De dag er na

Vandaag was een verwarde dag. Natuurlijk heb ik vannacht slecht kunnen slapen, te onrustig in mijn hoofd.
Het is een rare mix van emoties waar ik nog geen raad mee weet.
Eigenlijk weet is niks meer of minder dan twee maanden geleden, ik ga een keer dood, net als iedereen, en ik weet niet wanneer, net als iedereen.
Dan zegt iemand tegen je dat je longkanker hebt en dat dit niet meer te genezen is. En eigenlijk is er niets veranderd, ik ga een keer dood en weet niet wanneer. Maar toch staat, ondanks deze rotsvaste zekerheid, mijn wereld op zijn kop. Het is niet meer hetzelfde als twee maanden geleden, alles is anders.

Vanmorgen ben ik even op kantoor geweest, ik wilde een paar mensen zien, spreken, vertellen. Ook hier emoties, ook hier mensen die geconfronteerd worden met een pak ellende waar niemand op zit te wachten. Ook hier steun die voelt als een warme deken.

Er zal allemaal wel orde in komen. Ik hoop dat ik die tijd krijg, dat mijn dierbare vangnet die tijd krijgt.
De volgende stap is al voorbereid. Volgende week wordt opnieuw vocht uit mijn longen weggehaald en worden maatregelen genomen om te voorkomen dat er weer snel vocht in die longen terug komt. Ook heb ik dan een gesprek met mijn oncoloog om te kijken wat de mogelijkheden zijn om de boel een beetje af te remmen.