Ommekeer? dus niet

Was ik zondag nog voorzichtig optimistisch over een ommekeer in de bijwerkingen, is dat optimisme nu verdampt.
Kennelijk werd de kleine opleving veroorzaakt door het feit dat ik twee dagen geen tarceva heb geslikt. Helaas moet ik constateren dat de bijwerkingen weer in de zelfde mate als voorheen terug zijn.
Ik ben me steeds vaker aan het afvragen of ik hier nu echt blij van wordt. Het antwoord op die vraag is simpel en voor de hand liggend: nee, ik wordt hier niet blij van. De gedachte om op deze manier de rest van mijn leven te moeten doorbrengen, maakt me niet vrolijk.
Het beroerde is, dat het alternatief ook niet echt een geweldig perspectief is, maar ik slik deze medicijnen om mijn leven te verlengen en als ik daarmee alleen maar ziek, zwak of misselijk ben, heeft die verlenging weinig voordelen.
Ik sta voor een moeilijke keuze. Als ik stop met de tarceva, stop ik dus met de behandeling. Maar toch overweeg ik heel sterk om te stoppen, de kwaliteit van leven is nu veel belangrijker dan de duur van mijn leven. En ook als de tarceva doet, waar het voor bedoeld is: de kanker afremmen, dan nog is de tol die ik daarvoor moet betalen te hoog.
Morgen heb ik een afspraak met mijn raadsheer / huisarts, maar eigenlijk ken ik de uitslag van dat gesprek wel.

Het is kloten van de bok, maar het is niet anders.