Archieven van januari 2006

Vandaag is tante Barrie begraven. Het was een mooie begrafenis met veel wijze woorden. Tante Barrie is herdacht als een zorgzame moeder en zuster, die midden in het leven stond. Een beeld dat wel correct is, vind ik.
Alhoewel ik mij leukere omstandigheden kan voorstellen, was het wel weer fijn om familie te zien. Terwijl ik vroeger zo'n familiemens was, heb ik de laatste 10-20 jaar weinig familie opgezocht. Hoe dat komt: weet ik niet, het is nu eenmaal zo. Na zo'n dag als vandaag bevreemd met dat, want ik vind niemand echt heel onaardig en heb - met de ��n meer dan de ander - plezierig gesproken. Niet dat ik nu ineens een fanatiek familieman ga worden, maar het door Barbara (kies maar welke) geopperde idee weer eens onder plezierige omstandigheden bij elkaar te komen trekt mij wel. Vraag mij echter niet het te organiseren, want ik weet soms op een re�nie te verschijnen zonder dat ik weet voor welke club dat was.
Ik vond het wel heel leuk te horen dat dit blog ook door de nodige neven en nichten wordt gelezen, een gedachte die mij inspireert en motiveert door te blijven gaan met dit weblog.
Ben ik toch een familieman...

Zo af en toe wil ik wel eens proberen in het grijze circuit wat spul van het internet te plukken. Elke keer als ik dat echt probeer gebeurt er wel iets, waardoor ik weer af haak. Een paar voorbeelden:
Ik wilde eens kijken of Virtual PC op mijn nieuwe Mac acceptabel werkt. Ik heb een legale versie, maar die draait niet op mijn G5. Dus alvorens een upgrade aan te schaffen eerst maar eens proberen. Ik zoek dus Virtual PC op, voer een download uit: en na een ingewikkelde installatie zie ik een melding dat ik een probeer versie heb, die juli 2004 is verlopen....
Ik ben nieuwsgierig naar Aperture van Apple. Dus toen ik het in Limewire kon vinden, dacht ik: Downloaden en kijken of het �500 waard is. In spanning het laden af zitten wachten. Eindelijk klaar, installeren: blijkt het gewoon Photoshop te zijn.....
Photoshop CS2. Ook eens kijken of dit een hebbeding is: heb ik uiteindelijk via het illegale circuit de probeer versie die ik bij Adobe en honderd verschillende tijdschriften ook kan krijgen...
Vorige week naar de film Munich geweest. Ga ik op DVD aanschaffen zodra hij te koop is. Maar voor die tijd wil ik hem nog wel eens bekijken. Dus filmpje laden. Na een dag is ie binnen. Ik klik en zie een melding dat mijn Quicktime aanvullende plugins nodig heeft. Welke wordt er niet bij gezegd. Geen filmpje dus.....
Ik denk dat ik gewoon te braaf ben om alle trucjes te kennen. Blijf maar braaf ook.

Zo op de laatste dag van het weekend is het wel lekker om een beetje uit te slapen. Gisteren kwam het daar niet van omdat ik met Niek haar vader naar de internet-aansluiting van Niek moest kijken. We hadden om 10 uur afgesproken en ik was die nacht daarvoor pas om ��n uur van de film terug.
Dat internet probleem was gelukkig snel opgelost nadat we ontdekt hadden dat vader Thijs de kabeltjes op de splitter verkeerd had aangesloten.
Dus vandaag maar uitslapen. Maar dat ging ook niet door, want we moesten vanmiddag op visite en Yvonne wilde daarvoor naar Blijdorp om met haar nieuw verworven kamera (Sony P200) dierenfoto's te maken. Voor die tijd moest ik nog de vaatwasser leeghalen, twee wassen draaien, de kattebakken verschonen en stofzuigen. Stofzuigen heb ik niet gedaan, maar de rest wel.
't Was lekker wandelweer, dus een goed uur in Blijdorp doorgebracht, en nu op mijn laptop het blog bijwerken: Yvonne zit foto's te bewerken op de 'grote' computer.

Afgelopen donderdag is tante Barrie overleden. Zij was de oudst levende zus van mijn vader en zou dit jaar 87 jaar oud zijn geworden. Mijn moeder woonde de laatste jaren in het zelfde tehuis voor oudere mensen als tante Barrie en zij trokken vaak samen op.
Tante Barrie was een sterke vrouw. Ik wens Kees, Marianne en kinderen en de rest van de familie veel sterkte toe bij het verwerken van dit verlies.

Soms wordt je wel eens aangenaam verrast.
Vandaag kreeg ik een e-mail van mijn server provider. Ik had vorige week wat problemen met e-mail en updates op mijn webserver, waarvoor ik hulp bij oplossen had gevraagd. Nu maakt mijn provider op mij altijd een indruk van een dozenschuiver plus te zijn; zeer ge�nteresseerd in verkopen en minimale ondersteuning. Als je een vraag stelt krijg je altijd wel een antwoord, maar altijd net voldoende. De e-mail van vanmorgen bewees mijn ongelijk. Zij hadden op basis van vragen een uitgebreider onderzoek gedaan en kwamen met een aantal zaken die alleen konder worden aangegeven na grondig kijken op mijn server. Goed zo, jongens.
De tweede verrassing was een bioscoopbezoek met Nicolien. Dat ik met Niek naar de bioscoop zou gaan was op zich geen verrassing, zij had me dat als verjaardagscadeau beloofd en die belofte is ze vandaag nagekomen. Helaas had Yvonne te veel last van uitlopers van een buikgriep om mee te gaan. Ik ben al jaren niet in een bioscoop geweest, die kleine ongemakkelijke stoelen bevalt me niks. Maar de huidige bioscopen zijn behoorlijk comfortabel, veel beenruimte, brede stoelen en een bekerhouder. De prijs van een bioscoopkaartje viel mij ook niet tegen (alhoewel ik niet hoefde te betalen). Ik heb wel gezien dat het geld wordt verdiend met hapjes en drankjes. De film (Munich) een aanrader. Je weet wat er gebeurt, de film is immers gebaseerd op waar gebeurde feiten, maar toch zit je van begin tot eind geboeid te kijken. Indrukwekkend en zeer voor herhaling vatbaar.

Communiceren is belangrijk. Ik doe bijvoorbeeld op dit weblog niet anders. Zeker als dingen niet helemaal duidelijk of overzichtelijk zijn, is communiceren heel belangrijk. Als je een dienstverlenende functie hebt, is communiceren ook heel belangrijk. Door goed en helder te communiceren laat je zien dat je je klanten serieus neemt.
De RET heeft daar zo zijn eigen beeld bij. Ik zat vandaag in de metro. Op het station Eendrachtsplein stonden we al wat langer stil dan nodig is voor in- en uitstappen. Vervolgens gaan alle lichten uit, alle deuren gaan open en de bestuurder loopt door de metro met de mededeling aan de passagiers (RET: dat zijn nu je klanten): Allemaal uitstappen. Niet vertellen waarom we uit moeten stappen, wat we geacht worden vervolgens te doen, nee hoor Uitstappen nog net niet in het Duits.
Als iedereen vervolgens afwachtend op het perron staat, rijdt de metro weg; geen storing dus.
Na enkele minuten volgt een mededeling op het perron: er is iets met een brandmelding, waardoor de metro niet rijdt. We kunnen met de tram verder. Waar en welke moeten we zelf maar uitzoeken.
De RET is kennelijk een bedrijf dat met trams, bussen en metro's rijdt, waarbij passagiers een lastige bijkomstigheid zijn.

In mijn vakgebied (automatisering) is het een voortdurende strijd tegen de idioterie om alles bij de Engelse naam te noemen, ook die zaken waar uitstekende Nederlandse namen voor zijn. Voorbeelden Backup in plaats van reservekopie, memory in plaats van geheugen, hard disk in plaats van harde schijf. In de functie benaming hebben we het over Operations in plaats van beheer, change in plaats van wijziging en ga zo maar door. (Hier zul je wel van smullen Marius!)
Ook in het 'gewone' taalgebruik sluipt de idioterie er in. We hebben het tegenwoordig over even je mind op maken en we gaan even chillen. Reclames over een Tom Tom a gogo met touchscreen.
Nee, zei ik onlangs tegen Yvonne, Kijk naar die Belgen. Die praten over een alle terrein fiets in plaats van een mountain bike. Totdat ze in het nieuws op de tv een bericht hadden over een hold-up.

Ik weet het ook niet meer....

Vandaag in de metro weer iets van nieuwe technieken meegekregen. Een stel jongens stond met een soort van gettoblaster muziek te luisteren. Alleen die muziek kwam uit een mp3-speler met een FM-zender eraan gekoppeld.
Mooi, maar wel erg omslachtig: zo'n gettoblaster zou toch gewoon een cd-speler kunnen bevatten en een cd-speler kan toch ook mp3 afspelen. Kun je dat ding gewoon in de tuin gebruiken en met een stel oordoppen in van je mp3 speler in de metro genieten. De twee combineren lijkt mij wat overbodig. Of spreekt hier een oude lu.....?

.....met mijn (restant) tanden op elkaar.
Moest vanmorgen naar de tandarts. Even plastic happen voor de volgende pasronde. Afijn, ik zat net in die stoel, toen hij met een verdovingsspuit begon te zwaaien. Oeps, dacht ik, wat gaat er nu gebeuren. En even later werd er met een apparaat flink tandsteen verwijderd en nog even later was ik mijn voortanden kwijt en een drietal hechtingen rijker.
Ik moet nu nog wel een week of vier met die extra ingang rondlopen, want pas volgende week begint de echte meet en pas sessie voor een brug, plaat of hoe zo'n ding dan ook heet. Voor die tijd moet de kaak genezen van de trekkerij.
Maar, als gezegd, ik kan mijn tong nu uitsteken en tegelijkertijd mijn kiezen op elkaar houden. Wat zal ik dat missen over vier weken.

Ben vandaag toch maar even naar Blijdorp gegaan, ondanks de bakken met foto's, die ik nog te bewerken heb.
Ik wilde de Amoerpanter nog een keer fotograferen tijdens het voederen.
Ik dacht dat ik zo'n ervaren Blijdorp bezoeker ben, dat ik precies weet wanneer de dieren worden gevoerd.
Ik moet me beter voorbereiden.
Heb wel - onder andere - een paar mooie foto's van een Sperweruil.

Vanmorgen heb ik weer een rondje met kamera gedaan over het eiland. Op een gegeven moment zag ik een aantal jagers. Ik ben even gestopt om te kijken, ben niet zo enthousiast over het schieten, maar vind het wel altijd mooi jachthonden aan het werk te zien. Toen ik vroeg of ik wat foto's mocht maken, moest ik eerst uitleggen dat ik daar geen slechte bedoelingen mee had. Vaak worden jagers kennelijk geconfronteerd met mensen die foto's maken, met de bedoeling de jagers in een kwaad daglicht te stellen. Ik heb uiteindelijk geen foto's van de jagers gemaakt, maar wel van de hond: een prachtige Duitse Staander Langhaar.
Iedereen mag zijn mening over het jagen hebben, ik kan niet anders constateren, dat deze mensen met meer respect voor beesten omgaan dan de mensen in een slachthuis en meer respect voor de natuur hebben dan menigeen die zijn rotzooi in het bos achter laat. Zolang ze niet voor de lol knallen, mogen ze van mij.

Dat was weer wennen om een hele vrijdag te werken. Het afgelopen jaar heb ik mijn ATV benut door elke vrijdagmiddag vrij te nemen. Op zich was dat wel prettig, alleen zo'n halve vrije dag is toch niet zo heel effectief. Dus dit jaar heb ik mijn rooster aangepast: een maal in de twee weken een vrije vrijdag. Vorige week was de eerste (in de eerste week heb ik wat vrije tijd opgenomen). Dus deze week moest ik voor het eerst in lange tijd de hele vrijdag werken. En omdat vele op vrijdag geheel of gedeeltelijk vrij zijn is het op vrijdagmiddag behoorlijk rustig. Het is dus zaak om wat klussen te hebben, waarmee je zonder dat je anderen nodig hebt aan het werk kunt. Anders is het een taaie bedoeling.
Volgende week vrijdag weer lekker vrij.

Ik ben de laatste tijd behoorlijk met kamera's en aanverwanten bezig geweest. Zoals eerder gemeld heeft dat geresulteerd in de aanschaf van een semi-professionele digitale spiegelreflexcamera. Dat ding is me mooi.....en kan veel.....wel 5 beelden per seconde!!!
In 1973 kocht ik mijn eerste spiegelreflex kamera: een Olympus OM1. Ik had er ook een winder bij, de motordrive kon ik niet betalen. Met die motordrive kon je 5 beelden per seconde maken. Je kon ook een 360-opname achterwand aanschaffen.
Als je dan even vergelijkt: een film (kleinbeeld) komt overeen met ongeveer 12,5 megapixel. Met die oude OM1 kon je dus 5 beelden per seconde, 360 opnames achter elkaar maken van 12,5 megapixel. Met de duurste Canon (eos 1ds mk II: �6500) kan je 5 beelden per seconde, 11 opnames achter elkaar van 16 megapixel maken. De techniek van nu begint dus de techniek van peil 1973 te benaderen, alleen die Olympus was (ook relatief) een stuk goedkoper.
Hoezo technische vooruitgang? Of ben ik nu ouderwets.

Vandaag heb ik gebruik gemaakt van de metro om binnen Rotterdam op een werkplek terecht te komen. Toen ik vanavond op de metro stond te wachten kwam er een man op mij af die de prullenbak begon te inspecteren. En dat ging niet om de technische staat, maar om de inhoud. Niet tevreden met wat hij daar aantrof, wendde hij zich tot mij met de opmerking dat hij al vijf nachten niet had geslapen en ook al een paar dagen niet had gegeten. Of ik hem wat geld wilde geven, zodat hij eten kon kopen.
Ik heb hem niets gegeven. Ik gunde hem namelijk niet het voordeel van de twijfel: dat geld wordt besteed aan alcohol of drugs, eten kunnen ze meestal wel bij diverse instellingen krijgen.. Daarnaast zie ik wel meer kansarme mensen, maar die nemen de moeite om autoruiten schoon te maken (in weer en wind) of een straatkrant te verkopen. Die mensen ben ik geneigd ook zonder tegenprestatie wat geld te geven, in tegenstelling tot mensen die alleen hun hand maar ophouden.
Aan de andere kant is het toch wel erg, dat er mensen zijn, die op zo'n manier door het leven moeten, verlaten van God en vaderland en niemand die zich om hen bekommerd.
Tja, het is verkiezingstijd, dus vanuit de politiek hoor je geluiden dat er geld beschikbaar komt om alle daklozen in Rotterdam te helpen. Maar hoe help je die lui? Door, zoals de politici roepen, ze verplicht te laten afkicken en ze verplicht psychiatrische hulp te geven?
Ik weet de oplossing niet, maar heb wel een sterk vermoeden, dat juist bij deze groep mensen men een broertje dood heeft aan verplichtingen.

Vorige week had de spin-kanjer-instructeur een nieuwe les. Het gevaar bij zo�n nieuwe les is dat je in het begin met te veel weerstand trapt, en dat je dan op driekwart over de kop gaat, omdat je geen rekening hebt kunnen houden met wat er nog gaat komen. En dat is mij dus vorige week gebeurt. Nog net niet het spaarzaam genuttigde voedsel op de spinfiets achter gelaten.
Vandaag als gewaarschuwd man aan de slag. Met een paar kleine aanvullingen de zelfde les als vorige week, dus mij krijg je niet gek, een beetje zuinig met extra weerstand. Het is dus goed gegaan: bij het laatste nummer was ik precies hartstikke uitgepierd.
En toen kwam Peter met het toetje: we doen er toch nog maar eentje. Ging ik weer bijna over mijn nek.
Maar wel lekker hoor, dat spinnen.

Als gemeld heb ik de afgelopen dagen nogal wat tijd in Blijdorp doorgebracht. En als gemeld kan ik geen beest meer zien. Maar ja, die foto's die ik heb gemaakt moeten toch bewerkt worden.
Beoordelen, bijsnijden, onscherpe foto's weggooien, eventueel kleuren bijwerken. Het is allemaal zo gezegd, maar niet zo gedaan.
Ik heb nu zo'n 70 foto's bewerkt (van de ruim 400 gemaakte foto's) en de avond is om. Kortom de rest van de week ben ik wel zoet.
Om mijn weblog (zie link) doe ik verslag van de resultaten.

Na de wat mindere vrijdag-blijdorp-fotosessie met Esther ben ik gisteren terug gegaan om te kijken of het allemaal beter kon. En dat kon het: veel mooie foto's gemaakt, waarvan de mooiste binnenkort op het web te zien zijn. Maar het mooie weer hield aan en dus vandaag met Yvonne lekker naar de dierentuin gegaan.
Op zich is het verbazingwekkend dat drie dagen achter elkaar naar Blijdorp niet vervelend is. Nee, Blijdorp is een mooie dierentuin, je kunt er heerlijk wandelen, dicht bij de dieren komen, mooie foto's maken.
Maar nu even niet meer...deze week.

Nog niet zo lang geleden keek ik uit naar de aanschaf van mijn nieuwe iMac.
Kort geleden kocht ik mijn nieuwe iMac.
En nu is hij verouderd.
Krap een paar maanden nadat de iMac geheel was vernieuwd is nu de iMac uitgerust met de computerchips van de vijand: er zit een Intel chip in. Wat gaan we nu krijgen: Dell computers met OS X, of, nog erger, Apple's met Windows? Het zijn gedachten om van te gruwen.
Ik hoop niet dat Apple zichzelf hiermee bombardeert tot iPod verkoper.

Vandaag een dagje op pad geweest met Esther om foto's te maken. In een optimistische bui ben ik vanmorgen eerst met het dak open naar Esther gereden. Omdat Esther voor mij niet wilde onder doen, zijn we vervolgens ook met het dak open naar Blijdorp gereden. Voor alle verbaasde automobilisten: nee we zijn niet gek.
Vervolgens hebben we een uur of vier door de dierentuin gewandeld, onderweg om het hardst klikkend met de camera's. Mooie platen gemaakt, maar omdat ik aan het experimenteren ben geweest met instellingen te weinig mooie platen en te veel waar ik niet over tevreden ben. Dus met Yvonne afgesproken Zondag maar weer naar de dierentuin te gaan. Maar dan niet met het dak open.
't Was wel een leuke dag, en, automobilisten, eigenlijk is Esther wel een beetje gek, dus het lag niet aan mij.

Zo, voor mij is het weekend. Ik heb besloten dit jaar een ATV rooster te volgen waarbij ik ��nmaal per twee weken al op donderdag die kreet 't is weekend kan slaken. De andere week hoor je me dan pas aan het eind van de vrijdagmiddag.
Wie weet gaat het wel erg wennen en gaat een onderzoek naar een twee�ndertig urige werkweek in gang worden gezet. Dat zal wel wat discussie met mijn financieel directeur vergen, maar dat zien we dan wel.
Eerst maar eens van mijn eerste lange weekend gaan genieten.

Vanmorgen op het werk weer samen met Roos aan de bak gegaan. De laatste keer dat we samen aan het werk waren was half december, daarna heb ik cursus en een nieuw gebit ondergaan, Roos heeft de feestdagen in een (zacht gezegd) mindere gezondheidstoestand doorgebracht. Gisteren is zij weer voorzichtig aan de slag gegaan, maar aan het eind van de middag was ze toch wel een beetje moe-achtig. E�n van de collega's maakte hier een opmerking over, zeker toen Roos zei dat zij op de fiets naar huis toe ging. Deze opmerking werd aangevuld met Ik zal heus niet van mijn fiets af vallen. Toen ik echter vanmorgen op het werk arriveerde ging Roos net onder begeleiding naar de dokter: Neus kapot, dikke hand, misselijk. Ze was van haar fiets gevallen......

Hoop dat je snel weer bent opgeknapt Roos.

Tijdens de kerstboodschappenperiode (3xwoordwaarde) heeft een onverlaat een flinke deuk in onze auto gereden. Natuurlijk geen briefje, terwijl de gannef het wel gemerkt moet hebben, want het was meer dan een gewoon krasje en het achterlicht was aan diggelen. Het was ook nog eens een grote auto, want de deuk zat erg hoog op het spatbord. Waarschijnlijk zo'n neo boodschappenwagen, of een bestelbak, bestuurd door iemand die chagrijnig van de kerstdrukte naar huis ging.
In ieder geval kost het ons geld om de reparatie te laten uitvoeren. Yvonne heeft echter twee dagen met een Renault Kangoo gereden en waardeert nu de luxe van de Opel weer des te meer.
Waaruit maar weer eens blijkt dat Johan C. gelijk heeft: elk nadeel heeft zijn voordeel.

Vroeger in mijn Do(nkere) Ka(mer) tijd wist ik al met bepaalde trucjes foto's mooier te laten worden dan volgens de oorspronkelijk opname. Je kon ook toen al informatie toevoegen, verbergen enz. Alleen was het toen nog redelijk veel werk en, het echte werk vereiste zeer veel kennis en geduld. Tegenwoordig is mijn computer mijn doka en met pakketten als Paint en Photoshop is het bewerken van foto's een fluitje van een paar centen.
In de afgelopen periode heb ik me wat meer verdiept in de photoshop technieken door een paar vette boeken aan te schaffen en door te lezen. Ook de DVD's die bij fotobladen worden meegeleverd bevatten workshops. Het gemak waarmee foto's bewerkt kunnen worden is niet te geloven. Een truitje een andere kleur geven: klik klik (of is het kliklik), een rimpeltje wegwerken: kliklik, een puistje verbergen: kliklik.
Ik heb eens een film gezien over een landing op Mars, waarbij de hele landing in scene was gezet (Capricorn One met OJ Simpson), maar als ik nu een spectaculaire foto zie, denk ik aan Capricorn One.

Die foto's hiernaast van Yvonne: misschien was het wel mijn buurman in zijn race-overall !?!

De kaak begint te herstellen van de ontruiming van zijn tanden. Afgelopen dagen liep ik met een stuk hechtdraad in mijn mond dat gedeeltelijk los was, maar in het midden nog vast zat. Ik begon een voorstelling te krijgen van hoe een vis zich voelt als hij aan de haak is geslagen. Nadat dat touw in zijn geheel was verdwenen - met wat hulp van mij - heb ik een paar dagen met wat gevoelig tandvlees rond gelopen, maar nu lijkt alles weer normaal. Wat ik wel merk is dat de kaak wat slinkt, waardoor het gebit niet meer rotsvast zit. De tandarts waarschuwde me hier al voor en vertelde dat dit te herstellen is, dus ik hoef niet meteen een voorraad kukident in te slaan. Hoop wel dat het niet erger wordt, anders wordt de uitspraak Niet met volle mond praten wel heel toepasbaar.

Vanmorgen kreeg ik een e-mail van mijn neef Marius uit Australi�. Hij had slecht nieuws: zijn moeder - mijn tante Adri - is afgelopen nacht overleden. Ze is 81 jaar oud geworden.
Het is heel erg lang geleden dat ik mijn tante heb gezien, ik was nog maar een klein ventje toen zij en haar gezin naar Australi� vertrokken. Ik weet nog wel dat ik mee ben geweest toen zij met de boot vertrokken. Daarnaast herinner ik me nog de logeerpartijen in Den Haag.
Langs deze weg wens ik de familie veel sterkte toe bij het verwerken van dit verlies.

Mijn engeltjesplank is nagenoeg compleet. Was het ruim een maand geleden nog zo dat er slects een zielige kat op die plank stond, die overigens al snel vergezeld werd van een compaan, nu na de feestdagen is de collectie bijna compleet.
Yvonne had overigens een pact met de engeltjesverkoopster gesloten, er werd keurig bijgehouden welke katten er in mijn bezit waren, dus toen Esther en Martin mij een kat kado deden, werd hun keurig verteld welke katten tot de mogelijkheden behoorde.
Ook nu de collectie niet meer te leveren is, werd keurig een set nog niet in mijn bezit zijnde katten achter de toonbank gezet. Maar Yvonne is zeer ongeduldig en heeft mij de ontbrekende beesten kado gedaan. Op ��n na: La Paresse

Al eerder heb ik gememoreerd dat bij het spinnen - een nog steeds twee keer per week terugkerend verdrijf � de vrouwen het meest fanatiek zijn. Dit geldt niet alleen voor de dames die de sport bedrijven maar ook voor de instructrices. Alhoewel Peter in zwaarte van de les behoorlijk tegenspel biedt is hij ten opzichte van de dames toch erg vriendelijk. Wat wil het geval. Eens in de zoveel tijd wordt er een nieuwe les samengesteld. Bij Peter wordt zo�n nieuwe les geleidelijk ingevoerd. Hij begint met drie nieuwe onderdelen en pakt dan de oude les op, volgende keer weer drie extra nieuwe onderdelen en het restant oude les enz. Zo worden we in vier sessies bekend gemaakt met de nieuwe marteling.
De dames doen dan anders. Die gaan op hun vrije woensdagavond er eens goed voor zitten en komen dan binnen met de mededeling: Zo vandaag een nieuwe les. Het gevolg is dat je niet weet wat je te wachten staat, in het begin enthousiast laat zien hoe goed je conditie wel is en na 5 onderdelen voor dood over je spinfietsstuur hangt.
En maar vol blijven houden dat je het leuk vind.

P.S. Eventuele typefouten kunnen vandaag wegens uitputtingsverschijnselen niet meer worden gecorrigeerd.

Gisteren vertelde ik al van het contact met mijn provider via de electronische telefoniste. Het onderwerp van gesprek was het be�indigen van mijn abonnement. Natuurlijk werd er gevraagd naar de reden van mijn opzeggen. Die reden gaf ik ze: ik kan elders goedkoper een abonnement afsluiten. Onmiddellijk en zonder na te denken werd mij een aanbod gedaan: de komende zes maanden kon ik 10 euro per maand korting krijgen.
Ik heb ook een abonnement op digitale televisie, betaal ik 15 euro per maand voor. In een advertentie onlangs zag ik dat dit abonnement nu voor een euro of twee wordt aangeboden.
Ik kan me niet onttrekken aan een gevoel dat ik te veel geld betaal en zal toch wat meer gaan kruidenieren. Te beginnen met een goedkoop aanbod bij een provider (eerste jaar zoveel en daarna 15 euro meer) en dat na een jaar opzeggen en goedkoop overstappen. Daarnaast is er ook geld te verdienen omdat bestaande abonnementen steeds opgewaardeerd worden. Het abonnement dat ik nu heb is van een snelheid van 1600Kb naar 3000Kb gegaan. Dus kan ik nu met een goedkoper abonnement af, immers ik was tevreden met 1600Kb.

Den Hollander in mij is wakker geworden (en nu wakker houden).

Ik word doodziek van die electronische telefonistes bij sommige centrales. Gisteren belde ik met mijn provider. Dan krijg je eerst te horen dat dit gesprek � 0,20 per minuut gaat kosten. Vervolgens via een vriendelijke stem het aanbod dat om mij zo snel mogelijk te kunnen helpen ik door een menu structuur wordt geloodst, waarmee vergeleken de iDrive van BMW overzichtelijk is.
Eindelijk na � 2,00 kosten ben ik waar ik moet wezen. Alleen moet ik mijn klantnummer nog even intoetsen (lekker als je dat niet weet, toch al wat geld verdient door de provider). Als ik uiteindelijk bijna bij de persoon ben die mij gaat helpen, wordt mij verzocht mijn klantnummer bij de hand te houden (had ik toch al ingetoetst?). En dan begint het grote geld verdienen: 'Al onze medewerkers zijn in gesprek, een ogenblik geduld aub', krijg ik minuten lang te horen.
Nee, geef mij maar een echte telefoniste die mij vraagt waarmee ze mij van dienst kan zijn, zodat ik in ��n keer kan vertellen wat ik wil en zij mij kan vertellen dat het druk is en of ik wil wachten of het later nog eens wil proberen.

Vroeger was alles beter.

Goed voorbereid toog ik vanmorgen naar kantoor. Extra goed de tanden (hi) gepoetst, een lekker geurtje op en gladgeschoren. Ook nog goed in de krant gekeken naar de signalen die de (vrouwelijke) collega's afgeven als er niet gekust moet worden. Ik was klaar voor het 'gelukkig nieuwjaar' ritueel.
Op kantoor aangekomen trof ik daar echter een grote leegte. De meeste collega's hadden nog een paar dagen vrij. E�n van de vrouwelijke collega's kwam de zaal op met de opmerking: Zo en nu wil ik gekust worden en Esther verweet me dat ik had bijgedragen tot haar schrale gezicht, vanwege aanwezige stoppels.
Ik heb er een voornemen bij: volgend jaar doe ik niet mee aan het nieuwjaarsritueel.

Zo,
De feestmaand is voorbij, het vuurwerk is opgestookt, de kerstboom ligt weer buiten waar hij hoort (al is hij echter wel een beetje dood). Na het wegzuigen van het merendeel der naalden, het opbergen van de kerstspullen op zolder en het verorberen van de laatste appelflappen laten we 2005 achter ons en beginnen we vol goede moed aan het nieuwe jaar.
Goede voornemens? E�n Geen goede voornemens dit jaar