Vandaag was de dag van de uitslagen.
Er was bloed geprikt en gecontroleerd om te beoordelen of ik voldoende hersteld ben van de tweede chemokuur, voorwaarde om de derde kuur te mogen ontvangen. De bloedwaarden waren goed (en dat vijf dagen voor de volgende kuur) en daar was ik blij mee.
Voor dat het gesprek met de oncologieverpleegkundige plaats zou vinden, ging ik naar de oncoloog om de uitslag van de scan te horen.
Tot ons aller (ik, oncoloog en oncologieverpleegkundige) verbazing was die uitslag niet waar we op gehoopt (en gerekend) hadden: er was geen verbetering te zien in de longen, afwijkingen waren niet minder geworden.
Dat was dus even flink slikken.
En dus ben ik nu helemaal waanzinnig blij met het feit dat we nog een plan B hebben: het medicijn Tarceva. Op zich ook geen aspirientje, het kent de nodige bijwerkingen, maar grote kans op werking voor een wat langere periode.
Het slechte nieuws hakt er best in, mijn vertrouwen heeft een deuk opgelopen. Maar ik reken nu vol op de Tarceva. Dat moet mij nog een flinke tijd op deze aardkloot houden. Gewoon, omdat dat moet.
Ik wens dat plan B goed werkt en dat de deuk in het vertrouwen verdwijnt. Gewoon omdat dat moet, zeker voor jou.
Dat is even kl**te! Dan moeten we zaterdag maar proosten op de Tarceva en dat de dagen wat langer voor je mogen zijn!