Energielek

Vorige week was mijn status 'Niet te behandelen, maar er is een mogelijkheid tot verlengen van de levensverwachting'. Maandag is die status veranderd in 'Niet te behandelen'. Punt.
Het is bizar hoeveel er met dat weglaten van een zinnetje verandert.
Eerst is er toch het barre besef dat je het niet gaat redden, de pogingen tot verlengen hebben toch stiekem een bijgedachte gehad dat het misschien nog wel goed kan komen, maar daar is nu geen sprake meer van.
Vervolgens moet je aan de slag met de dingen die ieder mens moet regelen, maar het liefst uit stelt. Ik moet nu nadenken over begrafenis, nalatenschap, niet behandelen en zelfs euthanasie. Ik wil dat nu ook doen, zodat die zaken zijn geregeld en ik het restant van mijn leven kan leiden zonder die ballast.
Dan veroorzaakt zo'n mededeling een dreun op mijn gezondheid, er is een deuk in de wil tot verder gaan. Er ontstaat twijfel over hoeveel zin het nog allemaal heeft. Uiteindelijk zal die twijfel wel weer minderen of verdwijnen, daar ben ik toch een te groot levensgenieter voor. Maar in de afgelopen dagen, waarin ik elk pijntje voel, emotioneel ben uitgeput, valt dat niet mee.
Maar gelukkig is er dat vangnet, dat o zo belangrijke vangnet. Mensen om me heen die het de moeite meer dan waard maken om toch weer een tandje bij te zetten. Het zal nog wel wat tijd kosten, maar ik kom er weer aan.