Het heeft wat raar in mijn hoofd gespookt de laatste dagen. Ik ben een beetje leeg, onrustig. Ik denk inmiddels ook wel dat ik weet hoe dat komt.
Jaren geleden, nadat mijn vader zeer ernstig ziek was geweest, heb ik hem gevraagd of hij niet bang was geweest om dood te gaan. Nee, zei hij, daar ben ik waarschijnlijk te lomp voor. Toen ik kort daarna zelf te maken kreeg met kanker, kwam ik er achter dat ik die eigenschap van mijn vader had ge�rfd. Bij mij kwam het niet op dat ik aan die kanker dood kon gaan. Toen ik na de behandelingen hoorde dat alle OK leek te zijn, sprong ik geen gat in de lucht: ik wist dat al lang.
Ook nu weer had ik dat zelfde gevoel.
Tot ik van de week hoorde dat de kuren niet waren aangeslagen. En ook al is er een plan B, toch heeft dat bericht me op de feiten gedrukt dat ik wel dood kan gaan. Zonder plan B misschien zelfs redelijk snel. Nu heb ik alle vertrouwen in plan B, dus ik hoop dat ik nog een aantal jaren krijg, maar die lompe gedachte dat mij niks kan overkomen, die heb ik niet meer. Dat maakt de onrust een stuk minder, het is een erkenning van een keiharde realiteit, die hopelijk nog een tijd op zich laat wachten.
Nogmaals, de onrust is nu een stuk minder.
De wilskracht is niet verminderd.
Het vertrouwen in plan B is onverminderd.
Ik ben er alleen achter dat ik gewoon een mens ben.
Op de achtergrond zingt Harry Muskee Too blind to see
En wat voor een mens!! Een prachtig mens, die inspireert en prachtige foto's maakt. En die nog van heel veel mooie plekken en mooie mensen gemaakt moeten worden door jou.
Lieve groetjes Melanie