Archieven van oktober 2012

Na een redelijke nacht ben i vandaag de hele dag erg moe. Heb mijn hulp in huis gehad en daarmee vast ruimte in de woonkamer gemaakt voor een bed dat hopelijk morgen wordt gebracht. Verder de huisarts op bezoek gehad, maar daarbuiten geen puf iets te doen.
Ga maar weer vroeg naar bed.

Het gaat wel wat beter met slapen. Het gaat ook beter met eten, de periode van enorm afvallen lijkt weer voorbij. Wel blijf ik moe, maar dat lijkt een beetje verbonden aan de gezondheidstoestand en minder aan bijwerkingen van medicijnen.
Ik luister maar goed naar mijn lichaam, en ga regelmatig even een uurtje op bed liggen.
Gisteren heb ik daarvoor maar weer een telefoontje gewaagd aan de zorgverzekering, toch maar weer een bed beneden, zodat ik makkelijk even dat uurtje kan pakken, zonder elke keer de trap op te hoeven klimmen. Gelukkig kom je dan weer in de formulierenstroom terecht. Bij de zorgverzekeraar die mij hier gaat helpen, kan er alleen maar een bed worden bezorgd, als daarvoor een medische indicatie aanwezig is. Feit dat voor de thuiszorg en eerdere hulp al zo'n indicatie is afgegeven, telt niet, dat ging immers niet over de noodzaak voor een bed. Dus ga ik morgen de dokter maar weer vragen of hij wil opschrijven dat ik ziek ben. Alleen daarvan wordt je al ziek.

Ik dacht dus van het weekend even mijn weblog te verhuizen naar een andere partij. Ik heb dat al met een andere site gedaan en dat ging toen snel, binnen een dag. Dus ik heb de verhuizing aangevraagd en - om in de terminologie te blijven - de spullen in de dozen gepakt, dozen gelabeld en dichtgeplakt.
Even uit de lucht dus.
Alleen duurt het verhuizen nu wat langer dan gepland, dus heb ik de boel maar weer uitgepakt en wacht rustig af tot de verhuizer komt. Het kan dus zijn dat in de komende dagen de boel weer even niet bereikbaar is.

Ik ben bezig mijn domein te verhuizen.
Ik kan daardoor enige tijd 'uit de lucht' zijn

Ook de afgelopen nacht is redelijk verlopen. Veel korte slaaprukjes, maar geen lange periodes wakker gelegen.
Ik ben dus nog verre van topvorm, blijf gewoon erg moe en kortademig en pijn in mijn rugspieren.
Vandaag heb ik daar met de huisarts over door zitten praten en die heeft me gevraagd om toch maar een longfoto te laten maken, om te kijken of er weer vocht in de longen zit. Gelukkig was dat niet het geval, er waren geen gekke (anders dan de gekke dingen die er nu zitten) dingen te zien.
Om een beetje door te slapen heb ik nu een stevigere pijnstiller, dus hopelijk gaat het vannacht weer wat beter met slapen.
Verder heb ik vandaag JenS en Niek met Fleur op bezoek gehad, altijd goed.

Dus, zoals de hele week al, op tijd naar bed en morgen gezond weer op.

Al was het in etappes, ik heb de afgelopen nacht redelijk geslapen. Dat voelt al wat beter.
Verder ben ik vanmorgen ook maar eens boodschappen gaan doen, de koeling bevatte alleen nog spullen met een datum uit het verleden er op. Verder rustig aan gedaan. Wat zitten klooien achter de computer, een bakje gedaan bij de overburen en vanavond een lekkere bak erwtensoep van Marianne op zitten peuzelen.
Vanavond maar weer de slaaphulptroepen inschakelen en hopelijk dan morgen weer wat beter.

Ik slaap nog steeds slecht. Dus overdag probeer ik af en toe een uurtje goed te maken.
Vandaag had ik mijn huisarts op bezoek en ik heb met hem over de vermoeidheid en het slechte slapen gesproken. Voor de zekerheid heeft hij mijn bloed laten controleren; Hb gehalte (zuurstof transport) was aan de lage kant, maar niet te laag. Voor het slapen heb ik straks een pilletje.
En nu maar hopen dat dat pilletje werkt.

En wat anders: is ie mooi of is ie mooi, die nieuwe iMac:

Slapen ging vannacht ietsje beter, maar haalde nog steeds een ruime onvoldoende.
Bijkomend ongemak was dat ik weer last had van een onregelmatige hartslag. Daarbij pijn in mijn rug maakte me erg ongerust, dus heb ik vanmorgen maar een dokter laten komen.
Ik was er al van uit gegaan dat ik in het ziekenhuis zou belanden, want zo is het de laatste tijd steeds gegaan.
Gelukkig bleek het wel mee te vallen. De bloeddruk was perfect, zuurstof in het bloed tegen de honderd procent (goed he Ad), alleen mijn hartslag was wat hoog. Dit veroorzaakt ook die pijn in mijn rug.
Remedie: een van de medicijnen die ik al slik heeft een hogere dosis en voor als het echt vervelend wordt kan ik een spuitje spul onder de tong spuiten.

Gerustgesteld heb ik vanmiddag lekker een uurtje of twee liggen slapen.
Nu vannacht nog een keer (maar dan een uurtje of tien).

Niet zo veel te melden, anders dan een weer zeer plezierig bezoek van een aantal collega's vanmiddag.
Het feit dat ik al een paar nachten niet slaap maakt dat ik me uitgeput voel.
Ga het maar weer proberen, ik zal toch wel een keer in slaap vallen?

Vandaag een dag van uitersten.
Weer heb ik slecht geslapen. Pijn in mijn rug hield me lang wakker. Ik heb een paar keer in een stoel wat muziek zitten luisteren maar heb uiteindelijk toch een paar uur geslapen.
Vanmorgen heb ik mijn wasje gedraaid, wat fruit gegeten en wat administratie gedaan. Daarna ben ik maar weer op bed gaan liggen en heb weer een paar uur kunnen slapen.
Vanmiddag heb ik genoten van twee witte boterhammen met appelstroop. Dat was wel een paar weken geleden dat ik brood kon weg krijgen, aar vandaag smaakte het me prima. Daarna heb ik het weer rustig aan gedaan. Een beetje tv gekeken en wat achter de computer gehangen.
Het brood bleef er goed in en vanavond begon ik zowaar trek te krijgen. Overmoedig heb ik een pizza laten aanrukken en daar een paar stukken van gegeten.
Morgen de rest.

Ik heb al een paar dagen last van een kriebelhoest.
Vervelend, want het houdt me behoorlijk wakker, terwijl ik graag wil slapen.
Vervelend, want dat hoesten maakt dat ik flink pijn in mijn ribben heb.

Een voordeel was dat ik vanmorgen ruim op tijd wakker was om met Peter en iMac naar Rotterdam te rijden. De iMac heeft al een tijdje last van een paar kapotte leds, waardoor mijn beeldscherm niet goed werkt. Die staat nu bij de reparateur en is hopelijk volgende week weer perfect functionerend terug. Peter heeft het sjouwwerk gedaan en heeft me ook geholpen een kleine verhuizing uit te voeren om tijdelijk mijn iBook op de grote keukentafel te plaatsen.

Later in de middag kreeg ik Barbara en Sjoerd op bezoek. Een middag met emoties, diepgaande gesprekken en appeltaart. Fijn om die mensen hier te hebben. Ik heb afgesproken rap te proberen een tegenbezoek te brengen; moet ik wel in staat zijn naar Zwolle te rijden.

Dus - bijna standaard - zo uitgepierd naar bed en hopen dat die kriebel niet meer kriebelt.

Ook de afgelopen nacht was er wer een van slapen in etappes. Uiteindelijk heb ik rond een uur of vijf maar even beneden een filmpje zitten kijken en ben toen nog even terug gegaan en heb toen nog een paar uurtjes geslapen.
Ik had het voornemen kenbaar gemaakt vanmorgen even naar het werk te rijden om de collega's weer eens te spreken. Ondanks de moeheid heb ik dat toch gedaan. Het is altijd wederzijds goed elkaar weer eens aan tafel te spreken.
Vanmiddag ben ik toch maar weer even naar bed gegaan en vervolgens de traditionele vijdag-frietdag bij Cees en Marianne bijgewoond.
Ik hoop - en kijk uit naar - een nachtje doorslapen.

Na de 'drukke' dag van gisteren heb ik helaas vannacht bijna geen oog dicht gedaan. Ik heb bovendien ook nog in een rare kronkel gelegen. Gevolg: pijn in mijn rug, en ik heb het de hele dag koud (van de vermoeidheid?). Dat gecombineerd met een verkoudheid, maakt dat ik me niet echt in topvorm voel.
Positief is dat steeds meer trek in eten krijg. Ook vandaag heb ik een viertal kleine maaltijden genuttigd.
Verder niet veel te melden. Ga zo lekker op bed een paar uurtjes TV kijken en dan hopelijk lekker slapen.

Vandaag ben ik redelijk bezig geweest.
Vanmorgen kwam eerst de huishoudelijke hulp. Na anderhalf uur werken (van haar zijde) hebben we een bakje koffie gedronken en daarbij heb ik een plak koek genuttigd.
Vervolgens ben ik naar Dirksland gegaan, waar ik een afspraak met mijn oncoloog had. Hij had geen verder nieuws, het was meer een soort van afrondend gesprek waarin we hebben gekeken of en welke rol hij nog zou kunnen spelen. Toch weer confronterend.
Daarna ben ik naar Ineke gereden om daar mijn gezicht te laten zien. Op de terugweg naar huis ben ik bij de visboer gestopt en heb wat gebakken vis mee naar huis genomen. Niet te veel, maar wel lekker.
Vanavond had ik Kees en Els op bezoek; fijn ze te zien.
Daarmee kun je toch wel zeggen dat ik een actief dagje heb gehad.
Toch?

Ik kon vanmorgen al nauwelijks mijn bed uitkomen. Het duurde vrij lang gisteren voor ik in slaap viel, maar heb dat vanmorgen goed ingehaald.
Toch heb ik een moeizame start gemaakt, sterker, het wilde eigenlijk niet op gang komen. Dus heb ik wat achter mijn computer zitten klooien, medicijnen opgehaald en een boodschapje gedaan.
Vooral omdat ik wat minder vlees op mijn lijf heb en maar op een zij lekker slaap, heb ik vandaag behoorlijk last gehad van mijn schouder. Ik ben vanmiddag met een paar aspirines maar weer even een tukje gaan doen.
Ga straks ook maar weer bijtijds naar bed en ben hopelijk morgen weer wat actiever.

Een week verder en ik begin weer wat rust in mijn hoofd te krijgen.
De afgelopen week was, naast het zelf verwerken van de klap, ook een aaneenschakeling van emotionele gesprekken met vrienden en familie. Daarnaast moest ik een aantal zaken op de rij krijgen over hoe ik uiteindelijk deze wereld zal verlaten. Ik heb daar nu een redelijk beeld van en dat maakt dat ik me meer en meer kan richten op het zo goed mogelijk genieten van de rest van mijn leven.
Daarnaast lijkt ook heel voorzichtig een vermindering te ontstaan van alle bijwerkingen van het gif dat ik heb binnen gekregen. Ik heb vandaag wat makkelijker kunnen eten, zonder (tot nu toe) allerlei vervelende bijkomstigheden.
Dit alles geeft de burger, maar vooral mij, de moed om de komende tijd goed het hoofd te kunnen bieden.

Vandaag ben ik tussen de weekend was en bezoek van Niek en later Esther en Mart even in de auto gestapt. Ik had een tijdje geleden al een mooie oude schuur gespot en vandaag met een mooie wolkenlucht was het het moment om daar een paar foto's te maken.
Het is niet helemaal als normaal verlopen; daarvoor ben ik te moe. maar met een beetje manoeuvreren kon ik vanuit de auto toch mijn plaatjes schieten.

Verder heb ik me maar zeer rustig gehouden. Zorgen dat ik goed rust, zodat het allemaal wat beter kan gaan.

Normaal gesproken ben je op een zaterdag flink bezig, huis schoonmaken, wassen, boodschappen doen, (bij) vrienden op bezoek, en dan heb je een rustige zaterdag.
Als ik naar mijn conditie van de afgelopen dagen kijk, zouden die activiteiten een drukke week zijn. Dus ben ik vandaag best actief geweest.
Vanmorgen boodschappen gedaan, voor het eerst van de week!
Thuis die boodschappen opgeruimd en wat administratie gedaan.
Vanmiddag waren Ad en Jannie hier op bezoek, fijn, maar ook emotioneel.
Daarna kwam Ineke even langs. Ik had met haar al een tijdje alleen telefonisch contact gehad, dus ook dat was fijn en emotioneel.
Ik ben nu wel knap uitgepierd. Eet nog even een bakje aardbeien en duik dan gewapend met een afstandbediening mijn bed in.

Vorige week was mijn status 'Niet te behandelen, maar er is een mogelijkheid tot verlengen van de levensverwachting'. Maandag is die status veranderd in 'Niet te behandelen'. Punt.
Het is bizar hoeveel er met dat weglaten van een zinnetje verandert.
Eerst is er toch het barre besef dat je het niet gaat redden, de pogingen tot verlengen hebben toch stiekem een bijgedachte gehad dat het misschien nog wel goed kan komen, maar daar is nu geen sprake meer van.
Vervolgens moet je aan de slag met de dingen die ieder mens moet regelen, maar het liefst uit stelt. Ik moet nu nadenken over begrafenis, nalatenschap, niet behandelen en zelfs euthanasie. Ik wil dat nu ook doen, zodat die zaken zijn geregeld en ik het restant van mijn leven kan leiden zonder die ballast.
Dan veroorzaakt zo'n mededeling een dreun op mijn gezondheid, er is een deuk in de wil tot verder gaan. Er ontstaat twijfel over hoeveel zin het nog allemaal heeft. Uiteindelijk zal die twijfel wel weer minderen of verdwijnen, daar ben ik toch een te groot levensgenieter voor. Maar in de afgelopen dagen, waarin ik elk pijntje voel, emotioneel ben uitgeput, valt dat niet mee.
Maar gelukkig is er dat vangnet, dat o zo belangrijke vangnet. Mensen om me heen die het de moeite meer dan waard maken om toch weer een tandje bij te zetten. Het zal nog wel wat tijd kosten, maar ik kom er weer aan.

Ik voel me als een leeggezogen spons. Ik heb - misschien niet zo gek - nauwelijks puf om iets te doen.
Heb ook geen stof tot schrijven.
Ben moe en ga naar bed

De dreun van gisteren galmt nog zwaar na.
Het is niet zo gek, dat ik slecht heb geslapen.
Het is niet raar, dat ik nu elk pijntje voel.
Het is niet zo vreemd dat ik me de hele dag een beetje misselijk voel.

Het is een vreselijk goed gevoel dat ik put uit alle reacties, telefoon, sms, facebook, blog en gewoon op de thee. Het geeft me energie om de rug weer te rechten en door te zetten. Dat zijn wel even wat tijd kosten, maar ik hoop ook deze tegenslag gauw weer te kunnen beantwoorden met het op pakken van de draad: niet te veel vooruit denken, genieten van de momenten.
Het vangnet helpt me daar bij.

Op de achtergrond zingt De Dijk Hou me vast:

Vandaag kreeg ik de uitslag van de scan. Wat ik eigenlijk al een poosje voelde aankomen werd vanmorgen bevestigd: ook de Tarceva heeft niet geholpen bij het bestrijden van de kankercellen. En ook al had ik al zo'n gevoel, als dat dan wordt bevestigd is het toch een enorme dreun.
En weer start een rondje slecht nieuws brengen. Een rondje waarin je alleen maar vertelt dat je uitbehandeld bent, een begrip dat aan de ene kant helder en verpletterend is, maar waarvan de betekenis niet te bevatten is.

Ik ben thuis maar naar bed gegaan, heb de koptelefoon opgezet en al jankend een uur of twee muziek liggen luisteren. Ik zal wel een paar dagen nodig hebben om weer een beetje op te veren van deze klap.
Het vangnet is gelukkig onvermoeibaar in werking.

Op de achtergrond zingt 16 Horsepower: The Denver Grab

Ik had het gisteren al voorspeld, het is ook vandaag een tam dagje geworden.
De spanning voor de uitslag morgen grijpt me toch wel aan (gek h�); ik krijg dan toch een indicatie van de periode dat ik nog op deze aardkloot kan rondlopen. En hoe raar dat idee ook is, hoe onbevattelijk het effect van zo'n uitspraak, het houdt me nu wel heel erg bezig.
Goed, ik ga maar weer een nacht hopelijk goed slapen en ben blij dat ik morgenochtend al in het ziekenhuis moet zijn, zodat ik niet de hele dag tegen die afspraak hoef aan te hikken.

En nu maar duimen voor een goed resultaat.

Ook vandaag heb ik me rustig gehouden en, ik doe vast een voorspelling, dat zal morgen ook wel zo zijn.
Ik heb slechts de boodschappen gedaan, administratie bijgewerkt en even bij buurman Cees geweest.
Verder ben ik verkouden, loop dus te neusdruppelen en te niesen.
Het goede nieuws is dat ik het toilet ook vandaag behoorlijk met rust gelaten.

Voor mij was het vandaag een tam dagje. Ik voel toch de spanning voor de uitslag van de scan, en hou me maar erg rustig. Dus heb ik me vanmiddag lekker door Angelique laten reiki-behandelen. Dat geeft me ontspanning en hopelijk een goede nachtrust.
Verder hoop ik dat broer Ad nu snel op houdt met die ziekenhuisbezoeken, ik kan hem uit ervaring vertellen dat het thuis beter toeven is.

Ik heb nog al wat foto's opgeslagen. Ik gebruik daarvoor een paar schijven die intern dubbel zijn uitgevoerd, waarmee er dus van elk van die schijven ook een kopie is.
Maar die schijven raken vol.
Dus heb ik een nieuwe grote schijf gekocht, zodat die andere dubbel uitgevoerde schijven ontdubbelt kunnen worden en ik dus weer ruimte heb.
De boel staat nu kopie�n te maken en dan treedt er een spannende periode aan, er moet een nieuwe reserve kopie worden gemaakt. Dat duurt gauw een uur of 12 en in die tijd heb ik dus geen kopie, en moet er dus niks mis gaan, anders ben ik foto's kwijt.

Maar het zal wel goed gaan. Toch?

Dus niet.
Vanmorgen stond ik dus om half negen bij de balie van het streekziekenhuis. Het was vandaag de dag dat een scan van mijn longen moest worden gemaakt, en omdat bij de laatste bloedcontrole een nierfunctie net niet werkte zoals zou moeten, werd er wat extra aandacht aan die scan besteed. Het gaat dan vooral om de contrastvloeistof die wordt ingespoten. Dat spul is nogal sterk en dus een klus voor de neren om af te voeren. In mijn geval worden de nieren een handje geholpen door voor en na de scan de boel te spoelen.
Dus, dacht ik, negen uur spoelen, elf uur de scan, even na spoelen en om 1 uur ben ik weer thuis.
Dus niet.
Er werd van te voren vier(!) uur gespoeld, vervolgens de scan (duurde 10 minuten) en daarna weer vier(!) uur spoelen. Voor een scan van 10 minuten was ik dus van half negen vanmorgen tot half zes vanmiddag onder de pannen.

Nog iets meegemaakt vandaag?

Ik slaap wat af tegenwoordig. Ik kijk er niet van op, gezien de gezondheid, maar af en toe wordt het 's avonds wat later en lig ik de volgende dag gewoon tot een uur of tien te snurken.
Vanavond moet ik dus maar op tijd naar bed, want morgen loopt om zeven uur de wekker af omdat iemand heeft verzonnen dat ik me om half negen in het ziekenhuis moet melden voor een dagopname. En dat doen ze weer om mijn nieren een beetje in de gaten te kunnen houden na de aanslag met contrastvloeistof voor de te maken scan.
Balen, maar kennelijk moet het.

Volgens mij heerst er een ziekenhuis virus.
Schoonzus Jannie heeft er meer dan normaal veel tijd doorgebracht om haar knie te laten repareren,
Zus Nel gaat van het ene naar het andere ziekenhuis om ook haar knie te laten repareren,
Buurman Piet is vorige week door een ziekenauto opgehaald en ligt nog steeds in het ziekenhuis,
Nicht Monique moet wellicht in het ziekenhuis haar gebroken pols laten repareren,
Broer Ad brengt na een benauwdheidsaanval al een paar dagen in het ziekenhuis door,
Ik mag woensdag weer een dagje ziekenhuis doen, een scan van 20 minuten moet worden aangekleed met een dagje in de gaten houden.

Het heerst.