Archieven van oktober 2008

Ik vind dat een ieder zelf verantwoordelijk is voor zijn eigen gedrag(ingen). Maar ik merk dat we daar in zijn algemeenheid kennelijk toch wat anders over aan het denken zijn. Steeds meer kun je je beklagen bij een consumentenprogramma op TV dat in de bres springt voor mensen die voor 100 euro verwachten een goed werkende tv aangeschaft te hebben. Het is de Amerikaanse cultuur, waar je MacDonalds kan aanklagen omdat zij verzuimt hebben bij de verkoop van een kop koffie te vertellen, dat de koffie warm is en dat je je eraan kunt verbranden. Gek dat je een kat niet in de wasdroger kunt drogen, dat stond er in de handleiding niet bij.
Dus ook hier. De mensen die belust op een koopje na de eerste reddingsactie van de staat Fortis aandelen hebben gekocht en nu op hun bek gaan, klagen minister Bos aan voor misleidende informatie. Zouden zij, als het aandeel Fortis nu tien keer zo veel waard zou zijn ook aan Bos hebben aangeboden om maar wat extra belasting te betalen?
Ook de mensen die met dollartekens in hun ogen geld gingen lenen om aandelen te kopen gingen naar de rechter toen die vette winsten uitbleven. Zij krijgen voor hun hebberigheid nu zelfs een schadeloosstelling.
Je hoeft niet meer na te denken of je voornemens verstandig zijn. Met mazzel loop je binnen, bij pech geef je iemand de schuld en loop je ook binnen.
Lekker makkelijk.

Vanavond had ik mijn vierde les in de cursus modelfotografie. We zijn stevig aan de slag geweest met lampen, boxen reflectieschermen enz. om een paar korte series foto's te maken van een model.
Spannend.
Ik heb wel wat portretten gemaakt, maar van bekende mensen. Zo'n onbekende mevrouw fotograferen is wel wat anders. Ook voor het model, zij moest het ook allemaal maar laten gebeuren. Ze was overigens erg goed. Ik heb weer het nodige geleerd en een fijne avond gehad.
Daarna ben ik enthousiast als altijd met de kap naar beneden naar huis gereden. Het ging nog net, muts op en kachel op warm, maar het begint wel koud te worden.
Maar ook dat was lekker.
Nu een lang weekend voor de boeg en over twee weken een lang weekend in Drenthe bij Co en Nelleke; ook fijn.

Vannacht heeft het licht gevroren.
Dat is niet zo erg, maar er zat wel een dun laagje ijs op de voorruit van de auto.
Ik hoefde gelukkig niet met een krabber aan de slag, de ruitenwissers konden de ijslaag nog wel aan.
Maar ijs op de ruit betekent ook dat binnen no time de binnenkant van de ruit zwaar beslagen is. Dus de ventilator op standje acht en voorovergebogen loerend door een wasemvrij stukje voorruit ging ik toch maar op weg. Binnen een kilometer is die voorruit weer wasemvrij.
Bij de eerste kruising schrok ik me te pletter. Daar was namelijk gisteren al de weg afgezet. Met een groot hek. Met geen lamp. En dat zie je niet door een beslagen ruit. Net op tijd ontwaarde ik door mijn kijkgaatje een hek.
Ik ben dan wel 55, maar had het reactievermogen van een twintiger.
En daarna de hartslag van een tachtiger....

In mijn geval zit het probleem in de zangkunst van hen die mij omringen.
Heh?
Wel ik ben vandaag weer een jaartje ouder geworden (55). Al enige tijd geleden hebben Yvonne en ik de gewoonte ingezet om elkaar op onze verjaardag toe te zingen. En omdat wij nooit Idols zullen winnen wordt het volume verhoogd. Het zingen ontaard dus in een zeer vals geschreeuw...'s morgens rond een uur of zes.
Inmiddels hebben een aantal vrienden dit gebruik overgenomen.
Ik ben dus vanmorgen eerst door Yvonne, vervolgens via de voicemail door Niek, daarna vanmiddag telefonische door Peter toegejankt en de concertmarathon is vanavond door Caroline succesvol afgesloten.
Vrienden, jullie hebben mijn 55ste verjaardag tot een onvergetelijk evenement verheven.

Ik ga nu de dopjes uit mijn oren halen ;-)

De iPhone is terug.
Na weken veroordeeld te zijn tot een telefoon met Windows, kwam vorige week het bericht dat mijn iPhone was gerepareerd en dat hij vandaag zou worden bezorgd.
Ik weet dat er ergere dingen op de wereld zijn, maar af en toe is het heerlijk om een zo'n idioot probleem van je af te werpen. Dus heb ik mijn iBook meegenomen naar kantoor, zodat ik daar rustig de iPhone weer kon registreren en in gebruik nemen.
Er is een last van mij afgevallen.

Het is een beetje een stokpaardje van mij denk ik, maar de afgelopen dagen viel mij weer de grootsheid van voetbal & co op. In dit geval de coach.
Tot twee maal toe zag een een coach die narrig reageerde op vragen van die althans stomme en onwetende journalist. Het moet een enorme opgave voor zo'n coach zijn op maar steeds met dat soort van onwetende mensen om te gaan, mensen die er kennelijk alleen maar zijn om op de verkeerde momenten kritische vragen te stellen. En daar hebben die coaches eigenlijk helemaal geen tijd voor. De coach van Feijenoord vond het allemaal genoeg en liep weg.
Elke keer weer verbaas ik me over het gebrek aan professionaliteit van het voetballersgilde. In Engeland zie ik Sir Alex Ferguson alleen maar als een herkauwer met open mond kauwgum knauwen, maar de pers te woord staan is hem te min. Als of de stadions niet vol zitten met supporters die heel veel geld voor hun kaartje betalen.
En zwaar dat de heren het hebben, ze moeten soms wel twee wedstrijden in een week voetballen...
De eerste de beste vrachtwagenchauffeur moet 60 uur per week werken om dat kaartje te kunnen betalen. Daar zouden die over het paard getilde voetballers en hun coaches eens wat meer aan moeten denken.

De dag begon als elke zaterdag, een beetje uitslapen, boodschappenbriefje opstellen en een 'rondje' naar Middelharnis.
In Middelharnis heb ik, naast een bezoekje aan Ineke ook Yvonne's nieuwe ketting opgehaald. Ze zal er zelf wel wat over schrijven, dus ik hou het kort: een stel oorbellen die niet meer gedragen konden worden zijn 'omgebouwd' tot fraaie hangers aan een mooie ketting. Letterlijk en figuurlijk een juweeltje.
's Middags wat gerommeld in het huishouden en aan het einde van de middag kwamen Jack en Suzanne op bezoek. We hadden afgesproken lekker uit eten te gaan en zijn naar Diggels in Oud Beijerland geweest, weer een succes.
Als klap op de vuurpijl kregen we dit etentje van Jack en Suzanne aangeboden alvast voor mijn verjaardag, een mooi slot van een mooie dag.
Bedankt Keuvelaar,
Bedankt Jack en Suzanne.

Een jaar geleden groeide de bomen tot in de hemel. Miljarden winsten werden er geboekt.
Als je nu naar het nieuws kijkt of luistert, hoor je nies anders dan grote verliezen op de beurs, bedrijven die winstwaarschuwingen afgeven, banken die failliet gaan.
Kommer en kwel.
Maar waar zijn dan toch al die miljarden winst gebleven?
Een vat olie ging een paar maanden geleden op of over de 100$ per vat van de hand. De benzineprijzen stegen tot ongekende hoogtes. Gasprijzen volgden.
Nu kost een vat weer rond de 60$, de Arabieren vinden dat te weinig. Wat hebben zij met hun winst gedaan. En waarom is de benzineprijs niet omlaag gekelderd. Em ik hoor de energiebedrijven ook niet over lagere gasprijzen.
We juichen bij hoge winsten, maar als het even tegen zit, zit iedereen in een hoekje te janken.
Ondernemerschap?

Het zijn zware tijden. Zoals steeds in de afgelopen maanden zijn er periodes waarin het leven rustig lijkt door te kabbelen en periodes, waarin de heftigheid van alles wat er gebeurd een hoofdrol speelt.
Niet dat Yvonne nu in enorme vaart slechter wordt, in tegendeel; ze is weer zwaarder geworden en een ieder vindt dat ze er beter uit ziet.
Maar onderhuids staat het niet stil, de pijn in haar ribben breidt zich toch langzaam uit. Aan de ene kant wil je daar niet aan, wil je een zo 'gewoon' mogelijk leven leiden, aan de andere kant kom je er niet onder uit dat het een verloren strijd gaat worden. We zijn beiden erg bezig om de balans tussen die gevoelens te vinden. En dat is veel praten, veel huilen en veel lachen.
En vooral veel van elkaar houden.

Vandaag de eerste oplaaddag. Dus de snellader is actief geweest. Dat wil zeggen dat ik niet veel meer heb gedaan dan veel op bed heb gelegen en wat slaap heb ingehaald.

Goed was ook een gezamenlijk gesprek met onze huisarts, die trouw elke week op huisbezoek komt. Hij is er een van niet lullen maar poetsen, iets dat wij wel weten te waarderen.
Niet lullen maar poetsen is dus niet een beetje grof als een olifant door de porseleinkast, maar recht door zee vertellen wat er aan de hand is (of kan zijn). Daarnaast weet hij haarscherp en zeer snel te analyseren waar de 'pijn' zou kunnen zitten. Een goede hulp die ons weer aardig op weg heeft geholpen met het een plekje geven van de gebeurtenissen.

De afgelopen weken hebben er toch wel ingehakt. Het niet door gaan van de reis naar Istanbul was een grote tegenvaller, het uitzoeken van Yvonne's plekje was intensief. Daarnaast is Yvonne vorige week ook weer gevallen, wat toch weer een deukje in het vertrouwen geeft.
Alles bij elkaar heeft er voor gezorgd dat we weer meer dan daar voor bezig zijn met alles wat ons te wachten staat. De angst, de onzekerheid, de strijdbaarheid, het zijn allemaal heftige emoties, de gesprekken daarover zijn intensief.
Ik kom nu even energie te kort om zowel er voor Yvonne te zijn als mijn gewone werk te doen. Ik moet de komende dagen de accu opladen en laat het werk maar even het werk.

Iedereen zegt het: Wouter Bos is een goede crisismanager. Hij grijpt snel in om banken te redden, doet de gemeente IJsland een proces aan hun broek en koopt voor een habbekrats de ABN AMRO weer terug.
Maar bij dat ING gedoe krijg ik wel kriebels. De bank maakte vorig jaar nog miljarden winst, het gedonder met de aankoop van lege Amerikaanse hypotheken loopt al een jaar of wat, maar de bank staat er goed voor. Op het moment dat Bos een paar miljard klaar legt voor nood leidende banken, heeft ING ineens een miljard of zo verlies. Of Bos maar even wil bijpassen. Ook Aegon heeft ineens problemen, die ruiken ook de staatsmiljarden.
Ik zou maar eens goed in de balansboekjes van die banken kijken.
Ik ben het niet zo erg met de SP eens, maar hier wordt het gegraai wel ineens heel erg over onze belastinghoofden uitgevochten. Helpen is OK, beter dan naar de bliksem laten gaan, want dat is nog duurder, maar goed nadenken over voorkomen lijkt op de plaats.
Zonder dat Bos bankier moet gaan worden overigens.

Zo om een uur of vijf 's ochtends onze tijd. Dat kwam goed uit, want toen was ik net terug van een rondje lopen met Nadir. Slecht geslapen dus.
Maar goed, Yvonne heeft een hekel aan racen op TV, dus ik kon rustig kijken.

In de loop van de ochtend zagen we ook buurman Piet weer thuis komen, het was gelukkig allemaal meegevallen en er is niets ernstigs geconstateerd.
Daarnaast heb ik op Esthers weblog gelezen, dat ze nu ook zichzelf heeft aangestoken. Knap hoor.

Voor de rest worden we helemaal suf van Nadir, die helemaal suf van zich zelf wordt. Het lijkt alsof hij een of andere allergische reactie op heeft, hij loopt de hele dag te piepen en te kreunen, springt dan overeind en gaat ergens anders liggen. Hij is er niet ziek van, maar het is wel vermoeiend.
We gaan maar vroeg onder de wol.

Het was vandaag een dag met vele gezichten.
Vanmorgen was is al vroeg wakker en heb me zelf, na het uitlaten van de hond en het nuttigen van een kopje koffie, een rustig plekje in de polder toebedeeld om de zonsopkomst te fotograferen. Het lijkt wel of ik in de tropen zit zo, mooi hoor.
Daarna heb ik voor het eerst de nieuwe vestiging van AH bezocht. Dat is altijd balen, omdat je gewend bent als een robot door de winkel te lopen en aan het eind een kar vol met de juiste spullen hebt. Nu is alles anders ingedeeld, dus ik deed er drie keer zo lang over en was de helft vergeten.
Vanmiddag werden we opgeschrikt door een ziekenwagen, die met loeiende sirene voor de deur stopte. Buurman Piet was, gelukkig in het bijzijn van zijn zoon, niet lekker geworden en is met lichte hartklachten in het ziekenhuis opgenomen.
Beterschap Piet.
En nu, nu loopt het snot me uit de neus. Dat is te danken aan Esther, die mij via haar weblog heeft besmet.
Bedankt Esther.

In het kader van de verdieping in portretfotografie heb ik vandaag wat verjaardagskadootjes mogen ontvangen. Een van de kadootjes is een belichtingsmeter (voor het flitsen) en de ander is een reflector (doorsnede 1 meter). Die reflector zit in een keurig hoesje met een doorsnede van 30cm. Je haalt de reflector uit dat hoesje, denkt dus niet na, en het ding springt open, ramt bijna je bril van je neus en een tand door je lip.
Als je dan van de schrik bent bekomen en de hond weer tot rust hebt gebracht kijk je naar dat wondertje van techniek en begin je je zorgen te maken hoe je dan ding met een meter doorsnede weer in dat hoesje van 30cm moet gaan krijgen. Een gebruiksaanwijzing zit er niet bij.
Na veel gepiel en het bekijken van een filmpje op het internet luktte het me de reflector op te bergen. Maar hoe ik het nu precies voor elkaar heb gekregen?????
Toch maar weer uit het hoesje gehaald, bedacht op het uit elkaar springen. En nu onthouden hoe het ding opgevouwen moest worden.
Ik geloof dat ik nu het onder de knie heb.
Maar wat is dat voor een figuur die zoiets verzonnen heeft?

Eerst hebben het Wilders gedoe gehad rondom parlementari�rs, staatssecretarissen of ministers met een dubbel paspoort, nu sluit Leefbaar Rotterdam aan in die rij. Immers de nieuwe Rotterdamse burgemeester Aboutaleb heeft ook een Marokkaans paspoort. En dat kan natuurlijk niet. Marokkanen zijn immers kut Marokkanen die alleen maar voor overlast zorgen en dus eigenlijk allemaal het land uit gezet moeten worden.
Maar we discrimineren niet hoor, we scheren niet alle Marokkanen over ��n kam, nee wij zijn de partij die een leefbaar Rotterdam nastreeft.

Idioten.

Ik heb net een flinke hypo gehad, een pak druivensuiker doet wel een wonder, maar ik ga nu wel naar bed

Op het werk waren mijn directe collega's op de hoogte van het Istanbul debacel, er zijn er die dit weblog lezen. Maar niet iedereen wist er van, dus ik heb het verhaal gisteren en vandaag wel een paar keer moeten doen.
Het hoofd van Vergunningen reageerde heel verrassend. Hij kwam informeren hoe de reis was geweest en was ook teleurgesteld in het resultaat. Balen dat het weer niet was gelukt.
Toen ik vertelde dat we Istanbul uit het hoofd hadden gezet, vertelde hij dat vond dat Istanbul ook niet zo leuk meer was, Marakesh, dat was de stad die hij aanraadde. Veel sfeer, een uur of wat vliegen en je zit in de Middeleeuwen. Zij slot opmerking heb ik helaas niet opgenomen, maar die was wel leuk. "Als je daar naar toe gaat, krijg je van mij vrij, dat heb je wel verdiend na zo'n teleurstelling."
Ik ga er maar van uit, dat hij bedoelde dat ik de vrije tijd krijg. Als het puntje bij het paaltje komt hou ik hem er misschien wel aan.

De verwachtingen voor vandaag waren goed, droog en een mooie temperatuur.
Dus weer om nog maar met de motor naar het werk te gaan. Gauw zal het regenachtig en koud worden, en nu is het (met die verrekte zomertijd) 's morgens nog donker als ik weg rijd.
Maar goed, vanmorgen toch maar op de motor. Voor de file hoefde ik het niet te doen. Dacht ik.
Maar op de Haringvlietbrug zijn ze aan het werk. Al een paar maanden. 's Morgens zijn er gewoon twee rijstroken open in de richting Rotterdam. Ook vanmorgen. Alleen het werk aan de ene brughelft was klaar, dus lagen die twee rijstroken nu op het nieuwe - gereedgekomen - gedeelte van de brug. Dus een klein beetje naar links sturen op de brug in plaats van een klein beetje naar rechts. En dat is voor ons gewoonte dieren toch wel een enorm probleem. ZO'n verandering vraagt gewenning, dat gaat allemaal niet zo maar.
Dus stond er vanmorgen een vet lange file.
Maar ik was gelukkig op de motor.

Hi, hi.

Vanochtend weer in het gewone weekend ritueel beland; boodschappen doen, rondje fotograferen, bakkie bij Ineke, het gewone ritueel dus.
Boodschappen doen was wel bijzonder, de winkel van Albert Heijn gaat dit weekend verhuizen, dus vanmiddag werd een gekkenhuis verwacht, omdat de oude winkel zoveel mogelijk leeg moest worden verkocht; 35% korting. En daar komen de Hollanders wel op af! Dus ben ik vanmorgen maar gegaan.
Rondje fotograferen was ook wel mooi, het is hier - beter dan verwacht - een week met prachtig herfstweer. Dus mooie plaatjes.
Bakkie doen bij Ineke is wat lastiger. De nieuwe winkel van Ineke loopt mooi en het is dus druk. Goed voor Ineke.
Vanmiddag hebben we het rustig aan gedaan en vanavond zijn we met Niek en Peter in Rotterdam lekker Japans gaan eten.
Net thuis, het was geslaagd.

We spelen al een poosje mee in de staatsloterij.
Vandaag was er weer een trekking, maar we hebben niets gewonnen. En dat scheelt weer een enorm probleem.
Stel je wint de jackpot; zo'n 12 miljoen. Dat betekent dan toch dat je 120 bankrekeningen moet openen om dat geld een beetje veilig op spaarrekeningen kwijt te kunnen.
Nee, het is maar goed dat we niets gewonnen hebben. Scheelt stress.

De teleurstelling over de mislukte trip naar Istanbul is wat aan het wegtrekken. En als je dan goed om je heen kijkt is ook hier veel moois te zien.
Gisteren reden we naar Ouddorp. We waren door Ineke uitgenodigd om een kopje koffie te komen drinken en tegelijk haar nieuwe huis te komen bekijken. Op weg daar naar toe zagen we altijd een prachtige zonsondergang. Dus rap gekeerd en even een camera opgehaald. Mooi zat hier.
Mooi ook in Ouddorp. Ineke heeft daar (met Leon) een prachtig stekkie. Zou ik ook wel willen wonen.

Ik was eigenlijk van plan om weer gewoon te gaan werken vandaag en de vrije dagen te sparen. Maar ja, het zit nu eenmaal in mijn systeem dat ik vrij zou zijn, dus dat laat ik dan maar zo. Kan ik toch nog een beetje in en om het huis rommelen, en bovendien, het weer is niet al te slecht, dus er valt wel wat te ondernemen.
Voor wat betreft Istanbul, dat idee laten we maar even varen, daar rust een te grote vloek op.
Intussen hebben we al uitnodigingen voor een weekend Drente en een verblijf in Engeland binnen, we nemen deze uitnodigingen serieus in overweging.

De crises in de financi�le wereld is de hoofdmoot van het nieuws.
Hoe kan het toch allemaal zo gebeuren. En, die directeuren doen het alleen maar voor de vette bonussen en de kleine man is de klos.
Alleen toe we allemaal twee hypotheken van een ton konden krijgen op een inkomen van het uitzendbureau, was het stil.
Toen men zijn BMW gingen kopen en een PL-etje afsloten tegen 4% rente was het ook stil.
En nu is het de schuld van de banken en die zakkenvullers in Den Haag dat het allemaal zo'n zooi is.
Ik ben het eens met de gedachte dat de banken wel heel gemakkelijk hun geld uitleenden en sta ook versteld van de miljarden die met de verkoop van louche hypotheken gemoeid is, maar kom op, een beetje eigen verantwoordelijkheid past ook wel in het verhaal.

(p.s. ik ben een beetje sacherijnig, want ik had eigenlijk over de blauwe moskee moeten schrijven....)

Kennelijk rust er een verbod op het vieren van vakantie in Istanbul.
Was het Yvonne's gezondheid bij de vorige poging, deze keer deden de Belgische treinbestuurders hun duit in ons zakje. Ze vonden dat er redenen waren om niet te werken, hetgeen ontaarde in een gigantische puinhoop op 's heren Belgische wegen. Een rit die normaal in anderhalf uur te doen is, vergde vanmorgen ruim vier uur, en dat was te veel.
We waren dus te laat in Brussel en onze vogel was gevlogen. Wachten op een late vlucht hebben we maar niet gedaan, ik kon het Yvonne niet aan doen om zo lang op een vliegveld te wachten. Daarnaast moesten we diep in de buidel tasten voor die nieuwe vlucht en zat daar ook nog eens een overstap in Ankara in. En dat alles was een beetje te veel van het goede, dus zijn we maar huiswaarts gekeerd (in een uur en vijfentwintig minuten!!!!!)

Balen, balen balen.

Ter wijl het hier voorlopig nog zeikt van de regen is het prettig om de weersverwachtingen voor Istanbul te zien: gemiddeld een graad of ��n- twee�ntwintig, droog en zonnig en dat voor de hele komende week.
De koffers staan gepakt, alles is gecontroleerd.
We hebben goed gegeten en gaan straks op tijd naar bed om daar nog een filmpje te kijken.
Morgen om deze tijd zitten we in een restaurantje in Istanbul aan de Mezes.

Na de forse regen en onweersbuien van de afgelopen dagen was het vandaag, en zeker vanmorgen, weer behoorlijk weer.
Gelukkig maar.
Ik was na de boodschappen en de was behoorlijk onrustig. De afgelopen dagen zijn me niet in de koude kleren gaan zitten en de reis voor volgende week is best spannend.
Dus, bij mooi weer kan ik me dan lekker uitleven door wat foto's te gaan maken. Ik ben er lekker uit en ook al schiet ik geen plaatje, dan ben ik toch lekker een uurtje of zo buiten geweest.
Ondanks de grote contrasten heb ik toch een paar fraaie plaatjes kunnen schieten.
Nu lekker een nachtje slapen, morgen de koffers pakken en dan naar Istanbul.
Lekker.

Vandaag stond in het teken van het tweede bezoek aan de begraafplaats Crooswijk. We hadden een afspraak om een plek te kunnen uitzoeken en een reservering daarvoor te doen.
Het voordeel van Crooswijk is dat overal in het park, want dat is het, nieuwe plekken beschikbaar komen en niet op een achteraf veldje op volgorde nieuwe graven beschikbaar komen. Daarmee bestaat dus de mogelijkheid om echt mooie rustieke plaatsen te reserveren.
Het klinkt allemaal wat luguber, maar toch geeft het een goed gevoel om hier samen een beslissing in te kunnen nemen.
Uiteindelijk hebben we een mooie plek gevonden, onder een boom en tussen de rondhuppelende konijntjes.
We hopen er voorlopig niet meer terug te komen...

Vanmorgen begon ik met een bezoek aan de diabetesverpleegkundige. Ik was weer toe aan mijn APK. Dat was best wel spannend, drie maanden geleden ging het allemaal niet zo best met mijn suikerwaardes.
Maar de cijfers zagen er vandaag stukken beter uit. De suikerwaardes waren ruim uit de alarmfase, cholesterol, nieren, lever was allemaal dik in orde. Bloeddruk nog steeds OK. Kortom ik ben weer goedgekeurd.
Toen geregeld dat mijn iPhone kon worden gerepareerd. Telefonisch heb ik alles doorgegeven en vervolgens werd mij gemeld dat binnen vier uur het toestel bij mij thuis zou worden opgehaald en omgeruild voor een ander toestel. Prima service.
Vanavond ben ik naar de eerste les van mijn cursus portretfotografie gegaan. Zo'n eerste les is altijd elkaar een beetje besnuffelen. Maar ik heb er zin in. Het worden volgens mij boeiende avonden, waar veel nieuws valt te leren.
Deze dag is dus weer geslaagd.

Toen ik mijn iPhone kocht heb ik me ook laten verleiden tot het afsluiten van een verzekering. Die iPhone was een hebbeding, dus diefstal gevoelig. Iedereen wil er aan zitten, stel dat iemand hem kapot maakt. Kortom: ik ben er in gestonken. En dat is me door Yvonne breed uitgemeten. Maar ik kon die verzekering per kwartaal opzeggen, dus als de nieuwigheid er af was, zou ik dat gewoon doen.
Vergeten dus.
Ik zit er weer voor drie maanden aan vast.
Balen dus.
Tot dat gisteravond mijn iPhone niet op maar naast het tafeltje belandde. Plat op zijn schermpje. En dat scherm is van glas. En glas stuitert niet op een houten vloer.
Mijn iPhone ziet er uit alsof iemand er door naar binnen heeft willen lopen.
En ook de accu is niet bestand tegen zo'n val, die is lek.
Ben ik even blij dat ik zo vooruitziend ben geweest om een verzekering af te sluiten....