Archieven van augustus 2006

De verkiezingscampagne barst los. Dus is het nu de tijd van verkiezingsprogramma's en discussies daarover. Vaak gaat het dan vooral over wat er allemaal slecht is aan de voorstellen van andere partijen, zodat de aandacht stevig wordt afgeleid van het eigen programma.
Maar ik heb de indruk dat er deze keer we wat verschillen zijn te ontdekken zodat een relatief levendige campagne kan ontstaan.
Ik ben in ieder geval blij, dat hier de campagne nog over de inhoud gaat. De invloed van de mensen die presenteren is weliswaar groot, maar de campagne gaat niet over de persoon.
We zullen zien of het echt leuk gaat worden.....

Vandaag vernam ik via diverse media wat bijzondere berichten:

1. Het aantal dodelijke verkeersslachtoffers is opnieuw gedaald. Bij dit bericht hoef je eigenlijk niet verder na te denken, wat de onderliggende oorzaak ook is, da's altijd mooi. Totdat een minister de eer op eist, door te vertellen dat dit komt door haar beleid. Welk beleid vraag ik me dan af. Het beleid om niets aan het fileprobleem te doen, zodat we met zijn allen langer en vaker in de file staan, waardoor het lastig is om een dodelijk ongeluk te veroorzaken?


2. Een blinde persoon raakt gewond omdat haar geleidehond bij een treinovergang gewoon was doorgelopen. Bij dit bericht denk ik dan aan het feit dat een blindegeleidehond twee betekenissen kan hebben: het is een hond die blinden begeleidt, of het is een blinde geleide hond. In dat laatste geval kan je dus wel eens voor een probleem komen te staan.

In Amerika doen ze het allang zo.
In Amerika hebben ze dit zo geregeld
In Amerika....
Het is hier een veel gehoorde kreet. Amerika is ons grote voorbeeld. Het land van de onbegrensde mogelijkheden. Waar alles goed geregeld is.
Wel vanavond zag ik een onderwerp op het journaal over Louisiana, waar het nu een jaar geleden is dat Katarina dood en verderf waaide.
Bush was deze keer wel op tijd om aan de herdenkingen mee te doen en er is met veel zorgvuldigheid een locatie uitgekozen waar hij kon vertellen hoe goed het herstel allemaal verliep. Waar hij niet kwam, was op de trailerparken waar duizenden mensen nog steeds in een camper op een parkeerterrein wonen. Waar hij niet kwam was in dorpen waar de ingestorte huizen over autowrakken nog steeds in de zelfde toestand lagen als een jaar geleden en waar het opruimen van het puin nog moet beginnen. Lokale overheden, waar elke ambtenaar wordt gekozen, zijn kennelijk te druk met herverkiezingen bezig om zich te bemoeien met het echte werk voor de burger.
In Nederland wordt maar gezeurd over het overgeorganiseerd zijn, maar hier gebeurt tenminste wat. Het kan altijd beter, maar laten we dan alsjeblieft niet Amerika als voorbeeld nemen.

Vandaag presenteerde de VVD haar nieuwe verkiezingsprogramma. Daarin een aantal aantrekkelijke lokkertjes zoals belasting verlaging voor iedereen (mark my lips?).
Daarnaast wordt ook aangegeven dat de kinderopvang gratis moet zijn, dit als prikkel om meer moeders aan het werk te krijgen.
Nu ben ik redelijk ruim denkend, maar aan de ene kant zijn er steeds meer problemen met onze jonge generatie, en vinden we dat ouders maar eens wat strenger moeten opvoeden. Aan de andere kant vinden we dat moeders helemaal geen kinderen moeten opvoeden, maar moeten werken. Opvoeden laten we wel aan de (gratis) kinderopvang over.
Daarnaast is er nog een tweede prikkel nodig om die kinderopvang te betalen. De werkeloosheid uitkering moet verder worden verlaagd. Ook dit moet dan weer een prikkel zijn om maar te gaan werken. Ik blijf moeite hebben met de suggestie die hier achter zit, dat mensen die werkeloos zijn hier vrede mee hebben en dus per definitie niet aan het werk willen.
Wat de VVD eigenlijk wil is dat de staat zijn handen van de maatschappij af trekt en dat iedereen het zelf maar moet uitzoeken. (Behalve als je kinderen hebt, want daarvoor zorgt de staat voor kinderopvang).

Ik weet wel waar ik niet op ga stemmen.

Het was vandaag een redelijke dag. Eerst heb ik wat huiswerk voor mijn fotocursus gemaakt. Ik moest opnames met telelens maken, waarbij met lange sluitertijd eerst uit de hand en daarna op een muurtje of zo een foto moest worden gemaakt. Aangezien de Stationsweg bij ons om de hoek tijdelijk is afgesloten kon ik daar een foto van achter het hek maken en het hek als steun gebruiken. Auto's die richting dat hek (en dus mij met mijn camera) reden, reageerden wel heel verbaasd alsof ik van de politie was. Ik voelde me bijna een radarkast en ben maar niet te lang gebleven.
Vervolgens heb ik mijn kamera gericht op een stel kite-surfers. Machtig mooi man, die gasten vliegen er op los alsof het geen inspanning kost. Genieten....

p.s. klik op de foto voor een grotere afbeelding

Vandaag was een redelijk verregende dag. Dus meer dan de gebruikelijke zaterdag klussen hebben we niet gedaan. Wel even de foto's van Kinderdijk op de computer gezet. De foto van Esther doet mij vermoeden dat zij:
1. (weer) plezier in het fotograferen heeft.
2. Op pad was met een lachwekkend persoon
Doorhalen wat niet van toepassing is.

Vandaag had ik met Esther afgesproken te gaan ...... fotograferen. Esther zat een beetje in een dip met haar foto's, dus daar moest aandacht aan besteed worden, want het zou zonde zijn als ze de lol in fotograferen zou verliezen. Dus onder het genot van een kop koffie en een ghammie lekker over fotograferen aan het praten geweest. Ik kon eindelijk het geleerde uit mijn cursus eens uitdragen. Toen het na de lunch op hield met regenen zijn we richting Kinderdijk vertrokken en zijn daar heerlijk tussen de Japanners, Italianen, Engelsen, Russen en meer bezoekers de toerist aan het uithangen geweest. Alleen hebben we niet �4,50 voor een parkeerplaats betaald, maar ietsje verder weg (zo'n 100 meter) gratis gestaan.
Dus nu weer de foto's bewerken, maar gezien het feit dat ik afgelopen nacht om drie uur wakker was vanwege hevige onweer, zal dat vanavond wel niet veel worden. Dus hopelijk morgen een paar mooie molens op het fotoblog.

Het zal de lezer wellicht zijn opgevallen dat ik enige affiniteit met fotograferen heb. De Bladwijzers in Safari onder het kopje fotografie omvat de langste lijst. Met plezier struin ik op het web naar nieuws en informatie. Enige tijd geleden besloot ik de site van eosdigitaal wat uitgebreider te bekijken, ik ben immers een Canonist. Om deel te nemen aan de discussies op het forum moet je je aanmelden: niets bijzonders. Alleen na dat aanmelden krijg je een bevestiging via het opgegeven e-mail adres, en daarop moet je reageren om echt deelnemer te worden. Afijn, ik heb me aangemeld, en bekeek mijn postbakje. Na een paar dagen nog steeds niets. Misschien een typefout gemaakt bij het e-mail adres. Dus maar opnieuw aangemeld. Andere gebruikersnaam en ander e-mail adres, zelfde dagen van stilte.
Na twee weken kreeg ik dus de bevestiging (en de dag later de tweede). Op de site had ik al gelezen dat het beheer-team wat doorstroming van leden had ondergaan, dus daar had het aan gelegen. Na wat activiteiten heb ik mijn profiel op die site aangepast. Daarna kon ik niet meer inloggen. De knop wachtwoord vergeten leidde tot het bericht dat mijn account was geblokkeerd en dat ik contact moest opnemen met de beheerder, alleen daar moet je voor inloggen !@!!!!
Eindelijk ergens anders op de site een e-mail adres gevonden, uitgelegd wat mijn probleem was, maar daar wordt niet op gereageerd.
Dus maar weer een nieuw account aangevraagd in de hoop dat dat met een week of twee wordt geactiveerd, zodat ik de beheerder kan vertellen mijn accounts allemaal te verwijderen.
Op een site, waarop gecommuniceerd kan worden,moet de beheerder bereikbaar zijn (moet trouwens op elke site vind ik). Aan deze site wens ik geen tijd meer te spenderen, anders dan nodig voor het verwijderen van mijn gegevens.

Ik las deze week twee niet zo leuke berichten, waarbij allebei bewakingspersoneel was betrokken.
Eerst las ik over een fotograaf (van Trouw) die tijdens een evenement aan het fotograferen was. Toen hij echter een foto van de heer Balkenende wilde maken, werd hij door vier man bewakingspersoneel onder handen genomen: zijn kamera werd hem afgenomen en hij werd van het terrein afgedragen. Je kunt tegenwoordig al geen foto meer maken, daar gaat mijn hobby.

In Rotterdam werd een toeschouwer - naar verluid - zonder dat hij daar aanleiding toe gaf, door bewakingspersoneel onder handen genomen, omdat hij wel een VIP pas had, maar niet inging op de vraag zich te legitimeren. De man is gisteren aan zijn verwondingen overleden, er zijn 7 beveiligers aangehouden.
Nu geloof ik heilig in het spreekwoord 'waar twee kijven hebben twee schuld', maar ook in 'noblesse oblige'. Als je als beveiligingsbeambte werkt draag je extra verantwoordelijkheid. Je bent in een machtspositie, mag onder omstandigheden geweld gebruiken, maar je kunt daarin te ver gaan. Als je tijden een racefestival de boel in de gaten moet houden en er wordt iemand dusdanig gewond dat hij komt te overlijden dan ga je te ver, bewust of onbewust, bedoeld of onbedoeld. Er waren geen massale vechtpartijen, er waren zelfs geen kleine vechtpartijen, dus ik vraag me ernstig af of mensen hier niet ver buiten hun (professionele) boekje zijn gegaan.

Vanmorgen toen ik bij het kantoor aan kwam, stond de weg voor het gebouw vol met een drietal diepladers, een kleine kraan en een grote kraan. Mannen met helmen waren de hele ochtend druk in de weer om van de stukken kraan op de diepladers, met behulp van die kleine kraan een grote kraan op te bouwen. Het uiteindelijke resultaat (zo rond 12 uur gereed) mocht er zijn.De verwachtingen waren hooggespannen. Zo'n enorme kraan, daar moest wel iets indrukwekkends mee getakeld worden.
Aan het begin van de middag begonnen de werkzaamheden. Even namen we de tijd om met onze neus tegen de ruit de werkzaamheden te volgen, tenslotte staat er niet elke dag een kraan van zo'n 120 meter hoog voor de deur. Toen zagen we twee mannen een motor of zo van een pallet tillen. Deze motor werd vervolgens in de takel gehangen en om het dak van het gebouw getakeld. De motor was niet groter dan het takelblok, waar hij aan hing!!.
Daarna begonnen de mannen de kraan weer af te breken en toen ik tegen vijf uur naar huis ging, waren ze daar bijna mee klaar.
ARBO wetgeving is goed hoor, maar hier leek het ietwat overdreven....

Soms gebeuren er dingen die ik niet begrijp.
Zaterdag was er een bericht op het nieuws dat in een Belgische gevangenis zo'n 25 gevangenen waren ontsnapt. Er is direct een grote klopjacht opgezet om de ontsnapte gevangenen weer in te rekenen en terug te plaatsen in hun cel.
Vandaag hoorde ik op het nieuws dat de gevangenisbewakers in de bewuste gevangenis in staking waren gegaan, vanwege de slechte omstandigheden. Zij stelden een aantal eisen, waarvan er een was dat het aantal gevangenen moest worden teruggebracht van 250 tot 200.
Waarom halen ze die ontsnapte gevangenen dan terug? Ze waren zo al een aardig eind op weg hun eerste eis ingewilligd te krijgen......

We zouden vandaag op pad gaan, dierentuintje of zo. Maar kennelijk heeft er tussen de mosselen van gisteren een 'foute' gezeten want Yvonne is vandaag niet veel verder gekomen dan het toilet. En ik had ook niet zo'n zin om alleen te gaan. Dus heb ik de dag rustig doorgebracht, af en toe in het zonnetje.
Toen ik vanmiddag op TV keek naar een verslag van een race-evenement in Rotterdam, zag ik dat daar toch wel veel nattigheid was gevallen. Ook het NK tennis is (buiten) niet doorgegaan, vanwege de regen. Ik zit hier naar een bewolkte, maar ook blauwe lucht te kijken.

Wat wonen we toch op een mooi plekkie zeg.

Vanmorgen moest ik mijn spinles inhalen. Zal je zien dat je net een zaterdag hebt waarop ik eens lekker uitsliep, normaal ben ik rond een uur of zeven uit bed. Yvonne lag me dus om half negen in mijn rug te porren. Het spinnen was zwaar, ik heb een verkoudheidsvirus onder de leden en daarop reageert mijn suiker nogal. Dus met een hoge suikerwaarde aan het spinnen geslagen, het was een marteling. Maar wel weer lekker.
Na het uitzweten, douchen en uitzweten met Yvonne boodschappen gedaan en daarna gewapend met kamera mijn rondje Flakkee gedaan. Eerst gekeken bij de passage van de deelnemers aan de Omloop van Flakkee. Deze lui lopen 110km in maximaal 24 uur! Over sportieve prestatie gesproken.
Aan het eind van de middag nog even gekeken bij Jumping Flakkee, waar mensen op paarden over hindernissen springen.
Al met al een vermoeiend dagje.

Trouwens Cees en Marjan: dubbel gefeliciteerd.

Ik hoorde een bizar bericht vanmorgen op het nieuws. Een jongen was met zijn brommer op de Spijkenissebrug gevallen, vlak voor de net sluitende brug. Hij is daarbij met zijn arm bekneld geraakt tussen het zakkende brugdeel en het vaste gedeelte. Reddingswerkers zijn ruim twee uur bezig geweest om de knaap te bevrijden. Hij heeft dus ruim twee uur aan zijn arm gehangen onder een brug.
Na zijn redding is hij naar het ziekenhuis gebracht, maar zijn verwondingen lijken mee te vallen. Hoeveel geluk bij een ongeluk kan je hebben. Ik zou peentjes hebben gescheten, maar daarover heb ik bij hem niets gelezen.
Yvonne heeft haar scooter, bruggen zijn hier gelukkig ver vandaan.

Af en toe heb je van die dagen, dat je alles lijkt te vergeten. Van de kleine dingen als je tas in je locker opruimen, maar niet eerst je benodigde spullen er uit halen. Een document afdrukken, maar vergeten het uit de printer te halen etc.
Vanavond had ik op tijd gegeten om te gaan spinnen. Tegen zeven uur riep Yvonne naar me: Moet je niet gaan spinnen? Ja hoor, antwoorde ik: om acht uur, het is weer het normale schema. Dus tegen achten verkleedde ik me en ging op weg naar de sportschool. Het was rustig met spinners, maar dat gebeurt wel vaker in het zomerseizoen. Totdat Lieke (eigenaresse) binnen kwam en me engiszins verbaasd aan keek. Het drong tot me door, het zomerprogramma is pas volgende week afgelopen. Dinsdag hadden we het er nog over gehad of ik vanaf volgende week om 7 uur of om 8 uur wil spinnen. Was ik dus even vergeten.
Als ik nu zaterdag maar niet vergeet mijn les 'in te halen'...

Het is gedaan met de rust op ons eiland: Yvonne gaat scooteren!
Zij loopt al een tijd met het idee wat mobieler te willen zijn zonder maar steeds in de auto te stappen. Aangezien wandelen en fietsen nog niet erg lukt hebben we ons een scooter aangeschaft, waarmee Yvonne vanaf begin volgende week het eiland gaat terroriseren. Het is gelukkig geen bromscooter, maar een snorscooter. Deze snorren maximaal 25 km/uur. Althans, zoals hij in de winkel staat. Bij aflevering wordt een kleine modificatie uitgevoerd, om wat sneller te kunnen optrekken, anders is het zo gevaarlijk oversteken. (hmmm) Die bromscooters worden met gemak tot snelheden van 90 km/uur gekieteld. Is wel wat voor mij, maar ik heb (gelukkig) een motor.

Gelukkig is er in Libanon een broze wapenstilstand gerealiseerd. Maar het blijft een kruidvat. De vluchtelingen, die terugkeren naar hun verwoeste dorpen zullen niet bepaald in de stemming zijn om vrede met Israel te sluiten. Er wordt nu niet meer gevochten, maar gebekvecht over wie de winnaar en wie de verliezer is. Ik vind dat niet zo handig. Zeker een verhaal van George Bush, waarin wordt uitgelegd dat Hesbollah de verliezer is, is naar mijn mening olie op het vuur. De persoon, die zich de machtigste man op aarde noemt, zou met meer verstand moeten reageren. Partij kiezen op deze wijze is in een radicale sfeer niet verstandig, en helpt ook niet het conflict op te lossen. Maar van Bush weten we hoe verstandig hij is.
Dit conflict kent geen winnaars, alleen maar verliezers. De radicale landen grijpen hun kansen, zij helpen Libanon met de wederopbouw en oogsten haat tegen Israel. En dat alles gevoed door de uitspraken van de wijze Bush.
Ik ben bang dat een oplossing nog zeer ver weg is, en dat is nu juist wat de burgers in dit gebied niet helpt.

Toen ik vandaag naar huis reed van het werk, was in Rotterdam de ergste regen wel gevallen. Aangezien ik de hele dag al pijn in mijn hoofd had (en een beetje een kronkel in mijn hoofd heb) besloot ik lekker met het dak naar beneden naar huis te rijden. Lekker temperatuurtje, geen wind en droog, wat wil een mens nog meer. Met verbazing hoorde ik het bericht dat mensen niet met een aanhanger over de Oosterscheldekering moesten rijden vanwege de stevige wind. Ik toerde rustig door.
Na de Haringvlietbrug te hebben gepasseerd belande ik in de file, de vakantie is over, dus het rijtjes rijden kan weer beginnen. Balen weer. Toen vielen de eerste spatten. Normaal gesproken schrik ik daar niet van, zolang je rijdt, wordt je van een beetje regen niet nat. Maar ik reed niet, ik stond stil in een file. Dan maar als een watje het dak dicht. Toen we weer gingen rijden, had ik geen tijd meer om het dak weer open te doen. Gelukkig maar want twee minuten later reed ik in een hoosbui, die de auto binnen een minuut tot aan de portierrand had doen volstaan met water. Ik was dus gered door de file.
Morgen zal ik niet boos zijn als ik in die file staat. (Overmorgen weer wel, ben kort van geheugen),

Vandaag weinig te melden. Behoorlijke hoofdpijn, hoge suikerwaardes.
Ik ga naar bed.

Vandaag kregen we Esther en Martin op bezoek. Ons eerste plan om 's avonds naar de avondsafari in Beekse Bergen te gaan hebben we in verband met het weer laten varen. Alternatief was een festivalletje in Middelharnis, waar met antieke auto's, motoren, karts en monoposto's race demonstraties werden gehouden. Gelukkig regende het 's middags niet, zodat we ons daar in de drukte konden begeven.
Na afloop natuurlijk even de gemaakte foto's bekijken (80 van Esther en 150 van mij). En toen we toch achter de computer zaten hebben we (Esther en ik) ook nog wat andere foto's van mij bekeken. Kregen we commentaar, omdat we voor dat we naar Middelharnis gingen al in fotoboeken hadden zitten neuzen.
Ik mag ook niks. ;-)

Na de terreur van gisteren, de natuur van vandaag. Het is behoorlijk onstuimig weer. Vanmorgen voor de buien ben ik snel op pad gegaan. Nederland is zo mooi, je moet alleen niet als eis stellen dat het elke dag boven de 25graden moet zijn. Als dat wel zo is, dan mis je dit soort prachtige uitzichten. Meer op mijn fotoblog.
Bij dit soort vergezichten vergeet ik even alle ellende en voel ik me weer een nietig onderdeel van deze wereld.

Ik sta bekend als iemand met een uitgesproken mening over veel dingen. Ik ben ook (graag) bereid mijn standpunten in discussies te verdedigen. Ik sta zelfs bij sommige mensen te boek als eigenwijs. Toch 'win' ik niet elke discussie. Ik ben bereid te luisteren naar argumenten en stel waar nodig mijn standpunt bij. Niet altijd. Ik ben soms niet te overtuigen. Maar ik respecteer altijd de mening van een ander.
Kennelijk is dat fout. Kennelijk is het hebben van een afwijkende mening niet meer toegestaan. Kennelijk laat je een vliegtuig in zijn stad te pletter slaan, als iemand een ander standpunt heeft.
Kennelijk blaas je een metro op, als iemand een ander standpunt heeft.
Kennelijk bombardeer je zijn steden, als iemand een ander standpunt heeft.
Kennelijk roei je hem uit, als iemand een ander standpunt heeft.
Zo krijg je altijd gelijk.

Ik respecteer altijd de mening van een ander, maar dan moet die mening met argumenten worden ondersteund. Als de mening met geweld wordt ondersteund kan ik daar geen respect voor opbrengen.

Ik moest vanmorgen even in het ziekenhuis langs, omdat ze daar wat bloed moesten prikken in verband met de kwartaalcontrole op mijn suikerziekte. Ze beginnen daar om 8 uur met prikken, maar meestal als je om half acht binnenkomst zitten er al tien mensen in de wachtruimte.
Veel vroeger gaan heeft ook geen zin, want ik zit altijd te scheuren van de honger, omdat je nuchter moet zijn bij het prikken. Ik probeer dus zo weinig mogelijk tijd tussen wakker worden en wachtkamer te laten zitten.
Vanmorgen was ik er om kwart voor acht en, oh wonder, maar vier mensen voor me. Je trekt een nummertje uit de automaat, wat nog steeds niet nodig is, je vraagt gewoon wie voor jou de laatste was en die hou je in de gaten. Het klikken van de nummertjes automaat is slechts de vervanging voor VOLGENDE! en wij zoeken wel uit wie dat is.
Uiteindelijk was ik dus redelijk snel aan de beurt en dan begint de volgende kermis. Ik ben namelijk sinds de prikkerij van 9 jaar geleden een M.P.P (moeilijk prikbaar persoon). Dat wil zeggen dat er uitgebreid in beide armen wordt gezocht naar een geschikte ader, die dan na een tweetal of meer pogingen met een heel dus naaldje en veel gewroet tot bloed doneren wordt aangemaand. Vanmorgen was er een nieuwe prikster, dus dat kon wat worden. Ik wenste haar succes en vertelde dat ik een M.P.P was. Zij keek mij aan, klopte wat op mijn arm, stak er een naald in en trok drie buizen bloed.....Om kwart over acht stond ik weer buiten.

Goed volk daar in Dirksland.

Dus - alsof we al geluk te kort kwamen - hebben we nog bakken geluk te gaan. Toen ik namelijk moe, afgepeigerd en nadruppelend van mijn spin uurtje thuis kwam. lagen er een miljard scherven in de keuken. Eek vindt namelijk - nu hij het rijk alleen heeft - dat hij overal kan gaan liggen slapen. Dus ook in de glazen fruitschaal. Kennelijk is hij ietwat enthousiast ontwaakt en heeft hij die fruitschaal op de stenen vloer gekletterd. Je kent die oude autoruiten? die in kleine stukjes breken? De bewuste fruitschaal was gemaakt van autoruitenglas. Ik weet nog dat ik 28 jaar geleden naast Yvonne in de auto zat, toen Yvonne langs een vrachtwagen schampte en de ruiten er uit vlogen, Ik had scherven in mijn onderbroek!.
Nu komen we de komende weken waarschijnlijk op de gekste plekken nog resten fruitschaal tegen, bij het leegruimen van de vaatwasser, in de groentela van de koelkast, tussen de gordijnen en in de pindakaas.
Maar we hebben geluk.

Vandaag is mijn lief jarig. En omdat ik vanmorgen al heel vals heb gezongen nu alleen maar de tekst:

Lang zal ze leven,
Lang zal ze leven,
Lang zal ze leven in de gloria,
In de gloria, in de gloria!

Hieperderpiep, hoera!
Hieperderpiep, hoera!
Hieperderpiep, hoera!

De kaarsen kunnen terug in de doos, de lucifers in de waterdichte verpakking. Zaklampen weer in de gang (niet vergeten nieuwe batterijen te kopen).
Na 17 uur kamperen, communiceren met rooksignalen, tondeldozen is Flakkee weer terug in de moderne tijd: de stroomstoring is verholpen.
Je komt er wel achter hoe afhankelijk we zijn van elektriciteit. Geen warm water, geen radio en tv, geen internet, geen telefoon, geen licht vanaf 5 uur gisteren tot nu, half elf. Je kunt als moderne mens geen kant meer op. Gelukkig hadden we nog een transistorradio waarop we konden volgen wat er aan de hand was en het telefoonnummer kregen waarnaar je kon bellen voor informatie: alleen hoe?
Maar de koelkast draait weer op volle toeren, de bandbreedte van de internetverbinding loopt vol en ik kan weer foto's kijken.

p.s.
in verband met de stroomstoring heb ik het voorgaande bericht geantidateerd

Krrrrrgggrrrrrrrsssssrrrrrrrrr

De oude Elizabeth was vandaag in Rotterdam. Voor de Rotterdammers een leuke happening, maar of ik nu op zo'n boot mijn vakantie zou willen doorbrengen weet ik niet. Je zit dan op zo'n boot met een man of duizend. Na een paar dagen ken je het schip wel en ga je dus eten. De hele dag door.
Kom je 's morgens om half zes in Nederland aan. De boot vaart de Rotterdamse haven in. Dan kun je in een bus worden geladen die een uur of zes de tijd heeft om je Nederland rond te rijden, want om drie uur moet je weer aan boord zijn, de boot vertrekt om vier uur.
Kun je weer gaan eten.
Ik hoorde op de radio dat er volgend jaar een jubileum cruise is. Duurt meer dan 100 dagen. De grootste suite kost dan $1.000.000. Daar kun je thuis heel wat hamburgers of kippetjes voor eten.

E�n plaatje zegt meer dan duizend woorden:

Deze foto laat het beeld zien van de waarschijnlijke aanleiding tot veel Hollands gezeur. Ik hoor het al weer: Het kan ook nooit eens normaal gaan, dan is het 35 graden en de volgende dag kan je je winterkleding uit de kast halen.
Nou ik vind het prachtig.

H�, zul je zeggen?
Ik heb de gewoonte om bij onweer mijn computer uit te zetten en de stekker uit het stopcontact te halen. We hebben hier jaren geleden namelijk meegemaakt wat blikseminslag kan doen. De bliksem sloeg bij de overbuurman in. Hij kreeg een soort van bolbliksem in de woonkamer die ook in telefoon- en electriciteitsnet kwam. In onze buurt was geen tv meer heel en er moest 20 meter telefoonkabel worden vervangen....
Dus nu moet ik, voor het onweer te erg wordt, mijn verhaal schrijven, terwijl het zweet nog van mijn hoofd drupt. Gisteren was men vergeten te melden dat de spinles van 8 uur niet door ging, dus ik heb mijn marteling vandaag ondergaan.
Er zijn dus nu twee bedreigingen voor mijn computer: het onweer en mijn zweet.

Gauw uitschakelen maar.

Soms is het beter een goed verhaal van iemand anders te lenen, dan zelf een slecht verhaal te schrijven.
Op de site van een beroemd fotograaf en schrijver over fotografie: Ken Rockwell las ik het volgende verhaal over de verschillende typen fotografen.

Kunstenaar: Het hoogste niveau 7 (gelijk aan de hemel in christelijke mythologie)
Dit is het hoogst haalbare niveau.
Een kunstenaar vat zijn fantasie in een tastbare vorm genaamd een foto. Hij vangt de betekenis van de plaats of persoon, realiteit of verzonnen, in deze foto en degene die de foto ziet reageert hier op.
Een kunstenaar heft zijn gereedschappen volledig onder controle. Als hij zijn kunst schept, wordt de geest van een kunstenaar een met het onderwerp. Hij oefent met zijn gereedschappen als hij geen kunst schept maar als hij zich met kunst bezig houdt, wordt de camera een verlengstuk van zijn gedachtegang. Op geen enkel moment is hij bezig met technische aspecten als hij zijn kunst bedrijft.
Om een vergelijking met muziek te maken, een muzikant stemt zijn instrumenten maar als hij speelt, denkt hij nog niet eens aan zijn vingerbewegingen. Hij gaat volledig op in de passie van het moment.
Net als professionele surfers die vele surfborden bezitten of een gitarist met 23 gitaren, heeft een kunstenaar een heel regiment aan camera�s, voor ieder doel heeft hij er een voor handen.
Aan de andere kant zijn er ook kunstenaars met een camera of zelfs helemaal geen. Het maakt geen verschil.
Kunstenaars kleden zich apart en zijn geneigd laat naar bed te gaan. Zij geven de voorkeur aan het fotograferen van knappe, jonge vrouwen en zijn daar trots op.
Niemand ziet hun werk omdat ze niet in staat zijn zichzelf te promoten en helaas, ze stellen hun eigen uitmuntende werk niet eens op prijs. Degenen die dat wel doen dalen af naar het niveau Hoer wat helaas ook met zich meebrengt dat je het werk van een echte kunstenaar nooit te zien krijgt tenzij je hem persoonlijk kent. Goede artiesten schamen zich veelal om hun werk te laten zien aan iemand tenzij ze de persoon zeer goed kennen. Dit komt omdat het werk hun ziel bevat.
Kunstenaars gebruiken alle soorten en maten camera�s inclusief pinholes en wegwerpmodellen, of 8 x 10s. Ze gebruiken van alles om dat te cre�ren wat zij willen.

Apparatuur fetisjist: Het laagste niveau 1 (gelijk aan de hel in Christelijke mythologie)
Deze mannen (en het zijn echt alleen maar mannen) tonen geen enkele interesse in kunst of fotografie omdat ze geen ziel hebben. Het gemis van de ziel zorgt ervoor dat ze geen gevoel of verbeelding kunnen uitdrukken en dat is de reden dat hun foto�s, als ze zich al de moeite getroosten om deze te maken, waardeloos zijn.
Deze mensen lijden aan analyse verlamming en bereiken niets.
Heeft het turen door een microscoop om testfoto�s te analyseren iets te maken met het fotograferen van een Joshua tree bij zonsopgang? Natuurlijk niet. Erger zelfs, tijd verslingeren aan apparatuur testen is geen tijd besteden aan het leren van bruikbare aspecten van fotografie en is zeker geen tijd besteden aan het daadwerkelijk fotograferen. Test enkel voldoende zodat je weet wat je apparatuur kan doen en ga aan de slag met echte fotografie.
Ze zijn echt slechts enkel en alleen ge�nteresseerd in apparatuur. Ze kletsen je de oren van je hoofd als je ze hun gang laat gaan maar zodra je ze vraagt naar hun portfolio binden ze snel in of ze denken dat je hun apparatuur of voorraad wilt zien. Hier zie je dat camera�s geen invloed hebben.
De meesten hebben en technische achtergrond zoals engineering, computers en exacte wetenschappen. Deze mensen maken zich zo druk om het geven van cijfers aan zaken dat ze volledig uit het oog verliezen dat camera�s en test grafieken niets te maken hebben met het hart van het beeld. Omdat ze zich zorgen maken over camera prestaties hebben we ze fetisjist gedoopt. Helaas struinen velen van hen kenrockwell.com af op zoek naar camera prestaties.
Velen van hen spelen ook met audio apparatuur, computers en auto�s. Ze vermaken zich louter met het speeltje, net als met hun camera�s, om het apparaat en niet voor hun eigenlijke doel.
De jongeren in deze groep spelen computerspelletjes, houden zich op in chatrooms en surfen op het web. Ouderen sluiten zich aan bij camera clubs (je zou bij een fotografie club moeten gaan en niet bij een camera club of welke club dan ook die de meetlat langs kunst wil leggen omdat kunst subjectief is en niet met een cijfer kan worden beoordeeld). Deze mensen zullen nooit iets opzienbarends maken met welke apparatuur dan ook maar ze raken wel opgewonden van louter het bezit, het verkrijgen of er slechts over praten.
Het enige gereedschap dat deze mensen negeren, is het enige dat werkelijk helpt: licht.
Iemand met een redelijke portfolio is geen apparatuur fetisjist. Iemand met meer camera�s dan foto�s zou het kunnen zijn. Mensen met websites die schermen met technische artikels maar slechts weinig interessante foto�s zijn het naar alle waarschijnlijkheid wel.
Ga onder geen enkele omstandigheid om met deze mensen, praat niet met, lees hun website niet en vraag hen vooral niet om fotografisch advies. In de ogen van de onschuldige lijken zij een bron van kennis, maar hun zieke, levensloze zielen willen jou maar al te graag meesleuren in hun persoonlijke hel en laten je geest voor altijd onzeker met twijfels of je lens scherp genoeg is. Als je je hier zorgen over gaat maken, zal je nooit iets fotograferen behalve stenen muren en test kaarten.
Deze mensen zijn eenvoudig te herkennen. Als je zover hebt gelezen, heb je vast ook hun websites gezien. Er staat veelal veel informatie over apparatuur maar echte foto�s ontbreken. Behoed je voor informatie van welke website dan ook waar geen foto�s staan die je bewondert.
Andere mensen hanteren een andere omschrijving voor deze groep. Dit artikel voegt perspectief toe.
Deze mensen zijn de reden dat ik de meeste foto�s van mijn apparatuur van mijn website heb gehaald omdat er door deze groep meer aandacht aan apparatuur foto�s werd geschonken dan aan mijn kunst! De bandbreedte waar ik voor betaald werk bijna volledig geconsumeerd door deze idioten die naar mijn objectieven kijken in plaats van mijn foto�s in de galerijen wat toch het doel is van de site. Dat is de reden dat alle onzinnige pagina�s zoals deze een gele achtergrond hebben zodat het pijn doet aan je ogen en je minder tijd zal verslingeren aan boutjes en moertjes.
De meeste mensen die mijn tijd verkwanselen met technische en apparatuur vragen via deze site behoren helaas tot deze onge�nspireerde groep. Vrijwel iedereen die zich druk maakt om tot welke groep ze op deze lijst behoren vallen in de laagste categorie. Veelal misbruiken ze het internet en besteden uren aan het �bijdragen� aan technische websites en fotografie chatrooms zoals Photo.net, dpreview.com en photocritique.net in plaats van zelf te fotografen. De gasten hier zijn niet geheel slecht en de meeste Leica mensen op deze site zijn slechts apparatuur verzamelaars.

En waar hoor jij bij...