, ik hoef gelukkig geen grote afstanden af te leggen. Alleen aan het begin en einde van de werkdag moet de wandeling tussen kantoor en parkeergarage worden gemaakt, en dat is ongeveer mijn maximale actieradius op dit moment.
Aan het eind van de middag ben ik naar Angelique gereden, heb daar gegeten en haar wegwijs gemaakt in het werken en bedienen van een iPhone. Zo'n bezoek leidt heerlijk af en het enige minpuntje ook hier was het overbruggen van de afstand tussen haar huis en de parkeerplaats waar mijn auto staat. We hebben afgesproken van het weekend wat te fotograferen, maar even goed nadenken hoe ik dat kan zonder doodmoe te worden.
Maar dat zal wel lukken.

Ik weet even niets zinnigs te schrijven,
of het moet gaan over politici die vertelde dat een faillissement van Griekenland een ramp voor Europa zou zijn, terwijl dat nu wel meevalt,
of het moet gaan over Microsoft die verteld dat een update naar Windows 8 $15 gaat kosten. O ja, als je net Windows 7 hebt betaald. De echte prijs is niet bekend.
of het moet gaan over het weer, komende nacht kans op nachtvorst

Maar ik weet even niks zinnigs te zeggen.

Ik leef in een ander ritme.
Vanmorgen ben ik, na een controle bij de diabetesverpleegkundige - alles OK - naar het werk gereden. Zolang ik me voortbeweeg in een rustig (lees ouwe lullen) tempo, kan ik niet al te grote afstanden overbruggen, in het kantoor zijn er liften die ik nu ook voor een verdieping gebruik en het zittende werk is goed te doen.
Het was vandaag wel een dag waarin het verhaal de nodige keren verteld moest worden, maar goed dat heeft ook te maken met het feit dat collega's betrokken zijn. We hebben ook wat afspraken gemaakt om bij mij de druk vanuit het werk wat terug te gaan nemen, door afspraken te maken over ondersteuning, dan wel vervanging. Het is wellicht wat vroeg, maar ik vind het prima dat er zo over gedacht wordt. Dit betekent dat ik zo lang mogelijk mijn werk kan blijven doen, een afleiding die ik goed kan gebruiken.
Verder neem ik mijn rust, ga om 10 uur naar bed en let op mijn eten.
Ik ga er wel komen, ik heb een plekje vrij op mijn schouder voor mijn beschermengel.

Ik heb me vandaag rustig gehouden, de gebeurtenissen van de afgelopen dagen hebben er toch flink ingehakt.
Vanmorgen even wat wasjes gedraaid, vanmiddag Niek op de thee gehad en daarna lekker even in de BMW mijn hoofd in de wind gestoken.
Verder weinig te melden.

Dus met recht een zondag=rustdag.

Ik wil zoveel mogelijk gewoon door.
Gisteren ben ik 'gewoon' naar het werk gegaan, vanmorgen 'gewoon' boodschappen gaan doen.
Alleen is het niet gewoon. Als mijn auto iets te ver weg staat, moet ik halverwege Appie en mijn auto mijn boodschappentas even neer zetten en bijpuffen. Als ik hoest of nies, voelt het alsof mijn ribben breken.
Maar gelukkig kwam Peter vandaag even langs om het gras te maaien. Hoef ik morgen alleen maar een was te draaien en een stofzuiger door het huis te slingeren.
Vanmiddag was ik bij JenS. Als altijd fijn om daar te zijn. Even goed kunnen praten, lekker gegeten en rond 9 uur heb ik het voor gezien gehouden. Ik heb mijn nachtrust nodig en ga dus een stuk vroeger naar bed.
Ik probeer met niet al te druk te maken.
Ik probeer me geen zorgen te maken.
Ik probeer zo veel mogelijk gewoon te doen.

Je zou verwachten dat er een zekere routine in zou sluipen. Het was al weer de zesde keer in de afgelopen jaren dat ik een rondje slecht nieuws moest doen, dus enige gewenning zou je verwachten.
Dus niet.
Het was gewoon een klote avond, waarop je je lieve vrienden en familie op de hoogte moet stellen van de re�le mogelijkheid dat er weer met kanker rekening gehouden moet worden. Weer een bak ellende bij mensen binnen brengen die daar niet op rekenen. Het is echter wel weer mijn vangnet dat voor me klaar staat. Er wordt gevloekt, gescholden, gejankt en dan gaan de schouders er onder. Wat dat betreft ben ik een gezegend mens.

Vanmorgen ben ik naar het werk gegaan. Ik heb me voorgenomen dat zo lang mogelijk vol te houden. Alleen thuis gaan zitten wachten op de dingen die gaan komen, lijkt mij niet de goede weg. Verder probeer ik het maar weer dag voor dag te pakken.

Routine? Nee, niet echt.

Het lijkt net alsof iemand vindt dat ik er nu maar aan gewend moet zijn om met slecht nieuws om te gaan. Die iemand heeft een slachtoffer gevonden en hoeft daar dus niet meer naar op zoek. Of wel, ik ben weer de lul.
Gisteren is er dus een longfoto gemaakt. En in plaats van dat de dokter kan vertellen: valt mee, willem. even een penicilline kuur en dan ben je weer het mannetje komt er een ander verhaal: Op de foto is een gezwel tussen de longen te zien.
Ik kan dus weer aan de bak, de molen in. Scans maken om te kijken of het de lymfeklieren zijn of een tumor aan de luchtpijp, of gewoon een ontsteking. En dan kijken wat het is en hoe te behandelen.
Ik ben weer van de straat, zullen we maar zeggen. Maar ik denk eigenlijk: houdt het gvd nu nooit eens op.

De hulptroepen staan gelukkig klaar, ook al is het nu zonder mijn maatje, ik hoef het niet alleen te doen.

Vanmorgen maar naar de dokter gegaan, ik loop te lang te klooien met vastzittend slijm en piepende adem en een conditie van nul.
Die dokter keek gelijk serieus, ik ben niet zo'n frequent bezoeker, dus als ik hem opzoek zal er wel iets aan de hand zijn. Ik heb hem verteld waar ik last van heb. Hij pakte zijn stethoscoop (die voorverwarmd was) en begon te luisteren.
Nou, de hoest zat kennelijk heel erg vast, want hij hoorde niets.
Ik ben doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar een longfoto is gemaakt. Morgen bloedprikken en hopelijk levert dat een conclusie op voor wat ik mankeer.

Heb last van hick-ups, af en toe kom ik wat lucht te kort of zit de boel verstopt.
Kortom, ik loop eigenlijk al een week of wat te klooien, verkouden, troep in mijn longen, piepende adem en conditie nul.
Als ik hoest of nies voel ik al mijn ribben.
Vanavond vroeg naar bed en morgen naar de dokter.

Bij UPC moeten ze hebben gedacht: wat KPN en Vodafone kunnen, kunnen wij ook.
Of wel, een internetverbinding die het =vaker niet dan wel doet.
Ik hoop dat dit berichtje er tussendoor fietst, anders geef ik het op.

Vandaag ben ik met Angelique naar Apeldoorn gereden. We hadden naar een afspraak met W&W om de Marokko foto's van elkaar te bekijken. We hebben er een dagje van gemaakt, want net zoals ik nog nooit op de Euromast ben geweest, zijn W&W nog nooit in Radio Kootwijk geweest.
Het was er een mooie dag voor, en de sfeer bevestigd mijn vermoeden dat Radio Kootwijk een centrum voor ondergrondse kernproeven is....

Het overige gedeelte van de dag hebben we doorgebracht met keutelen, foto's van Marokko en ander moois bekijken. Ondertussen werd ik dus gek gemaakt door twee Maine Coon kittens die door het huis aan het banjeren waren.

Het was een mooie dag.

Op deze regenachtige herfstdag kom ik niet veel verder dan een experiment.
Ik ben een faceboeker. Niet al te enthousiast, maar wel plaats ik daar regelmatig foto's.
Die foto's zijn echter alleen maar zichtbaar voor faceboekvrienden. Dacht ik.
Ik las bij mijn foto's dat ze wellicht ook buiten de faceboekers om bekeken kunnen worden, als je maar weet waar je moet kijken.
Dus hier een kijkhulp: faceboekfoto's "April doet wat ie wil" voor de niet faceboekers die wel mijn foto's willen zien.
Ik ben benieuwd of het echt werkt.

Foute Keuze

Mijn naam is Auke Siebe Dirk
Ik ben vernoemd naar mijn oudoom Dirk Siebe
Een jongen die een verkeerde keuze heeft gemaakt
Koos voor een verkeerd leger
Met verkeerde idealen
Vluchtte voor de armoede
Hoopte op een beter leven
Geen weg meer terug
Als een keuze is gemaakt
Alleen een weg vooruit
Die hij niet ontlopen kan
Vechtend tegen Russen
Angst om zelf dood te gaan
Denkend aan thuis
Waar Dirk z'n toekomst nog beginnen moet
Zijn moeder is verscheurd door de oorlog
Mama van elf kinderen, waarvan vier in het verzet zitten
En een vechtend aan het oostfront
Alle elf had ze even lief
Dirk Siebe kwam nooit meer thuis
Mijn naam is Auke Siebe Dirk
Ik ben vernoemd naar Dirk Siebe
Omdat ook Dirk Siebe niet vergeten mag worden.
________________________________________________________________

Wordt het niet eens tijd dat we alle slachtoffers herdenken?

Ik kom maar niet op gang, blijf snotteren en hoesten.
Het zal aan het weer liggen, ik snak naar wat zonnige dagen.
Maar nu zit ik in een (winter)dip, zonder verdere inspiratie,
't Zal wel goed komen, maar - heb ik al eerder gezegd - ik geloof niks van de globale opwarming van de aarde.

Vanmorgen was het mistig.
Dan kan het zo maar gebeuren dat er door een ongeluk file ontstaat. Balen, maar het is niet anders.
Vanavond regende het.
Dan kan het zo maar gebeuren dat er door een ongeluk file ontstaat. Balen, maar het is niet anders.

Morgen zal er file ontstaan in Rotterdam, Den Haag en Dordrecht. Ik weet niet wat voor weer het is en ben ook niet bij Jomanda geweest om te kijken of zij een ongeluk kon zien aankomen. Nee morgen ontstaat er file omdat de politie eens moet laten zien dat het menens is met hun eisen voor een beter loon en werkomstandigheid. Op zich begrijpelijk, die mannen zijn al jaren de klos, elke keer wordt verbetering beloofd die niet komt en nu vallen ze ook onder de bevriezing van de lonen )over verkiezingsbeloftes gesproken). Dus hebben zij een conflict met hun werkgever. Maar dat ben ik dus niet. Ik ben een van de burgers die middels zijn belasting meebetaalt aan het loon voor onder andere de politie. Dus met een grote mond stoer vertellen dat het nu afgelopen is met het blazen op een fluitje rond het Binnenhof, betekent dat we lekker alle automobilisten gaan pesten door in dienstauto's in de avondspits lekker breed uit langzaam gaan rijden.
Jemig, dat zal de burgerwaardering voor de Politie een enorme positieve zwaai gaan geven.

Ik dacht het niet h�.

De dag na Koninginnendag.
Uitleggen dat je niet dronken ben geworden.
Uitleggen dat je niet op een vrijmarkt ben geweest.
Uitleggen dat je geen oranje tompouce hebt gegeten.
Uitleggen dat je niet in Amsterdam bent geweest.
Blij zijn dat het niet overal een grote vechtbende is geworden.
Verbazing over idioten die brandweer tegenhouden bij het blussen van 'vreugde vuren'
Verbazing over nog grotere idioten die politie te lijf gaan als ze de brandweermannen komen helpen.
Gelukkig hoef ik morgen niets uit te leggen,