Archieven van december 2005

Alle lezers (en overigen)
Een heel goed 2006

Proost

Het dreigt vandaag dan echt winter te worden. Vanaf gisteren waait een frisse wind door weerkundigen-land en regent het waarschuwingen.
Voor vandaag werd gewaarschuwd voor een flink pak sneeuw gevolgd door ijzel. Dat is dus wel een waarschuwing waard. 'Het is maar beter niet met de auto op pad te gaan als het niet echt nodig is', werd gewaarschuwd. Dus als ik vanavond naar Groningen moet, dan neem ik gewoon de trein...
Alleen ook de NS schaarde zich in de rij met waarschuwers: Maak vandaag geen gebruik van de trein als dat niet echt nodig is!
'Waar zouden we zijn, zonder de trein' is toch die slogan van de NS?

Na het nieuwe objectief deze week is er nu ook een passende nieuwe body. Vandaag kreeg ik van de financi�el directeur toestemming om een Canon Eos 20d te kopen, een camera waar ik al maanden over loop te kwijlen. De combinatie van die camera met het nieuwe objectief is voor mij een droom die uitkomt. Nu moet ik het gaan waarmaken met nieuwe foto's.
Om mijn weblog staam binnenkort de eerste resultaten beschreven.

Ik had bijna al mijn verlof voor dit jaar al opgebruikt en had net niet genoeg over om deze hele week vrij te nemen. Dus vandaag naar het werk getogen. Wat een verademing: met de auto in goed 35 minuten op het werk in plaats van 1 uur en een kwartier. Je kon een kanon af schieten op de weg. Dat kanon heb ik vervolgens meegenomen naar binnen, want ook daar kon je het meerdere malen afschieten zonder iemand te raken. We zaten met vier mensen in een ruimte waar normaal gesproken zo'n 25 tot 30 man aan het werk is. Soms hunker je naar een rustige dag om allerlei werk te kunnen wegwerken, maar het kan ook te rustig zijn.
Ik had gelukkig nog een paar uur verlof over, dus ben vanmiddag toch maar wat vroeger naar huis gereden (met kanon, dat ook toen weer goed te gebruiken was).
De rest van het jaar ben ik vrij....

De afgelopen periode heb ik mijn hoofd gebroken over het maken van een keuze uit een aantal mogelijkheden om een stap verder in de foto apparatuur te zetten. Uiteindelijk waren er een binnen het beschikbare budget een drietal mogelijkheden:
1. Mijn huidige camera inruilen (verkopen) en een Canon eos20d aanschaffen.
2. Mijn huidige 100-300mm objectief inruilen en een Sigma 50-500mm objectief aanschaffen
3. Een 17-85mm objectief kopen ter vervanging van de standaard kit lens.
Optie 1 is vervallen, omdat dit op dit moment welliswaar een betere camera zou opleveren, maar ik nog steeds ontevreden over het standaard (kit)objectief zou blijven. Dus bleef de keuze tussen een nieuw 'standaard' objectief of een nieuw teleobjectief. Het is uiteindelijk de vervanging van de kit-lens geworden, omdat ik daarvan het meeste profeit heb.
Nu dan maar sparen voor de D20?

Vandaag de grote finale: het zes gangen kerstmenu met Jack en Suzanne.
Nu heb ik dat menu zelf in belangrijke mate samengesteld en ook de bijdrage van Yvonne was heel gebit-vriendelijk. Maar het is allemaal heel goed verlopen:
1. de carpaccio van zalm was om weg te zuigen
2. het timbaaltje met rivierkreeftjes was te verwerken met kleine lekkere bijtjes
3. de st-Jacobsschelpen smolten op de tong
4. de zeewolf zwom naar binnen
5. het reebiefstukje had bijna geen tanden nodig
6. In het ijs kon ik gewoon bijten
En daar waar er problemen dreigden werd alles met goede wijnen weggespoeld.

Daarna hebben Jack en ik een traditie in ere gehouden door de meiden met klaverjassen van tafel te spelen.

Vandaag Kerst gevierd bij Ad en Jannie met Ma Rijsdijk, de kinderen en aanhang van Ad en Jannie, Nel, Ank en Leen met Menno. We hadden allemaal een bijdrage geleverd ten behoeve van de eterij. Ad had in tegenstelling tot een vorige gelegenheid geen tijd gehad om pannenkoeken te bakken. Hij heeft het erg druk met de voorbereidingen gehad (moest helpen kijken of zo) en daarnaast de laatste tijd druk doende omdat hij de gelden van Ma tegenwoordig beheert.
Wel heeft hij in de aanloop naar het eten geholpen. Hij had onder andere de regie over de oven - steeds wel onder supervisie van Jannie, mocht de borden en schaaltjes klaar zetten (onder supervisie van Jannie). Ook na het eten heeft hij geholpen met afwas en opruimen. Hij heeft mij de speciale plek laten zien waar hij alles opbergt waarvan Jannie hem niet de juiste opbergplaats heeft geleerd. Kwam nog een oude buurman uit te voorschijn.
We hebben overigens heerlijk gegeten, lekkere soep, taarten, salades en een grand dessert. Omdat zowel Ad als ik suikerziekte hebben, hebben we van het nagerecht wat meer gegeten (als je suiker hebt kan je namelijk veel beter tegen zoetigheid).
De slotopmerking kwam van Ma. Nel heeft Ma namelijk thuisgebracht. Toen zij suggereerde dat dit �17,50 ging kosten (inclusief het omkleden voor de nacht) zei Ma, die de laatste tijd nogal vergeetachtig is: "Dat geld moet je maar bij je broer halen, maar ik betwijfel of hij je zal betalen".

Prettige kerst verders.

Elk jaar denk ik weer het zelfde: na de Kerst begint de oorlog of een hongersnood. De hele week al kopen mensen voedsel in als of het de komende weken niet meer te verkrijgen is. Kennelijk krijgt iedereen bezoek met Kerst, alleen die bezoekers hoeven dan toch geen boodschappen te doen?
Anyway, ook wij hebben ons steentje bijgedragen aan het herstel van de economie. Morgen gaan we bij Ad en Jannie de kerst-maaltijd nuttigen met een deel van de familie. We leveren daartoe allemaal een culinaire bijdrage. Overmorgen krijgen we Jack en Suzanne op bezoek en dan schotelen we ze een gang of zes voor.
De komende dagen doe ik verslag van dit eet-avontuur-met-nieuw-gebit (3 keer woordwaarde).

Voor een ieder:
Fijne Kerstdagen

Dat moet de bloemist hebben gedacht toen Yvonne langs kwam voor een roos.
Het resulteerde er in dat Yvonne thuis kwam met lege handen, maar dat Nicolien er met de bestelwagen achteraan kwam rijden en vervolgens een doos of tien aan spullen binnendroeg. Er zat van alles bij, voornamelijk spul dat de bloemenboer niet meer in zijn winkel wilde hebben. En dan zal je zien dat Yvonne net langs komt. 'Een koopje had ze'; zei ze.
Ze heeft nu voor heel 2006 kadootjes binnen.

Maar ze is wel lief hoor.

Na gisteren uitsluitend vochtig eten te hebben genuttigd, heb ik vandaag mijzelf tegoed gedaan aan een bordje cruesli. En dat was best spannend. In het algemeen is het dikke soep, dus dat was wel weg te krijgen, alleen af en toe moest er gekauwd worden. En dat viel nog niet mee met die nieuwe kunststof eettafel in mijn mond. Vanmiddag heb ik al een paar boterhammen gegeten. Kortom, ik ben al volop in training om straks met de kerst mee te kunnen schranzen.
En nee, we hebben geen vijf gangen soep.

Vandaag is mijn bovengebit (of wat daar van over was) verwijderd. 't Was wel spannend, maar ook zo gebeurd. In een paar flinke halen werd de bovenkaak leeggetrokken en voorzien van een kunstgebit. En nu maar wennen. E�n ding is wel herkenbaar, ik slis weer net als vroeger. Maar dat heb ik toen afgeleerd, dus dat zal nu ook wel weer lukken.
In januari wordt een start gemaakt met deel twee: de onderkaak. Daarna kan ik weer spare-ribs eten, nu nog maar even soep en met de kerst niet kluiven.

Vandaag een nieuwe mijlpaal in mijn leven bereikt. Nadat ik zo'n eenenvijftig jaar geleden voor het eerst heb geklappertand met eigen tanden, heb ik dat vandaag voor het laatst gedaan. Ik heb de afgelopen twee dagen een cursus gevolgd in het mooie Bilthoven. Aangezien dat Bilthoven midden in fileland ligt, ben ik er op de motor naar toe gereden. Gezien de temperaturen niet echt een plezierrit, gezien de files wel. Ik heb het record filepasseren verbeterd.
Maar ook al ben ik dan nog zo'n bikkel, ik moet toegeven dat ik het erg koud heb gehad en dus klappertandend thuis kwam. Het historische moment is gelegen in het feit dat morgen mijn bovengebit wordt vervangen door beter functionerend gebit, bestaande uit neptanden. Nooit zal ik dus meer met mijn eigen tanden klappertanden.

Uit het Groot dictee der Nederlandse taal:
De door treiterijen geteisterde anchorman die in beeld kwam, was het door Jan en alleman voor overgelopen farizee�r versleten kijkcijferkanon; hij werd door onze kunstenmaker beschouwd als bijdetijdse ambassadeur van de jansaliegeest die het janhagel abusievelijk voor excentriciteit verslijt.

Zelf was dit op zijn eigen idee-fixe terende product van de boh�me ook geen casanova meer; maar zoals zijn muze in een geforceerd up-tempo de wijnfles en de kurkentrekker binnenbracht, deed zij hem verlangen naar de nymfomane gepiercete lolita naast wie hij zich kortgeleden nog terneervlijde.

Ik ben blij dat ik niet van die moeilijke woorden hoef te gebruiken.

Vanmiddag hebben we bij Klaaske en Herman het verslag gekregen van hun verblijf in Vietnam. Naast trotse grootouders (100 foto's van hun kleinkind) hebben zij ook de toerist uitgehangen. Prachtige foto's van een prachtig land.
Wat wel opviel was, dat naast de 100 foto's van hun kleinkind er ook ongeveer 100 foto's van tafels met eten te zien waren; de overige 800 foto's toonden land en familie. Het was wel een jaloersmakende reis. Vietnam ziet er prachtig uit, het is daar goed toeven. Gelukkig is het een eind vliegen, hetgeen mij ervan weerhoud om al te serieuse plannen in die richting te maken. Als ik al een eind ga vliegen kies ik toch voor (een bezoek aan familie in) Australie (wie weet Marius komt het er nog eens van).
Volgende verslag wordt van Herman, als hij naar Suriname gaat. Althans ik hoop dat hij naast het werk ook een beetje aan het land toekomt.
Het zijn globetrotters die Klaaske en Herman.

De winter is nu echt aan het oefenen voor een witte Kerst. Ik heb nog niet gekeken hoe het in diep verweg in Oost-Nederland is, want als er ergens iets van sneeuw dreigt, ligt daar al een pak van 12 cm of meer. Maar bij ons waren het wat schamele pogingen. 's Morgen lag er iets dat op sneeuw leek, maar dan al in ver gedooide vorm - je kent het wel, van die drab. Voor de rest van de dag viel er hagel, bevroren sneeuw of zo iets. Moest je wel snel kijken want het was weer zo weg.
Voor mij hoeft het overigens niet, ik heb het niet zo met die sneeuw. Het is wel een mooi gezicht hoor, maar dat duurt maar zo even. Dan beginnen mensen het aan de kant te schuiven of er pekel over heen te gooien, waardoor het al weer snel veranderd in van die bruine blubber.
Laat maar, ik koop wel een kerstkaart.

Gaap....
Niets meegemaakt vandaag.
Morgen beter

Vanmorgen met mijn hoofd vol snot naar de tandarts; ik wilde de planning voor volgende week niet in gevaar brengen. Onderweg waarschuwde de Opel me voor te lage bandenspanning. Dus onderweg maar even gestopt om te controleren. Bij het oppompen van de band ging er iets mis, alle lucht liep er uit, iets met het ventiel. Ik zag ook een spijker in de band, dus dat werd een band wisselen. Ik deed er iets langer over dan de 5 seconden in de Formuile 1 teams, maar binnen 10 minuten reed ik weer.
Bij de tandarts was ik in een minuut weer buiten, bovengebit passen en alles was OK. In tegenstelling tot wat ik dacht gaat het wisselen in twee sessies, volgende week wordt de bovenkaak opnieuw gestoffeerd, daarna een planning voor de onderkaak.
Dus maar even naar huis gekropen, zo'n thuisbrenger schiet niet op.
Bij de bandenboer bleek ook het ventiel kapot, hij kon dat niet maken, want dit was een ventiel met hersens - het kan aangeven dat de bandenspanning te laag is - en moet dus bij Opel gekocht worden. Bandenboer zei wel dat de voorbanden versleten waren, dus gaat morgen of zo wel geld verdienen.
Ik kon dus naar de Opel dealer kruipen, die had een nieuw ventieltje liggen en heeft dat gemonteerd. Daarna moest de de auto verteld worden dat het ventiel het weer doet, anders blijft hij mopperen dat er iets kappot is. Ben blij dat hij dat mopperen niet met vuil doet.

Ik werd gebeld door Ineke. Zij is naast een goede vriendin ook eigenaar van een kledingzaak. Daar help ik haar met het gebruik van de computers en heb ook wat programma's gemaakt. Dus als er iets niet gaat zoals het hoort ben ik naast vriend ook Helpdesk.
Vandaag werd een probleem met telebankieren gemeld. Ineke had een nieuw wachtwoord ingevoerd en was zich niet geheel bewust van die wijziging, waardoor het bankieren was geblokkeerd. De bank helpdesk vertelde haar dat het programma opnieuw moest worden geinstalleerd - wat achteraf helemaal niet nodig bleek. Gelukkig heeft Ineke mijn hulp ingeroepen, want toen we gezamenlijk naar het probleem aan het kijken waren, was Ineke aan het onderzoeken wat er met de CD met programma moest gebeuren. Zij had geen andere oplossing dan hem in de floppy-drive te stoppen en zou in paniek zijn geraakt omdat ook zij tot de conclusie moest zijn gekomen dat die CD daarin nooit ging passen. Het CD-laatje was een openbaring voor haar.
Gelukkig vind ik het helemaal niet erg haar te helpen.

We hadden al een paar keer problemen met onze nog geen 1 jaar oude televisie. Op onverklaarbare wijze weigerde hij af en toe dienst. De leverancier kwam hem dan ophalen, zette het ding in zijn winkel aan en dan functioneerde alles weer gewoon.
Na de tweede keer is het apparaat opgestuurd naar Sony (spelend en wel) en ook daar is niets gevonden dat de fout verklaren kon. Wel is een kleine reparatie aan een voeding uitgevoerd. Vol vertrouwen hebben we het ding weer aan de muur gehangen en is hij een paar weken blijven spelen.
Vorige week kwam ik thuis en zat Yvonne weer sip te kijken naar een noodtv. Het apparaat was weer 'dood' vertelde ze, de leverancier had dat ook geconstateerd en zou kijken wat er aan te doen was. Overigens toen ik het apparaat een aai over zijn bol had gegeven en een paar keer aan en uit had gezet (ik heb ervaring met pc's) deed hij het opeens weer.
Maar, oh verrassing, vandaag werden we gebeld of het gelegen kwam een nieuwe tv te komen ophangen. Sony had op aandringen van de leverancier besloten dat het omruilen voor een nieuwe de beste oplossing was.
Bedankt Sony en bedankt meneer van Loon.

Het jaarlijkse ritueel rondom de kerstboom is weer begonnen. Als altijd wil Yvonne zo rond eind november een kerstboom in huis, die dan tenminste tot februari van het volgende jaar moet blijven staan. En als altijd probeer ik de aanschaf van een boom zo lang mogelijk uit te stellen en het verwijderen zo snel mogelijk te realiseren.
In de loop der jaren heeft zich dus rondom de kerstboom een ritueel ontwikkeld: Yvonne koopt een boom, ik scheld dat het te vroeg is en dat de hele auto vol met aarde en stukken boom ligt. Vervolgens zet ik de boom in huis, klaag over de hars op mijn handen. Daarna help ik Yvonne met het uit de knoop halen van de lichtjes-snoeren en bezweer haar dat dit de laatste keer is: ze moet de lampjes maar netjes opruimen. En uiteindelijk kent gezelligheid geen tijd.
Dit jaar echter een grote doorbraak. Toen ik thuis kwam lag er een boom in de tuin, die echter niet in onze auto is vervoerd, maar thuis bezorgd is.
Ik ben nu helemaal van mijn a propos! Niks om over te schelden. Hoe moet dat nu verder? Straks ga ik helpen optuigen.....

Vandaag bij broer Ad het kerstmenu besproken. Als ook tijdens een vorige gelegenheid zijn de taken goed verdeeld. Wij (Nel, Jannie, Ank, Yvonne en ik) gaan koken, Ad schrijft op wie er wat moet doen. Vorige keer nam hij ook het bakken van flensjes nog voor zijn rekening, maar dit jaar wist hij ook dat te voorkomen.
Ook Ma, die er bij was, zij niets te koken: dat moesten wij maar doen.
Na deze belangrijke bijeenkomst ging Nel Ma naar huis brengen. Ze waren lopend, dat wil zeggen Nel liep en duwde, Ma zat in een rolstoel. Zelfs op straat hoorde ik haar nog lachen nadat Ad met haar in de rolstoel door de tuin aan het racen en wheelien was geweest.
Zo'n lach doet een mens goed.

Vandaag was het zover: mijn eerste toertocht, de snertrit.
Om 1 uur met zo'n 45 man verzamelt en de route uitgedeeld. We zijn in groepjes vertrokken, wij als een van de laatste groepen, de groep van drie: Cees op zijn racer, Gerrit op een honderd jaar oude Honda en ik op mijn Speedtripple. De rest was dus allang weg, maar wij waren als eerste op de eerste tussenpost. Zeker een afslag gemist, want wij hadden de warme chocolade al op toen de rest verscheen.
De tweede etappe hebben we in een grotere groep gereden. Tot aan de visafslag in Goedereede keurig bij elkaar gebleven. Daar even van het uitzicht genoten, wat verdwaalde collega's opgevangen en genoten van het opstoken van Cees zijn achterband.
Omdat het donker ging worden en Cees geen verlichting had - ofwel Cees had het koud en ik ook - zijn we naar Oude Tonge gereden, de auto opgehaald en van de snert gaan genieten.
Volgend jaar weer??????

Hij is er! De nieuwe iMac G5 20" met 1,5 Gb interne geheugen. En zoals het hoort: uit de doos, inschakelen en binnen 5 minuten op het internet. Klasbak.
Ook Cees heeft een nieuwe computer: een laptop met 17" en 1 Gb intern geheugen. Ook niet verkeerd hoor. Alleen op het internet komen duurde wel even. Na een half uur klooien en zoeken heb ik mijn iBook er maar bij gehaald. Daarmee kwam ik, in tegenstelling tot zijn oude windoze bak, wel op zijn access point om de boel bij te werken. Maar nog steeds geen verbinding vanaf zijn laptop. Na nog een kwartier hadden we een schakelaar gevonden waarmee je de draadloze netwerk kaart kon uit- en inschakelen. Fijne optie, alleen in het handboek niets over te vinden!
Maar goed, al is het geen Apple, wel een aangenaam ding.

Voor Peter: het is nu begonnen!

De brandweermannen zijn boos.
Het schijnt zo te zijn dat zij het recht om op hun 55ste vervroegd met pensioen te gaan (in verband met jaren zware arbeid) dreigen te verliezen. Nu kun je zeggen dat er een neiging aanwezig is om iedereen wat langer te laten werken, in Engelenand en Duitsland wordt openlijk gesproken over werken tot je 67ste, dus waarom brandweermensen niet (met aangepast werk (kantoor) vanaf hun 55ste). Daar tegenover staat dat heel lang continudiensten draaien best wel gecompenseerd mag worden.
Anyway....de brandweer is boos. Maar die boosheid wordt uitgevochten over de rug van mensen die niets kunnen doen aan het oplossen van het arbeidsconflict. Wegblokkades en langzaamaan rijden veroorzaken files van 24 km en langer. Het kostte mij gisteren 2 uur voor een rit die normaal gesproken in drie kwartier te doen is en ik stond nog niet eens in de langste file.
Kennelijk moet overheidspersoneel hun conflict altijd over de hoofden van de rest van de Nederlanders uitvechten en dat is iets waar ik niet zo goed tegen kan. Als havenarbeiders staken treffen zij daarmee rechtstreeks hun werkgever, daarmee hebben zij een rechtstreekse relatie met het conflict, en maken zij hopelijk ook de afweging of veroorzaakte schade in verhouding is. De schade die brandweerlui aanrichten kan niet worden verhaald op de overheid, dus het zal ze een zorg zijn dat ik en met mij vele anderen uren in de file staan. De veroorzaakte puinhoop is hun wapen in hun strijd. Helaas is die strijd niet de mijne.

Wat is dat toch met de nieuwsgierigheid van mensen.
Vanmorgen was er een ongeluk gebeurt op de A29. Zeer ernstig: de snelweg was afgesloten vanuit de richting Rotterdam. In de richting Rotterdam kun je dan rekenen op een vette file, omdat iedereen zo nodig moet kijken wat er aan de hand is. Zelfs de geplaatste schermen helpen niet. Zo er al iets te zien is, zijn dat vaak zaken die je eigenlijk niet wilt zien. Maar nee, in de remmen om te kijken of er iets van sensatie valt op te vangen.
Zelfs in de avondspits was het druk, ook toen hoopte men kennelijk een glimp op te vangen van de gebeurtenissen van deze morgen. Kennelijk moeten we ons vergapen aan de plek waar een persoon om het leven is gekomen.
Ik word ziek van dit ramptoerisme.

Vandaag zag ik, toen ik Nadir ging uitlaten, de eerste kerstboom al staan. Ik was daar redelijk door verrast, omdat het voor mijn gevoel net Kerstmis is geweest. De tijd vliegt voorbij. Daar zijn ook twee spreuken aan verbonden: 'Hoe ouder je wordt, hoe harder je naar je dood toe rent', en 'De tijd vliegt als je het naar je zin hebt'.
Daarnaast is door de zachte nazomer en het tot nu toe ontbreken van de winter (op Haaksbergen na dan) er ook nog geen gelegenheid geweest om in de feestdagenstemming te komen.
Kortom, de dagen volgen elkaar in een veel te hoog tempo op.
Nu maar hopen dat ik 120 word want ik word ouder en ren dus, en opdat ik het naar mijn zin heb, vliegt de tijd nog eens ook.

Nederland dicht,
maar ik niet.
Nederland rijmt.
maar ik niet
Nederland pakt uit,
maar ik niet
Nederland maakt surprises
maar ik niet
Nederland viert,
maar ik niet
Ik denk aan mijn vader

Vandaag ben ik met Cees bezig geweest zijn site een beetje op te knappen. Hij had al een tijd geen aandacht besteed aan de inhoud, maar had nu wel een paar ideeen. Enthousiast aan de slag, want met Mambo kan alles. Dat is ook wel zo, maar ff een logootje maken heeft niets met Mambo te maken, maar met grafisch ontwerpen. Kan ik dus niet, vind ik ook niet leuk.
Uiteindelijk hebben we wel iets eenvoudigs kunnen brouwen.
Vervolgens op zoek naar hulpmiddelen om met logo's en snelkoppelingen aan de slag te gaan. Ook dat is - als het niet recht toe recht aan is - een tijdrovend gebeuren.
Het blijkt maar weer eens dat een standaard pakket leuk is, maar als je wat meer wilt zul je toch in de techniek van Style Sheets en meer van die grappen moeten duiken.
Maar ach, het heeft ons van de straat gehouden.

Vervolgens hebben we afgesproken om naar de verkiezing van de motorsportman van het jaar te gaan. Alleen die verkiezing, dat was gisteren....

Je moet alles eens geprobeerd hebben. Nu zijn er dingen die ik liever niet probeer, maar die zet ik dan maar onder aan mijn lijstje.
Maar in het kader van de verwatting ga ik volgende week aan een motor toertocht meedoen. Jazeker, ik heb zelfs aan Cees, die ook meegaat, voorgesteld om allebei een chopper te huren, maar - zo zei Cees - er zijn grenzen. En eigenlijk heeft hij ook gelijk. Maar anyway volgende week gaat deze stoere bink met een man of 40 de snertrit rijden.
En stoer wordt het, want zoals Jeremy Clarckson als eens zei: 'Motorrijders zijn mannen die zich in het leer kleden, andere mannen in leer gekleed ontmoeten en een sinas drinken in de bar'.
Ik hou je op de hoogte van de gebeurtenissen.

Er loopt een rode draad door de verhalen van de afgelopen dagen. Kennelijk gaan de jaren toch tellen, koud op de motor, kachel aan in de auto, mij afvragen of ik een watje aan het worden ben en vandaag....
1. Vanmorgen heb ik twee happen plastiek genomen om een mooie afdruk van - wat rest van - mijn gebit te maken. De voorbereidingen voor het, zoals de tandarts opwekkend vertelde, in twee klappen verwijderen van mijn tanden en invoeren van het glas naast het bed.
2. Vanavond zijn we naar het eindejaarsfeest van mijn werk geweest. Een mooie lokatie, het feest werd gehouden in de Laurenskerk. Maar de pret werd snel bedorven, toen een hip hop band moest proberen piano te spelen. Ik ben vroeger te veel naar concerten geweest en ben nu een beetje doof. In zo'n ambiance - veel mensen en harde muziek - houdt het voor mij op. Ik kan geen geprek meer voeren, want ik versta niemand meer. Dus maar wat vroeger naar huis.
Als ik dan geen watje wordt, wordt ik misschien een ouwe sukkel??

Ik had het vandaag koud, heb zelfs de verwarming wat hoger gezet.
Ik ben van de week een paar keer op de motor naar het werk gegaan en had het onderweg vreselijk koud.
Ik vandaag met de BMW naar het werk gegaan en ondanks het feit dat er een bleek zonnetje scheen, reed ik met het dak dicht.

IK WORD TOCH GEEN WATJE?