Archieven van september 2012

Vandaag heb ik niet veel gedaan: twee wasjes en een motogp. Voor de rest had ik last van een soort van energielek, heb vanmiddag nog een uurtje of twee liggen slapen.
Maar met de darmen blijft het voorzichtig goed gaan. Wel slik ik anti-dun medicijnen, maar die helpen nu wel. Ook heb ik vandaag voor het eerst in weken wrer drie keer op een dag kunnen eten, zonder vroegtijdige lozingen. (het waren overigens wel drie kleine porties, een paar maanden geleden at ik dat alles als ontbijt, maar het is een verbeterringetje.

Zal ik toch een beetje gifbestendig aan het worden zijn?

Vandaag niet veel bijzonders gedaan. Een beetje uitgeslapen, pillen laten zakken en toen naar Middelharnis gereden. Even lekker een beetje kunnen bijpraten met Ineke die ik al een paar weken niet had gezien.
Daarna heb ik mijn boodschapjes gehaald. Gaat een stuk makkelijker omdat ik nog zo weinig eet. Dus een pak vla en een paar pakken soep, meer heb ik niet nodig. Ik hou bakken geld over tegenwoordig.....
Daarna kwam Astrid op bezoek, ook daar lekker mee zitten bijpraten.
En dan is de dag al weer om. Beetje macaroni naar binnen gewerkt en, al vanaf donderdag, nog steeds geen zeer onwillige darmen.
Zal ik toch een beetje gifbestendig aan het worden zijn?

Na een goede nacht slapen was ik vanmorgen pas rond een uur of negen uit bed.
Al vrij snel daarna kreeg ik een telefoontje van Niek, die met Fleur even langs wilde komen. Of dat goed was. Wel dat is dus altijd goed.
Lekker even met Niek zitten beppen en daarna de spanning van een rond rennend mensje van anderhalf jaar ondergaan. Fleur moest haar nieuwe outfit tonen en deed dat al rennend door het huis, onderweg lades opentrekkend, dvd spelers aanzettend en de keuken onveilig makend. Ik heb - aldus aangetoond - geen kind vriendelijk ingericht huis. Maar zolang Niek op tijd ingrijpt is het wel lachen.
Vanmiddag ben ik naar Angelique getogen.
Kopje thee en toen aan de slag met een soort van Bennie van Ikea. Je kent die dingen wel die je aan de hand van een bouwplan van vijf tekeningen in elkaar zet. Voor sommige onderdeeltjes had je echt wel vier paar handen nodig en aan het eind hadden we geen schroefjes over. Die van 't Hek is toch zo'n sukkel.
Daarna heb ik Angelique geholpen met het aan de praat krijgen van een printer. Ze had het geprobeerd, maar het printerding deed het niet. Ik heb Angelique toen maar verklapt dat het toch wel noodzakelijk is om die printer te koppelen aan haar computer met zo'n kabeltje. En toen deden ze het ineens wel...
Angelique heeft me bedankt met een heerlijke reiki behandeling.

Ik heb heel wat om over na te denken. Terwijl ik gisteren al knap versleten naar bed ging, werd ik vanmorgen moe wakker, alsof tijdens het slapen de hersenfabriek overwerk had gedraaid.
Ik heb het vandaag rustig gehouden, maar ben wel vanmiddag voor het eerst in lange tijd weer een rondje gaan fotograferen:

Dat was wel even een lekkere afleiding. Nu ben ik zo versleten dat ik hopelijk zo meteen in een soort van coma-achtige slaap zal vallen en morgen weer wat uitgeruster zal zijn.

't Is net of ik in een achtbaan zit. Gisteren zat ik er aardig doorheen met het gedonder met mijn darmen. Maar vannacht en vandaag heb ik relatief weinig last gehad. Zou het dan toch.....
Ook heb ik vandaag een heel goed gesprek gehad met mijn huisarts. Hij heeft me weer een spiegel voorgehouden en me aan het denken gezet.
Ik ben wat minder zeker van mijn besluit dan gisteren en neem maar even wat meer tijd om zaken op een rij te zetten.

Ik ga nu lekker naar bed, beetje muziek luisteren en dan slapen. Ik ben totaal versleten.
Gek h�?

Was ik zondag nog voorzichtig optimistisch over een ommekeer in de bijwerkingen, is dat optimisme nu verdampt.
Kennelijk werd de kleine opleving veroorzaakt door het feit dat ik twee dagen geen tarceva heb geslikt. Helaas moet ik constateren dat de bijwerkingen weer in de zelfde mate als voorheen terug zijn.
Ik ben me steeds vaker aan het afvragen of ik hier nu echt blij van wordt. Het antwoord op die vraag is simpel en voor de hand liggend: nee, ik wordt hier niet blij van. De gedachte om op deze manier de rest van mijn leven te moeten doorbrengen, maakt me niet vrolijk.
Het beroerde is, dat het alternatief ook niet echt een geweldig perspectief is, maar ik slik deze medicijnen om mijn leven te verlengen en als ik daarmee alleen maar ziek, zwak of misselijk ben, heeft die verlenging weinig voordelen.
Ik sta voor een moeilijke keuze. Als ik stop met de tarceva, stop ik dus met de behandeling. Maar toch overweeg ik heel sterk om te stoppen, de kwaliteit van leven is nu veel belangrijker dan de duur van mijn leven. En ook als de tarceva doet, waar het voor bedoeld is: de kanker afremmen, dan nog is de tol die ik daarvoor moet betalen te hoog.
Morgen heb ik een afspraak met mijn raadsheer / huisarts, maar eigenlijk ken ik de uitslag van dat gesprek wel.

Het is kloten van de bok, maar het is niet anders.

Het is allemaal de schuld van facebook. De zooi die is ontstaan in Haren, zou niet aan de orde zijn als er geen facebook zou zijn. Facebook moet verboden worden.
Nou is er in de media meer dan voldoende aandacht aan het bewuste feest geschonken en is duidelijk verteld dat van een feest geen sprake was, foutje. En dan zijn er dus bakken lui, die dan toch maar naar Haren gaan. Om naar een niet bestaand feest te gaan.
Goed, dan kan. Avonturiers, gestuurd door facebook.
Ik denk, dat als het bij die lui was gebleven het wel zal zijn meegevallen.
Alleen zijn er altijd van die lui, die in elk feest aanleiding zien om er een teringzooi van te gaan maken. Die lui vinden elkaar kennelijk altijd, of het u voetbalrellen of een feest in Hoek van Holland is.
Ik denk niet dat dit tegen te houden is. Ik denk dat je die achterlijke relschoppers wel heel stevig mag aanpakken.
Maar ja, wie ben ik? Ik heb een stuk of 60 vrienden op facebook.

Ik ben wat voorzichtig geworden met optimistische uitspraken. Ik heb te veel slecht nieuws gehad de laatste tijd.
Maar sinds een paar dagen, sinds de aanpassing van de Tarceva dosering dus, lijkt het wat beter te gaan met me. De darmen houden zich rustig, ik begin weer een beetje trek in eten te krijgen en snoep zowaar wat tussendoor.
Laten we maar hopen dat deze ommekeer de goede kant uitgaat en door zet.

Vandaag ben ik gestart met een lagere dosering van de Tarceva.
Eergisteren had ik contact met de oncologie verpleegkundige, waar onder andere de last van de bijwerkingen aan de orde kwam. Die last werd zo groot dat ik serieus aan het overwegen was te stoppen. Na overleg met de oncoloog is voorgesteld om de dosering van 150mg te verlagen naar 100mg. Daar ben ik vandaag mee begonnen. En nu maar kijken of dat verlichting gaat geven.
Ik hoop het wel.

Mijn hoofd is leeg, inspiratie is even op.
Ik weet niets te melden.

Morgen beter

De straat is opgeknapt. Dat zal, gezien de berichtgeving daarover wel bekend zijn.
De mannen hebben hard gewerkt en er iets moois van gemaakt. Onder andere door overal mooie opritconstructies te maken bij de inritten naar garages en ook daar waar men naast het huis parkeerruimte heeft.
Zo ook bij mijn buurvrouw. Die was dar blij mee, want voor de reconstructie moest zij het nog doen met een weliswaar verzakte 'normale' stoeprand.
Toen al het werk klaar was, kwam de gemeente controleren of het werk goed was uitgevoerd. Zij waren tevreden. Alleen op ��n onderdeel niet, de opritconstructie van de buurvrouw. Die was er vroeger niet en werd alleen na overmaking van 238 euro uitgevoerd.
En dus heeft die ambtenaar besloten dat de opritcontructie bij de buurvrouw verwijderd moest worden om plaats te maken voor een 'normale' stoeprand. Na overmaking van het geld komt er dan een opritconstructie.
En zo gaat men dus met ons belastinggeld om.....

Tussen de darmellende door zijn er ook dagen dat ik wel trek in eten heb.
Vandaag kwam ik terug van een reiki behandeling door Angelique, toen ik echt trek in eten kreeg. Ik had geen zin om boodschappen te doen, maar had gewoon trek in een portie spare-ribs.
Toen ik thuis was, was dat gevoel niet over, dus ben ik lekker een portie ribs gaan halen, niet van die scherp gekruide, maar een beetje zoetig. Ik heb daar lekker van zitten knagen, en zowaar alles opgegeten.
Vanavond zullen mijn darmen me wel gaan uitleggen dat het een slecht plan was, maar ik heb het lekker binnen.

De straatwerkzamheden zijn klaar. Alles ligt er weer keurig bij en de auto staat weer naast het huis.
En dus gaat het mis.
Vanmorgen al kwam een kereltje een nieuwe zekering in een kapotte lantaarnpaal zetten. 10 Minuten later ging hier het licht uit.
En de koelkast,
en de verwarming,
en de televisie.
Je raakt er aan gewend in dit dorp, stroom wordt hier nog met stoom opgewekt.
Na vier uur floepte alles weer aan. Om een uur later weer uit te floepen.
Een kijkje buiten leerde me dat er een kapotte kabel was, die werd gerepareerd. Laat daarvoor nu net de vers nieuw aangelegde straat over de volle breedte worden opengebroken.
Eigenlijk is het te voorspellen, je legt iets nieuw aan en vervolgens komen de slopers.

Gelukkig heb ik wel weer stroom (en hebben we een bump in de straat).

Vandaag werd er weer stevig gewerkt door de stratemakerbrigade. Het masjien dat ze gebruiken om tegels straatstenen te leggen moest morgen naar een andere locatie, dus vandaag moest het straatwerk af. Dus vanaf vanmorgen vroeg tot vanmiddag een uur of zes was het een heen en weer rijden van een bulldozer, die straatstenen in het masjien kwam gooien.
Dat maakt herrie en is zeer onrustig.
De tweede onrust kwam uit mijn darmen. Zo erg dat ik gewoon niet heb gegeten vandaag. Elk kopje vocht borrelde door de darmen en zocht de snelste weg naar buiten. Na een dag rust moet het hopelijk morgen weer beter gaan.

Het was een heftige week.
Het afgelopen weekend aan het bijkomen van de ziekenhuisopname. Weer voorzichtig ritme opdoen en vertrouwen opbouwen.
De tweede helft van de week begon met zware gesprekken naar aanleiding v`n een ziekenhuisvraag over reanimeren ja of nee.
Je eerste reactie is JA, natuurlijk. Maar als je daarover doordenkt en praat is het maar de vraag waarom je daar ja tegen zegt. Misschien is het - als het aan de orde komt - wel een zegening. Aanleiding tot zware gesprekken en nog zwaardere gedachtes.
Verder kenmerkte de tweede helft van de week zich door opknappen, actiever worden en geen darmproblemen.
In het weekend was er een kleine terugval, ik ben weer moe, heb last van mijn darmen, maar ik eet wel.
Als ik begin oktober de uitslag krijg over de werking van de Tarceva, zal het scenario waarin het medicijn niet blijkt te werken, de makkelijkste beslissing over doorgaan met Tarceva opleveren. De andere mogelijkheden leveren best het nodige overdenken en afwegen op, zeker als de dosis het zelfde blijft.
Maar dat is pas in oktober.

De afgelopen dagen ben ik lekker in de weer geweest. Vandaag stond ik eigenlijk al een beetje moe op en heb besloten het rustig aan te doen.
Ik ben dus even een rondje Middelharnis gaan doen, daarna mijn boodschappen en de was. Daarna ben ik rustig op de bank gaan liggen en een tukkie gedaan.
Eten was vandaag weer een beetje lastig van wege een droge keel, maar een stukje zeegolf met wat worteltjes kreeg ik wel weg.
Nu lekker slapen

Na de goede dag gisteren, was ook vandaag weer een goede dag. Vanmorgen boodschappen gedaan en wat zitten lezen, tussen de middag had ik zelfs weer trek in een broodje!
Vanmiddag kwamen Cees en Els p bezoek, ze zijn tot een uur of half zes gebleven. Goeie mensen, blij dat het mijn vrienden zijn.
Vanavond heb ik weer bij Kees en Marianne plus kids meegegeten met de vrijdagpatat. Ook dat eten ging goed en ik heb nog steeds geen last van mijn darmen.
Heel voorzichtig krijg ik er een beetje moed in dat de darmproblemen onder controle lijken te komen en dat zou een enorme opsteker zijn.
Dus goed rusten en morgen niet gaan overdrijven.

Vandaag had ik gepland mijn gezicht weer op kantoor te laten zien. Er waren een paar mensen met een volle agenda die ik toch graag wilde spreken, dus was ik 'vroeg' op, om rond tien uur in Rotterdam te kunnen zijn. Het geeft altijd een voldaan gevoel om met mijn collega's aan tafel te zitten. Ze leven allemaal erg mee, en persoonlijk contact is dan altijd heel goed. Al met al ben ik er ruim twee uur gebleven.
Vanmiddag was JenS op bezoek. Zware gesprek mee gevoerd. Super vrienden.
Toen zij rond half zes weer naar huis gingen, waren de dochters van Cees en Marianne in de straat aan het spelen:

Vrolijke noot na dat ernstige gesprek met JenS.

Vanmorgen was ik voor mijn doen al vroeg uit bed. Ruim op tijd voordat de turbo hulp binnen kwam. Goeie meid, ik ben er blij mee. (En mijn keukenkastjes ook).
Later kwam de huisarts langs. Met hen heb ik zitten napraten over wat er vorige week gebeurd is. Daarnaast hebben we gekeken naar mogelijke oplossing voor darmprobleem en eetlust. Ik had niet verwacht dat er een panklare oplossing is, anders zou ik die al lang aangereikt hebben gekregen. Maar ik heb wel een paar suggesties gehad, waarmee ik aan de gang kan.
Ook kwam het gesprek op een (niet)reanimeren verklaring Iets waar je niet mee bezig wilt, maar wel moet. Huisarts is daar een eer gewaardeerde gesprekspartner in, maar uiteindelijk is het aan mij om daarin een keuze te maken.

Vanmiddag ben ik na mijn burgerplicht met het rode potlood te hebben gedaan naar Angelique gereden. Lekker een kopje thee, een babbeltje, kloten met haar werk windows bak en vervolgens een heerlijke reiki behandeling.

Nu maar even naar de wedstrijd politiek Den Haag kijken.

Het gaat wel weer een beetje beter met me. Ik ben de hele dag op, zonder op de bank een tukkie te doen. Ook heb ik vandaag weer mijn boodschappen gedaan en daar zit tegenwoordig een kleine extra wandeling aan, omdat de straat is opgebroken en ik een eindje moet lopen naar de auto.
De darmproblemen matten me echter meer en meer af, ik val weer flink af. Daarnaast heb ik last van mijn keel, waardoor het eten steeds moeilijker wordt. Op de achtergrond begin ik steeds vaker na te denken over voor- en nadelen van de medicijnen die ik nu slik.
Ik probeer het te gaan volhouden tot de scan begin oktober, de uitslag daarvan zal zeker bepalend zijn voor doorgaan of stoppen met het medicijn, maar misschien kan bij een goede uitslag ook wat aan de dosering worden gedaan.
Morgen met de huisarts maar weer eens praten over mogelijke oplossingen (in de ruimste zin van het woord)

Uit het nieuws vanmorgen:
Hosting service provider GoDaddy is gisteren getroffen door een aanval van hackers van Anonymous. Het domein GoDaddy.com werd uit de lucht gehaald, maar is inmiddels weer grotendeels hersteld.

GoDaddy heeft ruim 9 miljoen klanten en heeft zo'n 48 miljoen domeinnamen in beheer als registrerende organisatie.�Naar eigen zeggen is het de grootse partij in het registreren van domeinnamen.�Zowel de hostingactiviteiten als de domeinnaamregistratietak werden getroffen door de aanval. De online aanvallen zijn afkomstig van hackersgroep Anonymous. Daarbij werden de DNS-servers getroffen.

E�n van die klanten ben ik. Vandaar dus dat er gisteren niet geschreven en gelezen kon worden. Nu doe ik het super rustig aan, dus nog steeds geen avonturen. Wel ben ik gisteren weer even op pad geweest, medicijnen gehaald en een stuk door de straat gewandeld. Verder blijf ik flink last houden van de darmen. Rustig aan blijft voorlopig het devies

Het zou vandaag weer redelijk warm worden.
Ik heb daarop mijn planning afgestemd. Gordijnen dicht en deuren open. Daarmee hou ik het in huis redelijk koel.
Verder het bekende recept (ook voor de komende dagen), rustig aan, rustig aan.
Vanavond op tijd naar bed, maar morgen begint het stratenmakersgeweld weer om zeven uur.

Morgen ook maar even op pad voor een boodschapje en de medicijnen ophalen.
Maar dat is morgen.

Ik weet het inmiddels wel, na ontslag uit een ziekenhuis ben je niet beter, je bent alleen niet ziek genoeg meer om in het ziekenhuis te blijven.
Dus ben ik gisteren op tijd naar bed gegaan en heb ik lekker het klokje rond geslapen.
Verder heb ik een beetje de tas met was opgeruimd, een boodschappenbriefje voor Peter gemaakt en met de dochters van Cees in de zandbak voor de deur zitten kletsen.
En dat soort van actieve dagen heb ik de komende periode gepland te blijven doen.
Rustig aan herstellen.

Na weer een stereotype ziekenhuisnacht (veel rumoer, weinig slaap) ben ik vanmorgen rustig op gang gekomen. Als snel kwam een arts mij bevestigen dat het maagonderzoek niets bijzonders had opgeleverd, een beetje ontstoken door de medicijnen.
Oplossing: een medicijn er bij....
Mijn bloedwaarden waren nog wat laag, dus ik mocht vandaag naar huis, maar eerst even twee zakje bloed bijtanken.
Dat bloed komt uit een fabriek ergens ver weg, want pas om twaalf uur was het in het ziekenhuis. Twee kleine zakjes. Eitje.
Alleen duurt het vier uur per zakje en was ik dus pas rond 8 uur 'van de paal'.
Cees heeft me opgehaald, ik ben nu lekker thuis. En voel me alleen daardoor al een stuk beter.
Zo lekker mijn eigen mandje in, geen bellen, lampjes, controles. En, hier beginnen ze pas rond half acht in plaats van zes uur mensen wakker te maken.

Maar eerst nog even luisteren naar Driving home van Tim Knol.

Optimistisch zat ik vanmorgen op de arts te wachten. Die zou me vertellen dat alles weer ok was en ik naar huis kon.
Dus niet.
Waarschijnlijk pas zaterdag, misschien morgen, maar vandaag zeker niet, vandaag moest er een maagonderzoek worden gedaan. Had ik gelukkig iets om naar uit te kijken.
Dus vanaf 10 uur nuchter en om drie uur het onderzoek. Niet fijn zo'n camara in je maag. Maar gelukkig was alles goed en na terugkomst is ook mijn dieetbeperking opgeheven. Ik blijf nu maar optimistisch voor morgen.

Na weer een vervelende nacht, met veel last van bloed in mijn mond, heb ik vanmorgen de huisarts op bezoek gehad. Na een kort onderzoek stelde hij voor dat ik me in het ziekenhuis verder zou laten nakijken.
Marjan heeft me naar Dirksland gebracht, waar bloed wed afgenomen en een infuus was aangebracht. Na een uur kwam de conclusie: mijn bloed was veel te dun. Even later lag ik met twee infusen en medicijnen. Met een uurtje of wat ging het wat beter, maar ik ben wel weer minstens een nacht in het ziekenhuis.
Hopelijk morgen weer thuis (klinkt bekend) .

Vanmorgen vroeg waren de lui al met stenen aan het sjouwen. Ik was bezorgd dat ze misschien voor de deur gingen breken, terwijl mijn auto nog niet 'veilig' was. Ze waren nog niet zo ver en ik heb afgesproken dat ik een seintje krijg als mijn auto weg moet, desnoods doen zij het voor me.
Toch wel goed volk.

Verder is het drama, hou allerlei ongemakken, eet bijna niet en ben weer uitgeput bij een beetje inspanning.
Ik begin me af te vragen of de Tarceva wel het wondermiddel is....

Ik heb vannacht een zeer onrustige nacht gehad, zeker de eerste uren bracht ik bijna meer tijd op het toilet door dan in bed. In de loop van de nacht werd het wat rustiger en heb ik nog wat kunnen slapen.
Alleen begon vanmorgen om zeven uur de stratenmaker op zee show, een bulldozer schept een stapel straatstenen op, trommelt die vervolgens schoon en rijdt ze naar de plek des onheils. En dat de hele dag door.
Die mannen moeten hun werk doen, maar ik heb op internet naar sabotagemiddelen zitten zoeken.

Er valt niet veel te beleven de afgelopen dagen.
Heel langzaamaan gaan dingen beter, bloedneuzen lijken eer voorbij en ik wordt ook wat mobieler.
Voorlopig ben ik nog verschrikkelijk moe, heb ook last van verkoudheid.
Rustig aan is het devies, valt niet mee, maar moet.

Hoe gaat het met de samenwerking tussen de verschillende ziekenhuizen?
Wij werken niet samen.

Hoe heeft u de problemen met de NMA opgelost?
Dat is niet aan de orde.

De zorgverlening is wel verbeterd?
Ja, maar dat heeft niets te maken met vermeende samenwerking.

De wachtlijsten zijn korter geworden?
Ja, maar ook dat heeft niets te maken met vermeende samenwerking.

Dus Samsom liegt?
Dat zou ik niet willen zeggen, hij kent de feiten niet.

Wie geeft hier nu de politieke antwoorden?